Well Tempered Simplex Mk2

Για την ακουστική αξιολόγηση, το Simplex Mk2 αντικατέστησε το αναλογικό σύστημα αναφοράς που χρησιμοποιούμε συστηματικά (Linn Sondek LP12/Ittok/Karma) και οδήγησε τον προενισχυτή phono Rotel RHQ-10 “Michi”. Το υπόλοιπο σύστημα ήταν το γνωστό, με τον προενισχυτή Melos Plus Series Line, τον τελικό ενισχυτή Parasound HCA3500 και τα ηχεία ATC SCM-50PSL.

Θα ήθελα να έχω την εμπειρία του στησίματος του Simplex Mk2, για να αξιολογήσω τις δυσκολίες της ανατρεπτικής αυτής προσέγγισης, αλλά και το (λεπτομερές και καλογραμμένο) εγχειρίδιο χρήσης. Το σύστημα, όμως, παραδόθηκε στημένο και ρυθμισμένο (χωρίς το πλατό και τον ιμάντα). “Να πηγαίνεις σιγά” μου είπε ο Σάκης, χαμογελώντας με νόημα αλλά κοιτώντας με σιγουριά το (ανοιχτό) κιβώτιο στο δεξί κάθισμα. Πήγα σιγά, με τις φρικιαστικές εικόνες της χυμένης σιλικόνης να εναλλάσσονται από μπαλάκια του γκολφ που χάνονταν το τέλος μιας κατηφόρας, αλλά, φυσικά, τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Στην πραγματικότητα, η ανάρτηση της Well Tempered φαίνεται να είναι πιο ανεκτική σε σκληρή χρήση και με πολύ μικρότερες πιθανότητες βλάβης από ο,τιδήποτε συμβατικό γνωρίζω. Και, επιπροσθέτως, μπορείς να βάζεις τις κεφαλές χωρίς να λύνεις τον βραχίονα. Γιατί, αν δεν τον γνωρίζετε, το σφίξιμο της κεφαλής μπορεί να προκαλέσει βλάβες στα έδρανα του βραχίονα, αν αυτός βρίσκεται στην θέση του. Για τις ανάγκες της δοκιμής, το πλατό συνοδεύτηκε από μια Soundsmith Zephyr MkII (την προηγούμενη γενιά της τρέχουσας, MkIII, την οποία μπορείτε να βρείτε σε πολύ ειδική τιμή).

Η χρήση του Simplex Mk2 δεν κρύβει ιδιαίτερες δυσκολίες. Γράφω “ιδιαίτερες” επειδή θα πρέπει να συνηθίσεις δύο πράγματα: Το ότι δεν έχει μηχανισμό lift (σηκώνεις τον βραχίονα με το χέρι) και ότι ο διακόπτης on/off βρίσκεται σε “δύσκολη” θέση, στο πίσω μέρος. Η επιλογή των στροφών γίνεται, επίσης, με αλλαγή της θέσης του ιμάντα σε τροχαλία άλλης διαμέτρου. Ψιλά γράμματα, βεβαίως, όλα αυτά, διότι, όπως και να μετακινήσεις τον βραχίονα, στο τέλος αυτός θα φτάσει στον δίσκο.
Και, τότε, η μαγεία της Well Tempered θα γεμίσει το χώρο. Πολύ λυρικό; περιέργως όχι. Το τελευταίο πλατό της εταιρίας έπεσε στα χέρια μου πολλά χρόνια πριν, αλλά η αίσθηση δεν έχει ξεχαστεί και ήταν η ίδια που είχα τα πρώτα δευτερόλεπτα από το Simplex Mk2. Αυτό δεν είναι μηχανικό σύστημα, λες, γνωρίζοντας -εννοείται- ότι, όντως, είναι μηχανικό σύστημα. Αλλά η απουσία των μηχανικών θορύβων είναι πραγματικά εκκωφαντική. Σου δίνει την εντύπωση ότι ο δίσκος δεν εφάπτεται πουθενά. Ότι τίποτε δεν μετακινείται, δεν ταλαντώνεται δεν εισάγει “τζόγο”. Το “σκοτεινό υπόβαθρο” είναι ένας όρος-κλισέ, που χρησιμοποιούμε συχνά εδώ, προκειμένου να περιγράψουμε το “αθόρυβο” αλλά, αν θέλω να είμαι δίκαιος- δεν επαρκεί για να περιγράψει αυτό που ακούς (ή δεν ακούς) από το Simplex, το οποίο αποδείχθηκε εφάμιλλο κορυφαίων συστημάτων που έχει τύχει να ακούσω, όπως τα TechDAS ή το μεγάλο Nagra (πριν από λίγους μήνες). Η ηρεμία που αποπνέει το Well Tempered είναι απόλυτη, επιβλητική, πλήρης. Αν δεις το ταμπελάκι της τιμής, απορείς. Γιατί δεν βλέπουμε μπάλες γκολφ και τριγωνικά έδρανα παντού, ρε φίλε; Την συνέχεια, βεβαίως, την φαντάζεστε. Χωρίς να “κουνιέται”, η κεφαλή της Soundsmith απέδωσε με εξαιρετικό τρόπο την περιοχή των πολύ χαμηλών συχνοτήτων (για να σας κάνω να ανατριχιάσετε: σε αυτό τον τομέα, πλησίασε την απόδοση της ψηφιακής πηγής αναφοράς περισσότερο από κάθε άλλο πλατό που έχει περάσει από τα χέρια τα τελευταία χρόνια) με ακουστές τάσεις έμφασης, που υπογραμμίζουν το ρυθμικό μέρος ευχάριστα, ακούστηκε ουδέτερη και με πολύ καλή έκταση ψηλά και δημιούργησε μια εξαιρετική στερεοφωνική εικόνα, με πολύ σαφή όρια και αίσθηση πειθαρχίας, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες της κάθε χάραξης σε αυτό το κομμάτι. Οι μεμονωμένες πηγές εστιάστηκαν άψογα στον χώρο, με πολύ καλές περιγραφές του αέρα και της κίνησης και το βάθος ήταν υπαρκτό και σαφές. Το πιο έντονο χαρακτηριστικό του Simplex είναι, πάντως, η αίσθηση ροής, η ρυθμικότητα, ο τρόπος που ρολλάρει η κάθε μουσική. Από τεχνικής άποψης, κάθε πλατό που περιστρέφεται στοιχειωδώς σωστά, αποδίδει τον ρυθμό όπως προβλέπεται, βεβαίως, δεν θα διαφωνήσω. Η αίσθηση όμως, ενίοτε, αλλάζει. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μάστορα της αίσθησης αυτής. Δεν ξέρω ποιό κομμάτι της πρέπει να αποδοθεί στην κεφαλή και ποιό στο πλατό, υποψιάζομαι όμως ότι το... μπαλάκι του Firebaugh παίζει σοβαρότατο ρόλο.

Τελικώς...

... δεν έχω καμία πρόθεση να κρύψω τον ενθουσιασμό μου: Οι καλές ιδέες πρέπει να επιβραβεύονται και να διαδίδονται, ακόμη και αν αυτός που τις έχει, δρα σαν να θέλει να τις κρύψει. Ο William Firebaugh είναι ο άνθρωπος για τον οποίο μιλάει ο Anton Ego (στον γνωστό μονόλογο από το animation Ratatouille): “(...) there are times when a critic truly risks something, and that is in the discovery and defense of the new. The world is often unkind to new talent, new creations, the new needs friends.” Μπορεί αυτός και η εταιρία του να μην είναι “νέοι” αλλά έχω την εντύπωση ότι το κοινό των απαιτητικών audiophiles δεν τους έχει γνωρίσει ποτέ τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Θα πρέπει να θεωρείτε ως συσκευή αναφοράς σε αυτή την κατηγορία τιμής, έχω την εντύπωση για ποοοολύ καιρό.