MyTek Stereo 192-DSD

Όλες οι μετρήσεις που δημοσιεύονται στο κείμενο αυτό έχουν γίνει μέσω ομοαξονικής εισόδου με σήματα 24bit/96kHz, εκτός αν αναφέρεται κάτι διαφορετικό, έχει, δε, ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι ο μετατροπέας μετρήθηκε εκ νέου μετά την συγκριτική δοκιμή, καθώς φαίνεται ότι μπορεί να υπάρξει βελτίωση σε κάποια σημεία με συγκεκριμένες ρυθμίσεις. Συγκεκριμένα, με τις default επιλογές (οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στην συγκριτική δοκιμή), ο Stereo 192-DSD απέδωσε λίγο χειρότερα σε θέματα ανοχής σε σήμα με jitter καθώς και στην γραμμικότητα της στάθμης σε σχέση με τις μετρήσεις που δημοσιεύονται εδώ. Περισσότερες λεπτομέρειες στις αντίστοιχες παραγράφους.
Η πρώτη μέτρηση στην οποία μπορείτε να δείτε βελτίωση σε σχέση με την πρώτη δοκιμή της συσκευής, είναι η ανοχή στο jitter του εισερχόμενου σήματος. Εδώ, επιλέγοντας εσωτερικό συγχρονισμό (Internal 96k) από το μενού είδαμε σημαντικά καλύτερες επιδόσεις για συχνότητες Fs/192 και 997Hz με τις αντίστοιχες καμπύλες να “κατεβαίνουν” σε αυτή των Fs/4, κοντά στα -100dB. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος έχει αμφιβολία για την ποιότητα της πηγής του, καλόν είναι να εμπιστευτεί το σύστημα συγχρονισμού του Stereo 192-DSD.
H καταστολή του jitter κινείται, σε γενικές γραμμές, στα επίπεδα που καθόρισαν οι Frandsen/Travis το 2006, με την καμπύλη να κινείται μεταξύ -60dB και -70dB για ένα μεγάλο τμήμα του φάσματος και να εμφανίζει δύο κορυφώσεις, μία στις χαμηλές συχνότητες (κάτω από το 1kHz, στα -40dB) και μια στα 8kHz (στην ίδια τιμή). Παρά το γεγονός ότι οι παράμετροι που χρησιμοποιήθηκαν στη σχετική δημοσίευση ήταν εντελώς διαφορετικές σε σχέση με την τρέχουσα εφαρμογή, η σύμπτωση των επιδόσεων δείχνει ότι το σύστημα της Dice έχει τα αποτελέσματά του.

Το jitter που εισάγει η ίδια η συσκευή είναι, επίσης, πολύ χαμηλό, δικαιώνοντας τις λύσεις που έχουν επιλεγεί σε ότι αφορά το clocking. Οι τιμές που υπολογίστηκαν είναι 210pS (p-p) στα 10Hz (πολύ κοντά στην θεμελιώδη και σίγουρα σε πολύ χαμηλή συχνότητα για να παίζουν κάποιο ρόλο) και 5.4pS (p-p) στα 200Hz, τιμή, επίσης, εξαιρετικά χαμηλή σε σχέση με την συχνότητα στην οποία εμφανίζεται.
Το διάγραμμα διαμόρφωσης του σήματος από θόρυβο περιλαμβάνει αιχμές στα 50/100Hz, πιθανότατα αποτέλεσμα της ενδοδιαμόρφωσης από το hum του τροφοδοτικού (ο συνολικός θόρυβος του οποίου μετρήθηκε στατικά στα -126dBFS), μια αιχμή στα 200Hz (πιθανότατα αυτή που επέτρεψε τον υπολογισμό του αντίστοιχου jitter) καθώς και κάποιες ακόμη συνιστώσες που “χάνονται” πολύ κοντά στην θεμελιώδη, απλώς διευρύνοντας την βάση της. Όλα αυτά βρίσκονται σε πολύ χαμηλές στάθμες, κάτω από τα -120dBr (με αναφορά τα -5dBFS της στάθμης του σήματος).

Η απόκριση συχνότητας για sample rates 96kHz είναι ιδιαίτερα ομαλή με εξαιρετικά ήπια αποκοπή στις υψηλές συχνότητες (μέχρι τα 40kHz) και διαφορές μεταξύ των δύο καναλιών οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμελητέες, όντας κάτω από το 0.1dB.
Οι αποκρίσεις των φίλτρων διέλευσης χαμηλών (με τον μετατροπέα ρυθμισμένο στο “Sharp”) περιλαμβάνουν προοδευτικά αυξανόμενες κλίσεις (σε αναλογία με το sample rate που χρησιμοποιείται) και μια ορατή, αλλά μικρή σε στάθμη κυμάτωση στη ζώνη αποκοπής τους, δείγμα ότι η τα ποσοστά υψίσυχνου θορύβου στο φάσμα θα πρέπει να αναμένονται μικρά. Πράγματι, η σχετική μέτρηση (που δεν περιλαμβάνεται εδώ, ως διάγραμμα) δείχνει ότι στην έξοδο η αλίαση βρίσκεται μεταξύ -100 και -110dB και για τα δύο κανάλια.

Οι διαφορές στην κλίση των διαθέσιμων φίλτρων είναι σημαντικές με το “Slow” να έχει αισθητά μικρότερη κλίση αλλά, προφανώς, να επιτρέπει μεγαλύτερα ποσοστά θορύβου να διαρρεύσουν στο χρήσιμο φάσμα (κάτω από τα 48kHz για sample rate 96k).
H μέτρηση της γραμμικότητας στάθμης είναι το δεύτερο σημείο όπου η συμπεριφορά του Stereo 192-DSD βελτιώθηκε αισθητά με κάποια αλλαγή στις επιλογές του μενού. Στην συγκριτική δοκιμή είχε χαρακτηριστεί ως “αρκετά καλή αλλά όχι κορυφαία” με την default ρύθμιση που εισάγει το αναλογικό ρυθμιστικό στάθμης στο δρόμο του σήματος, καθώς είχε αγνοηθεί η πρόταση του κατασκευαστή να επιλέγεται η ψηφιακή ρύθμιση σε περιβάλλον εργαστηριακής εκτίμησης (κακώς, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων). Στην πράξη, η κίνηση αυτή επέφερε ακριβώς αυτό που προβλέπει το σχετικό κείμενο, καθώς η καμπύλη κατέβηκε με χαρακτηριστική άνεση κάτω από τα -120dBFS χωρίς να χάσει την κλίση της και άρχισε να εμφανίζει προβλήματα κοντά στα -129dBFS κερδίζοντας σχεδόν 20dB σε σχέση με την πρώτη μέτρηση η οποία, προφανώς, αδίκησε τον μετατροπέα. Ως εκ τούτου, η επίδοση μπορεί να χαρακτηρισθεί κορυφαία, η καλύτερη από όσες έχουμε μετρήσει μέχρι σήμερα με την μέθοδο αυτή.

Οι παραμορφώσεις του μετατροπέα κινήθηκαν γενικώς σε χαμηλά επίπεδα και επέδειξαν ομαλή συμπεριφορά, τόσο στο φάσμα όσο και σε συνάρτηση με την στάθμη. Η παραμόρφωση σε συνάρτηση με την συχνότητα κινήθηκε γύρω και κάτω από τα -90dB (με αναφορά στάθμη εξόδου στα -1dBFS) και, επιπροσθέτως, στο σχετικό διάγραμμα, δεν φαίνεται κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ των μετρήσεων thd και thd+N, δείγμα ότι ο θόρυβος είναι αμελητέος, σε τόσο υψηλές στάθμες εξόδου.
Αλλά και σε χαμηλότερες στάθμες, ο Stereo 192-DSD συμπεριφέρθηκε ιδιαίτερα καλά με την αρμονική παραμόρφωση να φτάνει το 0.04% για στάθμη εξόδου -60dBFS και το σύνολο αρμονικής παραμόρφωσης και θορύβου να μην ξεπερνά το 0.6% στην ίδια στάθμη.

Ο θόρυβος της συσκευής κινείται, γενικώς, σε χαμηλά επίπεδα. Χωρίς σήμα στην είσοδο, η καμπύλη της στάθμης του θορύβου σε συνάρτηση με την συχνότητα παραμένει κάτω από τα -120dBFS μέχρι τα 6kHz για αριστερό κανάλι και συνολικά κάτω από την τιμή αυτή για το δεξί. Το, κάπως πιο θορυβώδες αριστερό, “μαζεύει” κατά πάσα πιθανότητα θόρυβο από κάπου, αν και δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση τα -110dBFS (τιμή την οποία είδαμε στα 20kHz).
Τέλος, η διαφωνία των καναλιών παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα όντας στο μεγαλύτερο μέρος του φάσματος κάτω από τα -90dB (με σήμα αναφοράς -10dBFS στο παρακείμενο κανάλι) και ξεπερνώντας ακόμη και τα -110dB στην περιοχή των μεσαίων και των υψηλών συχνοτήτων.