Η Διαδικασία της Δοκιμής

Η διαδικασία της δοκιμής αποτελεί μια εξέλιξη/επέκταση της διαδικασίας την οποία εφαρμόζουμε στις μεμονωμένες δοκιμές ηχείων. Διαβάστε μέχρι τέλους, διότι υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες προσθήκες. Καταρχήν, περιλαμβάνει ένα πλήρες πακέτο μετρήσεων οι οποίες βασίζονται στο ανηχοϊκό μέρος της κρουστικής απόκρισης του ηχείου, το μέρος δηλαδή από το οποίο έχει εξαιρεθεί με την εφαρμογή μια συνάρτησης παραθύρου κάθε ανάκλαση από τον χώρο. Στις μετρήσεις αυτές περιλαμβάνονται οι καμπύλες ευαισθησίας, εμπέδησης (μέτρο και φάση), η βηματική απόκριση, το διάγραμμα αποσβεννυμένων φασμάτων και η πολική απόκριση του ηχείου στον οριζόντιο άξονα. Με την μέθοδο του splicing (της μαθηματικής ένωσης δηλαδή μιας μέτρησης near field και της ανηχοϊκής μέτρησης) παράγεται μια ακόμη καμπύλη, αυτή της ψευδοανηχοικής απόκρισης (quasi-anechoic). Με τις συγκεκριμένες συνθήκες μέτρησης το παράθυρο της ανηχοϊκής μέτρησης είναι 2mS περίπου, επομένως το splicing γίνεται στην περιοχή των 500Hz.
Οι διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στην δοκιμή αυτή περιλαμβάνουν για πρώτη φορά: Την δημοσίευση συγκριτικής ψευδοανηχοικής απόκρισης επί του άξονα και της μέσης απόκρισης εκτός άξονα η οποία προκύπτει από μετρήσεις σε τόξα +/-20 μοιρών (με βήμα 5 μοιρών) στο οριζόντιο και στο κατακόρυφο επίπεδο. Η μέτρηση αυτή δίνει μια εκτίμηση για το πως συμπεριφέρεται το ηχείο σε ένα “παράθυρο ακρόασης” και όχι αποκλειστικά επί του άξονα.
Την δημοσίευση της ανηχοϊκής απόκρισης χωρίς εξομάλυνση και με κατακόρυφη ανάλυση 1dBSPL. Αυτή είναι, στην ουσία, μια ψυχολογική άσκηση που τα media αποφεύγουν διότι η απόκριση έχει σχεδόν πάντοτε σημαντικές -στο μάτι- ανωμαλίες. Συνοδεύουμε το διάγραμμα αυτό με ποσοτικό προσδιορισμό πιθανών συντονισμών του συστήματος (με συγκεκριμένο Q, κεντρική συχνότητα και πλάτος) και ευθυγραμμίσαμε την σχετική κριτική με την άποψη που θέλει τους οξείς (επομένως πιο τρομακτικούς από πλευράς απεικόνισης!) συντονισμούς να παίζουν μικρότερο ρόλο στην απόδοση του ηχείου. Επειδή η συζήτηση αυτή συνεχίζεται κάναμε ένα ακόμη βήμα. Χρησιμοποιώντας το λογισμικό ResLab2 εξομοιώσαμε κάθε δυνητικά ακουστό συντονισμό (δηλαδή κάθε συντονισμό με πλάτος μεγαλύτερο της μέσης ευαισθησίας του ηχείου) και δημιουργήσαμε αρχεία wav που δείχνουν το πώς ο συντονισμός αυτός επιδρά σε ροζ θόρυβο. URLs για τα αρχεία αυτά μπορείτε να βρείτε στο κάτω μέρος της σελίδας αυτής. Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι η έξοδος του ResLab δεν αποτελεί εξομοίωση της συμπεριφοράς του κάθε ηχείου, ούτε και προβλέπει το πώς θα ακουστεί ο συγκεκριμένος συντονισμός στην πράξη. Αποτελεί ένα εποπτικό μέσο για να αξιολογηθεί η θεωρητική ακουστότητα ενός συντονισμού και να κριθεί το σχετικό διάγραμμα κάτω από αυτό το πρίσμα. Επομένως, προσοχή στα συμπεράσματα που θα βγάλετε!
Ο προσδιορισμός της ευαισθησίας του ηχείου είναι, επίσης, ένα θέμα που χρήζει διευκρίνησης: Η ευαισθησία που δημοσιεύουμε στην δοκιμή αυτή προκύπτει ως μέρος όρος της ευαισθησίας του ηχείου σε συχνότητες από τα 125Hz μέχρι τα 16kHz (με απόσταση οκτάβας). H μέθοδος αυτή είναι, ίσως, πιο ρεαλιστική αλλά καταλήγει συστηματικά σε πολύ πιο απαισιόδοξες τιμές σε σχέση με τις επίσημες (συχνά κατά 3 και παραπάνω dB). Μην κάνετε συγκρίσεις τέτοιου είδους. Τέλος, η δοκιμή συνοδεύεται από πλήρεις πίνακες με αναλυτικές μετρήσεις (όπως προκύπτουν από τα διαγράμματα και τα raw files των οργάνων) καθώς και συγκριτικά διαγράμματα για βασικές παραμέτρους της δοκιμής. Όλα αυτά είναι προσβάσιμα από τις αντίστοιχες σελίδες.