Kii Audio Three/ΒΧΤ

Το Three αποτελεί ένα πλήρες σύστημα από μόνο του καθώς, εκτός από ενεργό ηχείο, μπορεί άνετα να παίξει και τον ρόλο ενός απλού ψηφιακού DAC/προενισχυτή, ιδιαίτερα αν χρησιμοποιηθεί ο ελεγκτής. Επομένως, για τις ανάγκες της αξιολόγησης, το ηχείο αντικατέστησε ουσιαστικά ολόκληρο το σύστημα αναφοράς και τροφοδοτήθηκε απευθείας από ένα media player μέσω της θύρας USB. Η εγκατάσταση του σχετικού driver (της XMOS) έγινε χωρίς προβλήματα και ο χειρισμός του Three είναι πραγματικά απλός, με το user interface να είναι καλοσχεδιασμένο και προφανές.
Η τοποθέτηση του ηχείου δεν είναι, επίσης, δύσκολη υπόθεση, αφού ο όγκος του είναι σχετικώς μικρός και θα “βολευτεί” εύκολα ακόμη και αν ο διαθέσιμος χώρος είναι περιορισμένος. Το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι είναι, φυσικά, η διαδικασία της ρύθμισης, η οποία απλοποιείται αρκετά από το Kii Controller, καθώς οι διακόπτες και τα ρυθμιστικά είναι σε αρκετά άβολη θέση επάνω στο ηχείο, ειδικά αν κάποιος θέλει να “παίξει” ακούγοντας ταυτόχρονα το ηχητικό αποτέλεσμα. Οι ρυθμίσεις στις οποίες καταλήξαμε ήταν η Flat στον ισοσταθμιστή και μια μεσαία τιμή στο ρυθμιστικό “Boundary” καθώς το ηχείο είχε ένα όριο σε μικρή απόσταση πίσω του αλλά δεν βρισκόταν σε γωνία. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει κανείς αρκετές επιλογές, επειδή οι διαφορές είναι σημαντικές. Με βάση την εμπειρία μας από την δοκιμή, το πρώτο πράγμα που πρέπει να καθοριστεί είναι η κατευθυντικότητα και στην συνέχεια να γίνει κάποια προσπάθεια αντιστάθμισης της απορρόφησης του χώρου σε κάποιες περιοχές συχνοτήτων με τον ισοσταθμιστή (γιατί το ίδιο το ηχείο δεν έχει τέτοιες ανάγκες, όπως φάνηκε από τις μετρήσεις).

Η πρώτη εντύπωση που έχει κανείς όταν ακούσει για πρώτη φορά το Three στον χώρο του είναι ότι έχει να κάνει με κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ηχητική παρουσία του ηχείου είναι ιδιαίτερα επιβλητική, με έντονη την αίσθηση της τονικής ισορροπίας, της εξαιρετικής απόδοσης των δυναμικών και της διαύγειας σε όλο το φάσμα. Δεν είναι υπερβολή να αναφέρω ότι το Kii είναι το πρώτο ηχείο που δοκιμάσαμε εδώ και πολλά χρόνια, το οποίο είναι τόσο ξεκάθαρα καλύτερο από το ηχείο αναφοράς, ακόμη και όταν αυτό λειτουργεί σε καθεστώς ψηφιακής ισοστάθμισης (η οποία βελτιώνει σημαντικά την συμπεριφορά στις χαμηλές συχνότητες σε ό,τι αφορά την επίδραση του χώρου). Η διαφορά ήταν μεγάλη και τολμώ να πω ότι δικαιολογεί την διαφορά τιμής, ιδιαίτερα αν αξιολογείς ως σημαντικά την ακρίβεια στο φάσμα και στην εικόνα. Το Three μπορεί να λειτουργήσει σε πολύ υψηλές στάθμες χωρίς ακουστά φαινόμενα συμπίεσης και να δημιουργήσει εξαιρετικά ρεαλιστικές εικόνες.

Στις λεπτομέρειες, τώρα, ένα από τα δυνατότερα σημεία του ηχείου είναι, όπως θα περίμενε κανείς, η απόδοση χαμηλά. Όχι μόνο είναι εξαιρετική σε έκταση, αλλά φάνηκε να διαθέτει κορυφαίες δυνατότητες στην απόδοση της λεπτομέρειας, την περιγραφή του παλμού και μια άψογη ισορροπία όγκου/ελέγχου. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς ένα ηχείο που “κατεβαίνει χαμηλά” (αν και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό επίτευγμα, με δεδομένο τον όγκο του, χωρίς το BXT) αλλά ένα ηχείο που μπορεί να περιγράψει με άνεση μικρές διαφορές και λεπτομέρειες, να δώσει έναν εντελώς διαφορετικό αέρα ακόμη και σε ακραίες ηχογραφήσεις, χωρίς την παραμικρή αίσθηση ότι υπερβάλλει και ότι φορτώνεται στον χώρο. Το εξαιρετικό κατώτερο άκρο δεν “λερώνει” το μεσοχαμηλό, με αποτέλεσμα η περιγραφή των ακουστικών οργάνων της περιοχής να είναι εξαιρετική, με άψογη κλίμακα και παρουσία. Τα ρυθμικά μέρη είναι ισορροπημένα, γεμάτα, γρήγορα και γεμίζουν το χώρο χωρίς το παραμικρό ίχνος κόπωσης. Αν και ο χώρος δεν επιτρέπει μετακινήσεις μεγάλου εύρους, δοκίμασα μια διαφορετική, ακραία τοποθέτηση του ζεύγους, με το ένα ηχείο να βρίσκεται πολύ κοντά στην γωνία. Με μικρή προσπάθεια, μέσω των ρυθμίσεων, το τελικό αποτέλεσμα ήλθε πολύ κοντά σε αυτό που μπορούσε να δώσει το ηχείο στην αρχική (βέλτιστη) θέση, επιβεβαιώνοντας στην πράξη, αυτό που ισχυρίζεται η Kii, ότι δηλαδή η απόδοση του ηχείου χαμηλά δεν επηρεάζεται σημαντικά από τον χώρο και τα όριά του.
Το ότι το Three είναι ένα ηχείο που σχεδιάστηκε με το μυαλό στο control room, φαίνεται από την απόδοση της μεσαίας περιοχής. Το αποτέλεσμα που πήρα εδώ, ήταν κορυφαίο, ουδέτερο, ισορροπημένα φωτεινό και με εξαιρετική διαύγεια, ικανό να περιγράψει με άνεση το layering μιας σύνθεσης, χωρίς να κουράζει. Σε σχέση με την αναφορά, ακούστηκε ελάχιστα πίσω από τον άξονα των ηχείων, ένα χαρακτηριστικό που θα αρέσει τους περισσότερους ακροατές επειδή το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται πιο φυσικό. Το ηχείο αναφοράς (ATC SCM-50PSL), ακούγεται λίγο πιο κοντά στον ακροατή και -συγκριτικά- “υπεραναλυτικό” (ένας καταχρηστικός όρος που χρησιμοποιείται, συνήθως, όταν θέλεις να γράψεις ότι το άκουσμα είναι κάπως φορτικό).
Η εικόνα που δημιουργεί το ηχείο είναι, επίσης εξαιρετική. Το ότι το Three εξαφανίζεται από τον χώρο δεν αποτελεί, βεβαίως, έκπληξη, αλλά το soundstage γίνεται κατά περίπτωση συγκλονιστικό, με σαφέστατη παρουσία και εστιασμό των πηγών στον χώρο, πολύ καλή αίσθηση του βάθους και μια κορυφαία περιγραφή της κίνησης και του αέρα, είτε έχεις να κάνεις με μεγάλη ορχήστρα, είτε με σύνθετες, πολυεπίπεδες μείξεις. Το Three είναι ένα από τα λίγα ηχεία που έχουμε ακούσει να περιγράφουν με σαφήνεια πηγές εκτός φάσης (όπου η ηχητική πηγή ακούγεται αφύσικα έξω από το sound stage που ορίζουν τα δύο ηχεία (κάποιες δουλειές του Roger Waters και των Yello έχουν τέτοιες στιγμές, γενικά δεν συνηθίζονται στις κλασικές δικαναλικές παραγωγές) και αυτή του η ικανότητα θα πρέπει να αποδοθεί τόσο στην φασική του ακρίβεια όσο και στο ότι ο ρόλος του χώρου περιορίζεται σημαντικά.
Ψηλά, το ηχείο δείχνει την μεγάλη του έκταση με έναν ήπιο, διαυγή χαρακτήρα, εξαιρετική περιγραφή του αέρα και πολύ καλή συμπεριφορά σε θέματα ταχύτητας, σώματος και απόσβεσης. Σε σχέση με την αναφορά το ακούσαμε πιο σαφές, πλήρες και με μεγαλύτερες δυνατότητες περιγραφής της λεπτομέρειας, ενώ παράλληλα ήταν πιο ξεκούραστο, δημιουργώντας την αίσθηση ότι είναι λιγότερο επιθετικό. Η απόδοση του αρμονικού πλούτου ήταν εξαιρετική, αποκλίνοντας ελάχιστα προς το λαμπρό, πράγμα που διορθώθηκε πολύ εύκολα με τον ισοσταθμιστή, “κόβοντας” περίπου 0.5dB πάνω από τα 3kHz. Τέτοιου είδους μικρές αποκλίσεις μπορεί κάλλιστα να οφείλονται σε ιδιαιτερότητες της ακουστικής του χώρου και, με τις δυνατότητες που προσφέρει το Three, αξίζει να ασχοληθεί κανείς με αυτές.

Όλα τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά που αφορούν τόσο το “σκέτο” Three, όσο και το σύστημα Three/BXT και οδήγησαν (ήδη από την δοκιμή του 2019) στο συμπέρασμα ότι το Kii είναι από τα (λίγα) ηχεία που έχω δοκιμάσει και κατάφερε να ακουστεί ξεκάθαρα καλύτερα από το ηχείο αναφοράς (ATC SCM-50PSL) σε όλα τα επίπεδα, με βεβαιότητα. Βαριά κουβέντα, βεβαίως, αλλά η απόδοση του δικαιολογεί την τιμή, αν ψάχνεις κάτι κοντά σε αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε απόλυτο, με όρους που περιλαμβάνουν και το τεχνικώς εφικτό.
Για να έχετε μια θεωρητική αίσθηση του τι προσφέρει το BXT στην ήδη κορυφαία απόδοση του Three, τώρα, θα πρέπει να προσθέσετε το κέρδος από τα 16 συνολικά γούφερ που προστίθενται στο σύστημα, διατηρώντας την καρδιοειδή συμπεριφορά, μέχρι πολύ χαμηλά. Η απόδοση του Three/BXT στο κομμάτι αυτό ήταν πραγματικά εξωπραγματική. Η απουσία του χώρου και των προβλημάτων του από το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και η συνολική αίσθηση παραπέμπει σε ακρόαση μέσω ακουστικών, αλλά με την εξαιρετική, ανάγλυφη εικόνα που μόνο ένα ηχείο μπορεί να προσφέρει.
Ο όγκος και η έκταση χαμηλά συνοδεύονται από μια διαύγεια και μια απουσία χρωματισμών που σου φέρνουν... δάκρυα, ξεπερνώντας σε ποιότητα τα συστήματα διόρθωσης της ακουστικής του χώρου που έχω ακούσει μέχρι σήμερα. Γρήγορο, γεμάτο και ρυθμικό, ογκώδες με τρομερή δύναμη περιγραφής των λεπτομερειών και του παλμού και επιβλητικό, η φράση “γεμίζει τον χώρο” δεν επαρκεί για να περιγράψει το τελικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι θα πρέπει να το ακούσετε, επειγόντως για να καταλάβετε πραγματικά τι συμβαίνει.
Σε όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να προσθέσετε μια εξαιρετική, προφανή σε σχέση με το “σκέτο” Three, αύξηση των δυνατοτήτων περιγραφής της δυναμικής αντίθεσης και των μακροδυναμικών και μια ιδιαιτέρως εμφανή αύξηση των δυναμικών περιθωρίων σε θέματα στάθμης, πράγματα τα οποία περιμένεις μεν, θεωρητικώς, με όλα αυτά τα γούφερ και τις χιλιάδες βατ που προσθέτει το BXT, (άλλο να τα περιμένεις, όμως, και άλλο να τα ακούς, ε;) και έχετε το αποτέλεσμα με το οποίο έζησα για κάποιες εβδομάδες, όσο τα 50άρια είχαν πάρει... άδεια. Πραγματική ευτυχία.

Τελικώς...

... τα πράγματα στο επίπεδο του “δια ταύτα...” είναι απλά: Το τελικό συμπέρασμα το ξεκινώ με αυτό που είχα γράψει στην δοκιμή του Three, το 2019: δεν είναι, ασφαλώς, ένα ηχείο το οποίο αφορά την ευρεία αγορά υψηλής πιστότητας. Είναι, όμως, κάτι σημαντικότερο από αυτό: Μια επίδειξη των δυνατοτήτων της σύγχρονης τεχνολογίας.
Στην πλήρη του έκδοση, τώρα, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά: Αποδίδοντας εξαιρετικά το σύνολο του φάσματος, το Kii Three/BXT θεωρώ ότι είναι ένα από τα κομβικά προϊόντα της εποχής: Ένα ηχείο με βάση το οποίο θα πρέπει να συγκρίνονται όλα τα ηχεία με παρόμοια τιμή αλλά και κάθε ηχείο που προσπαθεί να λύσει κάποια από τα προβλήματα των συμβατικών σχεδιάσεων ανεξαρτήτως τιμής, μια ξεκάθαρη αναφορά και ένα case-study για μια από τις πιο συναρπαστικές σχεδιαστικές προσεγγίσεις που έχουμε δει μέχρι σήμερα.