Q Acoustics Q Active 200

Η ψευδοανηχοϊκή απόκριση του Active 200 (πάνω από τα 300Hz) αποκαλύπτει ένα ηχείο με πολύ καλή ομοιογένεια σε μια περιοχή που εκτείνεται από τις ανώτερες χαμηλές μέχρι την περιοχή των 6-7kHz, αλλά και στην περιοχή πάνω από τα 10kHz. Ίσως το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της σχετικής καμπύλης να βρίσκεται σε μια εμφανή ασυνέχεια της στάθμης εξόδου μεταξύ 7 και 11kHz περίπου, όπου το ηχείο εμφανίζει και τις μεγαλύτερες αποκλίσεις.
Η συνολική απόκριση (με splicing near field/ανηχοϊκής μέτρησης) επιβεβαιώνει, σε σημαντικό βαθμό τον ισχυρισμό της εταιρίας για την έκταση χαμηλά (-6dB στα 46Hz) και εμφανίζει το ηχείο να ξεπερνά τα 20kHz ψηλά, χωρίς προβλήματα συντονισμών (κάτι αναμενόμενο, άλλωστε, καθώς δεν έχουμε τουίτερ με θόλο ή κάποιο άλλο συμβατικό μεγάφωνο).
Η μέση απόκριση του ηχείου δείχνει μια αρκετά ομοιογενή συμπεριφορά με σημαντική πτώση της εξόδου πάνω από τα 8kHz, περίπου.

Η βηματική απόκριση περιλαμβάνει, φυσικά και την συμπεριφορά των ηλεκτρονικών (και του ψηφιακού μέρους). Είναι αρκετά ομαλή, με εμφανή φαινόμενα μετάβασης από το ένα μεγάφωνο στο άλλο, αλλά δείχνει ένα ηχείο με καλή απόσβεση.
Το διάγραμμα αποσβεννυμένων φασμάτων περιλαμβάνει μια σειρά συντονισμών, από τους οποίους ο ισχυρότερος εντοπίζεται στο 1,5kHz περίπου (2,8ms), ενώ μπορεί να διακρίνει κάποιος ίχνη στα 2,1kHz (2,5ms), 3kHz (1,8ms) και 15kHz (1,5ms). Πέραν αυτών, το ηχείο φαίνεται αρκετά γρήγορο και καθαρό.

Η πολική απόκριση στο οριζόντιο επίπεδο, δικαιώνει τους ισχυρισμούς περί ομαλής ακτινοβολίας στον χώρο, τουλάχιστον μέχρι τα 16kHz, με τις σχετικές καμπύλες να βρίσκονται αισθητά πάνω από το όριο των -6dB για γωνίες εκτός άξονα ±30°. Στην περιοχή των πολύ υψηλών συχνοτήτων (20kHz) υπάρχει εμφανές και έντονο beaming. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι το Active 200 είναι ένα ηχείο που μπορεί να δημιουργήσει μια καλή εικόνα σε μια ευρεία περιοχή θέσεων ακρόασης και καλής ποιότητας πεδίο ανακλάσεων. Μπορεί κανείς να το ακούσει τόσο από κοντά (near field) όσο και από σχετικώς μεγάλες αποστάσεις, ένα χαρακτηριστικό που μειώνει κάπως την σημασία της μέτρησης on-axis, η οποία περιγράφει μόνο μερικώς τον χαρακτήρα του ηχείου (αυτό είναι κάτι που σημειώνουν και οι Fink/Φερεκίδης), αλλά θέτει και κάποιες απαιτήσεις από τον ίδιο τον χώρο, του οποίου τα χαρακτηριστικά απορρόφησης θα πρέπει να έχουν στοιχειώδη ομοιογένεια.
Στο κατακόρυφο επίπεδο, η συμπεριφορά του ηχείου είναι, ωστόσο, εντελώς διαφορετική. Η ύπαρξη δύο μονάδων BMR, πιθανώς, παίζει εδώ έναν ρόλο, καθώς η απόκριση μεταβάλλεται ιδιαίτερα έντονα πάνω από τα 4kHz, με σημαντικές ανωμαλίες ειδικά γύρω από 8kHz ακόμη και για μικρές γωνίες. Το συμπέρασμα με βάση αυτές τις καμπύλες είναι ότι το ηχείο πρέπει να ακούγεται ευλαβικά επί του άξονα και απαιτεί μεγάλη προσοχή στην τοποθέτησή του καθ΄ύψος.

Οι επιδόσεις της καμπίνας ως προς του χρωματισμούς, τέλος, έχουν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον: Η μέτρηση στην μπάφλα (μεταξύ των δύο BMR) είναι, θα έλεγε κάποιος, κλασική, με ορισμένους εμφανείς συντονισμούς (ο ισχυρότερος κοντά στα 350Hz). Αντιθέτως, σε ό,τι αφορά τις πλευρικές επιφάνειες η απουσία χρωματισμών είναι εμφανής, καθώς το κέντρο της επιφάνειας συμπίπτει με το καλύτερα ενισχυμένο μέρος της. Ο μοναδικός συντονισμός που μπορεί να διακρίνει κανείς βρίσκεται στην περιοχή των 6,5kHz αλλά η στάθμη του είναι πολύ χαμηλή, στα -70dBm/s².