Xindak D1/D2

Όλες οι μετρήσεις έγιναν με σήματα ανάλυσης 24bit σε sample rate 96kHz. Σε όλες τις περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκε ψηφιακή είσοδος, αυτή ήταν η S/PDIF μέσω BNC. Όπου κρίθηκε απαραίτητο, παρατίθενται συγκριτικές μετρήσεις και για τα δύο στάδιο εξόδου.
Το network player κλήθηκε να αναπαράγει ένα σήμα πολύ χαμηλής στάθμης (-80dBFS) και το αποτέλεσμα ήταν, όπως φαίνεται και στο σχετικό διάγραμμα, θεαματικό καθώς το D1 απέδωσε το ημίτονο χωρίς ορατά ίχνη θορύβου ή άλλων παραμορφώσεων, κάτι που είναι αναμενόμενο αφού ή έξοδος, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ψηφιακή και δεν υπόκειται στα κλασικά προβλήματα λόγω θορύβου. Η αντοχή του μετατροπέα σε ψηφιακά σήματα με jitter είναι τυπική με το σχετικό διάγραμμα να κυμαίνεται μεταξύ -70dB και -85dB περίπου χωρίς ορατές αλλαγές στη συμπεριφορά σε συνάρτηση με την συχνότητα του ίδιου του jitter.

Η τυπική συμπεριφορά σε θέμα jitter επιβεβαιώνεται από το διάγραμμα εξασθένησης που προφέρει η ψηφιακή είσοδος του D2. Εδώ, η εξασθένηση κυμαίνεται γύρω από τα -50dB με σημαντικές τάσεις μείωσης των δυνατοτήτων στις πολύ χαμηλές συχνότητες.
Η απόκριση συχνότητας είναι πρακτικώς επίπεδη με πολύ ήπια τάση αποκοπής στις υψηλές συχνότητες και εξαιρετική ομοιότητα μεταξύ των καναλιών. Επιπροσθέτως δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια διαφοροποίηση στην συμπεριφορά μεταξύ του τριοδικού και του ημιαγωγικού σταδίου εξόδου.

Η γραμμικότητα του μετατροπέα είναι πολύ καλή, με το σχετικό διάγραμμα να ξεπερνά τα -110dB. Το φάσμα της διαμόρφωσης του σήματος από θόρυβο περιλαμβάνει μια σειρά από ορατά προϊόντα ενδοδιαμόρφωσης τα οποία βρίσκονται στα 50Hz και στα πολλαπλάσια της συχνότητας τροφοδοσίας (με τις στάθμες να βρίσκονται στις περισσότερες των περιπτώσεων σε χαμηλά επίπεδα, κάτω από τα -120db). Ενδοδιαμόρφωση από πολύ χαμηλές συχνότητες είναι επίσης ορατή στη βάση της θεμελιώδους, πιθανότατα εξαιτίας του jitter.

O μετατροπέας της Xindak είναι αθόρυβος. Οι στατικές μετρήσεις βρίσκονται συστηματικά κάτω από τα -110dBFS (-112.3dBFS στο αδρανές κανάλι, -112.1dBFS λόγος σήματος προς θόρυβο και -130.5dBFS από την τροφοδοσία), ενώ και το αντίστοιχο διάγραμμα του θορύβου σε συνάρτηση με την συχνότητα βρίσκεται συνολικά κάτω από τα -120dBFS με δύο σαφής αιχμές στα 50Hz και τα 100Hz (που συμπίπτουν με τα ευρήματα στη μέτρηση της ενδοδιαμόρφωσης από θόρυβο). Εδώ, το στάδιο με την λυχνία φαίνεται λίγο πιο επιρρεπές (στην περιοχή του θορύβου από το τροφοδοτικό) καθώς οι αντίστοιχες αιχμές βρίσκονται περίπου 10dB υψηλότερα. Στην συχνότητες πάνω από τα 200Hz η κατάσταση εξομαλύνεται και οι δύο έξοδοι φαίνονται αρκετά όμοιες. Το διάγραμμα μεταβολής της παραμόρφωσης σε συνάρτηση με την συχνότητα αποκαλύπτει μια σχεδίαση με σχετικώς χαμηλές τιμές για χαμηλή στάθμη εξόδου (-20dBFS), με το ημιαγωγικό στάδιο να κινείται στην περιοχή του 0.007% και το στάδιο με την 6922 κοντά στο 0.009%. Κοντά στις μέγιστες τιμές του ψηφιακού σήματος (-1dBFS) όμως, η παραμόρφωση αυξάνεται, κοντά στο 0.02% για το ημιαγωγικό στάδιο και κοντά στο 0.05% για το στάδιο με την τρίοδο.

H υποψία ότι το αναλογικό στάδιο κινείται κοντά στο όριο του καθώς ο μετατροπέας προσεγγίζει τα 0dBFS επιβεβαιώνεται από το διάγραμμα μεταβολής της παραμόρφωσης σε συνάρτηση με την στάθμη. Στις χαμηλές στάθμες οι επιδόσεις του D2 κρίνονται καλές (με 3% στα -75dBFS) αλλά η αυξητική τάση στις υψηλές στάθμες αρχίζει να φαίνεται στα -20dBFS περίπου. Ενδιαφέρουσα, εδώ, είναι η διαφορετική συμπεριφορά των δύο σταδίων εξόδου: Οι ημιαγωγοί έχουν μικρότερη παραμόρφωση γενικά αλλά εμφανίζουν μια αλλαγή συμπεριφοράς στα -10dBFS περίπου, σε αντίθεση με την λυχνία η οποία έχει πιο ομαλή συμπεριφορά. Ο διαχωρισμός των καναλιών κινείται στην περιοχή μεταξύ -95dB και -110dB στις χαμηλές συχνότητες και επιδεινώνεται σταδιακά σε συνάρτηση με την συχνότητα φθάνοντας τα -85dB στα 20kHz. Στην περιοχή των χαμηλών συχνοτήτων υπάρχει κάποια διαφοροποίηση μεταξύ των δύο σταδίων εξόδου με το λαμπάτο να εισάγει 10dB ισχυρότερο crosstalk σε σχέση με το στάδιο των ημιαγωγών.