Δικτυακός τόπος για τις Τεχνολογίες Audio, Video, HiFi, High End, Home Entertainment
Greek site for Audio Video & Home Entertainment technologies
Tελευταία Ενημερωση/Last Update: Τρίτη, 16/12/2014

avmentor.net
Go to
AVMENTOR.net

SUPER TWEETER

Townshend Maximum

Thumbnail_φωτο

Το Townshend Maximum χρησιμοποιήθηκε σε συνδυασμό με το σύνηθες ηχείο αναφοράς (ATC SCM-50 PSL) και οδηγήθηκε από τον τελικό ενισχυτή HCA3500 της Parasound. Το υπόλοιπο σύστημα ήταν το γνωστό (Teac Esoteric P70/D70, Melos Plus Series Line και Win7/foobar2000 μέσω του dCS Puccini U-Clock, για τα αρχεία υψηλής ανάλυσης).
Η σωστή τοποθέτηση του σούπερ τουίτερ στο ηχείο με το οποίο καλείται να συνεργαστεί είναι πραγματικά κρίσιμη για το τελικό αποτέλεσμα. Η μέχρι σήμερα εμπειρία έχει δείξει ότι το ηχείο θα πρέπει να επιτρέπει την τοποθέτηση όσο το δυνατόν εγγύτερα στο βασικό τουίτερ και, επίσης, να προσφέρει την δυνατότητα μικρών μετακινήσεων κατά μήκος του ακουστικού άξονα, ώστε να είναι δυνατή η ρύθμιση της σχετικής τους θέσης. Στην περίπτωση της δοκιμής, η “ρύθμιση” έγινε με διαδοχικές μετρήσεις του βηματικής απόκρισης, έχοντας ως στόχο την καλύτερη δυνατή μετάβαση από την μια μονάδα στην άλλη. Στην τυπική περίπτωση, όπου τέτοια μέτρηση δεν είναι δυνατή, ο χρήστης θα πρέπει να δαπανήσει αρκετή ώρα ακούγοντας και μετατοπίζοντας το σούπερ τουίτερ (με βήματα της τάξης των ολίγων χιλιοστών).

Σε σχέση με την παραπάνω διαδικασία, η επιλογή της κατάλληλης ευαισθησίας (μέσω του αντίστοιχου επιλογέα στο πίσω μέρος των Maximum) είναι μάλλον απλή. Ξεκινάς με την τιμή που είναι πιο κοντά στην ευαισθησία του ηχείου και μπορείς να “παίξεις” ±1 κλικ κρίνοντας το αποτέλεσμα με το αυτί. Πάνω σε αυτό το θέμα, αξίζει να τονίσει κανείς ότι θα πρέπει ο χρήστης να αντισταθεί στον πειρασμό να ρυθμίσει την ευαισθησία με τρόπο τέτοιον ώστε του σούπερ τουίτερ να “ακούγεται” ή -γενικότερα- η στάθμη στην περιοχή των υψηλών να είναι αισθητά υψηλότερη διότι, κατά πάσα πιθανότητα, αυτή είναι μια λανθασμένη ρύθμιση.

Φωτογραφία Φωτογραφία

Στην πραγματικότητα, η αρχική -πρώιμη- εντύπωση που αποκομίζεις ακούγοντας το ηχείο σου με το Maximum σωστά ρυθμισμένο, είναι ότι η ανώτερη περιοχή έχει κάνει ένα βήμα “πίσω” και ότι το σύστημα έχει, μάλλον, χάσει παρά κερδίσει ενέργεια. Πρόκειται περί μιας ύπουλης ψευδαίσθησης, την οποία συναντά κανείς συχνά και σε άλλες παρόμοιες αλλαγές (από CD σε SA-CD, από συμβατικό σε upsampled ψηφιακό σήμα και από αρχεία συμβατικής σε αρχεία υψηλής ανάλυσης). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο ακροατής αντιλαμβάνεται μια μεταβολή στην περιοχή των υψηλών συχνοτήτων αλλά την αντιλαμβάνεται, αρχικώς, ως μείωση της παρουσίας. Στην πραγματικότητα -και αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του Maximum- είναι αυτό ακριβώς που αποτελεί το κέρδος: Το σύστημα αποκτά περισσότερο αέρα και άνεση ψηλά, γίνεται περισσότερο φωτεινό, ξεκούραστο και ευχάριστο και η αίσθηση είναι ότι το ηχείο δεν κοπιάζει τόσο να αποδώσει τα μέτωπα, το σώμα και τον αρμονικό πλούτο οργάνων που έχουν σημαντικό περιεχόμενο σε πολύ υψηλές συχνότητες με αποτέλεσμα να γίνεται, συνήθως, λιγότερο επιθετικό και -κατά περίπτωση- λιγότερο σκληρό και “παρόν” (με την αρνητική έννοια) στο χώρο.

Με το Maximum σε λειτουργία, το ηχείο αναφοράς διατήρησε την πολύ καλή τονική του ισορροπία και τον συγκεκριμένο χαρακτήρα που έχω συνηθίσει, με μικρές αλλά συγκεκριμένες αλλαγές: Ο χαρακτήρας του έγινε λίγο πιο ήπιος, κέρδισε (οριακά) σε ταχύτητα και έγινε ακόμη πιο σαφές και πειθαρχημένο σε θέματα εστιασμού μεμονωμένων πηγών στο χώρο (μια αλλαγή που δεν την περιμένεις αφού το SCM-50 είναι ήδη εξαιρετικό στον τομέα αυτό).
Αρκετά ενδιαφέρων είναι και ο τρόπος με τον οποίο επιδρά η αλλαγή της συμπεριφοράς ψηλά, στην περιοχή των μεσαίων και των χαμηλών συχνοτήτων. Με δεδομένο ότι το Maximum δουλεύει ελάχιστα κάτω από τα 6kHz και δεν φαίνεται να έχει κάποια επίδραση στις μεσαίες και τις χαμηλές συχνότητες, είναι πολύ πιθανόν ότι έχουμε να κάνουμε με ψυχοακουστικό φαινόμενο, εδώ, αλλά φαίνεται ότι ακροατής μπορεί να αντιληφθεί κάποιες αλλαγές και στις περιοχές αυτές με το μεσαίο να κερδίζει σε σαφήνεια και να ακούγεται πιο διαυγές και την περιοχή των χαμηλών και πολύ χαμηλών συχνοτήτων να κερδίζει σε παρουσία και περιγραφή του σώματος και του όγκου.
Αν ήθελε να περιγράψει κανείς με μια λέξη την αλλαγή που επέφερε το Maximum με μια φράση, αυτή θα ήταν “το ηχείο έγινε πιο φυσικό”, με την έννοια “φυσικό” να περιγράφει, μάλλον, μια πολύ καλύτερη αποδοχή του ακούσματος από τον ακροατή (και όχι κάποιο κριτήριο ακρίβειας). Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η χρήση του σούπερ τουίτερ δημιούργησε την εντύπωση ενός πληρέστερου, πιο ανάγλυφου και πιο ξεκούραστου συστήματος, διατηρώντας παράλληλα τα βασικά γνωρίσματα του συστήματος αυτού (όπως είναι η ουδετερότητα και η πολύ καλή απόδοση της δυναμικής αντίθεσης).

Τελικώς...

... δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Maximum έχει μια μετρήσιμη και ακουστή επίδραση στην ηχητική ταυτότητα του ηχείου με το οποίο συνεργάζεται και η επίδραση αυτή φαίνεται ότι είναι θετική, με κύριους άξονες την αίσθηση έκτασης στην περιοχή των υψηλών συχνοτήτων (λογικό και αναμενόμενο) και την πιο σαφή και πειθαρχημένη περιγραφή των μεσαίων και των χαμηλών συχνοτήτων (λιγότερο αναμενόμενο), ενώ -συνολικά- το άκουσμα γίνεται πιο ξεκούραστο και ευχάριστο. Αν και μιλάμε για μικρές, ποσοτικά, αλλαγές που περισσότερο τις αισθάνεσαι παρά τις ακούς “με την πρώτη”, το αποτέλεσμα είναι σημαντικό όσο και ενδιαφέρον. Μπορεί να μην γνωρίζουμε επακριβώς του λόγους που ένα σούπερ τουίτερ επιδρά τελικώς με τον τρόπο αυτό, αλλά είναι σαφές ότι αξίζει τον κόπο να το ψάξει κανείς. Ακούστε το οπωσδήποτε!