|
| REVIEW |
|
ΠΛΑΤΟ |
| J.C. Verdier “La Platine” |
| Tri-Planar/Clearaudio
DaVinci, Morch DP-6/Sumiko Palo Santos Presentation |
|
|
| φωτό: Πάρις Νικολάου |
|
|
|
Ο Γάλλος κατασκευαστής
χαίρει της εκτίμησης των απανταχού φίλων του βινυλίου με έναν
περίεργο τρόπο: Κάνει σπανίως την εμφάνισή του σε εκθέσεις, ακόμη
σπανιότερα προβάλλει τα προϊόντα του με οποιοδήποτε τρόπο και
γενικώς αποφεύγει να κινηθεί στον χώρο της επικαιρότητας. Κι όμως,
οι περισσότεροι τον γνωρίζουν. Μπορεί να μην έχουν δει από πολύ
κοντά ένα J.C. Verdier, αλλά η άποψή τους είναι πάντα θετική. Αυτή η
παρατήρηση ίσως δεν επέχει θέσει αντικειμενικού κριτηρίου περί της
ποιότητας των προϊόντων αλλά, κατά την άποψή μου δείχνει κάτι:
Συνέπεια. Το στοιχείο αυτό σε συνδυασμό με το ότι τα μοντέλα δεν
αλλάζουν και τόσο συχνά (θα μπορούσα να πω δεν αλλάζουν ποτέ, αλλά
τέλος πάντων) δίνουν στα πλατό του Verdier την ιδιότητα του
κλασικού. Ποιος δεν θα ήθελε να χρησιμοποιήσει για λίγο καιρό ένα
τέτοιο σύμβολο του αναλογικού ήχου; Οπότε, δεν με στεναχώρησε
καθόλου που παρέλαβα το πακέτο που βλέπετε στις φωτογραφίες που
συνοδεύουν το κείμενο αυτό.
Μπορεί το ίδιο το πλατό να έχει μια
κάποια ηλικία (κάτι που δεν το στερεί από ιδέες που φαίνονται
φρέσκες και σήμερα, βεβαίως) αλλά το σύστημα που άκουσα επί δύο και
κάτι μήνες απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί... παλιομοδίτικο. Το
La Platine κατέφθασε στον χώρο ακρόασης με δύο βραχίονες, τον
Tri-Planar και τον Morch DP-6 και (προφανώς!) δύο κεφαλές την
Clearaudio DaVinci (τοποθετημένη στον πρώτο) και την Sumiko Palo
Santos Presentation (τοποθετημένη στον δεύτερο). Είχα έτσι την
ευκαιρία να αξιοποιήσω την δυνατότητα του πλατό να φιλοξενήσει δύο
συστήματα ανάγνωσης και να το ακούσω με δύο πακέτα αισθητά
διαφοροποιημένα ως προς το κόστος. |
|
| |
|
