Hegel HD25

H εργαστηριακή αξιολόγηση του HD25 περιέλαβε μετρήσεις από την ομοαξονική είσοδο με sample rates 96kHz και 176.4kHz. Σε γενικές γραμμές φαίνεται ότι ο μετατροπέας δεν παρουσιάζει αλλαγές στις βασικές του επιδόσεις που να σχετίζονται με το sample rate. Όπου υπάρχει κάποιο σχετικό εύρημα, γίνεται και το αντίστοιχο σχόλιο.
Το ψηφιακό interface του HD25 φαίνεται να είναι σε θέση να καταστείλει αρκετά αποτελεσματικά το jitter που υπάρχει στο εισερχόμενο σήμα. Η σχετική καμπύλη κινήθηκε κάτω από τα -60dB για jitter στα 80nS p-p και γύρω στα -70dB για jitter 215nS p-p, τιμή η οποία αντιστοιχεί σε ένα όριο πάνω από το οποίο η είσοδος του μετατροπέα παύει να παραμένει κλειδωμένη στην πηγή. Οι επιδόσεις αυτές είναι πολύ καλές και δικαιώνουν την στρατηγική της Hegel στο κομμάτι αυτό (είτε σχετίζεται με το SRC, είτε όχι).
Το jitter που εισάγει η ίδια η συσκευή είναι, επίσης πολύ χαμηλό με τους υπολογισμούς να κυμαίνονται μεταξύ των 26pS (με βάση ευρήματα κοντά στα 60Hz) και τα 7.7pS (για sidebands πάνω από τα 100Hz).

H απόκριση συχνότητας είναι, όπως θα περίμενε κανείς, επίπεδη με πολύ ήπιες τάσεις αποκοπής που γίνονται ορατές πάνω από τα 10kHz χωρίς να ξεπερνούν το 0.5dBr για συχνότητες πάνω από τα 40kHz. Η ομοιότητα των καναλιών είναι παραδειγματική.
Η απόκριση των φίλτρων που χρησιμοποιεί το HD25 είναι τυπικά καλή, με την κλίση να μειώνεται καθώς το sample rate ανεβαίνει. H Hegel έχει επιλέξει μια “συντηρητική” απόκριση στην περίπτωση των 176.4kHz, όπου το σημείο αποκοπής είναι στην ίδια περιοχή με αυτό των 96k αλλά η κλίση σαφώς πιο ήπια. Η ζώνη αποκοπής και των τριών φίλτρων είναι γενικά ομαλή.

Τα δύο ψηφιακά φίλτρα μεταξύ των οποίων μπορεί να επιλέξει ο χρήστης (F1 και F2) δεν έχουν εμφανείς διαφορές στο πεδίο της συχνότητας (γιαυτό και οι αντίστοιχες αποκρίσεις δεν δημοσιεύονται), έχουν όμως κάποιες διαφορές στο πεδίο του χρόνου, με το F1 να έχει εμφανώς ισχυρότερο pre-ringing σε σχέση με το F2.

Σε κάθε περίπτωση τα φίλτρα του HD25 φαίνεται ότι λειτουργούν όπως πρέπει. Το σχετικό διάγραμμα όπου φαίνεται, εμμέσως, η δυνατότητα καταστολής των υποπροϊόντων της συχνότητας δειγματοληψίας βρίσκεται συστηματικά κάτω από τα -100dBFS.
H γραμμικότητα της στάθμης κινήθηκε, επίσης σε εξαιρετικά επίπεδα. Η σχετική καμπύλη παραμένει πολύ κοντά στο ιδανικό για στάθμες που ξεπερνούν τα -120dBFS, τόσο για σήματα 96kHz όσο και για σήματα 176.4kHz με ορατές αποκλίσεις να κάνουν την εμφάνισή τους κοντά στα -125dBFS. Η επίδοση αυτή κατατάσσει τον μετατροπέα της Hegel στου καλύτερους που έχουμε μετρήσει τον τελευταίο καιρό. Δώστε προσοχή στο ότι το συγκεκριμένο διάγραμμα έχει μεγαλύτερη ανάλυση από ότι συνήθως (5dBFS/Div).

Το διάγραμμα της παραμόρφωσης σε συνάρτηση με την στάθμη επιβεβαιώνει την εντύπωση που αποκομίζει κανείς σε ότι αφορά την απόδοση της συσκευής σε πολύ χαμηλές στάθμες. Η αρμονική παραμόρφωση βρίσκεται αισθητά κάτω από τα -70dB για σήματα στάθμης -60dBFS και το σύνολο παραμόρφωσης και θορύβου περίπου 20dB υψηλότερα. Κοντά στο όριο της στάθμης του μετατροπέα δεν υπάρχουν, επίσης, ίχνη υπερφόρτωσης, δείγμα ότι το αναλογικό στάδιο “ακολουθεί” με άνεση την έξοδο του DAC.
Σε υψηλές στάθμες το σύνολο παραμόρφωσης και θορύβου παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα (γύρω και κάτω από το 0.0006%, κοντά στο όριο που δίνει επισήμως η εταιρία) και προσεγγίζει το 0.003% για σήματα αισθητά χαμηλότερα (αλλά βεβαίως πιο ρεαλιστικά). Η μεταβολή σε συνάρτηση με την συχνότητα είναι πολύ μικρή, με μια ήπια τάση μείωσης στις υψηλές συχνότητες και ελάχιστη αύξηση στις χαμηλές, στην μέτρηση με υψηλή στάθμη εξόδου.

Ο HD25 αποδείχθηκε ένας πολύ αθόρυβος μετατροπέας. Το φάσμα του θορύβου σε αδρανές κανάλι κινήθηκε σε σημαντικό μέρος του (μέχρι τα 10kHz περίπου) κάτω από τα -120dBFS, τιμή η οποία αυξήθηκε ελάχιστα πάνω από το όριο αυτό στα 20kHz.
Οι επιμέρους μετρήσεις θορύβου κινήθηκαν πολύ κοντά στα 100dBu (99dBu για την ακρίβεια) για το φάσμα 22Hz-22kHz και παρέμειναν κάτω από τα -90dBu για μετρήσεις με μεγαλύτερο εύρος (93dBu για την περιοχή 2Hz-96kHz) με τον θόρυβο εκτός του συμβατικού φάσματος (>22kHz) να βρίσκεται στα 94dBu περίπου. Οι τιμές αυτές αντανακλώνται στο αντίστοιχο φάσμα το οποίο παραμένει χαρακτηριστικά ήρεμο μέχρι τα 96kHz.

Το τροφοδοτικό φαίνεται να επηρεάζει ελάχιστα την απόδοση της συσκευής. Το σχετικό φάσμα (στα 96kHz) περιλαμβάνει σαφείς συνιστώσες του hum (στα 50/100Hz και σε συχνότητες που προκύπτουν από ενδοδιαμόρφωση) αλλά όλα αυτά βρίσκονται κάτω από τα -120dBV, κάτι που μεταφράζεται σε τάσεις που δεν ξεπερνούν το 1.6μVrms συνολικά. Αρκετά ενδιαφέρον εύρημα εδώ είναι η καλύτερη συμπεριφορά του μετατροπέα στο κομμάτι αυτό όταν λειτουργεί στα 176.4kHz, με τη συνιστώσα των 50Hz να είναι εμφανώς πιο αδύναμη. Δεν είναι σαφές αν έχουμε να κάνουμε με κάποια ιδιοτροπία του script της μέτρησης (κάτι που θα πρέπει να διερευνηθεί) αλλά και οι δύο μέθοδοι που χρησιμοποιήσαμε κατέδειξαν χαμηλότερο θόρυβο στην περίπτωση του υψηλότερου sample rate.
H διαμόρφωση του σήματος από θόρυβο βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, κάτι που φαίνεται, καταρχήν στην μέτρηση σε ευρύ φάσμα όπου οι συνιστώσες έχουν πολύ χαμηλές στάθμες.

Η αντίστοιχη μέτρηση με πολύ μεγάλη ανάλυση (50Hz/Div) αποκαλύπτει δύο συνιστώσες κοντά στα 60Hz (οι οποίες αντιστοιχούν με καλή ακρίβεια στα αντίστοιχα ευρήματα του παραγόμενου από τη συσκευή jitter) καθώς και ίχνη ενδοδιαμόρφωσης από πολύ χαμηλές συχνότητες (κοντά στα 7Hz).
Η διαφωνία των καναλιών τέλος, κινήθηκε σε τυπικώς καλά επίπεδα, παραμένοντας στην περιοχή των -120dB για σήματα χαμηλής συχνότητας και εμφανίζοντας μια σαφή τάση μείωσης από το 1kHz και πάνω. Στο όριο της μέτρησης (20kHz) η χειρότερη τιμή που πήραμε βρίσκεται κοντά στα -90dB