Πλήρες πακέτο διαγραμμάτων που σχετίζονται με τα αποτελέσματα της δοκιμής αυτής μπορείτε να βρείτε στο σχετικό link στην σελίδα όπου περιγράφονται οι διαδικασίες της δοκιμής. Εδώ περιλαμβάνονται μόνο αυτά που θεωρήσαμε ως βασικά, για να δοθεί μια αρχική γεύση.
Με βάση τα αποτελέσματα της εργαστηριακής αξιολόγησης και με δεδομένο ότι υπήρχαν αριθμητικά αποτελέσματα από την ακουστική αξιολόγηση (λόγω της εφαρμογής της μεθόδου DCR), κρίθηκε σκόπιμο να τεθούν τα στοιχεία αυτά σε μια δοκιμασία συσχέτισης ώστε να φανεί αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των μετρούμενων επιδόσεων και της ακουστικής εντύπωσης (κάτι το οποίο αποφεύγουν συστηματικά όσοι έχουν κάνει αξιολογήσεις καλωδίων στο παρελθόν). Αυτό έγινε, καταρχήν, με τον υπολογισμό του συντελεστή συσχέτισης Pearson για όλους τους συνδυασμούς μετρήσεων και βαθμολογιών, από όπου προέκυψε και ο αντίστοιχος πίνακας. Με βάση αυτόν φαίνεται ότι μπορεί κανείς να διακρίνει αρκετές περιπτώσεις ασθενούς συσχέτισης (συντελεστές από 0.25 έως 0.30, πορτοκαλί χρώμα) και μέσης συσχέτισης (συντελεστές πάνω από 0.30 μέχρι και 0.64, κόκκινο χρώμα). Είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι με έναν ακροατή τα δεδομένα δεν είναι επαρκή για σοβαρά συμπεράσματα με γενικευμένη ισχύ, ωστόσο ίσως μερικοί από τους συσχετισμούς να είναι ενδιαφέροντες και να χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης. Ανάμεσα σε αυτούς, η σχέση της συχνότητας συντονισμού στις υψηλές συχνότητες με την απόδοση σε θέματα χαμηλών συχνοτήτων (όπως προέβλεψε ο Pass, μόνο στον ενισχυτή με μεγάλο εύρος!) και η σημαντική συσχέτιση των περισσότερων από τις παραμέτρους που αξιολογήθηκαν με την μέγιστη τιμή παραμόρφωσης και την διακύμανσή της.
Εκτός από τον πίνακα με τους συντελεστές συσχέτισης Pearson δημιουργήθηκαν αντίστοιχα διαγράμματα διασποράς στα οποία έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί ένα μοντέλο γραμμικής παλινδρόμησης. Πρόκειται στην ουσία για μια γραφική αναπαράσταση του πίνακα συσχέτισης, αλλά ίσως βοηθά να γίνουν αντιληπτές μερικές σχέσεις. Όταν μελετάτε αυτή την πλευρά της δοκιμής, να θυμάστε ότι η ύπαρξη μιας σχέσης μεταξύ δύο μεγεθών δεν ισοδυναμεί με την ύπαρξη σχέσης αιτίου-αιτιατού καθώς μπορεί να υπάρχει κάποιο άλλο, τρίτο, μέγεθος που τα συνδέει και απλώς η δοκιμή δεν το “έπιασε” είτε επειδή δεν το αξιολόγησε είτε επειδή δεν ήταν αρκετά ισχυρή. Για να θεμελιωθεί η σχέση αιτίου-αιτιατού απαιτούνται πολύ πιο ισχυρές στατιστικές δοκιμές (κυρίως με περισσότερους ακροατές).