Καλώδια Ηχείων από €700 - €2.000 - Η Διαδικασία της Δοκιμής

Η μελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας κατέδειξε ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια κοινώς αποδεκτή διαδικασία αξιολόγησης καλωδίων, ούτε σε επίπεδο εργαστηριακής μέτρησης ούτε και σε επίπεδο ακουστικής αξιολόγησης. Ειδικά για την υπόθεση της ακουστικής αξιολόγησης, τα κείμενα είναι πολύ περιορισμένα και συνήθως απλώς περιλαμβάνουν απόψεις, ενώ δεν έχει δημοσιευθεί ποτέ το αποτέλεσμα κάποιου blind test το οποίο θα αποτελούσε τη βάση για μια συζήτηση. Ωστόσο, χρησιμοποιώντας τα όσα έχουν ήδη δημοσιευθεί είναι, πράγματι, δυνατόν να συνθέσει κανείς μια σειρά από διαδικασίες που καλύπτουν σφαιρικά τις ανάγκες μιας αξιολόγησης η οποία στην παρούσα δοκιμή οργανώθηκε σε δύο φάσεις, την εργαστηριακή και την ακουστική, με τις λεπτομέρειες να έχουν ως εξής: Η εργαστηριακή αξιολόγηση περιέλαβε συμβατική μέτρηση των ηλεκτρικών χαρακτηριστικών κάθε καλωδίου (αντίστασης, σύνθετης αντίστασης, αυτεπαγωγής, χωρητικότητας και συντελεστή απωλειών στο διηλεκτρικό (DF, Dissipation Factor), μέτρηση της μεταβολής της σύνθετης αντίστασης στο φάσμα καθώς επίσης και μέτρηση της έμμεσης (υποθετικής ή πραγματικής) επίδρασης του καλωδίου στις επιδόσεις ενός ενισχυτή, όσον αφορά την παραμόρφωση και την απόκριση συχνότητας. Επειδή υπάρχει η υπόνοια ότι τα στάδια ισχύος (και ειδικά η αντίσταση εξόδου ή ο συντελεστής απόσβεσης) αλληλεπιδρούν με τα καλώδια και το φορτίο, στο σύνολο της δοκιμής χρησιμοποιήθηκαν δύο ενισχυτές, ένας ημιαγωγικός (Parasound HCA-1000) και ένας push-pull με λυχνίες (Cayin A-100T) με τα αποτελέσματα να παρατίθενται συγκριτικά, όπου κρίνεται απαραίτητο.

Πέρα από αυτές της διαδικασίες αξιολόγησης, χρησιμοποιήθηκαν δύο ακόμη οι οποίες δεν είναι τόσο γνωστές ή διαδεδομένες. Η πρώτη, περιλαμβάνει την οδήγηση του καλωδίου με μια σάρωση υψηλών συχνοτήτων (100kHz-10MHz) με το ένα άκρο του καλωδίου να είναι ανοικτό ή να είναι τερματισμένο με κάποιο συγκεκριμένο δικτύωμα, διαδικασία η οποία επιτρέπει τον προσδιορισμό μιας συχνότητας συντονισμού στην περιοχή των MHz (για την περίπτωση του ανοικτού άκρου) και των εκατοντάδων kHz (για την περίπτωση της ύπαρξης φορτίου). H μέθοδος περιγράφηκε πριν από αρκετά χρόνια από τον Nelson Pass και βασίζεται στην ιδέα ότι, ειδικά για ενισχυτές με μεγάλο εύρος, η συχνότητα συντονισμού του καλωδίου πρέπει να βρίσκεται όσο το δυνατόν σε υψηλότερη συχνότητα. Η δεύτερη διαδικασία αποτελεί προσαρμογή μιας μεθόδου υποκειμενικής εκτίμησης ακουστικών διαφορών η οποία προτάθηκε αρχικά από τον Peter Baxandall και εφαρμόστηκε σε απλουστευμένη μορφή, αργότερα, από τον David Hafler (έμεινε μάλιστα γνωστή με το όνομά του). Η συγκεκριμένη διαδικασία βασίζεται στη διαφορική οδήγηση ενός ηχείου από τα δύο κανάλια ενός ενισχυτή και -όπως την εφάρμοσε ο Hafler- είχε σκοπό να αποκαλύψει διαφορές μεταξύ των καναλιών. Στην εκδοχή που εφαρμόστηκε στην παρούσα δοκιμή, χρησιμοποιήθηκαν τα δύο κανάλια ενός ενισχυτή στις διαφορές των οποίων έγινε η υπέρθεση των διαφορών δύο καλωδίων (μιας μικρού μήκους γεφύρωσης η οποία, όπου χρησιμοποιείται στη δοκιμή αυτή ονομάζεται “Short” και του υπό κρίση καλωδίου). Στην είσοδο του συστήματος εφαρμόστηκε ροζ θόρυβος και η χρήσιμη πληροφορία ήταν η αλλοίωση που υπήρχε στο σήμα της εξόδου το οποίο και ηχογραφήθηκε και παρέχεται ως αρχείο wav. Όποιος κάνει τον κόπο να ακούσει τα σήματα αυτά θα πρέπει να έχει υπόψιν του ότι για να έχει πραγματική αντίληψη του εύρους των διαφορών θα πρέπει να ευθυγραμμίσει, αρχικώς, την στάθμη του συστήματός του. Η έξοδος του ενισχυτή προς τα ηχεία, με το αρχείο short_pink_noise_diff.wav θα πρέπει να είναι 37.5mVrms (προσοχή στο όργανο της μέτρησης θα πρέπει να είναι σε θέση να κάνει μετρήσεις true rms, τα περισσότερα πολύμετρα δεν επαρκούν). Σε αντίθετη περίπτωση, επειδή μεσολαβεί το κέρδος του συστήματος εγγραφής, μπορεί κανείς να έχει μια αίσθηση των ποιοτικών διαφορών, αλλά όχι το πόσο μικρές είναι αυτές στην πραγματικότητα. Στο τέλος κάθε κειμένου θα βρείτε link για το αντίστοιχο αρχείο.

Όσον αφορά την ακουστική εκτίμηση, αυτή περιέλαβε δύο στάδια. Το πρώτο, αφορούσε σε συμβατικές ακροάσεις (όπως κάνουμε συνήθως) με το σύστημα να περιλαμβάνει την πηγή αναφοράς (Teac Esoteric P70/D70, ρυθμισμένο σε upsampling 4x και σύνδεση διπλού AES-3 μέσω καλωδίων DC-110 της Nirvana) και τους δύο ενισχυτές (Parasound HCA-1000 και Cayin A-100Τ). Το ηχείο σε όλες τις περιπτώσεις ήταν το γνωστό ATC SCM-50PSL. Το δεύτερο στάδιο της ακουστικής εκτίμησης περιέλαβε βαθμολόγηση των διαφορών που εισήγαγε το κάθε καλώδιο σε σχέση με το βασικό καλώδιο αναφοράς (ένα απλό πολύκλωνο OFC διατομής 3.3mm2, το οποίο θα το συναντήσετε στα στοιχεία της δοκιμής είτε ως Ref-1 είτε ως Audio Pulse K3) με βάση μια κλίμακα DCR (Degradation Category Rating). Κατά την φάση αυτή, ήταν δυνατή η αξιολόγηση του κάθε καλωδίου σε σύγκριση με το καλώδιο αναφοράς σε οκτώ διαφορετικές ποιοτικές συνιστώσες (Πολύ χαμηλές συχνότητες, Χαμηλές συχνότητες, Απόδοση Ρυθμικών Μερών, Μεσαία περιοχή, Απόδοση Φωνής, Περιοχή Υψηλών Συχνοτήτων, Αρμονικό Περιεχόμενο, Στερεοφωνική Εικόνα) με έξι διαθέσιμους χαρακτηρισμούς συνολικά (Μηδενικές Διαφορές, Ελάχιστα Καλύτερο, Λίγο Καλύτερο, Καλύτερο, Αρκετά Καλύτερο, Σημαντικά Καλύτερο, Ιδιαίτερα Καλύτερο, προς την θετική πλευρά και αντιστοίχως με τον προσδιορισμό “Χειρότερο” προς την αρνητική πλευρά) με αντιστοιχία σε μια κλίμακα -3, 0, +3 (με υποδιαιρέσεις στο 0.5). Αν και φαίνεται χονδροειδής, (με τα δεδομένα ενός τυπικού review) η αξιολόγηση DCR επιτρέπει την αντιστοίχηση ενός ή περισσότερων αριθμητικών μεγεθών με ιδιότητες (μετρήσεις για παράδειγμα) και την πραγματοποίηση ελέγχων συσχέτισης ώστε να ανιχνευθούν πιθανές σχέσεις μεταξύ μετρούμενων μεγεθών και υποκειμενικών κρίσεων, κάτι που ασφαλώς έχει το ενδιαφέρον του. Σχετικά μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα των στατιστικών. Όπως παγίως συμβαίνει, η δοκιμή συνοδεύεται από πλήθος πινάκων με δεδομένα, τα οποία παρατίθενται για κατέβασμα σε μορφή PDF.