Bladelius Embla/Ask

Η δοκιμή του ζεύγους Embla/Ask επικεντρώθηκε στην βασική αποστολή του Embla η οποία είναι το ripping των ψηφιακών δίσκων και η αναπαραγωγή αρχείων. Το σύστημα αντικατέστησε τις ψηφιακές πηγές αναφοράς (Teac Esoteric P70/D70 και dCS Puccini U-Clock) καθώς επίσης και τα ενισχυτικά αναφοράς (Melos Plus Series Line/Parasound HCA3500) και οδήγησε τα ATC SCM-50PSL. Ο αντιπρόσωπος της Bladelius στην ελληνική αγορά συνόδευσε τις δύο συσκευές με με ένα ζεύγος καλωδίων για balanced συνδέσεις της Transparent (MLU).
Η χρήση του Embla είναι ιδιαίτερα απλή και προφανής, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετές δυνατότητες και μενού. Ο χρήστης θα πρέπει να ρίξει μια ματιά στο καλογραμμένο εγχειρίδιο χρήσης για τις λεπτομέρειες αλλά δεν θα το χρειαστεί σχεδόν καθόλου για τις βασικές ρυθμίσεις και επιλογές. Το user interface και η οθόνη αφής κάνουν την ζωή του πολύ εύκολη και οι διάφορες πληροφορίες προβάλλονται με σαφήνεια και είναι ορατές από κάποια απόσταση. Η σύνδεση με το οικιακό δίκτυο είναι πολύ απλή υπόθεση (προσωπικά, τείνω να προτιμήσω την ενσύρματη σύνδεση, επομένως έχω την άποψη ότι η απουσία WiFi δεν είναι σοβαρή έλλειψη, εκτός αν για κάποιο λόγο δεν μπορείτε να έχετε καλωδιακή υποδομή κοντά στον Embla). Με την εισαγωγή του δίσκου και την ενεργοποίηση του ripper, το player αναζητεί και κατεβάσει αυτόματα πληροφορίες. Δεν είναι γνωστό με ποια βάση δεδομένων επικοινωνεί αλλά αυτή φαίνεται αρκετά πλήρης για τα περισσότερα είδη. Βρέθηκαν ακόμη και σχετικώς σπάνιοι δίσκοι. Ο χρήστης εκτός από την διαχείριση της εικονικής δισκοθήκης μπορεί να κάνει μια σειρά επιλογών σε ότι αφορά την ίδια την λειτουργία της συσκευής, ενεργοποιώντας τον αλγόριθμο upsampling και επιλέγοντας ψηφιακό φίλτρο (από τρία διαθέσιμα), στοιχεία που κάνουν το Embla πιο ενδιαφέρον και επιτρέπουν μια σχετική προσαρμογή στις προτιμήσεις του χρήστη ή και στις ιδιαιτερότητες του προγράμματος. Ένα μειονέκτημα του Embla είναι ότι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ταυτόχρονο ripping και playback. Ο χρήστης θα πρέπει να σταματήσει τις ακροάσεις των αρχείων αν θέλει να εισάγει νέο υλικό, γεγονός που δημιουργεί, ίσως, κάποια δυσκολία στην κατανομή του χρόνου. Το μεγαλύτερο μέρος των ακροάσεων έγινε σε ... hot mode (σε αντιδιαστολή με το το green mode του διακοπτικού σταδίου). Αν και δεν έγινε κάποια διεξοδική δοκιμή προκειμένου να αναδειχθούν σε βάθος οι διαφορές των δύο σταδίων εξόδου, σε γενικές γραμμές συνέλαβα τον εαυτό μου να προτιμώ το push-pull από την τάξη D. Νομίζω ότι η δεύτερη είναι προτιμητέα αν κάποιος θέλει υψηλές στάθμες επί πολλή ώρα (ο ενισχυτής θερμαίνεται λιγότερο) ενώ η πρώτη είναι περισσότερο... audiophile. Οι ακουστικές εντυπώσεις που ακολουθούν αφορούν τον ρυθμό push-pull.

Το πρώτο (και κατά τη γνώμη μου σημαντικότερο) πράγμα που θα πρέπει να αξιολογήσει κανείς θετικά, στην περίπτωση των δύο Bladelius είναι η υπεροχή της αναπαραγωγής μέσω αρχείων σε σχέση με την άμεση αναπαραγωγή του ίδιου του δίσκου. Μην περιμένετε φαινόμενα τύπου “μέρα-νύχτα” αλλά η προσεκτική ακρόαση υλικού με καλά εστιασμένες ηχητικές πηγές και καλό sound stage αναδεικνύει την διαφορά: Η αναπαραγωγή μέσω SSD είναι σταθερότερη, με πιο σαφείς λεπτομέρειες και καλύτερη περιγραφή της εικονικής σκηνής. Αυτό που ίσως λείψει από ορισμένους είναι η “μεγάλη” εικόνα που δημιουργείται ως αποτέλεσμα της ασάφειας. Το Embla εστιάζει την ορχήστρα λίγο πιο πίσω από τον άξονα που ορίζουν τα ηχεία και σαφώς μεταξύ τους χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Ο χρήστης μπορεί να επιδράσει λίγο στην τελική εικόνα επιλέγοντας κάποιο από τα τρία ψηφιακά φίλτρα. Προσωπικά, επέλεξα το φίλτρο “Α” καθώς μου φάνηκε πιο κοντά σε αυτό που θεωρώ εγώ σωστό. Από τα άλλα δύο, το “Β” πηγαίνει την εικόνα ακόμη πιο πίσω και το “C” την κάνει κάπως πιο ασαφή. Η επιλογή του φίλτρου παίζει ρόλο, όπως θα δούμε και στην απόδοση των πολύ υψηλών συχνοτήτων. Τούτων λεχθέντων, το Embla αποδείχθηκε εξαιρετικά αθόρυβο όχι μόνο ηλεκτρικά αλλά και μηχανικά. Ο μηχανισμός της Teac δεν είναι πολύ ήσυχος κατά το ripping (ακούγεται σαφώς) αλλά κινείται σε συμβατικά επίπεδα cd player όταν χρησιμοποιήται ως τέτοιο και, φυσικά, όταν η αναπαραγωγή γίνεται από το SSD απλώς δεν ακούγεται τίποτε. Η επιλογή των Σουηδών, καίτοι ακριβή, δικαιώνεται πλήρως.
Οι δυνατότητες οδήγησης του Ask είναι, όπως φάνηκε και από τις μετρήσεις πολύ καλή. Στην πραγματικότητα φαίνεται ικανός να οδηγήσει κάθε δύσκολο ηχείο (εκτός, ίσως, κάποιων ακραίων εξαιρέσεων) σε αρκετά υψηλές στάθμες, χωρίς προβλήματα. Ο έλεγχος των SCM-50 υπήρξε παραδειγματικός και πήρα πολύ καλό χαμηλό τόσο σε έκταση όσο και σε έλεγχο, με μια ελάχιστη τάση έμφασης πολύ χαμηλά την οποία εγώ (και υποθέτω αρκετοί άλλοι) βρήκα χρήσιμη ιδιαίτερα σε ηλεκτρονικά ακούσματα που έχουν σημαντικό περιεχόμενο κοντά στο όριο του φάσματος. Οι ανώτερες χαμηλές συχνότητες αποδόθηκαν με άψογη λεπτομέρεια και ταχύτητα και ο ακροατής γρήγορα θα απορροφηθεί από το μουσικό κομμάτι και θα παρασυρθεί από το ρυθμό του. Η μεσαία περιοχή διακρίθηκε για την διαύγεια και την άνεση στην παράθεση των ηχοχρωμάτων και αυτό σε συνδυασμό με μια αίσθηση ευγένειας και την απουσία κάθε σκληρότητας έκαναν τα Bladelius ιδιαίτερα ευχάριστα στο άκουσμα τους. Η ανθρώπινη φωνή περιγράφεται άψογα και, συχνά, έχεις την αίσθηση του εξαιρετικού ρεαλισμού ειδικά στην περίπτωση σολίστ που σου δημιουργούν την εντύπωση ότι βρίσκονται απέναντί σου. Οι μεσαίες και ανώτερες νότες του πιάνου ακούστηκαν γρήγορες και ευχάριστες, ίσως μάλιστα να αποκαλύπτουν έναν ήπια ευφωνικό χαρακτήρα ο οποίος δείχνει να συγχωρεί κάποιες σκληρές και προβολικές ηχογραφήσεις. Μιλώ, φυσικά, για μια απειροελάχιστη αίσθηση και όχι για πραγματική “άποψη”, καθώς -γενικά μιλώντας- ο συνδυασμός Embla/Ask κινείται σε υψηλά επίπεδα ουδετερότητας. Οι υψηλές συχνότητες διέθεταν έκταση, πολύ καλά μέτωπα και σώμα και με το φίλτρο “Α” (το οποίο -θυμίζω- είχα επιλέξει με βάση την απόδοση της στερεοφωνικής εικόνας) είχαν κάποια υποψία υπεραπόσβεσης και λεπτότητας. Η αλλαγή του φίλτρου στο “Β” άλλαξε την συμπεριφορά αυτή (το “C” δεν με ικανοποίησε ούτε και εδώ) προς το καλύτερο, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι οι επιλογές αυτού του είδους δεν είναι, τελικώς, μονόδρομος.

Τελικώς...

... ως μια ολοκληρωμένη λύση, η οποία περιλαμβάνει cd player, media player και network player με βάση SSD, το Embla είναι μια από τις καλύτερες συσκευές του είδους που έχουμε δοκιμάσει. Αθόρυβο, κατά τις υποσχέσεις της Bladelius, αλλά πάνω από όλα με καλό ήχο και ιδιαίτερα εύχρηστο χάρις στο καλοσχεδιασμένο user interface του, προσφέρει όλες τις δυνατότητες που θα αναζητήσει όποιος θέλει να κάνει την μετάβαση από τον κόσμο των φυσικών δίσκων σε αυτό των αρχείων. Ο Ask, στέκει στο ύψος των περιστάσεων προσφέροντας μεγάλες δυνατότητες οδήγησης και την πρόσθετη ευελιξία ενός σταδίου τάξης D, για την περίπτωση που θέλετε τον ενισχυτή σας... πράσινο ή (το πιθανότερο) κρύο κάτω από συνθήκες ακροάσεων σε υψηλές στάθμες. Με βάση όλα αυτά, έχουμε να κάνουμε με δύο συσκευές που θα πρέπει να εξετάσετε πολύ σοβαρά, ως σύστημα ή και μεμονωμένα, αν κινείστε σε αυτό το είδος και την κατηγορία τιμής.