|
| REVIEW |
|
ΜΕΤΑΤΡΟΠΕΑΣ
D/A |
| Audio Nemesis
DC-1 |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
| Δεν θα σας κρύψω ότι το κομψά
προβοκατόρικο στυλ των Ιταλών με έκανε να αποφασίσω να
τραβήξω το σκοινί της δοκιμής αρκετά: Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να
"συναντηθεί" ο DC-1 με τον Esoteric D70 σε ένα απλό τέστ Α/Β,
έχοντας ως κοινό transport το P70. H σύνδεση του DC-1 έγινε με
ένα XLO Ultralink Digital Pro και με δεδομένο ότι ο DC-1 δεν μπορεί
να "ανέβει" πάνω από τα 24/96 μειώθηκε το upsampling του transport
στο 2x (δηλαδή στα 88.2kHz). Εννοείται ότι ένα μεγάλο μέρος
των ακροάσεων περιέλαβε την τοποθέτηση του dac στην φυσική του θέση,
δηλαδή στην έξοδο ενός τυπικού player (παρέλασαν μεταξύ άλλων ένα
Sony SACD και ένα Philips DVD player καθώς και ένα παλαιό Marantz).
H πρώτη διαπίστωση που κάνει κάποιος ακούγοντας τον DC-1 είναι ότι η
στάθμη εξόδου του είναι αισθητά χαμηλότερη του συνηθισμένου.
Όχι τόσο χαμηλή που να δημιουργεί πρόβλημα σε έναν τυπικό
προενισχυτή, πάντως, και σίγουρα το γεγονός είναι δικαιολογημένο από
την απλούστατη (και χωρίς ολική ανάδραση) τοπολογία της εξόδου. Η
παρατήρηση αυτή βεβαίως είναι δευτερεύουσα σε σχέση με την ουσία:
Και η ουσία είναι η ηχητική ταυτότητα του DC-1 η οποία αποδείχθηκε
έντοντα διαφορετική από ό,τι άλλο έχουμε ακούσει:
Η εικόνα είναι ιδιαίτερα μεγάλη στα όρια του
θεαματικού και τραβά αμέσως την προσοχή με την ακρίβεια και τον αέρα
της να χάνει (σε σύγκριση με το D70) κάπως την λεπτομέρεια του
βάθους και να δημιουργεί την εντύπωση ότι κάθεσαι
κοντά στα τεκταινόμενα. Αυτό βεβαίως δεν είναι
κατ΄ανάγκην κακό. Στο φάσμα, ο μετατροπέας εμφανίζεται
ιδιαίτερα καλός χαμηλά, αποδίδοντας τα κρουστά, τα
μεγάλα εγχορδα και τον όγκο της ορχήστρας με έκταση και σωστό έλεγχο
ενώ στις υψηλές συχνότητες εμφανίστηκε ευχάριστα
λαμπρός γρήγορος και ξεκούραστος. |
 |
 |
| Εδώ, κατά την άποψή μας, έχει γίνει
περιττή οικονομία; μία μόνο είσοδος S/PDIF. Το βύσμα πάντως
είναι καλής ποιότητας. Η συσκευή διαθέτει, επίσης, ενδεικτικό
χρονισμού που ενεργοποιήται αν κάτι δεν πάει καλά.
Δοκιμάσαμε τα 88.2kHz με επιτυχία. |
Σε μία προσπάθεια να εξασφαλιστεί η
απαιτούμενη εμπέδηση των 75Ω και η απουσία θορύβου στην
ψηφιακή είσοδο έχει επιλεγεί η στρατηγική που προτείνει η
προδιαγραφή AES/ΕΒU: Μετασχηματιστής
απομόνωσης. | |
|
|
Σε γενικές γραμμές είναι δίκαιο να πεί
κανείς ότι για το κόστος του, ο DC-1 ακούγεται άψογα αλλά ταυτόχρονα
διαφοροποιήται από τον συνήθη ψηφιακό ήχο (κάτι που
προφανώς αναζήτησαν με πάθος οι σχεδιαστές του). Αυτή και μόνον η
παρατήρηση, αρκεί για να γίνει ο συγκεκριμένος μετατροπέας
ενδιαφέρουσα επιλογή: Εχοντας ως δεδομένο ότι το
τυπικό μεσαίου κόστους player είναι ελάχιστα φροντισμένο σε θέματα
d/a και αναλογικών σταδίων ήταν λογικό να περιμένουμε ότι η προσθήκη
του DC-1 θα άλλαζε τα πράγματα. Και όντως, οι αλλαγές
υπήρξαν ιδιαίτερα σημαντικές αφού σε όλες τις περιπτώσεις
είδαμε τις συσκευές να μεταλλάσσονται από απλούς διεκπεραιωτές σε
audiophile πηγές με σημαντικότερη αλλαγή αυτή της στερεοφωνικής
εικόνας.
Και τώρα το δύσκολο κομμάτι: Από την
στιγμή που το ψηφιακό σήμα υπόκειται σε μία επεξεργασία (είτε αυτή
είναι το κλασικό oversampling, είτε upsampling είτε τέλος το
zero-oversampling, και η απουσία επεξεργασίας, επεξεργασία είναι και
αυτή…) είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθείς τι είναι "σωστό" και
τι απλώς ωραίο. Τι θα διαλέγαμε από όλα αυτά; Με
απόλυτα κριτήρια, το upsampling του D70 είναι ό,τι πιο κοντινό
έχουμε ακούσει στον πραγματικό ήχο (χρησιμοποιώντας την "Αρια της
Ολυμπίας" με την Βασιλική Καραγιάννη στην ηχογράφηση που
πραγματοποίησε το Extreme Audio Video στην αίθουσα "Δημήτρης
Μητρόπουλος" πρίν από μερικά χρόνια, και το οποίο είχαμε την τύχη να
ακούσουμε ταυτόχρονα και ζωντανά) αλλά βεβαίως δεν πρέπει να μας
διαφεύγει η τεράστια διαφορά τιμής που χωρίζει αυτή την συσκευή από
το DC-1. Με το κόστος να λαμβάνεται υπ' όψιν, και με
δεδομένο ένα τυπικό player ο ήχος των Ιταλών μου άρεσε:
Εχει κάτι το ιδιαίτερο, (ορισμένοι θα το ονόμαζαν "αναλογικό" –αλλά
εγώ θα παραμείνω στο "ιδιαίτερο") που κάνει το άκουσμα ενδιαφέρον
και ξεχωριστό. |
Τελικώς...
…αν υπήρχε
αντιτρομοκρατική υπηρεσία για ενέργειες εναντίον του ψηφιακού
κατεστημένου, οι Fabio Camorani και Giuseppe Inttorella θα
βρίσκονταν ήδη στο αντίστοιχο Γκουαντανάμο πιθανότατα κρεμασμένοι
ανάποδα να απαγγέλουν κεφάλαια από το Discrete Time Signal
Processing του Oppenheim. Πλην όμως, δεν υπάρχει και ευτυχώς
δηλαδή, επειδή συσκευές όπως το DC-1 αξίζει κανείς να τις
ακούει και να τις έχει. Είμαι σίγουρος ότι η ιδέα του
zero-oversampling θα μπορούσε να αποτελέσει ιδιαίτερο θέμα συνεδρίου
(και θα ήθελα να έχω την άποψη ενός –για παράδειγμα- Stanley
Lipshitz γύρω από την όλη ιδέα), αλλά εδώ δεν μιλάμε για ακαδημαική
ορθότητα όσο για αποτέλεσμα στην πράξη. Κι
αυτό, είναι ομολογουμένως πολύ καλό με δεδομένο το
κόστος, γεγονός που κάνει το DC-1 μία από τις
καλύτερες και με χαρακτήρα επιλογές αν θέλετε να βελτιώσετε
τον ήχο της ψηφιακής σας πηγής. |
|
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
| |
|
