Επιχείρηση Radialstrahler: Ακούγοντας το MBL 101 E MK II

Πέρα από τις συσκευές της MBL, το σύστημα που ακούσαμε περιελάμβανε το δεύτερο κορυφαίο σύστημα της Acoustic Signature, το Invictus Jr. NEO, μια θηριώδη κατασκευή με βάρος που ξεπερνά τα 100 κιλά από τα οποία τα 16.5 είναι το ίδιο το πλατό. Αυτό περιστρέφεται σε ένα έδρανο DTD (Dura Turn Diamond) της εταιρίας, μέσω τεσσάρων σύγχρονων κινητήρων που ελέγχονται ηλεκτρονικά. Ο βραχίονας ήταν ο ΤΑ-9000 ΝΕO, ο κορυφαίος της Acoustic Signature με ενεργό μήκος 12 ιντσών και στέλεχος από αλουμίνιο. Η κεφαλή ήταν η κορυφαία Titanium της Clearaudio (η μοναδική μεγαλύτερη Clearaudio είναι η Goldfinger Statement).

Ο προενισχυτής phono του συστήματος, όταν το ακούσαμε, ήταν ο άγνωστος (σε εμένα αλλά -υποθέτω- και σε εσάς) AZOG Audio. Στην πραγματικότητα, ήταν το πρωτότυπο μιας ελληνικής σχεδίασης, δεσμεύομαι ότι θα μάθετε πολλές λεπτομέρειες στο άμεσο μέλλον, το οποίο, με μια πρώτη ματιά στο εσωτερικό του, κινείται σε κορυφαία επίπεδα ποιότητας κατασκευής. Κάνοντας spoiler της επόμενης παραγράφου, απλώς αναφέρω ότι ο AZOG αποδείχθηκε -από κάθε άποψη- αντάξιος της αναλογικής πηγής η οποία, όπως θα καταλάβατε, είναι κορυφαίου (και παραπάνω) επιπέδου. Ο Γιάννης, ανέφερε, πάντως, ότι ο AZOG βρίσκεται σε στάδιο δοκιμών και fine tuning και όταν δεν είναι παρών στο σύστημα, την θέση του παίρνει ο Octave Phono Module (άλλη μια τρομερή συσκευή).
Επειδή ξέρω ότι σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες, τα καλώδια του συστήματος ήταν τα Atlas Aran interconnect και ηχείων και τα καλώδια ισχύος ήταν της MBL και της Gigawatt (LS-2 Εvo), με το power conditioner να ανήκει, επίσης, στην Gigawatt (PC-4 Evo ). Τα ηχεία πατούσαν σε σημεία στήριξης της Alto Εxtremo.

Με το σύνολο των ηλεκτρονικών (ενισχυτές και πηγές) να κινούνται σε κορυφαίο επίπεδο, έχω την εντύπωση ότι αυτό που άκουσα ήταν, πραγματικά, το ίδιο το ηχείο και οι ιδιότητες του Radialstrahler, κάτω από ιδανικές συνθήκες.
Θα ξεκινήσω την περιγραφή από αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση: Το 101 E MKII είναι ένα ηχείο που μπορεί να λειτουργήσει σε πολύ υψηλές στάθμες, με τρομερή διαύγεια, έξοχη απόδοση των μακροδυναμικών, φαινομενικά ανεξάντλητο. Ακούστηκε τρομερά ουδέτερο και ομοιογενές (προφανώς ο Γ.Μ. είναι και τυχερός σε ό,τι αφορά την ακουστική του χώρου του, τον οποίο δεν θα χαρακτήριζα ιδανικό από θεωρητικής πλευράς, αλλά ακούστηκε πολύ καλά, στην πράξη), χωρίς να έχει τον παραμικρό δισταγμό (ή ακουστό περιορισμό) χαμηλά, όπου ο παλμός ήταν σχεδόν απτός, ο όγκος ισορροπημένος και χωρίς υπερβολές, κάτι που δεν ήταν και αυτονόητο, δεδομένων των δύο σφαιροειδών γούφερ και των δύο 12ιντσων sub -μην ξεχνιόμαστε, και ο έλεγχος απόλυτος. Η μουσική γέμισε τον χώρο χωρίς την παραμικρή υποψία συμπίεσης και το αποτέλεσμα ήταν αβίαστο, με αίσθηση ροής και ξεκούραστο, ακόμη και σε στάθμες πάνω από αυτό που θα έλεγες “λογικό”. Για να το κάνω λιανά, ηχεία με τέτοια άνεση στις υψηλές στάθμες υπάρχουν λίγα και το 101 E MKII είναι, σίγουρα, ένα από αυτά!

Το δεύτερο εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του συστήματος ήταν η στερεοφωνική του εικόνα. Η MBL δεν αποφεύγει μερικά κλασικά τσιτάτα σχετικά με το sweet spot και την καλή απόδοση του ηχείου ανεξαρτήτως της θέσης του ακροατή στον χώρο, αλλά εγώ είμαι κομμάτι παλιομοδίτης και ένθερμος υποστηρικτής της γεωμετρίας Blumlein (ξέρετε, τρίγωνα, γωνίες και άλλα κρύα και τεχνοκρατικά πράγματα). Ήμουν, επίσης, έτοιμος να δεχτώ ότι το ηχείο δημιουργεί μια κάπως ασαφή, σφαιρική και μεγάλη εικόνα, κάτι που συναντάται σε συστήματα που δεν ακτινοβολούν αυστηρά σε χώρο 2π. Αυτή η συμπεριφορά, συχνά, θυμίζει πολύ περισσότερο την αίσθηση που έχεις σε έναν χώρο με ζωντανή μουσική, επειδή οι ανακλάσεις μειώνουν την οξύτητα στον εστιασμό των αντικειμένων γιαυτό και αρέσει. Έκανα λάθος. Το ηχείο είναι, σχεδόν, μόνιτορ στο θέμα του imaging, διαθέτει τρομερή ικανότητα εστιασμού των πηγών, σαφέστατη αίσθηση του βάθος, περιγράφει την κίνηση με ακρίβεια και, επειδή είναι ένα μεγάλο σε διαστάσεις ηχείο, αποδίδει με εξαιρετική ικανότητα τον αέρα και τον χώρο. Ακόμη και ηχογραφήσεις με σημαντικό περιεχόμενο εκτός φάσης (QSound και παρόμοιες ιδέες) αποδόθηκαν εξαιρετικά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ήχος ο οποίος είναι ταυτόχρονα φυσικός, τονικά ουδέτερος, δυναμικός και ακριβής, χωρίς να κουράζει και αυτή η φράση αποτελεί, νομίζω, την επιτομή του σπουδαίου ηχείου.
Αν και δεν σχετίζεται με το 101 E MKII, το οποίο αποτελούσε τον βασικό λόγο της επίσκεψής μου στην Heaven Audio, οφείλω να γράψω και κάτι για την αναλογική πηγή: Το μεγάλο Acoustic Signature ακούστηκε πραγματικά εξαιρετικά. Απολύτως αθόρυβο (σίγουρα έπαιξαν ρόλο οι δίσκοι σε αυτό), και χωρίς άλλους μηχανικούς θορύβους, κινήθηκε στα όρια της τεχνολογίας του (η μεγάλη Clearaudio, επίσης, πρέπει να είναι εξαιρετική) ενώ για τον AZOG το έγραψα ήδη: Φάνηκε να νοιώθει απολύτως άνετα, στην συνεργασία του με ένα αναλογικό front end του οποίου η τιμή είναι ιδιαιτέρως βαριά.