|
| REVIEW |
|
Ο Λ Ο Κ Λ Η Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Σ
Ε Ν Ι Σ Χ Υ Τ Η Σ |
| PrimaLuna Prologue
One |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
O ενισχυτής χρειάζεται ελάχιστο χρόνο για
να ξεκινήσει να λειτουργεί (διαθέτει σύστημα soft start που εκτός
των άλλων εξασφαλίζει μακροβιότητα σε όλα τα εξαρτήματα που
λειτουργούν υπό υψηλές τάσεις, και στις λυχνίες βεβαίως) και ένα
μικρό χρονικό διάστημα για να φτάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων
του. Η εταιρία προτείνει να πειραματιστεί κανείς όσον αφορά
την επιλογή του tap εξόδου, ανεξαρτήτως της τυπικής αντίστασης που
αναφέρει ο κατασκευαστής των ηχείων (μία λογική πρόταση χωρίς κανένα
ουσιαστικό κόστος). Μετά από μία σύντομη συγκριτική ακρόαση
συνδέσαμε τα Baby της Audio Spectrum (με το υπογούφερ τους) στην
έξοδο των 8Ω.
Οι λαμπάτοι ενισχυτές είναι γνωστοί για το ότι
ζητούν εύκολα φορτία στην έξοδό τους προκειμένου να αποδώσουν σωστά,
και η ιδιότητά τους αυτή, έχει εξελιχθεί μέσα στο χρόνο σε ένα είδος
σεκταρισμού, που (κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντως -πάντα)
προστατεύει και ενίοτε προωθεί μία ολόκληρη στρατιά από
ανόητα, σχεδιαστικώς ανεπαρκή και πολύ συχνά κακόηχα ηχεία
που έχουν ως βασική δικαιολογία το ότι "παίζουν με λάμπες".
Στην πραγματικότητα γνωρίζω αρκετούς που θα προτιμούσαν ένα λαμπάτο
ενισχυτή αν κάποιος τους εξασφάλιζε ότι μπορεί να οδηγήσει επαρκώς
ένα τυπικό ηλεκτροδυναμικό ηχείο, με τουίτερ, γούφερ, κροσόβερ και
όλα -τέλως πάντων- τα συνήθη αξεσουάρ -δεν ξέρω αν με
αντιλαμβάνεσθε. |
 |
Η αίσθηση στην χρήση είναι πολύ καλή όπως
και η συνολική αισθητική. Το φινίρισμα είναι κορυφαίο
για την κατηγορία τιμής της
συσκευής. | |
|
|
| Αυτό το μήνυμα φαίνεται να το έχει λάβει
(μεταξύ άλλων) και η PrimaLuna, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι
τα πήγε πολύ καλά με τα Baby, μία κλασική, τυπικής συμπεριφοράς
σχεδίαση, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ρεαλιστικές
στάθμες χωρίς ιδιαίτερα αυξημένες παραμορφώσεις. Τα 35w ανά
κανάλι που αποδίδει ο ενισχυτής δεν είναι βεβαίως πολλά στο χαρτί,
αλλά στην πράξη αποδεικνύονται υπερ-αρκετά για ένα καλό σύστημα σε
έναν μέτριο ή μικρό χώρο. Οι στάθμες δεν μας έλλειψαν λοιπόν, παρά
μόνο κάτω από οριακές συνθήκες, με πρόγραμμα που
περιλαμβάνει πολλή ενέργεια σε ολόκληρο το φάσμα (James
Horner/Titanic) αλλά και τότε, το στάδιο εξόδου συμπεριφέρθηκε
ευγενικά, με μικρή συμπίεση και ακουστή μεν αλλά όχι δυσάρεστη
παραμόρφωση. Αντιθέτως, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μερικές
εξαιρετικές στιγμές ακρόασης με έργα που περιλαμβάνουν μικρά σύνολα
με ακουστικά όργανα, όπου ο Prologue One αποδείχθηκε ιδιαίτερα
ικανός στο να δημιουργεί ηχητικές εικόνες χωρίς απόλυτες
λεπτομέρειες αλλά προικισμένες με αέρα, κίνηση και
κυρίως ηχοχρώματα που τα θυμάσαι και αφού ο δίσκος φθάσει
στο τέλος του. Η τάση του να μην προκαλεί εκπλήξεις με ιδιοτροπίες
είναι χαρακτηριστική: Η μεσαία περιοχή προβάλλεται
ελαφρά όπως θα περίμενε κανείς και όσο χρειάζεται για να
ενθουσιάσει τους λάτρεις των πνευστών (το κλαρινέντο του Surman στα
"Tale of the Ancient" και "Portrait of A Romantic"/ECM περιγράφεται
εξαιρετικά) και των φωνών, με την χορωδία στον "Αρχάγγελο του
Πάθους" του Δημήτρη Παπαδημητρίου να αποκτά υπερφυσική και
ταυτόχρονα σκοτεινή παρουσία και τις σοπράνο Κathleen Battle και
Jessye Norman να ξεπηδούν αέρινες πάνω από την (κατά τα γνωστά
βερμπαλιστική) οργανική σύνθεση της Μυθωδίας του Βαγγέλη
Παπαθανασίου. Ανάλογη συμπεριφορά επιφύλαξε ο Prologue One και
σε περισσότερο μίνιμαλ έργα όπως το Low του Philip Glass, μία
ηχογράφηση που αποκλίνει ως περιεχόμενο προς τις χαμηλές συχνότητες:
Η ατμόσφαιρα όχι μόνο διατηρήθηκε αλλά απέκτησε νέες, ενδιαφέρουσες,
διαστάσεις και μία εγγύτητα στον ακροατή που στις
περισσότερες των περιπτώσεων κρίνεται θετική (ανάλογα με το
συγκεκριμένο έργο καί ίσως την διάθεση, αλλά αυτό είναι ένα ακόμη
μέρος της γοητείας του Prologue One). Σε περισσότερο
ποπ/συμβατικά ακούσματα, ο ενισχυτής φάνηκε να αισθάνεται ομοίως
άνετα, όντας γρήγορος, εκτεταμμένος ψηλά (σημαντικό
χαρακτηριστικό γιατί -ας μην ξεχνάμε- αναφερόμαστε σε ένα κύκλωμα με
μετασχηματιστές στην έξοδο) και ταυτόχρονα επαρκώς
διαυγής και ξεκάθαρος χωρίς να γίνεται ποτέ σκληρός
(Υello/Pocket Universe). Αυτά τα γνωρίσματα στοιχειοθετούν, ίσως,
και την επιτομή του audiophile ενισχυτή της συγκεκριμένης
κατηγορίας: Με κάτι παραπάνω από χίλια ευρώ, έχεις απέναντί
σου ένα μουσικό μηχάνημα σε αντίθεση με την τυπική συσκευή που έχει
περισσότερες δυνατότητες και κατά πάσα πιθανότητα μεγαλύτερη ισχύ
αλλά είναι ηχητικώς αδιάφορη (στην καλή περίπτωση, γιατί μπορεί να
είναι και ενοχλητική). Από τις δύο αυτές εκδοχές εμείς θα
προτιμούσαμε, βεβαίως, την πρώτη. |
Τελικώς...
...o Prologue One
είναι μία από τις τιμιότερες προτάσεις που έχουμε ακούσει
τον τελευταίο καιρό: Πρόκειται για μία κλασική σχεδίαση που
κάνει την ζωή του απλού χρήστη πιο απλή, χάρις στο σύστημα ελέγχου
της πόλωσης, με ποιότητα κατασκευής που ανήκει σαφώς σε
ανώτερη κατηγορία τιμής και ηχητικό χαρακτήρα που είναι
αυτός που πρέπει να είναι: Λαμπάτο ζήτησες, λαμπάτο θα
λάβεις. Οι EL34 δεν κρύβονται και, μεταξύ μας, γιατί θα έπρεπε
να κρυφτούν; Μία κορυφαία επιλογή για όποιον θα ήθελε να εισέλθει
στον χώρο των ενισχυτικών με λυχνίες δοκιμάζοντας πρώτα κάτι απλό
και αποτελεσματικό. Τί τα θέλετε; Σιγά-σιγά την
κολλάς την ασθένεια... |
|
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
| |
|
