LSA Standard

Κατά τα γνωστά, ο Standard αντικατέστησε τα ενισχυτικά αναφοράς (Melos Plus Series Line και Parasound HCA3500) και κλήθηκα να οδηγήσει τα ηχεία αναφοράς (ATC SCM-50PSL). Ως πηγές χρησιμοποιήθηκαν τα Teac Esoteric P70/D70 (με το upsampling στα 176.4kΗz και διπλή σύνδεση AES-3 με καλώδια Nirvana DC-110) καθώς επίσης και το dCS Puccini U-Clock με σήμα από το media player foobar2000) Η πρώτη παρατήρηση που κάνεις όταν ακούσεις τον Standard είναι ότι πρόκειται για έναν ενισχυτή ο οποίος έχει μια σαφή ηχητική ταυτότητα, άποψη αν θέλετε, την οποία επιβάλλει με αρκετή επιτυχία στο σύστημα. Ο ακροατής βρίσκεται απέναντι από ένα ατμοσφαιρικό και εν πολλοίς ξεκούραστο άκουσμα, με την εικόνα να εστιάζεται αρκετά πίσω από τον άξονα των ηχείων αλλά να χαρακτηρίζεται από μεγάλο πλάτος, χωρίς να θυσιάζει πολλά πράγματα σε θέματα ακρίβειας και εστιασμού και την μεσαία περιοχή να είναι μαλακή, με αρκετές λεπτομέρειες στην άρθρωση των φωνών και μια ευχάριστη τάση να στρογγυλεύει τις σκληρές εγγραφές που με άλλους ενισχυτές γίνονται, συχνά, καταπιεστικές.
Ο ενισχυτής κατεβαίνει χαμηλά με επιτυχία δημιουργώντας αίσθηση όγκου και καλού ελέγχου, έχω όμως την εντύπωση ότι έχει τάσεις γρήγορης απόσβεσης στις πολύ χαμηλές συχνότητες, ιδιότητα η οποία στερεί ίσως κάποια στοιχεία εντυπωσιασμού που χαρακτηρίζουν ορισμένες παραγωγές. Σε κάθε περίπτωση, τα κρουστά, τα μεγάλα έγχορδα και τα συνθ παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο χώρο ακρόασης και ο ενισχυτής είναι αυτό που λέμε “ρυθμικός”, καταφέρνει δηλαδή να συνεπάρει τους ακροατές και να τους βάλει μέσα στη δομή του μουσικού κομματιού, όντας διακριτικά εμφατικός στην ατάκα και το σώμα οργάνων που κινούνται στην περιοχή. Την ιδιότητα αυτή, μάλιστα, είναι σε θέση να την διατηρήσει και σε αρκετά υψηλές στάθμες, αφού και η πράξη απέδειξε αυτό που υποψιαζόμαστε από την αρχή: Ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με έναν ενισχυτή με πολύ καλές δυνατότητες οδήγησης. O Standard δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα με τα SCM-50, αποδίδοντας πολύ καλά σε υψηλές στάθμες και φαίνεται ικανός να υποστηρίξει συστήματα με ηχεία μέτριας ή και χαμηλής ευαισθησίας σε μέτριους και μεγαλύτερους χώρους, ακόμη και αν τα ηχεία αυτά κατεβαίνουν αρκετά χαμηλά σε ο,τι αφορά την αντίσταση. Επιπρόσθετα χρειάζεται να ανέβεις πολύ σε στάθμη (συνήθως πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογικό, στη δική μου περίπτωση) για να ακούσεις τον ενισχυτή να πιέζεται και να αλλάζει φυσιογνωμία, δείγμα ότι προσεγγίζει τα όριά του.

Οι υψηλές συχνότητες ακούστηκαν με καλή έκταση και διαφάνεια με τον ενισχυτή να εμφανίζεται φωτεινός και ευχάριστος με σωστό σώμα και μια ελαφρά υπό-απόσβεση η οποία, έχω την εντύπωση, επιτείνει το ευχάριστο, ενίοτε ευφωνικό του χαρακτήρα χωρίς να έχει σοβαρή επίδραση σε θέματα ακρίβειας.
Τα μεγάλα περιθώρια που έχει το στάδιο εξόδου, τέλος, αποτελούν εγγύηση για την καλή συμπεριφορά του κάτω από συνθήκες όπου εμφανίζονται έντονες δυναμικές αντιθέσεις. Ακροάσεις αρχείων υψηλής ανάλυσης φέρνουν στην επιφάνεια αυτή την πλευρά του ενισχυτή, ο οποίος αποδείχθηκε εδώ πολύ καλός, αποδίδοντας θαυμάσια τις λεπτομέρειες με μικρή στάθμη (όπως είναι αυτές που σχετίζονται με την ακουστική του χώρου, όπως αυτή έχει μεταφερθεί στην ηχογράφηση) αλλά και τα έντονα περάσματα χωρίς ακουστά φαινόμενα συμπίεσης και χωρίς την εμφάνιση ενοχλητικού θορύβου.

Τελικώς...

... η πρόταση της LSA είναι κάτι παραπάνω από σαφής και ξεκάθαρη: Αν αναζητάτε έναν ολοκληρωμένο ενισχυτή με αποθέματα ισχύος και πολύ καλές δυνατότητες οδήγησης ο Standard είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή η οποία -πιθανώς- αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον εξ αιτίας του γεγονότος ότι χαρακτηρίζεται από μια συγκεκριμένη άποψη όσον αφορά στις λεπτομέρειες της ηχητικής του ταυτότητας. Σαφώς, επιβάλλεται να τον ακούσετε αν κινείστε σε αυτή την κατηγορία τιμής.