|
| REVIEW |
|
ΗΧΕΙΟ |
| Haliaetus HA325
Firebird |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
Mε ύψος που δεν
ξεπερνά τα 310 χιλιοστά, το Firebird χρειάζεται, βεβαίως, βάσεις για
την σωστή του τοποθέτηση. Η Haliaetus έχει σχεδιάσει ειδικά
stands τα οποία είναι κομψά και ταιριάζουν με την αισθητική
του ηχείου και καλό είναι να τα χρησιμοποιήσει κανείς επειδή η κάτω
επιφάνεια του είναι κοίλη και όχι επίπεδη, και επιπροσθέτως λόγω των
σωλήνων το κέντρο βάρους είναι αρκετά μπροστά. Ολα αυτά ίσως
δημιουργήσουν δυσκολίες με ένα συμβατικό στάντ τριών ή τεσσάρων
σημείων επαφής. Από την άλλη, το ηχείο συνοδεύεται από τέσσερα
ελαστικά σημεία στήριξης με αρκετά μεγάλη ενδοτικότητα, ειδικά
σχεδιασμένα ώστε να το στηρίζουν σωστά και να απομονώνουν τους
κραδασμούς.
Οδηγήσαμε το Firebird με τον γνωστό τελικό αναφοράς
μας (Parasound HCA3500) και ως πηγές το Esoteric P70/D70 και, κατά
περίπτωση το Cambridge Audio Azur 840C. Στην θέση του προενισχυτή
ήταν όπως πάντα ο λαμπάτος Melos στο tape loop του οποίου υπάρχει
εδώ και καιρό η επεξεργαστής ακουστικής DRC-205 της Copland τον
οποίο επίσης χρησιμοποιούμε κατά περίπτωση.
Η πρώτη εντύπωση από
την ακρόαση του Firebird είναι και η αναμενόμενη: Επιδεικνύοντας
δυνατότητες near field monitor παγκόσμιας κλάσης,
το ηχείο εξαφανίζεται αμέσως και πλήρως δημιουργώντας μια εξαιρετική
στερεοφωνική εικόνα της οποίας το κύριο γνώρισμα -αυτό δηλαδή που
παρατηρείς αμέσως- είναι το layering, η δυνατότητα δηλαδή εστιασμού
πηγών στον άξονα του βάθους με τρομακτική άνεση και ανάλυση. Το
ηχείο δημιουργεί, εκτός των άλλων μια μεγάλη και με έντονη
την αίσθηση της εγγύτητας εικόνα, φέρνοντας τον ακροατή
κοντά στα τεκταινόμενα και προσφέροντάς του άφθονες λεπτομέρειες.
Ισως οι λάτρεις του laid-back ηχητικού χαρακτήρα, όπου όλα έχουν μια
μακρινή προοπτική να μην χαρούν με αυτή την λογική του Firebird
γνωρίζω όμως ότι η πλειοψηφία θα βρεί αυτή την προσέγγιση, με τον
τρόπο που τελικώς γίνεται μάλιστα, συναρπαστική. Με την θέση
ακρόασης περίπου δύο μέτρα από τα ηχεία, κυριολεκτικά "γεμίζεις"
μουσική και το χαίρεσαι... Κάπου εκεί, συνειδητοποιείς ότι υπάρχει
κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει: Και εννοώ το
χαμηλό. Με καμπίνα 8 λίτρων και γούφερ 5.25 ιντσών το μικρό
Haliaetus είναι ακριβώς αυτό: Μικρό. Η εταιρία,
δίνει ως όριο τα 50Hz προσπαθώντας να τηρήσει μια λογική στάση και
να μην υπερβάλλει προς τα κάτω, υποκειμενικά ωστόσο, το χαμηλό
δεν σου λείπει σχεδόν ποτέ. (Εντάξει ο φανατικός
του εκκλησιαστικού οργάνου θα χάσει μερικά πεντάλ... αλλά γι΄αυτόν
υπάρχει και το Booster -οπότε σταματήστε την γκρίνια). Δεν είναι
βεβαίως η πρώτη φορά που θα βλέπαμε ένα μικρό ηχείο ρυθμισμένο, επί
τούτου, χαμηλά ώστε να εντυπωσιάζει, ωστόσο, η περίπτωση του
Firebird ήταν, από ακουστικής άποψης, διαφορετική: Οσες πληροφορίες
μετέφερε, τις μετέφερε με ακρίβεια, χωρίς θαμπώματα και χωρίς αυτό
την χαρακτηριστική άνευρη συμπεριφορά που συχνά ονομάζεται "one note
base". Aντιθέτως, ό,τι ακούσαμε στην περιοχή των χαμηλών είχε
λεπτομέρεια ταχύτητα και ήταν ουδέτερο χωρίς χρωματισμούς και η
αλήθεια είναι ότι (με δεδομένο το ότι το βάρος της σχεδίασης
βρίσκεται σε αυτό το σημείο) τραβήξαμε το σκοινί αρκετά: Αναμέναμε
βεβαίως τον όγκο των μεγάλων εγχόρδων και της ορχήστρας γενικώς να
είναι "όπως πρέπει", το σώμα του πιάνου περισσότερο από επαρκές και
τα διάφορα κρουστά να έχουν άριστη περιγραφή στα μέτωπα και τις
αποσβέσεις (μην ξεχνάμε και την τιμή του ηχείου -δεν είναι φθηνό και
στην κατηγορία έχεις απαιτήσεις...) αλλά δεν αναμέναμε να
αντέξει στις υπερβολές που παραδοσιακά συνοδεύουν τις
μείξεις των Yello, ή την εντελώς "killer" εισαγωγή του Inner Trance
από το X-Aβατον του Ιωάννη Παπαδάκη. Κι όμως όχι απλώς τις
άντεξε αλλά τις τίμησε μέχρι αρκετά υψηλές στάθμες (οπότε
και το μιντ γούφερ, πρόδωσε τις διαστάσεις του, διαμαρτυρόμενο
έντονα υπό το βάρος του Parasound). Σαφώς, πρόκειται για επίδοση
στην οποία αξίζει θαυμασμός... |
 |
 |
| Η στήριξη του Firebird γίνεται σε τέσσερα
σημεία με την βοήθεια ειδικών ελαστικών παρεμβυσμάτων μεγάλης
ενδοτικότητας. |
Για την σύνδεση με τον ενισχυτή
χρησιμοποιούνται ακροδέκτες της
WBT. | |
|
|
Σε όλες αυτές
τις ασκήσεις, προσπαθήσαμε επι ματαίω -το μαντεύετε
φαντάζομαι- να ακούσουμε ένα "τσαφ" από το bass reflex. Τελικώς οι
Morkerken και Polack φαίνεται ότι έχουν δίκιο όχι μόνο στην θεωρία
αλλά και στην πράξη! Τα ακροφύσια με αυτό το σχήμα δεν δημιουργούν
στροβιλισμούς και επομένως δεν θορυβούν σε μεγάλες ταχύτητες εξόδου.
Φυσικά, το Firebird δεν τελειώνει στην περιοχή των χαμηλών
συχνοτήτων και οι Γάλλοι δεν έκαναν το λάθος να αφήσουν την μεσαία
και την ανώτερη περιοχή στην τύχη τους: Το ηχείο είναι
εξαιρετικά περιγραφικό στην μεσαία περιοχή με τις
φωνές να εστιάζονται άψογα και παρά την αίσθηση της εγγύτητας (στην
οποία αναφέρθηκα αρχικώς) δεν κουράζουν καθόλου τηρώντας τις
αναλογίες στο έπακρο. Ψηλά, το ηχείο εμφανίστηκε, ευχάριστο και
ακριβές με χαρακτήρα που κλίνει προς το ζωηρό,
χαρακτηριστικό στο οποίο οφείλεται μάλλον η έντονη αίσθηση
"παρουσίας" που σου δημιουργεί την πρώτη φορά που το ακούς.
Ενα
ερώτημα που με βασάνισε κατά την διάρκεια της δοκιμής -σε φιλοσοφικό
επίπεδο- είναι ο στόχος του ηχείου αυτού: Γνωρίζω κάποιους που το
θεωρούν ως ένα κορυφαίο μικρό μόνιτορ και ετοιμάζουν το στούντιό
τους για να το υποδεχθούν καταλλήλως (δέχθηκα μάλιστα και τις
γνωστές πιέσεις του στυλ "έλα, τελειώνεις; γιατί θέλω να το βάλω
κι εγώ στο στούντιο" κ.λπ, κ.λπ -στου reviewer, για να μην πω
στου κουφού και με παρεξηγήσετε, την πόρτα όσο θέλεις βρόντα...).
Γνωρίζω, επίσης, ότι αυτός ο χαρακτηρισμός θα εκνευρίσει
πολλούς μουσικόφιλους οι οποίοι τον συνδυάζουν με ένα
δύστροπο και συχνά κουραστικό ηχείο. Νομίζω, ότι οι εξελίξεις της
τεχνολογίας (μια από τις οποίες βλέπουμε -σαφώς- στην περίπτωση του
Firebird) μας επιτρέπουν να ελαχιστοποιήσουμε σταδιακά και στην
συνέχεια να καταρτήσουμε οριστικά αυτό τον μάλλον ανόητο διαχωρισμό.
Το καλό ηχείο είναι καλό ηχείο και στο μέτρο που
ένα μόνιτορ, ως εργαλείο, πρέπει να είναι καλό, σαφώς το Firebird
είναι μόνιτορ. Δεν είναι ένα ηχείο που χρωματίζει, ακόμη και στην
περιοχή όπου κατα τεκμήριο πιέζεται, δηλαδή χαμηλά και η συνολική
του σχεδίαση είναι, στην χειρότερη περίπτωση, τεχνικώς άρτια. Από
την άλλη δεν πρόκειται για καμμία καραμούζα που θα
διορθώσει τον κάθε κουλό ενισχυτή ή ότι άλλο βάλετε πριν από αυτό.
Εννοώ, αν δεν το καταλάβατε, ότι είναι, τελικώς, ένα καλό
ηχείο. |
Τελικώς...
... δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την πρώτη εντύπωση, στην
περίπτωση του Firebird, την δημιουργεί η ιδιόμορφη εμφάνισή του. Για
όσους μείνουν σε αυτό το επιφανειακό επίπεδο, το μικρό Haliaetus δεν
θα είναι παρά ένα "περίεργο" ηχείο που ίσως αξίζει της προσοχής τους
ίσως και όχι. Ωστόσο, πίσω από την φόρμα, υπάρχει αρκετή
δουλειά και μάλιστα σε έναν χώρο που θεωρείται καλά
μελετημένος και ως εκ τούτου μάλλον στατικός, αυτόν του σχεδιασμού
του bass reflex. Κι εδώ οι Γάλλοι έχουν κάνει ένα μικρό
θαύμα παρουσιάζοντας μια μικρή καμπίνα με μεγάλες
δυνατότητες, η οποία προσεγγίζει την πληρότητα με αξιώσεις.
Ανυπομονώ να το ακούσω σε συνδυασμό με το Booster... Θα κλάψουνε
μανούλες (κι αν όχι αυτές, σίγουρα κάποιοι κατασκευαστές
ηχείων...) |
|
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
|
|
| |
|
