|
| REVIEW |
| Π Λ Α Τ Ο /
Β Ρ Α Χ Ι Ο Ν Α Σ / Κ Ε Φ Α Λ Η |
| DPS/Rega RB250 /XYZ
R100-02H |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
To στήσιμο του πλατό είναι μία εύκολη
υπόθεση. Το μόνο που πρέπει να φροντίσεις είναι η οριζοντίωση
που επιτυγχάνεται με την ρύθμιση των τριών σημείων στήριξης, και η
συμμετρική τοποθέτηση των τριών επιφανειών στον ίδιο κατακόρυφο
άξονα. Από την στιγμή που ρυθμιστεί σωστά η κεφαλή (κατά τα γνωστά)
το πεδίο είναι ελεύθερο...
Χρησιμοποιήσαμε το DPS με τον
προενισχυτή phono RHQ-10 της Rotel (σε συνδυασμό με τον παθητικό
RHC-10), ενώ το υπόλοιπο σύστημα περιελάμβανε τον τελικό HCA-3500
της Parasound και τα Audio Spectrum Baby με παθητικό
υπογούφερ.
Η πρώτη αίσθηση που σου δημιουργεί το DPS
είναι αυτή της σιωπής. Πράγματι, το σύστημα είναι
πολύ δεμένο και ήσυχο χωρίς κανέναν μηχανικό θόρυβο -ούτε
υποψία πολύ χαμηλών συχνοτήτων ακόμη και σε πολύ υψηλές στάθμες,
αποτελώντας το καλύτερο πλατό που έχω ακούσει στο συγκεκριμένο τομέα
και στην συγκεκριμένη κατηγορία τιμής. Αυτό σαν αρχή είναι
βεβαίως σημαντικό αλλά, στην περίπτωση του DPS τα καλύτερα έπονται:
Το σύστημα, αποδείχθηκε εξαιρετικά ρυθμικό, με όγκο και σώμα
χωρίς υπερβολές. Η διαύγεια του και οι δυνατότητες
περιγραφής φαίνονται στην ακρόαση ακουστικού και ηλεκτρικού μπάσου
(Βlues Company "Vintage"/ESA και Pink Floyd "The Dark Side of the
Moon/30th anniversary edition vinyl) το οποίο επιβάλλεται στον χώρο
ευχάριστα και χωρίς να καταπιέζει, γεγονός που κάνει απολαυστικά όλα
τα καλογραμμένα έργα με έντονο ρυθμικό μέρος. Η πολύ
καλή συμπεριφορά σε θέματα κραδασμών, επιτρέπει προφανώς στην κεφαλή
να ιχνιλατήσει σωστά το δίσκο και να εξάγει πληροφορίες που κάτω από
άλλες συνθήκες μένουν... κρυμμένες. Ετσι, εγγραφές με πολύ
καλή εικόνα (DMP "All Stars"/ESA ) και με πολύ χαμηλό θόρυβο
επιφανείας (Μiles Davies "Sketches of Spain"/Classic Records)
αξιοποιούνται πλήρως τόσο ως προς τον άψογο και με βάθος εστιασμό (η
πρώτη) όσο και ως προς την δυναμική περιοχή (παρά την ηλικία
της - η δεύτερη). |
 |
 |
| Το έδρανο είναι αντεστραμμένο, με σφαιρίδιο από
ρουμπίνι και δακτυλίδια τριβής τα οποία κρατούν τον άξονα
μάλλον "σφιχτά". |
Ο κινητήρας
παίρνει ενέργεια μέσω ενός ογκώδους
τροφοδοτικού. | |
|
|
| Το DPS είναι σε θέση να αναπαράγει
μεστή, ευχάριστη και με σωστή κλίμακα μεσαία
περιοχή, "υπερβάλοντας" όσο πρέπει για να δημιουργήσει την
αίσθηση της αναλογικής παρουσίας (που συχνά ενθουσιάζει του φίλους
του βινυλίου). Το σόλο μπάσο κλαρινέτο στο Private City του
John Surman (ΕCM) και η φωνή του Patrick Stuart στο Return to the
Center fo the Earth (Rick Wakeman/ΕΜΙ Classics) ακούστηκαν
επιβλητικά ζωντανά με εκπληκτική αίσθηση παρουσίας
στην σκηνή. Η συμπεριφορά του DPS είναι τόσο καλή που
στιγμές-στιγμές ξεχνάς ότι ακούς αναλογική πηγή της οποίας ο θόρυβος
σε τελική ανάλυση είναι πάντα υψηλότερος των ψηφιακών -ακόμη και σε
εξαιρετικές υλοποιήσεις όπως η εν λόγω- και σε επαναφέρει στην
πραγματικότητα η ανάγκη αλλαγής πλευράς στον δίσκο! Στην
ψευδαίσθηση αυτή, φαίνεται να βοήθησε ιδιαίτερα και η εκπληκτική
επίδοση της κεφαλής, όχι μόνο σε θέματα εικόνας (ο Ηisayoshi
Nakatsuka της ZYX έχει κάνει "σημαία" την απόδοση των προιόντων του
σε θέματα στερεοφωνικής εικόνας) αλλά και στην αναπαραγωγή των
υψηλών συχνοτήτων: Φτάνοντας τα 80kHz (και τα 20kHz μέσα
στο αυστηρό όριο του +/-1dB) η R100-02H είχε τα περιθώρια να
αποδώσει με θαυμάσιο τρόπο το αρμονικό περιεχόμενο τον
χρονισμό και την αίσθηση των πολύ υψηλών συχνοτήτων σε όργανα όπως
το βιμπράφωνο (Αrne Domnerus "Jazz at the Pawnshop"/Prophone) αλλά
και να μεταφέρει με επιτυχία την ιδιαίτερη αίσθηση έργων όπως το
"Tales of Mystery and Imagination" (Alan Parsons/Mobile Fidelity
Sound Lab -μία δουλειά με αισθητική του τέλους της δεκαετίας του
'70, δηλαδή λίγο σκληρή ψηλά). Αλλά ακόμη και σε ακροάσεις που
δεν ακολουθούν τον ρυθμό της δοκιμής, αποστασιοποιημένες δηλαδή στο
βαθμό που αυτό που μετρά είναι το συνολικό αποτέλεσμα και η αίσθηση
και όχι οι επιδόσεις, το DPS αποδείχθηκε ένας εξαιρετικός
σύντροφος. Μουσικό, όχι ιδιαίτερα
αυστηρό με το υλικό και την τεχνική αξία κάθε παραγωγής,
αισθάνεται το ίδιο άνετα με ένα συμφωνικό έργο όσο και με την
ορχήστρα τζαζ ή την ηλεκτρονική μουσική αξιοποιώντας σε κάθε
περίπτωση τις επιμέρους αξίες του μουσικού ρεύματος. Θα
μπορούσε να πεί κανείς -χωρίς πολλά περιθώρια λάθους- ότι ο
Willi Bauer επέλεξε έναν "τρίτο δρόμο προς το βινύλιο"
εγκαταλείποντας τα δύο άκρα, αυτά της ψυχρής υπερ-ανάλυσης και της
ύποπτης υπερ-απλούστευσης και, κινούμενος σε μία λεπτή πορεία
ισορροπίας ανάμεσά τους, κέρδισε πάνω από όλα την δικαίωση εκ του
αποτελέσματος. |
 |
 |
| Τα
διαφορετικά υλικά και το άψογο φινίρισμα προσφέρουν στο DPS
μία κλασική αισθητική που θα την χαρακτήριζε κανείς
διαχρονική. |
Η κεφαλή
Ρ100-02H της Ιαπωνικής ZYX, (κινητού πηνίου, υψηλής εξόδου)
είναι μία σχεδίαση με έμφαση στην απόκριση και στον
διαχωρισμό/ισορροπία καναλιών που έδειξε να συνεργάζεται άψογα
με τον RB250. | |
| Τελικώς... |
|
... το DPS δεν είναι ένα "απλό και αποτελεσματικό"
σύστημα ανάγνωσης δίσκων που κάνει παραχωρήσεις με την δικαιολογία
του μινιμαλισμού. Δεν είναι, όμως ούτε και μία απόκοσμη μηχανή
με απαιτήσεις που ξεπερνούν τον χρήστη και καλά κρυμμένες
προυποθέσεις (που μπορούν εν συνεχεία να χρησιμοποιηθούν και ως
δικαιολογίες...). Είναι μια καλά
μελετημένη κατασκευή, της οποίας οι λύσεις είναι χαμηλών
τόνων αλλά αποτελεσματικές, η παρουσία φυσική και η
λειτουργικότητα αναμφισβήτητη. Είναι ένα ακριβό αναλογικό
σύστημα, αλλά ούτε μία στιγμή δεν θα αναρωτηθείς "που πήγαν τα
χρήματα" γιατί η απόδοσή του δικαιολογεί το κόστος του.
Ακούστε το οπωσδήποτε!
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
| |
|
