Danish Audio Design DAC-10/CAP-10

Ο DAC-10 αντικατέστησε τον μετατροπέα d/a που χρησιμοποιώ ως αναφορά σε σταθερή βάση (Teac Esoteric D70) και οδηγήθηκε από το transport Teac Esoteric P70 μέσω μια συμβατικής ομοαξονικής εξόδου. Για τις ανάγκες της συγκεκριμένης δοκιμής (όπου το DAC-10 δεν υποστηρίζει την διπλή γραμμή μεταφοράς AES-3/Nirvana DC-110) επέλεξα upsampling 88.2kHz από την πλευρά του P70 προκειμένου να αξιολογήσω την συμπεριφορά του μετατροπέα σε υψηλότερο του συνηθισμένου sample rate. Εναλλακτικά, χρησιμοποίησα ως πηγή και το Puccini U-Clock, σε ρόλο USB/SPDIF converter ώστε να ακούσω μια σειρά από αρχεία. Το υπόλοιπο σύστημα ήταν (κατά τα γνωστά), ο προενισχυτής Melos Plus Series Line, o Parasound HCA3500 και, στη θέση των ηχείων, τα ATC SCM-50PSL. Η διαδικασία των ακροάσεων περιέλαβε δύο φάσεις, μια με το CAP-10 τοποθετημένο μεταξύ τροφοδοτικού και μετατροπέα, όπως προβλέπεται και μια χωρίς αυτό.
H πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς ακούγοντας το πακέτο της Danish Audio Design είναι έντονα θετική. Η εικόνα έχει σεβαστές διαστάσεις και θα την έλεγε κανείς επιβλητική, κατά περίπτωση, με σοβαρές δυνατότητες περιγραφής μικρών λεπτομερειών της μείξης. Ο DAC-10 μετέφερε με χαρακτηριστική άνεση τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την κάθε ηχογράφηση, την ακουστική του χώρου, τις θέσεις των οργάνων (για μικρά σύνολα) ή των οργανικών ομάδων (για μεγάλης ορχήστρες) και προσέφερε πολύ καλή ανάλυση τόσο στον οριζόντιο άξονα όσο και στον άξονα του βάθους, με αποτέλεσμα ο ακροατής να βρίσκεται απέναντι από μια άριστα σχηματισμένη και ρεαλιστική σκηνή.

Το αποτέλεσμα που πήρα κατά τις ακροάσεις ήταν τονικώς ουδέτερο, με μια ήπια (αλλά, πάντως, σαφή) τάση προς την μαλακή και ευχάριστη πλευρά, συμπεριφορά που ισορρόπησε ευχάριστα μεταξύ της απόλυτης ακρίβειας και ενός υπαρκτού αλλά καλοσχεδιασμένου χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας αυτός περιλαμβάνει πολύ καλή απόδοση στις χαμηλές συχνότητες τόσο όσον αφορά στην έκταση, παράμετρος στην οποία ο DAC-10 είναι κατά την άποψή μου πολύ καλός όσο και σε θέματα ελέγχου και λεπτομέρειας, όπου, επίσης, κινήθηκε σε πραγματικά υψηλό επίπεδο και, θεωρώ, θα ικανοποιήσει ένα μεγάλο εύρος απαιτήσεων με κριτήριο τη μουσική (μεγάλες και μικρές ορχήστρες, έργα με φυσικά όργανα, αμιγώς ηλεκτρονικές συνθέσεις). Η μεσαία περιοχή αποδόθηκε με ζωντάνια, πολύ καλές δυνατότητες περιγραφής και μια υποψία λαμπρότητας που δεν ενοχλεί αλλά, στις περισσότερες περιπτώσεις, βοηθά το περιεχόμενο να προβληθεί καλύτερα και να τραβήξει την προσοχή του ακροατή. Η ανθρώπινη φωνή αποδόθηκε με άψογο τρόπο και τα όργανα με σημαντικό περιεχόμενο στη συγκεκριμένη περιοχή του φάσματος δεν κούρασαν ποτέ, ακόμη και σε υψηλές στάθμες. Ψηλά, πήρα αίσθηση διαύγειας, έκτασης και πολύ καλής συμπεριφοράς σε θέματα χρονισμού με τα μεταλλικά κρουστά να έχουν άψογο μέτωπο, σωστό σώμα και απόσβεση στο επίπεδο της αναφοράς. Η ροπή της συσκευής προς μια αίσθηση λαμπρότητας (η οποία έγινε αντιληπτή και στην μεσαία περιοχή) έκανε την εμφάνισή της στην ανώτερη περιοχή των υψηλών συχνοτήτων η οποία είχε μια (ευχάριστη κατά την άποψή μου) αίσθηση εγγύτητας και ζωντάνιας.
Η αφαίρεση του CAP-10 και οι ακροάσεις του DAC-10 μόνο με το εξωτερικό τροφοδοτικό του (στην βασική του έκδοση δηλαδή) ανέδειξαν ορισμένες μικρές αλλά ενδιαφέρουσες αλλαγές στην ηχητική του ταυτότητα. Η πλέον σαφής (μετά από αρκετή προσπάθεια, πάντως) ήταν αυτή της στερεοφωνικής εικόνας η οποία εστιάστηκε σε μεγαλύτερη απόσταση από τον ακροατή και έγινε λίγο πιο στενή και συγκεντρωμένη. Επίσης, κατά περίπτωση, οι χαμηλές συχνότητες έχασαν κάτι από τον επιβλητικό τους χαρακτήρα και η συνολική αίσθηση ήταν αυτή ενός λιγότερο “μεγάλου” ακούσματος. Εν κατακλείδι, έμεινα με την άποψη ότι σε προσωπικό επίπεδο προτιμώ την εκδοχή με το CAP-10 και η πρότασή μου, εδώ, είναι ότι θα πρέπει να ακούσει κανείς προσεκτικά και συγκριτικά τις δύο εκδοχές, αποφασίζοντας για το αν η επένδυση στο CAP-10 αξίζει.

Τελικώς...

... Ο DAC-10 είναι ένα καλό παράδειγμα ορθολογικής σχεδίασης (by the book θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς) η οποία, αναπόφευκτα μπορεί να πει κανείς, καταλήγει σε πολύ καλό ήχο. Η πρόταση του Ole Nielsen διαθέτει αρκετή ευελιξία ως προς την σύνθεση και ταυτόχρονα φαίνεται να αποδίδει την δέουσα σημασία σε διάφορες κρίσιμες λεπτομέρειες, όπως είναι ο ρόλος του τροφοδοτικού, ενώ, επιπροσθέτως, καταθέτει και μια σαφή άποψη σε θέματα ηχητικού χαρακτήρα. Μοναδικό μειονέκτημα η απουσία μιας θύρας USB. Ακούστε τον οπωσδήποτε!