Bryston BDP-1/BDA-1

Για τις ανάγκες της αξιολόγησης του συστήματος BDP-1/BDA-1, το ζευγάρι της Bryston αντικατέστησε το σύστημα αναπαραγωγής αρχείων που χρησιμοποιώ σε τακτική βάση και αποτελείται από ένα (αρκούντως πεπαλαιωμένο) IBM R40/XP που τρέχει διάφορα media players στα οποία περιλαμβάνεται το MusiCHI, το foobar2000 καθώς και η τελευταία έκδοση του MediaMonkey. Ο υπολογιστής streamάρει μέσω Ethernet αρχεία από ένα NAS της Intel και οδηγεί το dCS Puccini U-Clock σε ρόλο μετατροπέα USB/SPDIF. Από το σημείο αυτό, τα πράγματα ακολουθούν την συνήθη οδό, ήτοι, Teac Esoteric D70, Melos Plus Series Line, Parasound HCA3500 και ATC SCM-50PSL.
Η εγκατάσταση του BDP-1 μπορεί να περιλαμβάνει δύο στάδια. Το πρώτο και απλούστερο, είναι η απλή σύνδεσή του με κάποια μονάδα αποθήκευσης. Από την στιγμή που αυτή αναγνωριστεί ο χρήστης έχει πρόσβαση στη δομή των αρχείων της και μπορεί να επιλέξει τα τρακ που επιθυμεί να ακούσει. Στην πραγματικότητα, ένα από τα δυνατά σημεία του BDP-1 είναι ότι δεν απαιτείται δικτυακή υποδομή για την χρήση του αφού ο χρήστης έχει πρόσβαση σε όλες τις λειτουργίες μέσω της πρόσοψης και του μενού ή μέσω ενός (προαιρετικού) τηλεχειριστηρίου. Στην πράξη, αυτός ο τρόπος χρήσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μικρές συλλογές. Μπορώ να φανταστώ κάποιον ο οποίος έχει έναν μεγάλο αριθμό από sticks με λίγα κομμάτια τα οποία τοποθετεί ανάλογα με τη διάθεσή του προς ανάγνωση, αλλά είναι εντελώς αδύνατον να διαχειριστείς μεγάλες συλλογές (χιλιάδων τρακ) από το μενού του BDP-1 και επιπροσθέτως αν η συλλογή είναι μεγάλη απαιτείται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να γίνει indexing ο δίσκος, διαδικασία που γίνεται κάθε φορά που θέτεις σε λειτουργία το player ή κάθε φορά που συνδέεις το δίσκο (συγκριτικά, το BDP-1 απαιτούσε περί το ένα τέταρτο για να “φορτώσει” έναν σκληρό με 60GB μουσικής (10.000 τρακ), όταν το MediaMonkey απαιτεί για την ίδια δουλειά κάτω από πεντάλεπτο. Εδώ, μπαίνει στη συζήτηση το δεύτερο στάδιο, το οποίο απαιτεί υποδομή δικτύου Εthernet με ρούτερ και μια τουλάχιστον συσκευή η οποία να μπορεί να λειτουργήσει σε ρυθμό client/server με το BDP-1 σε ρόλο server. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνδέσεις το player της Bryston με το δίκτυο και να κατευθύνεις το λογισμικό στην διεύθυνσή του.

Φυσικά σε μια τέτοια εγκατάσταση αυτό που παίζει τον σοβαρότερο ρόλο είναι το λογισμικό. Η Bryston έχει συμπεριλάβει στο BDP-1 δύο εκδόσεις ενός player (Max και Minia, για χρήση σε οθόνες υπολογιστή ή smart phone αντιστοίχως) το οποίο θα χαρακτήριζα, επιεικώς, στοιχειώδες και μπορεί -κατά την άποψή μου- να χρησιμοποιηθεί μόνον για να δοκιμάσεις ότι η εγκατάσταση λειτουργεί (δεν έχει ούτε πεδίο search -για όνομα!). Ευτυχώς υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Ο χρήστης μπορεί να χρησιμοποιήσει είτε την εφαρμογή GMP (Gnome Music Player Client) η οποία μπορεί να τρέχει τόσο σε περιβάλλον Linux όσο και σε περιβάλλον XP/Win7, είτε ένα add-on για το πρόγραμμα πλοήγησης Firefox που ονομάζεται Minion. Και τα δύο προσφέρουν σοβαρή λειτουργικότητα και user interface που ακολουθεί την τυποποιημένη λογική αυτού του είδους των εφαρμογών, φέρνοντας το BDP-1 πολύ κοντά στην αίσθηση που έχεις όταν διαχειρίζεσαι τη δισκοθήκη σου μέσω υπολογιστή. Φυσικά, με δίκτυο ή χωρίς, το πρόβλημα της καθυστέρησης στο indexing παραμένει και, αν η συλλογή είναι μεγάλη, το πιο βολικό είναι να κρατάς τους δίσκους σου συνδεδεμένους και το BDP-1 σε κατάσταση On.
Για την αξιολόγηση του BDP-1 χρησιμοποιήθηκαν αρχεία συμβατικής ανάλυσης (44k1), υψηλής ανάλυσης (μέχρι 192k) απωλεστικώς συμπιεσμένα (mp3), αλλά και σε μορφή wav και flac. Η διαδικασία της δοκιμής αντανακλάται και στα ηχογραφημένα αρχεία που παρατίθενται στο τέλος του κειμένου. Εκεί θα βρείτε, για χρήση ως αναφορά, 8 clips στην αυθεντική τους μορφή (όπως αποθηκεύτηκαν στην μνήμη στην οποία είχε πρόσβαση ο Bryston) και τις αντίστοιχες 8 ηχογραφήσεις τους, από την single ended έξοδο του BDA-1 (η ψηφιοποίηση έγινε στα 24bit/192kHz).
Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεις ακούγοντας το ζευγάρι της Bryston είναι αυτό μιας πολύ δεμένης, σταθερής και ανάγλυφης στερεοφωνικής εικόνας. Τα ηχεία εξαφανίζονται αμέσως και δίνουν τη θέση τους σε μια σκηνή με εξαιρετική ανάλυση τόσο στον οριζόντιο άξονα όσο και στον άξονα του βάθους, με πολύ καλή αίσθηση του αέρα μεταξύ των οργάνων και της κίνησης. Η αίσθηση αυτή γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή (και κυριολεκτικώς κολλάς...) με αρχεία υψηλής ανάλυσης. Εδώ το αποτέλεσμα είναι πραγματικά “μεγάλο” και αφήνει πίσω του με χαρακτηριστική ευκολία τα όρια που θέτει το συμβατικό audio 16/44.1 και τα διάφορα upsampled ψηφιακά συστήματα που βασίζονται σε οπτικούς δίσκους. Συγκρίνοντας, πάντως της σημειώσεις μου από την δοκιμή του συνδυασμού BDP-1/BDA-1 με αυτές της δοκιμής του BDA-1 ανακάλυψα ότι στα περισσότερα σημεία άκουσα παρόμοια πράγματα: Το ζευγάρι κατέβηκε πολύ άνετα χαμηλά, με άνεση στην περιγραφή των λεπτομερειών (ίσως με ελάχιστα ίχνη έμφασης -ευχάριστης πάντα), αποδείχθηκε πολύ λεπτομερές, ουδέτερο και ισορροπημένο στη μεσαία περιοχή και κινήθηκε πολύ κοντά σε αυτό που έχω συνηθίσει από τον μετατροπέα αναφοράς σε θέματα υψηλών συχνοτήτων, όντας ελάχιστα πιο γρήγορο στις αποσβέσεις αλλά διαθέτοντας πολύ καλό σώμα, άνεση στην περιγραφή και παραδειγματική απουσία σκληρότητας. Πάρτε αυτές τις παρατηρήσεις ως βάση και προσθέστε πολλές λεπτομέρειες από τον χώρο της ηχογράφησης, την άνετη αίσθηση και την διαφάνεια στις υψηλές συχνότητες και -φυσικά- την απαραίτητη υπερβολή στις μείξεις που χαρακτηρίζουν το περισσότερο υλικό υψηλής ανάλυσης για να πάρετε μια ιδέα του πώς ακούστηκε το BDP-1 κατά τη διάρκεια της δοκιμής. Στο τέλος της διαδικασίας, έμεινα με τη γεύση μιας εξαιρετικής ψηφιακής πηγής, όσο πρέπει φωτεινής και ευχάριστης, με εξαιρετικές δυνατότητες σε θέματα λεπτομερειών την οποία δυσκολεύομαι να αποχωριστώ!

Τελικώς...

… μπορώ να πω ότι το σύστημα BDP-1/BDA-1 είναι εντυπωσιακό σχεδόν από όποια πλευρά και αν το δεις: Καταρχήν, ηχητικά, κινείται σε πολύ υψηλό επίπεδο, αποτελώντας ένα συντριπτικό επιχείρημα στη συζήτηση περί του αν πρέπει κανείς να καταργήσει τα οπτικά transports (ναι, εδώ και τώρα!). Είναι πειρασμός να αποδόσεις την συμπεριφορά αυτή μόνο στο BDA-1, αλλά νομίζω ότι ο τρόπος ανάγνωσης και διαχείρισης των δεδομένων του BDP-1 παίζει τον ρόλο του. Στη συνέχεια, όσον αφορά στην χρηστικότητα, το βρήκα ιδιαίτερα απλό και εύκολο. Ακόμη και αν θέλετε να παραμείνετε στο κλασικό μοτίβο των πλήκτρων και του τηλεχειριστηρίου η Bryston σας κάνει τη χάρη προσφέροντας ένα καλοσχεδιασμένο και σαφές interface. Οι δυνατότητες χειρισμού μέσω εφαρμογής client/server, επίσης μου φάνηκαν καλές. Μπορεί η εφαρμογή της ίδιας της Bryston να είναι κάπως απλοϊκή αλλά η παγκόσμια κοινότητα λογισμικού έχει κάνει το θαύμα της και θα μπορέσετε να κάνετε κι εσείς τη δουλειά σας μια χαρά. Άφησα (όπως καταλαβαίνετε) για το τέλος τη γκρίνια: Όπως η συντριπτική πλειοψηφία ανάλογων συσκευών, έτσι και το BDP-1 δεν αισθάνεται άνετα με μεγάλες συλλογές καθώς αργεί στο indexing και, στην πράξη, προσπαθεί να επιβάλλει ένα μοντέλο χρήσης μεγάλου αριθμού μέσων μικρής χωρητικότητας, ιδέα με την οποία, προσωπικά, δεν συμφωνώ. Δεν ανησυχώ καθόλου όμως. Θα διορθωθούν όλα στο επόμενο upgrade!