|
| REVIEW |
|
MINI
MONITOR |
| Acapella Fidelio
II |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
Στο εγχειρίδιο χρήσης αναγράφεται ότι το
Fidelio II απαιτεί περίπου τρείς μήνες λειτουργίας
για να φθάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, διάστημα που κατά
πάσα πιθανότητα καλύφθηκε με άνεση από την στιγμή που είδα για πρώτη
φορά το ηχείο, μέχρι και το τέλος των εντατικών ακροάσεων της
δοκιμής, αν και προσωπικά το βρίσκω κάπως υπερβολικό. Αυτό που
δεν ήταν υπερβολικό αλλά αντιθέτως ενδιαφέρον και άξιο μνείας. είναι
οι αναλυτικές οδηγίες της Acapella ως προς την τοποθέτηση των ηχείων
με μία μεθοδολογία απλή, κατανοητή και εφαρμόσιμη ακόμη και από τον
πλέον άπειρο χρήστη. Κατά την διάρκεια της δοκιμής, τo Fidelio
II οδηγήθηκε από μία μεγάλη ομάδα ενισχυτών η οποία περιελάμβανε δύο
μεγάλους τελικούς (τον βασικό αναφοράς Parasound HCA-3500 και τον
Hegel H4A) καθώς και δύο ολοκληρωμένους, τον Symphonic Line RG10
MkIV και τον λαμπάτο Leben CS-600. Τα 87dB της ευαισθησίας του
ηχείου το τοποθετούν στην κατηγορία των ήπια αναίσθητων
σχεδιάσεων που θέλουν κάποια βάτ για να αποδώσουν υψηλές
στάθμες αλλά (όπως και στην περίπτωση του κατά πολύ φθηνότερου CM1
της Bowers & Wilkins) το Fidelio II δεν είναι ένα δύσκολο ηχείο:
Ακόμη και ο Leben CS-600 με τις 6L6GC και τα 32W του, μπόρεσε να
αξιοποιήσει τις αρετές του, σε μέτριες βεβαίως στάθμες.
Μιλώντας
για τις αρετές του μικρού Acapella, δεν θα εκπλαγεί
κανείς αν διαβάσει ότι η μεγαλύτερη όλων είναι η άνεση με
την οποία αποδίδονται οι χωρικές πληροφορίες, και δημιουργείται η
στερεοφωνική εικόνα. Είναι προφανές ότι αυτή ήταν η
προτεραιότητα των σχεδιαστών του, και υπό το πρίσμα αυτό, η
επιτυχία τους υπήρξε απόλυτη: Το Fidelio II αποδείχθηκε
ικανό να δημιουργήσει ένα από τα πλέον ρεαλιστικά στερεοφωνικά
είδωλα που έχουμε ακούσει ποτέ, ανεξαρτήτως κατηγορίας τιμής,
έχοντας ανταγωνισμό μόνο από κορυφαίες (και σημαντικά ακριβότερες)
σχεδιάσεις. Με κύριο γνωρισμά της την σωστή
κλίμακα, όπου τίποτε δεν μεγεθύνεται, η υποθετική σκηνή
εστιάζεται σε μία ιδανική απόσταση, ελάχιστα πίσω από τον νοητό
άξονα που ενώνει τα δύο ηχεία και χαρακτηρίζεται από εξαιρετικό αέρα
μεταξύ των μεμονωμένων οργάνων ή των οργανικών ομάδων μίας μεγάλης
ορχήστρας και πραγματικά κορυφαία κίνηση όπου και η παραμικρή
λεπτομέρεια αποδίδεται χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Το Fidelio
ΙΙ εμφανίστηκε αρκετά ουδέτερο στις υψηλές
συχνότητες αποδίδοντας με ταχύτητα, ασυμπίεστα και με τον
προσήκοντα αρμονικό πλούτο τα όργανα της περιοχής, χωρίς να κουράζει
ποτέ τον ακροατή του, ευχάριστο και λεπτομερές στην
μεσαία περιοχή, δείχνοντας μία ιδιαίτερη συμπάθεια προς τα φωνητικά
αλλά και απρόσμενα καλό στις χαμηλές συχνότητες
όπου θα ικανοποιήσει ακόμη και όσους αναζητούν την έντονη ρυθμική
βάση σε ένα σύγχρονο άκουσμα, τον όγκο των μεγάλων εγχόρδων και των
συνθ, και την έκταση στο πιάνο.
Πιο αναλυτικά, το Fidelio
II μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε το εξαιρετικό κλαρινέτο του
John Surman στο Portrait of A Romantic (Private City/ECM) να
αιωρείται στο κενό και να επιβάλλεται στον χώρο, μαζί με τον
χαρακτηριστικό μηχανικό ήχο των κλειδιών του, χωρίς να στερηθούμε
τον εξαιρετικό -στα όρια των υπόηχων- όγκο των συνθετητών στο The
Red Blood Connection (Tangerine Dream/The Seven Letters To Tibet),
την περιγραφή του μεγέθους του κόντρα μπάσου στο The Way We Were
(Girl Talk/TBM) ή -ακόμη- την αέρινη και γεμάτη κίνηση
παρουσία του βιμπράφωνου στο Limehouse Blues (Jazz at the
Pawnshop/Proprius). Το Fidelio II αποδείχθηκε ταχύ και
ασυμπίεστο στην απόδοση των κρουστών (Telegraph Road, Dire
Straits/Love Over Gold) και ένα από τα ιδανικά ηχεία για να ακούσει
κανείς ιδιαιτερότητες όπως το Beyond Mirrors (Yello/Pocket Universe)
όπου η φωνή και οι ηλεκτρονικοί ήχοι συνδυάζονται άψογα για την
δημιουργία μίας -σχεδόν υπερβατικής- μουσικής εικόνας. Σε όλες τις
περιπτώσεις, μάλιστα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ενισχυτών
"πέρασαν" με άνεση από το ηχείο και φάνηκαν ξεκάθαρα στο τελικό
αποτέλεσμα της ακρόασης: Ο συνδυασμός αχαλίνωτης δύναμης και
μουσικότητας των Parasound/Hegel, η ταυτότητα του πολύ καλού (και
υπό δοκιμήν) Symphonic Line RG10 MkIV (άνεση στην οδήγηση και
λεπτομέρεια) και η γνήσια λαμπάτη λογική του Leben (ίσως το πιο
ευάκουστο και ήπιο κλιπάρισμα που έχουμε ακούσει...) ήταν στοιχεία
παραπάνω από προφανή στις αντίστοιχες περιπτώσεις, δείχνοντας -εκτός
του αναλυτικού χαρακτήρα του ηχείου- και την ανάγκη προσοχής
στην επιλογή του ενισχυτή, όχι τόσο σε θέματα ισχύος όσο σε
θέμα χαρακτήρα. |
 |
 |
| Oι ακροδέκτες σύνδεσης του ηχείου είναι,
ίσως, οι καλύτεροι που έχουμε συναντήσει επειδή κάνουν αυτό
που ακριβώς πρέπει: Σφίγγουν τον αγωγό πολύ και
εύκολα! |
Η ποιότητα κατασκευής και το φινίρισμα
κινούνται σε υψηλά επίπεδα. Μπορεί το Fidelio II να είναι ένα
μικρό σε όγκο ηχείο, αλλά είναι εκ των παραδοσιακών μοντέλων
της και η Acapella δεν έχει κάνει
οικονομίες | |
|
|
| Τούτων λεχθέντων, πάντως, δεν θα
πρέπει να ξεχνάμε τα όρια του ηχείου: Τα δύο μιντ/γούφερ
των 120 χιλιοστών έχουν όχι μικρές αλλά πάντως συγκεκριμένες
διαδρομές με αποτέλεσμα οι στάθμες τις οποίες μπορεί κανείς να
αναμένει να είναι πεπερασμένες. Επιλέγω τον όρο "πεπερασμένες"
για να τονίσω το γεγονός, ότι η άνεση του ηχείου στην απόδοση κάθε
έργου, και η ξεκούραστη αίσθηση που αποκομίζεις, δημιουργεί
εύκολα την εντύπωση ότι οι δυνατότητές του είναι
ανεξάντλητες, πλήν όμως αυτό, φυσικά, δεν συμβαίνει. Το
Fidelio II είναι ένα μικρό ηχείο και θα αισθανθεί άνετα σε έναν
μικρό ή -το πολύ- μέτριο χώρο. Αν ζητήσετε υπερβολές όπως
εμείς με την ακρόαση του Inner Trance (Ιωάννης Παπαδάκης/X-Αβατον) ή
του The Sinking (James Horner/Titanic) σε πολύ υψηλές στάθμες,
αμφότερα έργα σύνθετα με μεγάλη ενέργεια στο φάσμα και -ειδικά το
πρώτο- πολύ έντονες χαμηλές συχνότητες, θα φθάσετε και θα ξεπεράσετε
τα όρια του συστήματος, αδικώντας το κατάφορα. Εν ολίγοις, το
Fidelio II είναι ένα audiophile αναλυτικό εργαλείο ακροάσεων και όχι
ένα party-animal για καθιστικά των 100 τετραγωνικών μέτρων.
Από την άλλη, πάλι, δεν θα λέγαμε όχι στην πιθανότητα να ακούσουμε
ένα πεντακάναλο σύστημα υψηλής ανάλυσης όπου τις θέσεις των πέντε
ηχείων θα κάλυπταν ισάριθμα Fidelio II, υποβοηθούμενα από ένα
αντίστοιχης ποιότητας υπογούφερ. Η σκέψη και μόνο ακούγεται
εξαιρετική, ιδιαίτερα αν, όπως ο υποφαινόμενος, έχεις την ευκαιρία
να ακούσεις τα εν λόγω ηχεία με SACD (όπου τον ρόλο της πηγής έπαιξε
ένα νεο-αφιχθέν Esoteric Χ-01). Aκροάσεις έργων σε DSD έδειξαν
ότι το ηχείο μπορεί να σταθεί ώς έχει (δηλαδή με το
τουίτερ που φθάνει μέχρι τα 25kHz) σε ένα σύστημα high-rez
δείχνοντας μία ήπια δυσαρέσκεια στις πολύ χαμηλές
συχνότητες (που έχω την εντύπωση ότι για λόγους εντυπωσιασμού
τονίζονται σε κάποιες παραγωγές) και αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για
την περίπτωση που χρησιμοποιηθεί το ΙΟΝ, ανεβ'αζοντας το εύρος μέχρι
τα 50kHz. |
Τελικώς...
...όταν υπάρχουν
ηχεία όπως το Fidelio II βρίσκω όλο και λιγότερα επιχειρήματα για
την αγορά ενός μεγάλου floorstander. Εχοντας κορυφαία
στερεοφωνική εικόνα (θέτοντας -θα έλεγα το κριτήριο
αναφοράς για την συγκεκριμένη κατηγορία), σημαντικές δυνατότητες
στις χαμηλές συχνότητες, πολύ καλή μεσαία και ανώτερη περιοχή και
όντας ξεκούραστο και ακριβές, το "μικρό" Acapella είναι το
ιδανικό ηχείο για έναν μικρό χώρο και για ξεχωριστές προσωπικές
ακροάσεις. Μικρό, γρήγορο και κορυφαίας ποιότητας...
Δεν θα ήταν κακή ιδέα να το δούν ως case study και οι γερμανοί
κατασκευαστές αυτοκινήτων... |
|
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
| |
|
