 |
| Tα HDD/DVD Recorders
σε απλά Ελληνικά... |
0. Ηome Video Recording: Μία φορά κι έναν
καιρό...
1. Ο "Πόλεμος" και η "Δίκη": Ενα περίεργο
Deja-Vu...
2. Video, MPEG-2 και
σκληροί δίσκοι...
3. Time Shifting, Pause/Replay, Chasing
Playback και άλλες δυνατότητες
4. Περί συνδέσεων και απαντήσεις στο
βασικό ερώτημα: Πώς να διαλέξετε; |
|
|
| Θεωρητικώς, είναι προφανές ότι
οι σκληροί δίσκοι, όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, είναι ο φυσικός
διάδοχος της κλασικής βιντεοκασέτας: Η τεχνολογία εγγραφής/διαγραφής
τους είναι ώριμη και δοκιμασμένη (σε σχέση με τις
αντίστοιχες των εγγραφόμενων οπτικών δίσκων) είναι εξαιρετικά
αξιόπιστοι, δεν απαιτούν μηχανισμό περιστροφής και ανάγνωσης (αυτός
είναι ενσωματωμένος, επομένως δεν χρειάζεται transport στην ίδια την
συσκευή) και επιπροσθέτως το κόστος τους ανά GB είναι
συγκρίσιμο με αυτό των επανεγγραφόμενων DVD. Μία
μικρή έρευνα στην αγορά θα σας δείξει ότι ένας επώνυμος DVD+RW με
χωρητικότητα 4.7GB στοιχίζει περίπου 1.5 ευρώ (δηλαδή περίπου 32
λεπτά/GB) ενώ ένας σκληρός δίσκος 250GB (IDE) στοιχίζει περίπου 110
ευρώ (δηλαδή περίπου 44 λεπτά/GB, κάπου 38% περισσότερο). Στην
μεγαλύτερη τιμή του σκληρού δίσκου θα πρέπει, βεβαίως να αντιταχθεί
το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να αποθηκεύσετε έναν
μεγάλο αριθμό από DVD σε κάποιο ράφι, η αναζήτηση μίας εγγραφής
είναι ασύγκριτα ταχύτερη και η διαχείριση του
υλικού πολύ πιο απλή: Ολα τα HDD recorders έχουν
κάποιο απλό interface μέσα από το οποίο επιλέγετε την εγγραφή που
θέλετε να δείτε και απλώς πατάτε το "play". Φυσικά,
υπάρχει και ο αντίλογος: Ο σκληρός δίσκος έχει
πεπερασμένη, μη επεκτάσιμη χωρητικότητα. Αυτό
σημαίνει ότι οι εγγραφές που πραγματοποιούνται σε αυτόν είναι
εγγενώς περιστασιακές: Κάποια στιγμή o δίσκος θα γεμίσει και θα
πρέπει να κάνετε διαγραφές. Η προσέγγιση αυτή, είναι πλήρως
συμβατή με την ιδέα του Fair Use και του Time Shifting όπως
περιγράφονται νομικά στην υπόθεση Universal Vs. Sony, αλλά, από το
1979 πολλά πράγματα έχουν αλλάξει: Τώρα μπορείτε να κάνετε και
Warehousing, δηλαδή να αρχειοθετείτε το υλικό σας, τουλάχιστον κατ'
έθιμον. Για τον λόγο αυτό, κάθε HDD Video recorder (με μικρές και
ειδικές εξαιρέσεις τα set-top boxes) είναι στην ουσία HDD/DVD
Recorder, περιλαμβάνει δηλαδή και έναν εγγραφέα DVD
όπου μπορείτε να μεταφέρετε κάποιες από τις εκπομπές που θεωρείτε
σημαντικές και να τις κρατήσετε επ' αόριστον. |
 |
Το εσωτερικό ενός HDD/DVD Recorder:
Αριστερά βρίσκεται τοποθετημένος ο σκληρός δίσκος και στο
μέσον ο εγγραφέας DVD. | |
| Με βάση όλα τα παραπάνω, το
θεωρητικό μοντέλο ενός HDD/DVD Recorder περιλαμβάνει ένα
μέσο μεσοπρόθεσμης αποθήκευσης με συγκεκριμένη χωρητικότητα
αλλά εξαιρετικές επιδόσεις σε θέματα ευχρησίας και ταχύτητας, τον
σκληρό δίσκο, ένα μέσο μακροπρόθεσημς αποθήκευσης,
με πιο σύνθετες διαδικασίες δημιουργίας και διαχείρισης αλλά,
παράλληλα, δυνατότητα κλιμάκωσης της χωρητικότητας επ' απειρον,
καθώς ο χρήστης μπορεί να επεκτείνει την δισκοθήκη του αγοράζοντας
συνεχώς νέους δίσκους προς εγγραφήν (scalability), το
λογισμικό διαχείρισης των δύο μέσων, το οποίο επιτρέπει την
μετακίνηση υλικού από το ένα στο άλλο, την επεξεργασία του και την
επιλογή του προς αναπαραγωγή, τον codec ΜPEG-2 και
βεβαίως μία σειρά από εισόδους και εξόδους από τις
οποίες διέρχεται το σήμα. Μία ιδιαιτερότητα των συσκευών
HDD/DVD Recording είναι ότι περιλαμβάνουν τηλεοπτικό
δέκτη: είναι μία προφανής ανάγκη, αφού ο βασικός σκοπός
τους είναι η εγγραφή τηλεοπτικών προγραμμάτων. Ο δέκτης αυτός
είναι, συνήθως, κλασικός για λήψη των καναλιών της αναλογικής
τηλεόρασης επίγειας μετάδοσης. Η λήψη καλωδιακών καναλιών,
DVB-T/S (δηλαδή ψηφιακών καναλιών επίγειας μετάδοσης ή μέσω
δορυφόρου) , ή ακόμη και η λήψη συμβατικών δορυφορικών καναλιών
(συνδρομητικών ή μή) γίνεται στην πλειοψηφία των συσκευών μέσω της
σύνδεσης του αντίστοιχου εξωτερικού δέκτη σε μία από τις εισόδους
βίντεο του recorder και υπό την προυπόθεση ότι αυτή επιτρέπει την
εγγραφή: Η "δίκη" έχει τις προεκτάσεις της στην σημερινή εποχή
και το τί θα μπορεί ο χρήστης να γράφει, και πώς, ειδικά στην
περίπτωση ψηφιακώς μεταδιδόμενων προγραμμάτων υψηλής ευκρίνειας
αποτελεί αντικείμενο θερμής
συζήτησης... |
| Συμπίεση του σήματος: Οι σκληροί
αριθμοί... |
| Τα HDD/DVD Recorders είναι οι
πρώτες επιτραπέζιες συσκευές που αναμένεται να έχουν ευρεία διάδοση
και θα φέρουν τον χρήστη σε επαφή με "την άλλη πλευρά" ενός codec.
Μέσα από μία τέτοια συσκευή, ο καθημερινός χρήστης έχει
πρόσβαση στον αλγόριθμο συμπίεσης του σήματος κατά MPEG-2
και μπορεί (ή και πρέπει...) να λάβει αποφάσεις σχετικώς με την
λειτουργία του: Η "ταχύτητα εγγραφής" του παλιού βίντεο, που
καθόριζε δύο παράγοντες, την ποιότητα εγγραφής και την χωρητικότητα
μίας ταινίας, μεταφέρθηκε σχεδόν αυτούσια στα νέα recorders: Με
δεδομένη σταθερά την χωρητικότητα του σκληρού δίσκου, το
bitrate του codec καθορίζει πόσες ώρες τηλεοπτικού
σήματος είναι δυνατόν να εγγραφούν (όσο μικρότερο το bitrate, τόσο
μικρότερο χώρο καταλαμβάνει μία εγγραφή στον σκληρό δίσκο) και σε
ποιά ποιότητα (όσο μεγαλύτερο το bitrate τόσο καλύτερη είναι η
ποιότητα του σήματος). Για τους περισσότερους χρήστες οι νέοι όροι
που συνοδεύουν τα HDD/DVD Recorders είναι άγνωστοι, και πολύ συχνά,
γίνονται σοβαρά λάθη στην περιγραφή και την αξιολόγησή τους.
Στην πράξη, ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι
φαίνεται: |
 |
To σήμα που γράφεται σε έναν σκληρό είναι
ψηφιοποιημένο ανα συνιστώσα. Το MPEG-2 χρησιμοποιεί τις
συνιστώσες Y, U, V με συχνότητες δειγματοληψίας 13.5MHz,
3.375MHz και 3.375ΜHz
αντιστοίχως. | |
| Είναι σημαντικό να θυμάται
κανείς ότι η εγγραφή του βίντεο στον σκληρό δίσκο γίνεται με το σήμα
σε ψηφιακή μορφή. Αυτή η διαδικασία απαιτεί την ψηφιοποίηση
του σήματος με την βοήθεια κάποιου μετατροπέα a/d. Τα σήματα βίντεο
δειγματοληπτούνται σε πολύ μεγάλες συχνότητες (της τάξης των MHz)
και ανά συνιστώσα. Η συνήθεις επιλογές είναι οι συνιστώσες των
βασικών χρωμάτων (R, G, B) ή οι συνιστώσες φωτεινότητας/χρώματος (Y,
U, V) με την δεύτερη επιλογή να είναι αυτή που εφαρμόζεται στην
περίπτωση που μας ενδιαφέρει, με συχνότητες δειγματοληψίας τα
13.5MHz για την συνιστώσα Y, και 3.375MHz για τις συνιστώσες U και
V. Οι τρείς μετατροπείς a/d των 8bit, ένας γιά κάθε συνιστώσα,
δημιουργούν έναν τεράστιο αριθμό ψηφιακών δεδομένων
13.500.000x8+3.375.000x8+3.375.000x8: To συνολικό σήμα αποτελείται
αποτελείται από 162 εκατομμύρια bits το δευτερόλεπτο και η χρήση του
απαιτεί συστήματα που μπορούν να διαχειριστούν την ροή αυτών των
δεδομένων, να έχουν δηλαδή bitrate 162Μbps (162
Megabits/sec). Το σήμα αυτό καίτοι τεχνικώς εφικτό, θα μας
ήταν πρακτικώς άχρηστο: 162Μbps απαιτούν χώρο αποθήκευσης σε MB
(Μegabytes) ίσο πρός: 162/8=20.25ΜΒ/s! Επί τη
ευκαιρία, όταν διαβάζετε κείμενα που αφορούν σε ψηφιακά
συστήματα και συμπίεση, θα πρέπει να θυμάστε πάντα ότι είναι άλλο
πράγμα το Mbps και άλλο το MB/s: To πρώτο περιγράφει ροή δεδομένων
(bitrate), δηλαδή πόσες στοιχειώδεις ψηφιακές πληροφορίες (bits)
είναι δυνατόν να διαχειριστεί μία διάταξη (codec, συσκευή ή γραμμή
μεταφοράς) ενώ το δεύτερο αφορά χώρο αποθήκευσης σε bytes: Kάθε byte
ισοδυναμεί με 8bits! H προηγούμενη διαίρεση, δείχνει ότι κάθε
δευτερόλεπτο ασυμπίεστου, καθαρού οπτικού σήματος απαιτεί 20.25MB
σκληρού δίσκου για να αποθηκευτεί. Αυτό με την σειρά του σημαίνει
ότι ένας σκληρός δίσκος 250GB επαρκεί για μόλις
(250x1024)/20.25=12.642 δευτερόλεπτα ή 3.5 ώρες σήματος βίντεο (αυτή
είναι μία ακόμη ψηφιακή μαθηματική πράξη που γίνεται συχνά λάθος:
1MB=1024kB και 1GB=1024ΜΒ!): Εμπορικώς, το πράγμα είναι
ασύμφορο: Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο σκληρός δίσκος
μετατρέπεται σε μία πανάκριβη κασέτα κόστους 100 ευρώ, που
επιπροσθέτως δεν μπορεί να αντικατασταθεί όταν
γεμίσει... |
| Η απωλεστική συμπίεση του
σήματος λύνει το πρόβλημα αυτό: Ενα σήμα βίντεο κωδικοποιημένο κατά
MPEG-2 μπορεί (για οικιακές οπτικοακουστικές εφαρμογές) να έχει ένα
bitrate από 300kbps μέχρι 15Μbps ανάλογα με τον
βαθμό συμπίεσης που απαιτούμε, την πολυπλοκότητα του προς
κωδικοποιήση σήματος και μία σειρά άλλες παραμέτρους όπως ο αριθμός
και η κωδικοποίηση των καναλιών ήχου. Στην πράξη, οι ακραίες
αυτές τιμές σπανίως χρησιμοποιούνται και μία μέση τιμή περί
τα 9.8Mbps είναι μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Μέ
βάση αυτήν, ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που κωδικοποιήται με MPEG-2
απαιτεί 9.8/8=1.2ΜΒ/s και ένας σκληρός δίσκος με
χωρητικότητα 250GB επαρκεί για την αποθήκευση περίπου 87
ωρών σε ποιότητα εφάμιλλη με αυτήν ενός DVD, το ισοδύναμο
δηλαδή 29 κασετών VHS των τριών ωρών. Εννοείται πως τίποτε δεν
εμποδίζει τον χρήστη να επιλέξει "βαρύτερη" συμπίεση αυξάνοντας τον
χρόνο του τηλεοπτικού προγράμματος που μπορεί να
αποθηκεύσει. |
|
|
|
| |
