 |
| Tα HDD/DVD Recorders
σε απλά Ελληνικά... |
0. Ηome Video Recording: Μία φορά κι έναν
καιρό...
1. Ο "Πόλεμος" και η "Δίκη": Ενα περίεργο
Deja-Vu...
2. Video, MPEG-2 και σκληροί δίσκοι...
3. Time Shifting, Pause/Replay, Chasing Playback και άλλες
δυνατότητες
4. Περί συνδέσεων και απαντήσεις στο βασικό ερώτημα: Πώς να
διαλέξετε; |
|
|
Η εμφάνιση μίας ιδέας που
έμελλε να μεταβάλει τον τρόπο χρήσης της τηλεόρασης και, όπως
γνωρίζουμε σήμερα πλέον, να μεταβάλει αυτό που ονομάζουμε διασκέδαση
στο σπίτι, δεν έγινε χωρίς αναταράξεις: Οι
σημαντικότερες εξ αυτών ήταν δύο: Ο πρώτος πόλεμος των formats (ο
πρώτος από τους ουκ ολίγους που γνωρίσαμε από τότε) και η δίκη
"Universal Vs. Sony" η οποία ξεκίνησε το 1979 και τερματίστηκε
οριστικά το 1984.
Ο πόλεμος των φορμά αποτέλεσε,
ιστορικά, την πρώτη σοβαρή διαμάχη μεταξύ κατασκευαστών γύρω από μία
τεχνολογία και ένα μέσο αποθήκευσης που πέρασε στην ίδια την αγορά
και ενέπλεξε τον τελικό καταναλωτή, θέτοντάς τον απέναντι από σοβαρά
ερωτήματα: Οι Sony, JVC και Philips υποστήριξαν τρία διαφορετικά
συστήματα οικιακού βίντεο (Betamax, VHS, και V2000 αντίστοιχα και
κατά σειρά εμφάνισης). Ο ανταγωνισμός κράτησε μεγάλο χρονικό
διάστημα με βασικά επιχειρήματα την διάρκεια εγγραφής, την ποιότητα
της εικόνας και την μηχανική αξιοπιστία των συσκευών. Οπως
πλέον γνωρίζουμε, το VHS επικράτησε τελικώς, με το V2000 να αποχωρεί
από την αγορά το 1985 και την Sony να παρουσιάζει τα πρώτα μοντέλα
της σε VHS το 1988. Οι συζητήσεις για το ποιό σύστημα ήταν καλύτερο
τελικώς, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα. |
| Πολύ πιο σημαντικός κόμβος
στην ιστορία του οικιακού βίντεο, ο οποίος επηρεάζει σαφώς και την
σημερινή τεχνολογία, υπήρξε η περίφημη "δίκη": Το
1979 η Universal Studios (η γνωστή κινηματογραφική εταιρία) κατέθεσε
μήνυση εναντίον της Sony (που τότε προωθούσε το Betamax) με το
σκεπτικό ότι η δυνατότητα εγγραφής ενος τηλεοπτικού προγράμματος με
σκοπό την παρακολούθησή του όποτε ο θεατής το κρίνει σκόπιμο
αποτελούσε παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων της εταιρίας επί
του προγράμματος αυτού. Η δίκη έφθασε μέχρι το ανώτατο
δικαστήριο των ΗΠΑ και η τελεσίδικη απόφαση ήταν υπέρ της Sony,
βάζοντας στη ζωή μας δύο σημαντικούς όρους: Το Time
Shifting, που περιγράφει κάθε διαδικασία αποθήκευσης ενός
προγράμματος με στόχο την παρακολούθησή του σε μελλοντικό χρόνο και
το "Fair Use", που αναφέρεται στο δικαίωμα του
χρήστη να χρησιμοποιήσει ένα οπτικοακουστικό προιόν όπως αυτός
νομίζει, αλλά κάτω από συγκεκριμένες προυποθέσεις. Η απόφαση δεν
είναι απλή στην ανάγνωσή της: Αναγνωρίζει το Τime Shifting ως Fair
Use αλλά εμπεριέχει ασάφειες: Κατά ορισμένους, ο χρήστης δικαιούται
να εγγράψει μία εκπομπή για να την παρακολουθήσει αργότερα, αλλά δεν
δικαιούται να την κρατήσει για να δημιουργήσει -παραδείγματος χάριν-
μία συλλογή από επεισόδια μίας σειράς (διαδικασία η οποία
περιγράφεται στο νομικό κείμενο ως Warehousing). Η συζήτηση (φυσικά)
εξακολουθεί... |
 |
To 1967 η Αmpex παρουσίασε έναν εγγραφές
βίντεο σε σκληρό δίσκο. Η διάρκεια εγγραφής ήταν μόλις 30
δευτερόλεπτα και η ταχύτητα αναζήτησης 4
δευτερόλεπτα. | |
| Από
το CBS και την Ampex στην Seagate και στο
TiVO... |
Η τεχνολογία του VHS μέσα στα
τριάντα αυτά χρόνια βελτιώθηκε σημαντικά, τόσο από μηχανικής πλευράς
όσο και από πλευράς επεξεργασίας του σήματος. Δεν θα πρέπει
επίσης να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι ήταν η μεταλλάξη του
VHS σε VHS-Stereo αυτή που δημιούργησε την ίδια την ιδέα του
πολυκαναλικού κινηματογραφικού ήχου στο σπίτι, μεταφέροντας
εκεί την τεχνολογία matrixing της Dolby, ως Dolby Surround.
Βεβαίως, μερικές εγγενείς αδυναμίες παρέμειναν: Η αλλοίωση
των μαγνητικών ταινιών με τον χρόνο και την χρήση ήταν μία
από αυτές, όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν υπήρχε
δυνατότητα πρόσβασης στις διαδοχικές εγγραφές παρά μόνο
σειριακά: Οπως σε κάθε μαγνητόφωνο, για να φτάσει ο χρήστης στο
σημείο που ήθελε έπρεπε να τυλίξει/ξετυλίξει την ταινία. Αυτό
δημιουργούσε, πέραν της καθυστέρησης και μερικές άλλες δυσκολίες: Τα
λάθη ήταν αναπόφευκτα και ήταν εύκολο να χάσει
κανείς μία εγγραφή επειδή πάτησε το "Rec" σε λάθος σημείο της
ταινίας, ενώ η μέτρια ακρίβεια στον έλεγχο του
τρανσπόρτ δεν άφηνε περιθώρια έστω και για στοιχειώδες μοντάζ, στην
συντριπτική πλειοψηφία των συσκευών.
Η καθυστέρηση λόγω της
σειριακής φύσης της ταινίας και η αδυναμία για άμεση πρόσβαση στα
περιεχόμενα (αυτό που σήμερα ονομάζουμε random access) έκανε το VHS
αλλά και κάθε άλλο παρόμοιο σύστημα ακατάλληλο για broadcasting
εφαρμογές: Στο περιβάλλον ενός τηλεοπτικού σταθμού η ταχύτητα είναι
ιδιαίτερα σημαντική και οι άνθρωποι εκεί, δεν έχουν το προτέρημα της
υπομονής. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η ιδέα ενός "δίσκου βίντεο"
στην πραγματικότητα βρήκε τον δρόμο προς την υλοποίηση πριν το VHS:
Η Ampex παρουσίασε το 1967 το σύστημα HS100,
βασισμένο σε έναν δίσκο ο οποίος μπορούσε να αποθηκεύσει μέχρι 30
δευτερόλεπτα σήματος NTSC, αλλά, το κυριώτερο, μπορούσε να βρεί
οποιοδήποτε σημείο της εγγραφής απαιτούσε ο χρήστης μέσα σε τέσσερα
δευτερόλεπτα... Το HS100 χρησιμοποιούσε κάποια μορφή ψηφιακής
αποθήκευσης και παρουσιάστηκε σε μία εποχή κατά την οποία ο σκληρός
δίσκος όπως τον γνωρίζουμε σήμερα δεν υπήρχε εκτός αν θεωρήσει
κανείς την συστοιχία από 50 δίσκους των 24 ιντσών με χωρητικότητα
5ΜΒ (!) της ΙΒΜ -το state of the art της εποχής- ως έναν πολύ
μακρινό πρόγονο... Στην πραγματικότητα, ο πρώτος σκληρός δίσκος με
την σύγχρονη έννοια της λέξης, εμφανίστηκε μόλις το 1980 από
την Seagate (ήταν ο περίφημος ST506 με χωρητικότητα επίσης
5ΜΒ) και την εποχή εκείνη κανείς δεν σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να
χρησιμοποιηθεί σε εφαρμογές βίντεο. Ο λόγος ήταν απλός, και (θα) τον
είχαν αντιληφθεί οι μηχανικοί της Ampex και πριν από αυτούς οι της
CBS όταν το 1965 προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν για πρώτη
φορά ψηφιακή τεχνολογία για να "παγώσουν" καρέ σε αθλητικές
μεταδόσεις: Η εικόνα απαιτεί τεράστιο χώρο αποθήκευσης και μεγάλη
ροή δεδομένων (bitrate) για την ψηφιοποίηση, την αποθήκευση και την
προβολή της. Ακόμη και σήμερα, με το κόστος ανά MB των σκληρών
δίσκων να είναι πολύ μικρό και τα διαθέσιμα προιόντα να έχουν φτάσει
σε πολύ μεγάλες χωρητικότητες, το να ψηφιοποιήσει κανείς ένα έγχρωμο
σήμα βίντεο και να το γράψει σε ένα τέτοιο μέσο είναι
ασύμφορο. Το πρόβλημα λύνει η δυνατότητα συμπίεσης. Δεν είναι
τυχαίο, το ότι οι πρώτες συσκευές με δυνατότητες εγγραφής βίντεο σε
σκληρό δίσκο παρουσιάστηκαν το 1999 (ήταν δύο
set-top boxes, τα περίφημα TiVO και ReplayTV των
οποίων η παρουσίαση στην CES εκείνης της χρονιάς δημιούργησε θόρυβο
και αναθέρμανε την κουβέντα περί Time Shifting και πνευματικών
δικαιωμάτων) χρονική στιγμή κατά την οποία η τεχνολογία της
απωλεστικής συμπίεσης κατά MPEG-2 είχε πλέον
ωριμάσει και δοκιμαστεί στα DVD-Video players για πάνω από δύο
χρόνια. |
|
| |
