|
Λοιποοοοόν....
Το πρόβλημα με το P70/D70 δεν έγκειται στο να το βάλεις στο σύστημα
σου αντικαθιστώντας την ψηφιακή πηγή αναφοράς (στην συγκεκριμένη
χρονική στιγμή ένα SACD player XA9000ES της Sony).
To πρόβλημα είναι να το βγάλεις από το σύστημα όταν
η δοκιμή έχει τελειώσει. Από στατιστικής πλευράς, το σετ της
Teac προκάλεσε την μεγαλύτερη αλλαγή που έχω ακούσει ποτέ σε
σύστημα (με την αντικατάσταση ενός μόνο μέρους) με
εξαίρεση τις επεμβάσεις στην ακουστική του χώρου! Αλλά ας πάρουμε τα
πράγματα με την τυπική σειρά:
Το σύστημα αναφοράς, πέραν του
XA9000ES, περιελάμβανε τoυς προενισχυτές
Melos Linear και Rotel RHC-10, τον
τελικό ενισχυτή ΗCA-3500 της Parasound και το
σύστημα Eros με υπογούφερ της Audio Spectrum.
Για λόγους σύγκρισης (και εν μέρει δημοσιογραφικού σαδισμού),
χρησιμοποιήθηκε με το P70 και ο D/AC-1500 της
Parasound (με coaxial σύνδεση -κάτι σαν να βάσεις λάστιχα
ποδηλάτου σε Ferrari, αλλά να μην το ακούγαμε και "σκέτο";).
Oσον αφορά τα ίδια τα Teac, ξεκινήσαμε με μία "απλή" σύνδεση
μέσω ομοαξονικού καλωδίου, η οποία μας επέτρεπε να φτάσουμε μέχρι τα
88.2kHz και ύστερα από μερικές ώρες ακροάσεων, προχωρήσαμε στην
βέλτιστη επιλογή που ήταν το ζεύγος των AES3 σε συνδυασμό με την
γραμμή χρονισμού του τρανσπορτ από τον μετατροπέα. Η
επίδραση των Esoteric υπήρξε καταλητική. Συνοπτικά, η
ικανότητα ανάλυσης του συστήματος εκτοξεύτηκε σε
απίστευτα επίπεδα, η φασματική ισορροπία άγγιξε την
λογική ενός φροντισμένου στούντιο και η εικόνα
έγινε τόσο διαυγής ώστε ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η πηγή
δεν ήταν παρά ένα απλό CD. Χωρίς ίχνος υπερβολής, τα P70/D70
ανασύρουν από τον δίσκο λεπτομέρειες που πριν δεν
ακούγονταν και είναι σε θέση να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα εκεί που
δεν υπήρχε. Ισως ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία της
συμβίωσης μαζί τους είναι η διαπίστωση του πόσο καλό χαμηλό
μπορεί να υπάρχει σε έναν δίσκο και να "θάβεται" από
players μεγάλης αξίας. Το Beyond Mirrors (Υello/Pocket
Universe) ένα κομμάτι αντάξιο της ιδιορυθμίας του Dieter Meyer
γέμισε το δωμάτιο με τον απίστευτο όγκο του, το μπάσο στο Runes
(Keith Jarret/Arbour Zena) περιγράφτηκε όπως ποτέ και ο όγκος της
ορχήστρας στο "Heroes Symphony" του Philip Glass προκάλεσε ρίγη με
την επιβλητική του παρουσία. Η "παρουσία" είναι ίσως η
λέξη κλειδί εδώ: Τα P70/D70 είναι ικανά πέρα και πάνω
από όλα να δημιουργήσουν "παρουσία": Η αίσθηση ότι δεν ακους
τον δίσκο αλλά είσαι μέσα στον δίσκο, έγινε εύκολα προσεγγίσιμη μέσω
των φορμά υψηλής ανάλυσης και ίσως μέσω των πολυκαναλικών συστημάτων
αλλά ένα απλό cd player ήταν δύσκολο να την δημιουργήσει. Κι
όμως, ήταν -τελικώς- δυνατόν, όπως αποδεικνύει τo "σκέτο" αυτό cd
player (το οποίο -τώρα το θυμήθηκα- δεν παίζει ούτε
CD-RW, μόνο "καλής ποιότητας CD-Rs", όπως γράφει η
Teac στο εγχειρίδιο χρήσης). Και τί παρουσία: Κρυστάλλινη,
απόλυτη λεπτομέρεια με απίστευτο εστιασμό και αέρα στην σκηνή και
όλα αυτά χωρίς καμμία υπερβολή στις υψηλές συχνότητες: Εχει
ξαναγραφτεί, αλλά είναι απαραίτητο να αναφέρεται: Το
upsampling (και τα φορμά υψηλής ανάλυσης που ανεβαίνουν πάνω από τα
20kHz) ακούγεται αρχικώς υποτονικό ψήλα. Νομίζεις ότι κάτι
λείπει, μέχρι να περάσει λίγη ώρα και να συνειδητοποιήσεις ότι όχι
μόνο δεν λείπει τίποτε (ίσως λείπει τελικώς: παραμόρφωση!) αλλά
μπορείς να ακούσεις σε στάθμες τόσο υψηλές που πραγματικά
δεν το πιστεύεις (όπως δεν το πιστεύουν και τα πηνία φωνής
των μεγαφώνων -αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση...) Ακούγοντας το
"Εξ' Αβατον" (Ιωάννης Παπαδάκης) από τον ομώνυμο δίσκο, ένα τράκ με
σημαντικό περιεχόμενο σε υψηλές συχνότητες, συνειδητοποιήσαμε ότι τα
Esoteric ήταν τόσο ξεκούραστα και καθαρά ώστε όχι μόνο ήταν δυνατή
μία flatout ακρόαση (με τους εξασθενητές στον D70
και στον παθητικό προενισχυτή στα 0dB) αλλά κάτι παραπάνω:
επιθυμητή. Αυτή και μόνο η παρατήρηση αρκεί για να αντιληφθεί
κανείς την αίσθηση που είναι σε θέση να δημιουργήσουν οι εν λόγω
συσκευές. Σε επίπεδο θεωρητικολογίας ή καλύτερα
χαιφιντελικού φονταμενταλισμού, βεβαίως, περνά κανείς
μερικές δύσκολες στιγμές. Πράγματι δεν υπήρξε ούτε ένας δίσκος
που να μην απολαύσαμε (ή να μην εκνευριστήκαμε μαζί του: μερικοί
είναι πραγματικά άθλιοι από τεχνικής πλευράς και η αποκάλυψή τους
είναι ίσως ένα από τα μειονεκτήματα των P70/D70) αλλά πόσο
κοντά στην πραγματική ακρίβεια βρίσκεται μία διαδικασία
όπως το upsampling; Ο υπογράφων, αφού άκουσε πολλές δεκάδες ώρες και
αφού πειραματίστηκε με τους συνδυασμούς FIR/RDOT που προσφέρει το
D70 αποφάσισε να συμβιβαστεί ως προς την
απάντηση: Εχοντας ως δεδομένο ότι εδώ δεν έχουμε να
κάνουμε με μία απλοική διαδικασία σε επίπεδο συχνότητας (δηλαδή με
κάτι που απλώς τονίζει το χαμηλό ή ομορφαίνει τις υψηλές συχνότητες)
αλλά με κάτι πιο σύνθετο στο οποίο υπεισέρχεται και η ψυχοακουστική,
δεν είναι λάθος να αρκεστούμε σε αυτό που μας αρέσει (για να μην πώ
μας ενθουσιάζει). Και είναι σαφές, ότι δεν έχουμε να
κάνουμε με απλά παιχνίδια εδώ: Η λεπτομέρεια στο
χαμηλό συνδυάζεται με απόλυτο έλεγχο, εξαιρετικό σώμα πλήρη
διαύγεια. Η μεσαία περιοχή είναι πεντακάθαρη. Τα χρονικά
χαρακτηριστικά των γρήγορων υψίσυχνων ήχων (από μεταλλικά κρουστά
-ας πούμε) εκπληκτικά και κυρίως η απόσβεση ότι εγγύτερο έχουμε
ακούσει στο φυσικό. Ο δίσκος ακούγεται ομορφότερα από
ποτέ. Δηλαδή, τί άλλο να ζητήσεις; |
|
Δεν ξέρω πως θα πρέπει να
το πώ για να μην ακουστώ ώς άλλη Μαρία Αντουανέτα (η οποία
προτείνοντας παντεσπάνι άντι για ψωμί στους πεινασμένους είχε και
την γνωστή, καθόλου ευχάριστη, κατάληξη...) αλλά, αν -λέω
αν- έχετε κάπου φυλαγμένα δεκαπέντε χιλιάρικα και είστε συλλέκτης
δίσκων (δηλαδή έχετε μερικές χιλιάδες cd) αυτά τα μηχανήματα πρέπει
να τα αποκτήσετε. Για την ακρίβεια, όποιος
μιλάει για ψηφιακό audio θα πρέπει να έχει μία εμπειρία με
τα P70/D70 μόνο και μόνο για να γνωρίζει τα όρια που θέτει το
κόκκινο βιβλίο, και τα οποία είναι -τελικώς- πολυ υψηλότερα από όσο
νομίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Οταν οι υποτιθέμενοι
κατασκευαστές highend digital audio συνέλθουν από αυτή την
απίστευτη επίδειξη know how της Teac, θα πρέπει να
αρχίσουν να ανησυχούν σοβαρά: Kάπου άκουσα ότι θα εμφανιστεί
και μία αντίστοιχη έκδοση SACD.
Δημήτρης
Σταματάκος |
