|
| REVIEW |
|
ΠΡΟΕΝΙΣΧΥΤΗΣ |
| McIntosh Laboratory
C500/C500P/C500T |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
O προενισχυτής
αντικατέστησε τον λαμπάτο Melos Plus Line στο σύστημα αναφοράς και
στην πολύμηνη διαδικασία αξιολόγησής τους οδηγήθηκε από έναν μεγάλο
αριθμό πηγών στις οποίες περιλαμβάνονται το Linn LP12 με κεφαλή
Clearaudio Victory και το CD player αναφοράς Esoteric P70/D70 μέσω
των balanced εξόδων του. Βασικός τελικός ενισχυτής ήταν ο Parasound
ΗCA-3500 (κατά την θερινή περίοδο υπήρξε επί αρκετό καιρό και
συνεργασία με τον Spectron Musician III). Ηχεία αναφοράς ήταν
τα ATC SCM 50PSL με μικρά διαλείμματα κατά τα οποία χρησιμοποιήθηκαν
τα μικρά Audio Spectrum Eros με το παθητικό υπογούφερ.
Ο τρόπος
σύνδεσης του ελεγκτή με τα σασί των προενισχυτών δεν διευκολύνει,
είναι η αλήθεια, άμεσες συγκρίσεις μεταξύ τους (απαιτείται κάποιος
χρόνος για την αλλαγή) αλλά ένα σημαντικό μέρος των ακροάσεων
ξοδεύτηκε ακριβώς στο να καθοριστούν οι διαφορές μεταξύ του solid
state και του λαμπάτου σταδίου της McIntosh. |
 |
Κλασική (για να μην πούμε προ-κλασική...)
αισθητική McIntosh. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του,
αλλά το ότι ο προενισχυτής είναι εύχρηστος δεν
αμφισβητείται.. | |
| Ξεκινώντας από
τα κοινά χαρακτηριστικά και των δυο κυκλωμάτων, αυτό που έχει να
παρατηρήσει κανείς είναι η άνεση με την οποία
δείχνει να διαχειρίζεται το σήμα ο προενισχυτής. Με πολύ χαμηλό
θόρυβο, οι ικανότητες αναπαραγωγής ηχογραφήσεων με μεγάλη δυναμική
περιοχή είναι πραγματικά εντυπωσιακές και αυτό
είναι κάτι που το προσέχεις από την πρώτη στιγμή: Ο C500 έδωσε στο
σύστημα έναν αέρα που ήταν πρωτόγνωρος και έγινε αντιληπτός μέσω
μιας αίσθησης δυναμισμού που αποκομίζεις, δυναμισμού που λείπει, για
παράδειγμα από διάφορες παθητικές υλοποιήσεις και ενώ υπάρχει σε
κυκλώματα με λυχνίες, όπως αυτό του Melos, κάποιες φορές κρύβεται
από άλλα χαρακτηριστικά. Εδώ, δεν υπήρχε το πρόβλημα αυτό. Ο
προενισχυτής της McIntosh “πέρασε” προς τον τελικό ό,τι κατά
περίπτωση παραλάμβανε από τις πηγές στην είσοδό του και το πέρασε
όχι απλώς με εξαιρετική διαφάνεια η οποία διατήρησε τις
μικρολεπτομέρειες και την αίσθηση του ίδιου του προγράμματος αλλά
παίζοντας άψογα τον παραδοσιακό ρόλο του
προενισχυτή που είναι να απομονώνει την πηγή από τον τελικό
και να ρυθμίζει την στάθμη. Μιλώντας για την στάθμη, αξίζει να
αναφέρω στην εξαιρετική στερεοφωνική εικόνα που
πήρα, δείγμα ενός άριστα υλοποιημένου ρυθμιστικού το οποίο
αποδείχθηκε, επίσης, εξαιρετικά αθόρυβο με σποραδικά, μόλις ακουστά,
“κλικ” στον C500T μόνο (άγνωστο το γιατί...). Η υποθετική σκηνή είχε
πολύ καλή έκταση και βάθος και οι γνωστές δυνατότητες του Esoteric
P70/D70 στην παράθεση μικρολεπτομερειών στον χώρο και στην περιγραφή
της θέσης των ηχητικών πηγών, ιδιαίτερα σε μικρά σύνολα, τιμήθηκαν
δεόντως . Και οι δύο προενισχυτές εμφανίστηκαν πολύ
ουδέτεροι με έκταση και έλεγχο χαμηλά, άψογη φασματικά και
ξεκούραστη μεσαία περιοχή και υψηλές συχνότητες που με κέρδισαν με
την ταχύτητα και την διαφάνειά τους. Το λαμπάτο στάδιο (το οποίο,
παραδόξως, έχει χαμηλότερη μέγιστη στάθμη εξόδου σε σχέση με το
ημιαγωγικό) ακολουθώντας την γνωστή τακτική της McIntosh δεν
ακούστηκε καθόλου “λαμπάτο”, υπό την έννοια ότι δεν
παρατήρησα καμία ιδιαίτερη ταυτότητα. Και στις δύο περιπτώσεις,
ακρόαση με αναλογική πηγή, έφερε στην επιφάνεια ένα
καλοσχεδιασμένο στάδιο phono χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα
θορύβου και με καλή αποέμφαση RIAA, καθώς ακόμη και στην περίπτωση
του C500T ο οποίος είναι πιο θορυβώδης στα χαρτιά, ο θόρυβος ήταν
ανεπαίσθητος. |
|
|
 |
Το πίσω μέρος των δύο προενισχυτών είναι
πανομοιότυπο. Εδώ θα βρείτε τα πάντα... Στο κέντρο είναι
τοποθετημένα τα βύσματα τύπου “D” μέσω των οποίων γίνεται η
επικοινωνία με τον C500C. | |
| Όλα τα παραπάνω
ήταν περίπου αναμενόμενα. Στην κατηγορία τιμής όπου κινείται και με
το όνομα που φέρει στην πρόσοψη, ο C500 δεν είχε, είναι η αλήθεια,
περιθώρια να μειονεκτεί στις βασικές αξίες που πρέπει να
χαρακτηρίζουν έναν κορυφαίο προενισχυτή. Ωστόσο, αυτό που κάνει το
συγκεκριμένο πακέτο πολύ ενδιαφέρον είναι οι μικροδιαφορές που
μπορεί κανείς να ακούσει μεταξύ των δύο διαφορετικών κυκλωμάτων που
είναι διαθέσιμα. Σημειώστε, ότι μιλάμε για ίδιες αρχιτεκτονικές
(balanced), ίδια μέθοδο ρύθμισης της στάθμης και κοινό τροφοδοτικό.
Το μόνο που διαφοροποιεί τον C500P από τον C500T είναι η υλοποίηση
των βαθμίδων ενίσχυσης στάθμης line. Πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές
μεταξύ τους; Στην πραγματικότητα, δεν είναι και τόσο μεγάλες
όσο θα περίμενε κανείς, είναι όμως σημαντικές.
Υποκειμενικά, ο C500P (με τους ημιαγωγούς) ακούστηκε περισσότερο
άνετος και αεράτος και μου δημιούργησε την εντύπωση ότι
ελέγχει καλύτερα τον τελικό αναφοράς σε σχέση με τον C500T,
ο οποίος από την άλλη παρουσιάστηκε, συγκριτικά, κάποιος πιο
ογκώδης χαμηλά και πιο λαμπρός στις υψηλές συχνότητες,
περιοχή όπου ο C500P εμφανίστηκε πιο μαλακός και ευχάριστος. Σε
αντιστάθμισμα των κάπως πιο κρατημένων χαμηλών συχνοτήτων, το
ημιαγωγικό στάδιο προσέφερε καλύτερο νεύρο. Σε
πρόγραμμα με πολύ έντονο χαμηλό (κυρίως από συνθετητές και άλλα
ηλεκτρικά όργανα) ακούστηκε πιο ισορροπημένος και επιβλητικός. Η
επιλογή μεταξύ των δύο σταδίων είναι πραγματικά δύσκολη
υπόθεση (γι αυτό θεωρώ ότι κάποιοι θα επιλέξουν και τα δύο)
και με βάση τα όσα άκουσα, θα προτιμούσα να μην κληθώ να διαλέξω
ανάμεσά τους. Αν όμως κάτι τέτοιο ήταν υποχρεωτικό, γνωρίζοντας ότι
κάποιοι δεν θα συμφωνήσουν, θα έλεγα ότι ο C500P μου ήταν
τελικώς πιο συμπαθής και θα τον επέλεγα σε βάρος του C500T.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτό οφείλεται περισσότερο σε άλλους,
εξωγενείς, παράγοντες και λιγότερο στο ίδιο το κύκλωμα, όπως -ας
πούμε- στο είδος της μουσικής που ακούω ή στα συνοδά μηχανήματα, ή
ακόμη και στις προσωπικές μου προτιμήσεις, επομένως κάτω από άλλες
συνθήκες ίσως η επιλογή μου να ήταν διαφορετική. |
Τελικώς...
... νομίζω ότι συσκευές όπως ο C500 είναι η
πεμπτουσία της ίδιας της αναζήτησης που στρέφεται γύρω από την υψηλή
πιστότητα. Πρόκειται για έναν κορυφαίο προενισχυτή ο οποίος
βασίζεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και
έχει υλοποιηθεί με μεγάλη μαεστρία που γίνεται
φανερή σε διάφορες λεπτομέρειες (όπως ας πούμε στην διαχείριση των
single ended γραμμών και στην ρύθμιση της στάθμης). To κόστος
ασφαλώς δεν είναι χαμηλό, αλλά έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για
ένα “κομμάτι” που θα μείνει στην ιστορία. Κλασικός
McIntosh δηλαδή... |
|
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
|
|
| |
|
