|
|
 |
| PHILIPS GLASS:
"Kundun" |
| NONESUCH 7559-79460-2 |
|
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...► ΚΟΡΥΦΗ ΣΕΛΙΔΑΣ... |
ΤΟ ΟΤΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ενός σάουντρακ
ταινίας με θέμα την ζωή του Δαλάι Λάμα βρίσκεται ο Philip Glass,
είναι κατ' αρχήν ένα ενδιαφέρον στοιχείο υπό την έννοια ότι το
μουσικό ύφος του εν λόγω καλλιτέχνη έχει σίγουρα να επιδείξει κάτι
το ξεχωριστό. Ωστόσο, το Kundun κρύβει πολύ περισσότερα, πέρα
και πίσω από μια προσεγμένη παραγωγή. Να είναι η ιδιαιτερότητα
της ίδιας της ταινίας (που σκηνοθετεί ο Μάρτιν Σκορσέζε); Κανείς δεν
μπορεί να πεί με βεβαιότητα. Το πράγμα, πάντως δείχνει
ξεχωριστό από τη στιγμή που διαβάσεις το είδος των οργάνων που
συμμετέχουν: Δύο βαρύτονα πνευστά (μπάσο τρομπόνι και μπάσο
κλαρινέτο) ένα κόντρα μπασούν τσέλο, κλαρινέτο και όμποε
συνοδεύονται από μια ομάδα θιβετιανών κρουστών και θιβετιανών
κόρνων. Αν δεν το καταλάβατε ήδη, μιλούμε για μια ασυνήθιστη
συνάθροιση οργάνων με πλουσιότατη παρουσία στην χαμηλή περιοχή,
χώρια το γεγονός ότι, όπως και να έχει το πράγμα, θιβετιανό κόρνο
(ένα όργανο με μήκος που μπορεί να φτάσει σε μήκος πάνω από τα δύο
μέτρα και που συμμετέχει κυρίως σε λατρευτικές τελετές αποδίδοντας
εξαιρετικά χαμηλές συχνότητες) δεν ακούς και κάθε μέρα από το
ραδιόφωνο. Το αποτέλεσμα είναι 18 τράκς με ιδιαίτερα σκοτεινό,
καταχθόνιο μπορεί να πεί κανείς, χαρακτήρα απίστευτο σώμα χαμηλά και
εξαιρετική δομή που σε συνεπαίρνουν ακόμη κι αν δεν έχεις δει την
ταινία. Επάνω σε μια στέρεη ρυθμική γραμμή που καθορίζουν τα μπάσα
πνευστά και τα κρουστά ο Glass έχει τοποθετήσει τα πιό υψίσυχνα
όργανα (όμποε, κλαρινέτο και βεβαίως πιάνο) που δημιουργούν μια
εξαιρετική ηχοχρωματική αντίθεση. Το θιβετιανό κόρνο ίσα που
ακούγεται, ξεχωρίζοντας από το τρομπόνι ακριβώς επειδή ακούγεται
ακόμη πιο βαρύ (σχεδόν μετράς τους παλμούς του αέρα) και το όλο
σύνολο είναι μια εξαιρετική εικόνα που γεμίζει τον χώρο και
καθηλώνει με χαρακτηριστική άνεση. Το ύφος των συνθέσεων του
Philip Glass είναι φυσικά παρόν με τις κλασικές μινιμαλιστικές
λούπες που άλλωτε αποτελούν ένα μακρυνό υπόβαθρο και άλλωτε μετέχουν
ενεργά στην ροή όντας στο πρώτο πλάνο, ενώ ο Μichael Riesman που
διευθύνει και την ορχήστρα κάνει συχνά πυκνά την εμφάνισή του με τα
σύνθ του. Αν και είναι προφανής ο εξωτισμός της ταινίας, υπό
την έννοια του δραματικού πλαισίου, ο δίσκος δεν πέφτει στην παγίδα
του να γίνει έθνικ περιλαμβάνονας υπερβολική δόση
"Θιβέτ". Αντίθετα, έχει σε ιδανική δόση ηχοχρώματα που σε
μεταφέρουν έκει που πρέπει (όπως στο Lhasa At Night) παραμένοντας
στην βάση του ένας κλασικός στο άκουσμά του δίσκος του Philip Glass.
Η οργανική σύνθεση κάνει το Kundun ένα αξιόλογο εργαλείο ακροάσεων
κυρίως στην περιοχή των χαμηλών. Η αλήθεια είναι, ότι ένα
μικρό ηχείο θα εξαφανίσει δια συνοπτικών διαδικασιών το θιβετιανό
κόρνο και θα συμπιέσει το σώμα του τρομπονιού, ενώ ένα ηχείο
υπερβολικό χαμηλά την έχει άσχημα γιατί έχει μεγάλες πιθανότητες να
μην "βγάλει" το δίσκο χωρίς χρωματισμούς και λάσπωμα. Τα πιο
ενδιαφέροντα τράκς υπό αυτό το πρίσμα είναι τα 13 και 14. Στο
μεν πρώτο η μελωδική γραμμή "κάθεται" επάνω σε μια ανάσα (που δεν
αποκλείεται να κάνει τους μισούς σωλήνες μπάς ρεφλέξ της αγοράς να
σφυράνε κλέφτικα) ενώ στο δεύτερο, θιβετιανό κόρνο, τρομπόνι, κι ένα
μικρό κύμβαλο δημιουργούν μια ρυθμική αλλά ακραία φασματική εικόνα
με μια κλασική Glass μελωδική γραμμή στο βάθος κι ένα σόλο όμποε στο
προσκήνιο.
Συνολικά πρόκειται για μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά
με προσεγμένη παραγωγή που αξίζει τον κόπο να ψάξετε (δεν είναι από
τα "κλάσικ" του συγκεκριμένου μουσικού) ακόμη κι αν δεν είστε λάτρης
του Philip Glass. |
|
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...► ΚΟΡΥΦΗ ΣΕΛΙΔΑΣ... |
|
| |
|
