O John Ulrick,
ο άνθρωπος πίσω από την Spectron έχει, το δίχως άλλο, γράψει τη δική
του ιστορία στον χώρο του Audio. Σχεδίασε αυτό που, σύμφωνα με όσα
λέει, ήταν το πρώτο σερβοελεγχόμενο υπογούφερ και ίδρυσε, μαζί με
τον Arnie Nudell, συνάδελφό του εκείνη την εποχή σε κάποια
βιομηχανία κατασκευής οπλικών συστημάτων, την Infinity το 1968, μια
εταιρία η οποία ξεκίνησε με τρία μόλις ηχεία στην σειρά προϊόντων
της. Ήταν έξι χρόνια μετά, το 1974, όταν ο Ulrick έκανε το πρώτο
βήμα μιας πορείας που καταλήγει στο αντικείμενο της παρούσας
δοκιμής: Παρουσίασε στην CES της χρονιάς εκείνης τον πρώτο ενισχυτή
με διακοπτικά στάδια εξόδου και διακοπτικό τροφοδοτικό, μια σχεδίαση
με 125W ανά κανάλι η οποία αργότερα μπήκε στην αγορά ως SWAMP Ι με
ισχύ 250W. Σύμφωνα με την μαρτυρία του ίδιου του Ulrick η εταιρία
πούλησε “μερικές εκατοντάδες” από αυτούς. Ο Ulrick, φαίνεται να
γνωρίζει καλά την δουλειά του, ως σχεδιαστής και το βιογραφικό του
είναι ιδιαίτερα μακρύ καθώς έχει ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά
αντικείμενα. Φαίνεται όμως ότι το audio είναι ασθένεια μη
θεραπεύσιμη, διότι, ελάχιστες δεκαετίες μετά την αποχώρησή του (το
1979) από την Infinity τον συναντούμε ξανά, επικεφαλής της
Spectron. Κρίνοντας από τις γραπτές θέσεις του
είναι τώρα πολύ πιο ώριμος, όπως άλλωστε και η διακοπτική
τεχνολογία: Απαιτείται η γνώση και η εμπειρία δεκαετιών στο
κουρμπέτι για να παραδεχθείς ευθαρσώς ότι οι
ενισχυτές σου είναι μια διασταύρωση επαγγελματικών και audiophile
σχεδιάσεων. Κάποιοι θα ανατριχιάσουν. Ο υποφαινόμενος
αισθάνεται μια -ας πούμε- ηρεμία και να γιατί:
Οι διακοπτικοί
ενισχυτές δεν είναι τίποτε καινούριο, (είπαμε, ο Ulrick παρουσίασε
τον πρώτο του το 1974) αλλά είναι από τα πράγματα που έχουν
αδικηθεί στον χώρο του audio. Ανήκουν συνήθως σε δύο
κατηγορίες. Είτε σε σχεδιάσεις που στοχεύουν σε χαμηλό κόστος/βατ
είτε σε σχεδιάσεις που έχουν μεν φιλοδοξίες αλλά όχι τις
δυνατότητες. Με εξαίρεση τον Trends Audio ΤΑ-10, τον Lehmann
Stamp και τον BelCanto S300 δεν έχει τύχει να βρεθώ απέναντι από μια
πραγματικά αξιόλογη και ξεχωριστή σχεδίαση. Ένας από τους λόγους
πιθανόν να είναι η εντύπωση ότι η τάξη “D” είναι μια απλή υπόθεση:
Απλώς παίρνεις το τσιπάκι (ή και ολόκληρο το module) το βάζεις σε
ένα σασί της αρεσκείας σου και καθάρισες ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται
να πιστεύουν αρκετές εταιρίες.
Ο Ulrick και η Spectron
ακολουθούν, εν προκειμένω, έναν διαφορετικό δρόμο:
Ο Musician III είναι ένας ενισχυτής σχεδιασμένος in house σε όλα τα
επίπεδα, περιλαμβανόμενων και ολόκληρου του σταδίου “D” (όπου
περιλαμβάνεται ο διαμορφωτής PWM, το στάδιο ισχύος και το παθητικό
φίλτρο). Δεν μπορεί να πει κανείς αν αυτό, πράγματι, είναι κάτι
δύσκολο ή, εν τέλει, διευκολύνει έναν σχεδιαστή που ξέρει τι του
γίνεται, απαλλάσσοντάς τον από διάφορες προαποφασισμένες παραμέτρους
που κάθε “έτοιμο” άρθρωμα κρύβει μέσα του, το σίγουρο πάντως είναι
ότι το τελικό αποτέλεσμα, στην περίπτωση του Musician ΙΙΙ, είναι σε
κάθε περίπτωση ενδιαφέρον... |
