Συμπιεσμένος
Ηχος:
Χρησιμοποιώντας τo ΜP3 και άλλoυς Perceptual
Codecs |
1. Eισαγωγή: Γιατί θέλουμε να συμπιέσουμε
τον ψηφιακό ήχο;
2.
Οι πρώτες προσπάθειες: PASC, ATRAC, MPEG-1 Layer II/ΙΙΙ
3.
MPEG-1 Layer III (MP3): Οι τεχνικές κωδικοποίησης κατά MP3 και
MP3Plus
4. Aλλοι Codecs: MPEG-2 AAC, MPEG-4 AAC,
WMA, Ogg Vorbis, FLAC
5.
Στην Πράξη: Κωδικοποίηση/Δημιουργία αρχείων ΜP3
(Ripping/Encoding)
6.
Στην Πράξη: Aναπαραγωγή αρχείων MP3 (Playback)
7. Links |
|
|
Η επίσημη ιστορία των Υποκειμενικών
(Perceptual) κωδικοποιητών στην αγορά ξεκινά το 1993
όταν σχεδόν ταυτόχρονα οι Sony και Philips παρουσίασαν δύο
προιόντα ψηφιακής εγγραφής (τον οπτικό δίσκο MiniDisc και την
μαγνητική ταινία DCC) που χρησιμοποιούσαν απωλεστική συμπίεση. Oι
PASC (Precision Adaptive Sub-band Coding) και
ATRAC (Adaptive Transform Acoustic Coding)
επιτύγχαναν συμπιέσεις μεταξύ του 4:1 και 5:1 και όπως είναι φυσικό
είχαν μάλλον μέτρια απόδοση. Από τυπικής πλευράς, ανήκαν στην
προδιαγραφή MPEG-1 Layer I και ο μεν πρώτος έπαψε να υπάρχει, καθώς
διεκόπη η παραγωγή των συσκευών DCC ο δε δεύτερος εξακολουθεί να
χρησιμοποιήται από το ΜiniDisc όντας πλέον στην τρίτη (και καλύτερη)
εκδοχή του, ATRAC-3.
Tους codecs PASC και ATRAC ακολούθησε
η επόμενη γενιά της οποίας βασικός στόχος ήταν η μεταφορά ψηφιακού
ήχου μέσα από τηλεοπτικά κανάλια για τις ανάγκες της τηλεόρασης. Το
Layer I του MPEG-1 ακολούθησε το Layer II το οποίο έγινε γνωστό και
ως MP2 (κατά πληροφορίες, μετά την έλευση του
ΜP3...) αλλά και ως Musicam. To Musicam,
αποτελεί έναν μη-υποχρεωτικό codec για τα DVD-Video players και
πιθανόν υπάρχουν ακόμη ταινίες με ήχο κωδικοποιημένο με αυτόν τον
τρόπο καθώς και συσκευές που περιλαμβάνουν αποκωδικοποιητές
Musicam. |
 |
Ο Κarlheinz
Brandenburg του Fraunhofer Institute έθεσε τα θεμέλια και
ανέπτυξε τον codec MPEG-1 Layer III που αργότερα έγινε γνωστός
με το όνομα MP3 | |
Οι προσπάθειες για μετάδοση ψηφιακού ήχου
(DAB) είχαν ξεκινήσει στην Ευρώπη από το 1987 με το πρόγραμμα
Eureka, στο οποίο συμμετείχαν ερευνητές από το Ινστιτούτο
Fraunhofer (Fraunhofer IIS) με επικεφαλής
τους Karlheinz Brandenburg και Dieter
Seitzer. To 1989 το Fraunhofer
εξασφάλισε τα δικαιώματα για μία τεχνολογία συμπίεσης αναγνωρισμένη
ως MPEG-1 Layer III (το Layer III, υποδηλώνει
περισσότερο αποτελεσματική συμπίεση και προς τα πίσω συμβατότητα με
τους codecs των Layers Ι&ΙΙ). Το γεγονός ότι η πρόταση του
Fraunhofer δεν χρησιμοποιήθηκε τελικώς για ψηφιακή μετάδοση θα
μπορούσε να είναι μοιραίο για την συγκεκριμένη τεχνολογία, όμως οι
Γερμανοί συνέχισαν την εξέλιξή της και το 1995 (14
Ιουλίου) αυτή απέκτησε μία περισσότερο εμπορική ονομασία:
MP3. H ιδέα του Brandenburg και των άλλων για
χρήση του ΜP3 σε φορητές συσκευές, στον υπολογιστή και στο διαδίκτυο
πήρε σάρκα και οστά την διετία 1997-98, όταν οι
Tomislav Uzelac, Justin Frankel και Dmitry Boldyrev
κατασκεύασαν το λογισμικό για το πρώτο player (ο πρώτος) και την
έκδοση για το λειτουργικό Windows. Τα προιόντα ονομάζονταν
AMP MP3 Playback Engine και WINAMP
αντίστοιχα.
H συνέχεια έκρυβε ταχύτατη εξέλιξη: Τον Ιανουάριο του
2001 στην CES παρουσιάστηκε από την Coding
Technologies η τεχνολογία MP3Pro, μία βελτιωμένη
έκδοση του MP3, ενώ ήδη από το 1997 κυκλοφορούσε
ένας διαφορετικός codec, συμβατός με τις προσδιαγραφές MPEG-2, o
ΑΑC, ο οποίος το 2003 μεταφέρθηκε
και στην προδιαγραφή MPEG-4 και έγινε γνωστός όταν
τον επέλεξε η Apple για το περίφημο iTunes. O χώρος της
τεχνολογίας συμπίεσης ηχητικών σημάτων περιλαμβάνει -βεβαίως- και τα
άκρα: Τον εντελώς "κλειστό" codec των Windows που είναι γνωστός ως
WMA (Windows Media Audio) και οποίος βρίσκεται στην
έκδοση 9 και τον εντελώς ελεύθερο codec Οgg Vorbis
ο οποίος αποτελεί προιόν συλλογικής ανάπτυξης (υπό το πνεύμα του
open source) αλλά και ελεύθερης εμπορικής χρήσης, καθώς δεν
απαιτείται πληρωμή δικαιωμάτων για την ενσωμάτωσή του σε συσκευές.
Το 2004 το Fraunhofer IIS παρουσίασε μία
πολυκαναλική έκδοση του codec ΜP3, το MP3
Surround. |
|
| |
