| 70+ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ
SURROUND SOUND... |
 |
| Ο Ηχος στον Οικιακό
κινηματογράφο |
1. Τα πρώτα βήματα
(1926-1941)
2. Τα συστήματα
τεσσάρων καναλιών και οι απαρχές του οικιακού
κινηματογράφου
3. Τα
αναλογικά συστήματα της Dolby: Dolby Suround και Dolby Pro
Logic
4. O codec AC-3 και
το Dolby Digital
5.
Eναλλακτικές λύσεις: Τα codecs ΜPEG και o Coherent Acoustics
της DTS
6. Περισσότερα
κανάλια: Τα συστήματα 6.1 και 7.1, Dolby EX 6.1/7.1 και
DTS-ES/ES Discrete 6.1
7.
Surround από το πουθενά: Tα συστήματα ψευδο-surround, Dolby Pro
Logic II/IIx και DTS Neo:6
8. Η Μυστηριώδης Υπόθεσις
"ΤΗΧ" |
|
|
| H δεκαετία του
'50 αποτελεί το ορόσημο που σηματοδοτεί την διαφοροποίηση των
τεχνολογιών αναπαραγωγής ήχου στο σπίτι και στον
κινηματογράφο. Ενώ η μουσική βιομηχανία πριμοδότησε το stereo,
η έντονα αναπτυσσόμενη κινηματογραφική, κατέληξε στην επιλογή
περισσότερων καναλιών. Η ιστορία του ηχογραφημένου
κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926 με την ταινία "Don Juan" η
οποία περιελάμβανε μουσική και ειδικά εφέ που αναπαράγονταν μέσω
ενός δίσκου σε συγχρονισμό με την μηχανή προβολής, ένα σύστημα που
ονομαζόταν Vitaphone. To Vitaphone
χρησιμοποιήθηκε και στο περίφημο "The Jazz Singer", ένα χρόνο μετά,
το 1927, που ήταν η πρώτη ταινία με διαλόγους. Το μέγεθος της
οθόνης, η ακουστική της μεγάλης αίθουσας και οι πολύ διαφορετικές
θέσεις των ακροατών έκαναν απαραίτητη την ύπαρξη "ήχου που
περιβάλλει το κοινό" ένας όρος που μας κληροδοτήθηκε ως Surround
Sound. |
 |
 |
 |
| Ο "Don Juan"
ήταν η πρώτη ταινία που προβληθηκε με το σύστημα
Vitaphone |
H πρώτη
ταινία με ηχογραφημένους διαλόγους |
Η "Fantasia"
του Disney ήταν η πρώτη ταινία με πολυκαναλικό
ήχο. | |
| Το 1941, παρουσιάζεται η
"Φαντασία" του Ντίσνευ, που υπήρξε η πρώτη ταινία
με πολυκαναλικό ήχο και χρησιμοποιούσε την κλασική μέθοδο του
οπτικού σάουντρακ (οπτική διαμόρφωση της μιας άκρης του φίλμ) αλλά
με συγχρονισμένη ανάγνωση δύο ταινιών των 35 χιλιοστών. Το σύστημα
ονομάστηκε Fantasound και περιγράφηκε από τους Garity και Hawkins σε
σχετική δημοσίευση τον Αύγουστο του 1941 στο περιοδικό του
SMPE. Αν και η οπτική ανάγνωση του ηχητικού σήματος υπήρξε
τόσο αξιόπιστη και φθηνή ώστε χρησιμοποιήται μέχρι σήμερα στον ρόλο
ενός ελάχιστου απαιτούμενου επίπεδου συμβατότητας, η ανάγκη για
πολυκάναλο ήχο έστρεψε λίγα χρόνια αργότερα την βιομηχανία του
κινηματογράφου στην μαγνητική εγγραφή. Στην ακμή της
κινηματογραφικής παραγωγής, λίγο πριν η τηλεόραση δημιουργήσει
οικονομικούς κραδασμούς, εμφανίστηκαν ταινίες τόσο σε φορμά 35
χιλιοστών όσο και σε φορμά 70 χιλιοστών με έξι μαγνητικά τράκς (για
να φανεί η πρωτοπορία του κινηματογράφου τότε, αναφέρουμε ότι ο
στερεοφωνικός δίσκος LP είδε το φώς του εμπορίου λίγο πρίν το 1960).
Η έλευση της τηλεόρασης δημιούργησε μια σημαντική κρίση στον
αμερικάνικο κινηματογράφο (πηγή, βεβαίως, όλων σχεδόν των
τεχνολογικών εξελίξεων) και οι δαπανηρές εξακάναλες μαγνητικές
παραγωγές περιορίστηκαν σε λίγα φίλμ ετησίως. Σύντομα, ένας
μεγάλος αριθμός παραγωγών και αιθουσών "έπεσαν" στον κοινό
παρονομαστή: Μονοφωνικός ήχος από οπτικά διαμορφωμένο
soundtrack. |
 |
 |
| Σχέδια που εμφανίζονται στην
ανακοίνωση των Garity και Ηawkings για το Fantasound η οποία
έγινε το 1941 στο περιοδικό του SMPE. Aριστερά ένας
ενισχυτής με μεταβλητό κέρδος όπως αυτοί που περιλαμβάνονται
στο block διάγραμμα (δεξιά). Η είσοδος του δεξιού
σχήματος είναι οι οπτικοί αισθητήρες που ιχνιλατούσαν το
soundtrack της ταινίας. (Journal of the Society
of Motion Picture Engineers, HTML Transcription THE AMERICAN
WIDESCREEN MUSEUM) | |
|
|
