 |
Από το Φίλμ στο
Βίντεο:
Το telecine και άλλες ιστορίες τρόμου... |
1. Γενικώς...
2. Το Telecine (Τελεσινέ) και η
γεωμετρία του κάδρου.
3. Το Τελεσινέ και ο συγχρονισμός
φιλμ/βίντεο
4. ΥUV,
Yποδειγματοληψία χρώματος, Y/Cb/Cr
5. Ιnterlaced
και Progressive Scan, Στρατηγικές de-interlacing και Inverse
Telecine |
|
|
Η ευχέρεια με
την οποία ο τελικός χρήστης έχει πρόσβαση στο κινηματογραφικό υλικό
μέσα από τα DVD (και παλαιότερα μέσα από τις βιντεοταινίες vhs) πολύ
σπάνια του δίνει την ευκαιρία να προβληματιστεί γύρω από την
προέλευση του υλικού αυτού: Η τυπική κινηματογραφική ταινία
ξεκινά την ζωή της ως φίλμ, μία φόρμα εντελώς ξένη με ό,τιδήποτε
έχουμε συναντήσει στον χώρο των καταναλωτικών συστημάτων και το
γεγονός αυτό αποτελεί την βάση για μερικές σοβαρές τεχνικές
προκλήσεις. Οι εξελίξεις, οι επιλογές και γενικά ο
δρόμος που έχει ακολουθήσει η κινηματογραφική βιομηχανία είναι τόσο
διαφορετικά σε σύγκριση με αυτά που έχει ακολουθήσει η βιομηχανία
του video (broadcasting και consumer) ώστε δεν είναι υπερβολή να πεί
κανείς ότι δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο προσέγγισης, πόσο μάλλον
συμβατότητας με εξαίρεση ίσως τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούν την
αίσθηση της κίνησης στον παρατηρητή -το μετείκασμα- την
ιδιότητα δηλαδή του οπτικού αισθητηρίου μας να
αντιλαμβάνεται μία γρήγορη αλληλουχία στατικών εικόνων ως μία
κινούμενη εικόνα. Ενώ το φίλμ είναι μία αναλογική μέθοδος
αποθήκευσης της οπτικής πληροφορίας η οποία χρησιμοποιεί χημικούς
μηχανισμούς για να δημιουργήσει την σειρά των στατικών αυτών
εικόνων, το βίντεο χρησιμοποιεί την διαμόρφωση ενός πολύπλοκου
ηλεκτρικού σήματος το οποίο αποθηκεύεται μαγνητικά σε ταινίες είτε
σε αναλογική είτε σε ψηφιακή μορφή. Οι τεχνολογίες διαφέρουν
τόσο ως προς την γεωμετρική μορφή των εικόνων αυτών, με τον
κινηματογράφο να χρησιμοποιεί καμμιά δεκαριά διαφορετικά "κάδρα"
όταν το video περιορίζεται στο 4:3 και στο 16:9, όσο και ως
προς την ταχύτητα τους, με το φίλμ να τρέχει παραδοσιακά στα 24 καρέ
το δευτερόλεπτο ενώ το βίντεο να απαιτεί 30, και 50 πλαίσια για τα
συστήματα NTSC και PAL αντιστοίχως. Οι διαφορές συνεχίζονται
και στην ίδια την δομή του κάθε καρέ, με τον κινηματογράφο να είναι
"εγγενώς progressive" με την έννοια ότι η κάθε στατική εικόνα -το
καρέ- είναι αυτοτελής και το video να είναι κατ' αρχήν
interlaced επειδή τα συστήματα απεικόνισης για οικιακή χρήση
απαιτούν την τροφοδοσία τους με "πεδία" και όχι με πλαίσια, και μόνο
υπό προυποθέσεις υποστηρίζουν progressive προβολή.
Μπερδευτήκατε; Δικαίως. Με βάση τα παραπάνω,
το γεγονός ότι μπορούμε να δούμε κινηματογραφικές ταινίες
στην τηλεόραση είναι ένα μκρό θαύμα -που πάλι δεν
πετυχαίνει πάντοτε- αν κρίνει κανείς από τα άδεια στο κέντρο πλάνα,
τις εξαυλωμένες σαν πίνακες ζωγραφικής του Ελ Γκρέκο φιγούρες και
την κακοποίηση της αισθητικής των πλάνων που ουκ ολίγες φορές μας
προσφέρονται.
Η μετατροπή του φιλμ σε video είναι υπεύθυνη
και για μία σειρά χαρακτηριστικά των ίδιων των DVD Video players που
-στον απλό χρήστη- μοιάζουν ακατανόητα: Τι ακριβώς σημαίνει
Pan&Scan και γιατί πρέπει να κάνετε την καρδιά
σας πέτρα και να βλέπετε τις ταινίες "μακρόστενες"; Γιατί το
σήμα στα players είναι σε μορφή Y/Cb/Cr; Tι ακριβώς
είναι η progressive έξοδος; Σε τι μας χρησιμεύει το
Pulldown 3:2 και 2:2 και ποιά είναι διαφορά ανάμεσα
στο line doubling και στο inverse
telecine; Aυτά είναι μερικά από τα ενδιαφέροντα
ερωτήματα των οποίων η απάντηση επιχειρήται στις επόμενες σελίδες,
αρχίζοντας από το πλέον άγνωστο αλλά -δυστυχώς- σημαντικό:
Πώς βγάζει το ψωμί της η εταιρία που υπογράφει την
επεξεργασία telecine μίας ταινίας και γιατί είναι τόσο σημαντική
ώστε να την περιλαμβάνουμε στα credits; |
|
| |
