Metric Halo LIO-8

Υπάρχουν δύο κατηγορίες συσκευών προς δοκιμή: Η κατηγορία εκείνη στην οποία περιλαμβάνονται συσκευές που αργά ή γρήγορα θα δοκιμαστούν, επειδή κινούνται στην αγορά και έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον και εκείνη στην οποία ανήκουν συσκευές των οποίων η ανάγκη για δοκιμή γίνεται, κάποια στιγμή, πιεστική. Η LIO-8 ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Η συζήτηση γύρω από το ψηφιακό interface της Metric Halo ξεκίνησε σχεδόν με την παρουσίασή του, στις αρχές του 2010 και, από τότε, η έντασή της αυξάνει. Αυτά συμβαίνουν στον χώρο του audio υψηλών απαιτήσεων, αλλά δεν είναι τόσο συχνά όταν αναφερόμαστε σε ένα αντικείμενο για το οποίο οι audiophiles κανονικά δεν θα έδιναν δεκάρα. Από που και ως που ένα... ψηφιακό μίξερ οκτώ εισόδων σε οκτώ/δύο εξόδους (διότι αυτή είναι η βασική αρχιτεκτονική της LIO-8) αφορά τον φανατικό του καλού ήχου; Εννοείται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Διότι στο ψηφιακό πεδίο, οι δύο κλάδοι (pro και οικιακού ήχου) φαίνεται να συγκλίνουν περισσότερο από όσο θα ήθελαν μερικοί και η σύγκλιση αυτή μάλλον είναι προς το συμφέρον του δεύτερου κλάδου, για διάφορους λόγους οι οποίοι δεν είναι του παρόντος. Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα με μια σειρά. Και καταρχήν ποια είναι ακριβώς η Metric Halo;
Η εταιρία ιδρύθηκε το 1995 και δύο χρόνια μετά παρουσίασε το πρώτο της προϊόν. Το λογισμικό SpectraFoo κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις σε ότι αφορά το κομμάτι της ανάλυσης του ακουστικού σήματος (μαζί με διάφορες τιμητικές διακρίσεις) και μπορεί να το βρει κανείς σχεδόν σε κάθε στούντιο που σέβεται τον εαυτό του. Διαγράμματα από το SpectraFoo μπορείτε να βρείτε και στη δοκιμή των δίσκων CD, ένα παλιό και εν πολλοίς ξεχασμένο κείμενο που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1998 αλλά έχει -ακόμη και σήμερα- την αξία του. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής της, για την ακρίβεια μέχρι το 2009, η Metric Halo παρέμεινε γενικώς απαρατήρητη από τον κόσμο των οικιακών συστημάτων, επειδή τα προϊόντα της αφορούσαν τον χώρο του στούντιο. Το 2009, όμως, κυκλοφόρησε ένα interface που άρχισε να συζητείται: Το ULN-8 είναι, στην πραγματικότητα, η αρχική έκδοση του LIO-8, περιλαμβάνοντας, επιπροσθέτως και εισόδους για μικρόφωνα (απαραίτητες για την αρχική του χρήση η οποία προέβλεπε και την δυνατότητα μεταφοράς της για ηχογραφήσεις έξω από το στούντιο). Οι είσοδοι μικροφώνων δεν έχουν χρησιμότητα σε συστήματα υψηλής πιστότητας, οπότε αυτό που πραγματικά πυροδότησε την όλη συζήτηση παρουσιάστηκε το 2010 και είναι το αντικείμενο της δοκιμής αυτής: Το ψηφιακό interface LIO-8, μια έκδοση χωρίς προενισχυτές μικροφώνων, κατά τα άλλα παρόμοια με το ULN-8. Φανταστείτε το LIO-8 ως ένα πολυκαναλικό (για την ακρίβεια οκτακαναλικό) προενισχυτή με αναλογικές εισόδους και αναλογικές εξόδους, ο οποίος λειτουργεί στο ψηφιακό πεδίο (υπό την έννοια ότι όλες οι επεξεργασίες, εκτός των ρυθμίσεων της ευαισθησίας και της στάθμης εξόδου γίνονται με το σήμα σε ψηφιακή μορφή). To γεγονός ότι η καρδιά της συσκευής είναι ένας ψηφιακός επεξεργαστής σήματος επιτρέπει, εκτός των αναλογικών εισόδων και εξόδων να έχουμε και οκτώ ψηφιακές εισόδους και τις αντίστοιχες εξόδους. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσετε και δύο θύρες IEEE1394 μέσω των οποίων η συσκευή ελέγχεται αλλά και μπορεί να πραγματοποιήσει streaming αρχείων. Από την αρχική αυτή περιγραφή γίνεται φανερό ότι, αν μη τι άλλο, το LIO-8 προσφέρει μια μεγάλη σειρά από δυνατότητες, γεγονός που είναι από μόνο του ενδιαφέρον. Ωστόσο, η πραγματική αξία βρίσκεται στις λεπτομέρειες...