|
| REVIEW |
|
ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΔΙΣΚΩΝ ΒΙΝΥΛΙΟΥ ΜΕ LASER |
| ELP
LT-1XRC |
|
|
| H ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ
REVIEWER έγκειται ακριβώς στο ότι σε κάποια σημεία
μίας νοητής χρονικής γραμμής η πορεία σου συναντιέται με
αντικείμενα όπως το LT1-XRC. Δηλαδή, με συσκευές των οποίων η
περίπτωση ύπαρξης έχει καταχωρηθεί στον φάκελλο
"Απιθανότητες" αλλά οι δυνατότητες τους αποτελούν το
ιερό δισκοπότηρο ενός ολόκληρου χώρου -των δίσκων βινυλίου εν
προκειμένω- και την νέμεση ενός άλλου -των κατασκευαστών πλατό
high-end. Σκεφτείτε το έτσι: Αν υπήρχε ένα σύστημα που
δεν θα έφθειρε τους δίσκους, δεν θα ταλανιζόταν από
οποιοδήποτε πρόβλημα μηχανικής ή γεωμετρίας και επιπροσθέτως
θα στοίχιζε απλώς όσο ένα πολύ ακριβό συμβατικό πλατό,
πόσοι γκουρού θα βρίσκονταν στην ουρά του ταμείου
ανεργίας; Λοιπόν, φίλτατοι, το σύστημα υπάρχει.
Ξεκινήστε οικονομίες τώρα... | |
| Φωτό: Πάρις Νικολάου |
|
| ΓΕΝΙΚΩΣ... |
|
|
| Το 1980τόσο ο υποφαινόμενος δεν ήταν παρά
ένας φέρελπις (και ως εκ τούτου ανυποψίαστος) συντακτάκος σε ένα
περιοδικό που το έλεγαν "Hχος & HiFi". Οι εφημερίδες, έχουν για
τους νεοσύλλεκτους τις στήλες των φαρμακείων των γάμων και των
κηδειών. Τα περιοδικά ήχου χρησιμοποιούν ένα άλλο απόκοσμο
όπλο για να τους εξοντώσουν: Τις στήλες των νέων. Τω καιρώ
εκείνω, υπήρχε μία στήλη που ονομαζόταν High End Nέα, o εφιάλτης για
κάθε συντάκτη που ζεί σε μία εμπορικά απομονωμένη, με μικρή
αγοραστική δύναμη και με εντελώς διεστραμμένη γενική τακτική
μάρκετινγκ χώρα, όπως η Ελλάδα. Ποιός, στο όνομα της
παγκόσμιας δημοσιογραφίας, θα έστελνε ποτέ ένα δελτίο τύπου εκεί;
Κανείς. Το να βρείς νέα, ακριβά και περίεργα προιόντα ήταν μία
αποστολή που δεν θα αναλάμβανε ούτε ο κύριος Φέλπς του Mission
Impossible. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς, είναι που
θυμάμαι το Finial. Μία συσκευή που διαβάζει
τους δίσκους χωρίς φυσική επαφή ήταν, τότε, πολύ ενδιαφέρουσα -το
λιγότερο. Το κείμενο δεν θα πρέπει να κάλυπτε περισσότερο από
μισή στήλη (των τετράστηλων, αν θυμάμαι καλά, Νέων του "Ηχου") και η
φωτογραφία, αν υπήρχε, θα είχε το μέγεθος γραμματοσήμου. Κι όμως,
υπήρξαν άνθρωποι που τηλεφώνησαν για να μάθουν λεπτομέρειες -τις
οποίες βεβαίως δεν έμαθαν ποτέ, γιατί το Finial απλώς εξαφανίστηκε.
Είκοσι χρόνια μετά, η ιστορική προοπτική εξηγεί τον λόγο: Οι
Robbert Stoddard και Robert Stark, οι άνθρωποι που
μελέτησαν θεωρητικά και στην συνέχεια κατασκεύασαν τα πρώτα Finial
δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν χειρότερη στιγμή να ανακοινώσουν τις
ιδέες τους. Η θέση τους, ανήκει δίπλα σε προσωπικότητες όπως ο
Αβραάμ Λίνκολν (που θα είπε κάτι όπως: "Ωραία βραδυά για θέατρο
απόψε, αγάπη μου") και ο Ναπολέων (που δείχνοντας έναν χάρτη
σημείωνε: "Βατερλώ - κατάλληλο μέρος για μάχη...") αφού παρουσίασαν
μία εναλλακτική συσκευή ανάγνωσης LP και αναζήτησαν χρηματοδότη την
ώρα που το σύνολο των μεγάλων κατασκευαστών αποφάσιζε ότι LP
δεν υπάρχει πιά. Το θυμάστε; Ηταν η εποχή που
παρουσιάστηκε το CD... Η ζωή δεν γνωρίζει από δικαιοσύνη
-τελικώς. Με αυτά τα δεδομένα, η Finial Technology Ιnc. έπαψε
να υπάρχει αλλά η κληρονομιά της, κυρίως οι θεωρητικές μελέτες των
Stoddart/Stark που αποδείκνυαν ότι η οπτική ιχνιλάτηση/ανάγνωση ενός
δίσκου ήταν δυνατή, μεταφέρθηκε σε μία άλλη ιστορική εταιρία, την
BSR, το 1989, και μάλιστα στον Ιαπωνικό κλάδο της ο
οποίος σύντομα ονομάστηκε ELP. Πίσω από την
ELP βρισκόταν ο Sanju Chiba, ο άνθρωπος που
αποφάσισε -χωρίς προφανώς να διστάσσει μπροστά στο κόστος και τις
καθόλου αμελητέες πιθανότητες καταστροφής- ότι η ιδέα έπρεπε να
αναπτυχθεί και να καταλήξει σε ένα λειτουργικό και αξιόπιστο
προιόν. Τα προβλήματα δεν ήταν λίγα, με σημαντικότερο αυτό της
τεχνολογίας laser: Η εξαιρετικά σύνθετη κεφαλή του συστήματος δεν
μπορούσε να κατασκευαστεί με τα διαθέσιμα στην αγορά υλικά και η ELP
κατέφυγε στην στρατιωτική τεχνολογία και τις custom λύσεις γεγονός
που, υποθέτει κανείς, θα εκτόξευσε το κόστος ανάπτυξης σε δυσθεώρητα
ύψη. Ιστορικά, τα πρώτα LT άρχισαν να πωλούνται το 1997, ενώ το 2003
η εταιρία απέκτησε έναν πλήρη κατάλογο με μοντέλα για διάφορες
εφαρμογές και με παραλλαγές στις βασικές τους δυνατότητες. Η
μαζική παραγωγή δεν είναι μέχρι σήμερα εφικτή, και τα LT
κατασκευάζονται στο χέρι (σε μία χώρα όπως η Ιαπωνία, όπου το κόστος
είναι μεγάλο). Παρ' όλα αυτά, η παρουσία ενός LT-1XRC στις σελίδες
αυτές και στον χώρο δοκιμών μας, αποδεικνύει το εφικτόν της όλης
υπόθεσης: Το σύστημα υπάρχει και μπορεί κανείς να το
προμηθευτεί και μάλιστα στην Ελλάδα. |
|
| |
|
