|
| REVIEW |
|
MINI MONITOR |
| Acapella Fidelio
II |
|
 |
THN
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ Acapella, είμαι σίγουρος, την γνωρίζετε καλά
από τις σφαιρικές κόρνες της, σήμα κατατεθέν των περισσότερων
μοντέλων που κατασκευάζει η εταιρία των Alfred Rudolph και
Hermann Winters, οπότε το Fidelio ΙΙ φαντάζει κάτι σαν μικρή
έκπληξη. Σωστά; Λάθος. Ρίξτε μία
προσεκτική ματιά στο όνομα: Το "II" υποννοεί κάτι, και αυτό το
κάτι δεν είναι παρά μία παράδοση στα mini monitors που
ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν, το 1987 για να είμαστε
ακριβείς... | |
| Φωτό: Πάρις Νικολάου |
|
| ΓΕΝΙΚΩΣ... |
|
|
Αν η εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις,
είναι λογικό να θυμάται κανείς την Acapella από τα μεγάλα ηχεία
της. Ο γερμανός κατασκευαστής έχει στην σειρά του ένδεκα
διαφορετικά μοντέλα, τα έξι από τα οποία χρησιμοποιούν χοάνες για
τις υψηλές ή/και τις μεσαίες συχνότητες οι οποίες μάλιστα
είναι θαυμάσια ενσωματωμένες στην συνολική αισθητική προκαλώντας (με
τα έντονα χρώματά τους, εκτός των άλλων) μία εντύπωση που δύσκολα
ξεθωριάζει, αν κρίνει κανείς από τα ύψους 2.30 μέτρων Sphaeron
Excalibur, για παράδειγμα. Από την άλλη πλευρά, πάλι, η Acapella δεν
φαίνεται να έχει πρόβλημα και με τις μικρές
διαστάσεις: Το ΙΟΝ είναι ένα τουίτερ ιονισμού που φθάνει τα
50kHz και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με κάθε ηχείο της αγοράς και
είναι -φυσικά- μικρό. Το ίδιο συμβαίνει και με το Fidelio: Το
στοίχημα εδώ ήταν, προφανώς, η κατασκευή ενός πολύ μικρού και
ταυτόχρονα με προσωπικότητα χαρακτηριστική της Acapella ηχείου και
μία μικρή έρευνα δείχνει ότι το project έχει ρίζες πριν το 1990.
Πράγματι, το πρώτο Fidelio παρουσιάστηκε
επίσημα από τους γερμανούς το 1987. Ηταν ένα πραγματικά μικρό
ηχείο δύο δρόμων, το οποίο χρησιμοποιούσε ένα ιδιόμορφο ξύλινο στάντ
και έδειχνε τους πρώιμους προβληματισμούς της εταιρίας σχετικά με
την κατευθυντικότητα και τους λοβούς ακτινοβολίας. Λέω
πρώιμους, γιατί την εποχή εκείνη -σύμφωνα με τα σχετικά
δημοσιεύματα, θαμμένα και ξεχασμένα βαθιά στο αρχείο- η Acapella δεν
χρησιμοποιούσε κάποιο σύγχρονο μετρητικό εργαλείο το οποίο θα έφερνε
στην επιφάνεια την φασική συμπεριφορά του ηχείου, το τελικό
tuning έγινε με το αυτί και προφανώς κατέληξε στην
τοποθέτηση του μιντ/γούφερ επάνω από το τουίτερ, μία αρχιτεκτονική
όχι επαναστική, ίσως, αλλά σίγουρα σπάνια και τότε και σήμερα.
Είκοσι χρόνια μετά, με τα εργαλεία και τα υλικά που είναι διαθέσιμα
(και την εμπειρία όλων αυτών των ετών, βεβαίως) το Fidellio
II έπρεπε να είναι -και είναι- ένα εντελώς διαφορετικό
ηχείο, με μοναδικά κοινά χαρακτηριστικά το πολύ μικρό
μέγεθος και τον χαρακτηρισμό mini monitor. |
|
| |
|
