Δικτυακός τόπος για τις Τεχνολογίες Audio, Video, HiFi, High End, Home Entertainment
Greek site for Audio Video & Home Entertainment technologies
Tελευταία Ενημερωση/Last Update:  Τρίτη, 21/10/2003

english abstract

Pink Floyd:
The Dark Side of The Moon

Ας ξεκινήσουμε με μία δήλωση:  Από όλους τους δίσκους Super Audio που έχω ακούσει μέχρι στιγμής, το The Dark Side of The Moon είναι ο μοναδικός που κατά την γνώμη μου δικαιούται την εξής απόλυτη διάκριση:  Αξίζει να αγοράσεις ένα player και να μπεις στον κόπο και τα έξοδα να στήσεις ένα πολυκαναλικό σύστημα μόνο και μόνο για να τον ακούσεις.  Φαντάζει ίσως υπερβολή, η οποία μάλιστα θεριεύει αν λάβει κανείς υπ'όψιν του ότι ο υπογράφων αν και φανατικός συλλέκτης των δίσκων του γκρούπ ουδέποτε τον θεώρησε ως τον κορυφαίο, κι όμως είναι αλήθεια.  Το TDSοtM αποδεικνύει περίτρανα ότι οι τεχνικές δυνατότητες των πολυκαναλικών συστημάτων υψηλής ανάλυσης αξιοποιούνται μόνο μέσω του δίσκου και μέσω των καλλιτεχνών και όχι μέσω των στείρων αριθμών bits και kHz...Η ιστορία του συγκεκριμένου δίσκου είναι μακρά κι ενδιαφέρουσα.  Κατ' αρχήν, το 1973, ο Alan Parsons που έκανε την μείξη, είχε φτιάξει και μία τετραφωνική έκδοση διαισθανόμενος πιθανότατα την αξία που θα έδιναν τα περισσότερα κανάλια στο έργο.  Τριάντα χρόνια μετά, με την ευκαιρία μίας ακόμη επετειακής (ξανα-μανά)επανέκδοσης, ο James Guthrie, μηχανικός ήχου των Floyd στις ζωντανές παραστάσεις του The Wall -μεταξύ άλλων- αναλαμβάνει το δύσκολο ή καλύτερα το επικίνδυνο, έργο δημιουργίας μίας μείξης 5.1.  Αναζητώνται και βρίσκονται οι original ταινίες (είχαν χρησιμοποιηθεί δύο 16κάναλα μαγνητόφωνα και track bouncing, δηλαδή μείξη και επανεγγραφή σε ένα κανάλι για οικονομία, μία τεχνική που είχε ξεκινήσει από το Sgt Pepper των Beatles) και χρησιμοποιήται ένα αναλογικό 16κάναλο Studer, σύστημα monitor της ATC, καθώς επίσης και μηχανικά reverbs όμοια με αυτά που είχαν χρησιμοποιηθεί το 1973.  Ο Guthrie δηλώνει ότι προσπάθησε να παραμείνει στο αναλογικό πεδίο όσο το δυνατόν περισσότερο και πως απέφυγε τον πειρασμό να εισάγει στοιχεία που υπήρχαν στις ταινίες αλλά όχι στον δίσκο.  Πράγματι, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.  Το πολυκαναλικό TDSotM είναι ο γνωστός δίσκος αλλά -θα μπορούσε να πεί κανείς- στην πιο φυσική του μορφή.  Χειριζόμενος με μεγάλη μαεστρία το κεντρικό κανάλι και τοποθετώντας στα περιφερειακά λεπτομέρειες με οικονομία και περίσκεψη, ο Guthrie φτιάχνει μία μίνιμαλ ατμόσφαιρα μέσα στην οποία "μπαίνει" ο ακροατής για τα ταξιδέψει στο concept του δίσκου.  Η υψηλότερη ανάλυση του DSD και το γεγονός ότι η πληροφορία μοιράζεται σε περισσότερα κανάλια αποσυμφορεί το οργασμικό περιεχόμενο του έργου, φέρνει στην επιφάνεια λεπτομέρειες που χάνονται αλλά ταυτόχρονα, το front field παραμένει αναλλοίωτο τιμώντας την αρχική μείξη. Ιδιαίτερα κερδισμένα εδώ είναι τα κομμάτια εκτός των...  power play Time και Μoney.  Τα διάφορα φωνητικά και η πρόζα, στοιχεία χαρακτηριστικά του δίσκου για τα οποία έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ξοδευτεί ώρες και ώρες σε ηχεία και ακουστικά, είναι πιο διαυγή και πολλές φορές κατανοητά -όχι όμως πάντα.  Αιτία γι' αυτό φαίνεται να είναι η διαφωνία μεταξύ των μελών του γκρούπ για το αν πρέπει να ακούγονται με σαφήνεια.  Διαφωνία που εμφανίστηκε και πάλι κατά τις ακροάσεις της πολυκαναλικής μείξης, γεγονός που ώθησε τον Guthrie να τηρήσει μία μέση γραμμή -όπως δήλωσε.
Το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι απλώς ισορροπημένο και δίκαιο απέναντι σε έναν από τους σημαντικότερους -όπως δείχνουν τα πράγματα-  δίσκους που έχουν γίνει ποτέ.  Είναι με απλά λόγια η καλύτερη εκδοχή του έργου καθώς η νέα τεχνική έφερε στην επιφάνεια στοιχεία που ενώ υπήρχαν στην μείξη, απλώς δεν μπορούσαν να ακουστούν γιατί αυτή ανέκαθεν προσαρμοζόταν στα δύο κανάλια του στέρεο.  Οι αντηχήσεις και η σκηνική παρουσία στο Breath, το παρανοικό γέλιο στο Damage και κυρίως το αποκορύφωμα του δίσκου, το Eclipse, το οποίο από την έκδοση του βινυλίου (στριμωγμένο στο εσωτερικό της δεύτερης πλευράς) ήταν αδικημένο από πλευράς ανάλυσης, διαφάνειας και δυναμικής γίνεται αυτό που θα έπρεπε (τουλάχιστον από την πλευρά του ακροατή), η κάθαρση της τραγωδίας και η πάροδος.  Αν ο στόχος κάθε καλού συστήματος και κάθε καλής ηχογράφησης είναι να μεταφέρει τον ακροατή στον πραγματικό χώρο, το πολυκαναλικό TDSotM τα καταφέρνει μία χαρά.  Σε μεταφέρει, σηκωτό και χωρίς να σε ρωτήσει, σε έναν χώρο.  Πραγματικό; Θα σας γελάσω.  Σίγουρα δεν είναι το... στούντιο του 1973, σίγουρα δεν είναι το mixing room του Guthrie.  Αλλά, δεν θα έπρεπε να έχουμε κάτι να συζητάμε τα επόμενα τριάντα χρόνια;

δ.σ.

υ.γ.: Μην τολμήσετε να ψάξετε για ηχητικά δείγματα ενός τέτοιου δίσκου στο avmentor.gr.  Αν δεν ξέρετε το The Dark Side of the Moon, κλείστε τον υπολογιστή τώρα και τραβήξτε κατα το πλησιέστερο δισκάδικο, χωρίς να κοιταχτείτε στον καθρέφτη... ντροπή.