|
|
|
|
Η Tετραλογία Alien
(Αlien, 1979 - Aliens, 1986 - Alien 3, 1992 - Alien
Resurrection, 1997) |
| 20th Century Fox Records T-593
(βινύλιο), Varese Sarabande/That's Entertainment Records
TER1115 (βινύλιο) , MCA Records MCD 10629, RCA/BMG 09026 68955
2 |
|
ΤRACK LIST:
Alien: a1. Main Title, a2. The Face Hugger, a3. Break Away,
a4. Acid Test, a5. The Landing, b1. The Droid, b2. The Recovery, b3.
The Alien Planet, b4. The Shaft, b5 End Title. Aliens:
a1. Main Title, a2. Going After Newt, a3. Sub Level 3, a4. Ripley's
Rescue, a5. Atmosphere Station, b1. Futile Escape, b2. Dark
Discovery, b3. Bishop's Countdown, b4. Resolution and Hyperspace.
Alien 3: 1.Agnus Dei, 2. Bait and Chase, 3. The Beast Within,
4. Lento, 5. Candles in the Wind, 6. Wreckage and
Rape, 7. The First Attack, 8. Lullaby Elegy, 9. Death Dance, 10.
Visit to the Wreckage, 11. Explosion and Aftermath, 12. The Dragon,
13. The Entrapment, 14. Adagio. Alien Resurrection: 1. Main
Title, 2. Post-op, 3.
Docking the Betty, 4. Priva Son D'Ogni Conforto, 5. Face
Huggers, 6. Call Find Ripley, 7.
The Aliens Escape, 8. Ripley Meets her Clones, 9. What's inside
Purvis?, 10. They Swim, 11. The Chapel, 12. The Abduction, 13. The
Battle with the Newborn, 14. Ripley's Theme |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ
ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
| IΝFO: Alien: Jerry
Goldsmith, The National Philharmonic Orchestra/Lionel Newman,
Mηχανικός ήχου: Eric Tomlinson. Aliens: James Horner, The
London Symphony Orchesdtra/James Horner, Mηχανικός ήχου: Εric
Tomlinson. Alien 3: Elliot Goldenthal, Alien
Resurrection: John Frizzell. |
|
|
ΚANΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΒΟΛΩΜΕΝΟΥΣ
ΘΕΑΤΕΣ που παρακολούθησαν το πρώτο "Alien" τo 1979, δεν θα
μπορούσε να φανταστεί ότι είκοσι σχεδόν χρόνια μετά, το απόκοσμο
πλάσμα που φαντάστηκαν οι Αλαν Φόστερ και Νταν Ο'Μπάνον θα
εξακολουθούσε να καταβροχθίζει πρωταγωνιστές με την ίδια επιτυχία
και συνέπεια. Οι τρείς συνέχειες που γνώρισε η ταινία δεν ήταν
όλες στο ύψος του αρχικού μύθου, αλλά, για κάποιο ανεξήγητο
λόγο, η μουσική που τις συνόδευε χαρακτηρίζεται από μια αξιοθαύμαστη
ομοιογένεια και εξελικτική πορεία σε σημείο που γίνεται
αξιοπρόσεκτη. Η πλήρως συμφωνική μορφή που είχε η μουσική της πρώτης
ταινίας εξελίχθηκε ομαλά, περιλαμβάνοντας ηλεκτρονικούς ήχους και
περισσότερο πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, ακολουθώντας έναν δρόμο με
αφετηρία τις απέριττες μουσικές φράσεις των πρώτων "Main" και "End
Titles" και κατάληξη μερικές εξαιρετικές (αν και όχι μετά
βεβαιότητος καλόηχες) στιγμές, όπως το "Τhe Aliens Escape" στιγμές
στο "Resurrection". Το πηδάλιο του σάουντρακ πήραν διαδοχικά ο
Jerry Goldsmith (Αlien), o James
Horner (Aliens) ο Elliot Goldenthal (Alien
3) και ο John Frizzell (Αlien Resurrection). Ολοι
τους διατήρησαν το σκοτεινό, απειλητικό και ψυχρό ύφος που
χρειαζόταν η ταινία με τα πνευστά που συνόδευαν την εμφάνιση του
πλάσματος να κινούνται σχεδόν στα όρια της παραφωνίας, με βάση τις
αρχικές ιδέες του πρώτου έργου του 1979. Είναι ιδιαίτερα
χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το μοτίβο του Goldsmith επιζεί
μεταλλασσόμενο άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ στους επόμενους δίσκους,
με αποτέλεσμα, κάθε ένας από αυτούς να περιλαμβάνει ένα τουλάχιστον
τράκ για το οποίο μπορείς να πείς με βεβαιότητα ότι ανήκει σε κάποιο
από τα φίλμ της σειράς. To πρώτο σάουντρακ (του
Goldsmith) ήταν αρκετά τραχύ και ακατέργαστο, μία απλή σειρά από
συμφωνικά, κομμάτια κορυφαίο των οποίων το "Main Title" -η μουσική βοήθησε σίγουρα τους τίτλους
της πρώτης ταινίας στο να είναι από τους πλέον καταπιεστικά
ανησυχητικούς, με το ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τελευταίο
μέρος το οποίο "ντύνει" μουσικά το πρώτο πλάνο της ταινίας, ένα από
πλέον συζητημένα του Ridley Scott και της συγκεκριμένης παραγωγής
(το έρημο από ανθρώπινες παρουσίες διαστημόπλοιο, από εκεί
προέρχεται και το δείγμα). Το δεύτερο (του Horner) ήταν
σαφώς μέσα στο περιπετειώδες πνεύμα της πρώτης
συνέχειας, με άφθονα κρουστά και είχε σαν κορύφωση το
"Ripley's Rescue" μια γρήγορη εναλλαγή μουσικών καταστάσεων και
μοτίβων κατάλληλο για την σκηνή δράσης στην οποία αντιστοιχούσε και,
κατά την γνώμη του υπογράφοντος, το λιγότερο σημαντικό. Το
τρίτο (του Goldenthal) ήταν και το πιο διαφοροποιημένο της σειράς
(όπως και η αισθητική της ταινίας), χαρακτηριζόταν από ενδιαφέρουσες
εναλλαγές και ήταν το πρώτο που μπορούσε να σταθεί ως πρόγραμμα
αναφοράς, κυρίως με το "Lento" και το κάπως θορυβώδες "Αdagio". Είναι
ιδιαίτερα ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την κλίση της μουσικής
προς μία θρησκευτική χροιά σε ορισμένα σημεία
(Αgnus Dei και Lento) στοιχείο που σχετίζεται άμεσα με την υπόθεση,
ενώ ο δίσκος περιλαμβάνει το πλέον συναισθηματικό κομμάτι τις
τετραλογίας, το "Αdagio" μία αρκετά μελωδική -στα μέτρα της
αισθητικής της ταινίας πάντα- σύνθεση, με ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση
και κίνηση του sounstage το οποίο επενδύει την τελική σκηνή της
τελευταίας (τότε) ταινίας της σειράς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία,
ωστόσο, για το ότι το τρίτο σήκουελ του "Ξένου" (καθ΄ότι "άλιεν" δεν
είναι κάποιο είδος ζώου, όπως πιθανώς πιστεύουν οι κατά
καιρούς μεταφραστές υποτίτλων...) είναι ίσως το καλύτερο από
μουσικής και τεχνικής πλευράς. Η μουσική, χωρίς να φεύγει από
την λογική του αυθεντικού σάουντρακ, δηλαδή της ηχητικής επένδυσης
των σκηνών, αποτελεί από μόνη της μια άκρως
ενδιαφέρουσα ακουστική εμπειρία. Συμβατός με HDCD, ο
δίσκος περιλαμβάνει 14 κομμάτια αρκούντως βίαια και ανησυχητικά σαν
αίσθηση και σίγουρα ερεθιστικά στο άκουσμα τους, η προσεκτική
ακρόαση των οποίων αναδεικνύει την ιδιότητα της μουσικής να
μεταφέρει με τρόπο άμεσο συναισθήματα. Από το γεμάτο κίνηση "Docking The Betty" και το σχεδόν δραματικό αλλά με
μια αίσθηση ψυχρότητας "Ripley's Theme" μέχρι το κορυφαίο "The Aliens Escape" (που θα πρέπει να ακούσεις
και να ξανακούσεις για να το εκτιμήσεις -μην παρασυρθήτε από το
δείγμα, ανήκει στο ρυθμικό μέρος ενός τετράλεπτου track...) ο
ακροατής παραμένει βιδωμένος απέναντι από τα ηχεία του, θαυμάζοντας
εναλλαγές οργανικών ομάδων με μία ιδιαίτερη
προτίμηση στα μεταλλικά κρουστά και τα μεγάλα έγχορδα, περίεργες
μουσικές φράσεις και, το κυριώτερο, ηχητικές αντιστοιχίες προσώπων
και καταστάσεων που αγγίζουν το συγκλονιστικό. Το "Main Title"
αποτελεί ίσως ένα καλο παράδειγμα της αισθητικής συνέχειας των
τεσσάρων δίσκων, παραπέμποντας άμεσα, στην πρώτη σύνθεση του Jerry
Goldsmith. Η παραγωγή, αν και τεράστια σε μέγεθος (100
μουσικοί, χορωδία, 96 κανάλια για μείξη από τα οποία τα 48
αντιστοιχούσαν σε ηλεκτρονικούς ήχους), είναι πολύ κοντά στο άψογο
με πολύ καλή δυναμική και έκταση. Μην ακούσετε το Resurrection αν η
άποψη σας για την κινηματογραφική μουσική βρίσκει δικαίωση στο
"Grease", γιατί η βλάβη θα είναι μόνιμη. Αντίθετα, ακούστε το αν
ψάχνετε στην κινηματογραφική μουσική το πραγματικό: δηλαδή την
ηχητική συνοδεία εικόνων, που πώς να το κάνουμε, δεν είναι πάντα
χαρωπές. Καλού κακού ανάψτε και κάνα
φώς... |
| δ.σ. |
| ΔΕΙΓΜΑΤΑ: Main Title (Alien - 1979), Lento, (Alien 3 - 1992), Docking the Betty, The Aliens Escape, (Aliens Resurrection -
1997) |
|
| |
|
