Δικτυακός τόπος για τις Τεχνολογίες Audio, Video, HiFi, High End, Home Entertainment
Greek site for Audio Video & Home Entertainment technologies
Tελευταία Ενημερωση/Last Update:  Τρίτη, 27/04/2004

english abstract

Adiemus - Songs of  Sanctuary

ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...►

EXONTAΣ ΩΣ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι ο Karl Jenkins ήταν (το 1995) ένας επιτυχημένος συνθέτης μουσικής για διαφημίσεις, δεν είναι καθόλου περίεργο που το Songs of Sanctuary είχε την άχαρη (κατά την γνώμη μου) τύχη να γίνει γνωστό μέσα από μία διαφήμιση, πριν καν υπάρξει ως δίσκος.  Το "Αdiemus" ήταν το μουσικό κομμάτι που έντυσε μία πολυσυζητημένη διαφήμιση της Delta Airlines και -πιθανότατα- υπήρξε ο λόγος που ο πρώτος αυτός δίσκος είδε το ράφι των δισκάδικων.  Το επόμενο βήμα ήταν ίσως ακόμη πιο άχαρο: Αντί να ασχοληθούν, κοινό και κριτικοί, με την ουσία του πράγματος (δηλαδή την μουσική) συμμετείχαν σε μία συζήτηση γύρω από το αν το Adiemus ήταν "κλασική μουσική" ή όχι.  Με κάποια αιτία βέβαια:  Η επιτυχία του δίσκου και η εισαγωγή του στα charts της κλασικής μουσικής πίεσε -πιθανώς- κάποια λάθος κουμπιά.  Ο δίσκος βγήκε από τους αντίστοιχους καταλόγους, μετα ξαναμπήκε ...άλλα τί μας ενδιαφέρει;  Αυτά έγιναν πριν από χρόνια.  Η επανέκδοση του Songs of  Sanctuary σε SACD (υβριδικό, αλλά όλως περιέργως stereo) προσφέρει μία καλή ευκαιρία να δεί κανείς το έργο από την αρχή:  Η ουσία (και η αξία) του Adiemus ήταν το αρχικό του concept: Καθαρά ευρωπαική σύνθεση (με όλους τους γνωστούς κανόνες της συμφωνικής μουσικής), αισθητική που θύμιζε σε πολλά σημεία εκκλησιαστική μουσική (μονωδίες και μεγάλες αντηχήσεις) και κρουστά με εθνικ-προς το αφρικανικό- χαρακτήρα ήταν τα περίεργα συστατικά ενός δίσκου που πραγματικά είναι δύσκολο να κατατάξει κανείς.  Σημαντικό ρόλο εδώ παίζουν τα φωνητικά της Miriam Stockley της οποίας η φωνή πραγματικά ξεχωρίζει αλλά και η ίδια η μείξη:  Απανωτά οverdubbings που έφτασαν μέχρι και τα τριάντα σε κάποια σημεία του δίσκου, ηχογραφήσεις με διαφορετικές ταχύτητες στις ταινίες και η... ύπουλη εισαγωγή της Mary Carewe ως εναλλακτική φωνή (τόσο ύπουλη που-κάκιστα- δεν αναφέρεται στα credits του δίσκου...) δημιουργούν στον ανυποψιάστο ακροατή την εντύπωση ότι υπάρχει χορωδία.  Δεν υπάρχει!  Δύο φωνές όλες κι όλες χρησιμοποίησε ο Jenkins για να φτιάξει το Adiemus και πραγματικά το αποτέλεσμα είναι εξόχως ιδιαίτερο.  Η λιτή μουσική δένει άψογα με την φωνή ωστόσο τα μελίσματα είναι ακατανόητα: Η Stockley δεν λέει ποτέ τίποτε σε κάποια συγκεκριμένη γλώσσα, επειδή ο Jenkins ήθελε να παραμένει ο ακροατής απερίσπαστος στην απόλαυση της μουσικής, χωρίς να αναζητά νοήματα έξω από αυτήν.
Το συνολικό άκουσμα του Songs of Sanctuary δημιουργεί χωρίς αμφιβολία μία ενδιαφέρουσα ατμοσφαιρική αίσθηση.  Η ιδέα των φωνητικών χωρίς συγκεκριμένο νόημα λειτουργεί απόλυτα ακόμη και σε επίπεδο κριτικής ακρόασης γιατί σε βοηθά να επικεντρωθείς στο ηχόχρωμα της φωνής.  Η εικόνα του δίσκου είναι αρκετά μεγάλη και σε πολλά σημεία η αντήχηση σχεδόν επιβάλλεται.  Οι διαφορές ανάμεσα στο Limited Edition CD και στο CD layer του SACD είναι ελάχιστες και όσες υπάρχουν οφείλονται πιθανότατα στο Super Bit Mapping από το οποίο έχει προέλθει το τελευταίο. Το DSD layer, επίσης, δεν είναι θεαματικά καλύτερο.  Ισως η ίδια η αρχική παραγωγή να μην υποστήριζε το "κάτι παραπάνω", πάντως, η high resolution εκδοχή είναι σίγουρα περισσότερο γεμάτη, με ευρύτερη εικόνα και ακόμη πιο επιβλητική παρουσία ενώ τα υψίσυχνα μεταλλικά κρουστά ακούγονται -επίσης- ελαφρώς διαφορετικά (πιθανόν πιο πλήρη) από τις εκδόσεις σε CD. Ωστόσο αυτό είναι και το όριό του DSD στην συγκεκριμένη περίπτωση. Από την άλλη, εύλογα αναρρωτιέται κανείς γιατί μία τέτοια δουλειά δεν βρήκε έναν δρόμο προς το multichannel: Η αντήχηση που χρησιμοποιήται αφειδώς (όπως είπαμε) και τα πολλά κανάλια υπόσχονταν κάτι ενδιαφέρον.  Αυτή η αίσθηση του "θα μπορούσαν και καλύτερα" επεκτείνεται, τέλος, και στο συνολικό πακέτο: Το SACD είναι εξαιρετικά λιτό (με ένα μετρίως εκτυπωμένο τετρασέλιδο) ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει το εξαιρετικό υλικό της ειδικής έκδοσης που περιλαμβάνει σκληρό κουτί και (κυρίως) ένα βιβλιαράκι με πολύ καλές φωτογραφίες, εμπνευσμένο layout και αναλυτικές σημειώσεις του Jenkins για το έργο που βοηθούν στην παρακολούθησή του.  Μπορούμε, πάντα, να ελπίζουμε σε μία -σε  DSD αυτή τη φορά - ειδική έκδοση...

δ.σ.