| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| OST - Crossing the Bridge - The Sound Of
Istanbul, Chambao - Pokito A
Poko, Μανώλης Λιδάκης -
Κόκκινο Ακρογιάλι,
DVD of the
Week...► |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| w o r l
d / f u s i o n / r o c k /
h i p - h o p |
OST - Crossing the Bridge - The Sound Of Istanbul
(Ankh) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ►Orient Expressions - Istanbul 1:23 Α.Μ. |
Το... μετέωρο μουσικό
βήμα της Τουρκίας
Πως περνάει την γέφυρα του Βοσπόρου η
Τουρκία για να βρεθεί στην ευρωπαϊκή όχθη; Μα με πολλή μουσική. Η
ταινία Crossing the Bridge-The Sound Of Istanbul του βραβευμένου με
Χρυσή Άρκτο τουρκικής καταγωγής γερμανό σκηνοθέτη Fatih Akin
κινηματογράφησε σ' αυτό το εκρηκτικό ντοκιμαντέρ του, τους
παραδοσιακούς ήχους τους Κωνσταντινούπολης και μαζί την πόλη όπου η
Ανατολή και η Δύση λιώνουν στο ίδιο χαρμάνι. Μπορεί το θρυλικό μέλος
των avant garde Einsturzende Neubauten, Alexander Hacke που ανέλαβε
την ξενάγηση της ταινίας (επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών
2005) να μην ακούγεται πουθενά, ωστόσο αρκούν αυτά τα 18 τραγούδια
για να δώσουν την συγκλονιστική μυρωδιά της ανατολής, που
εξακολουθεί να... υφίσταται και πέρα κάθε από κάθε ξαφνική μοδάτη
world έκφραση.
Μπορεί η ποικιλομορφία που θέλει να παρουσιάσει
το φιλμ να μην είναι στην έκταση που θέλει (ένα punk κομμάτι εδώ από
τους Duman, ένα hip-hop κομμάτι από την άλλη Ceza), ωστόσο η
συγκλονιστική μουσικότητα όλων τραγουδιών είναι αδιαμφισβήτητη,
ενδιαφέρουσα, συγκινητική, ενίοτε αποσβολωτική. Από τα ονειρικά beat
των Orient Expressions, μέχρι το... post rock (!;) των
Replicas μέχρι τα "πανηγύρια" των Selim Sesler & Brenna
MacCrimmon και The Wedding Sound System, η μουσική της Πόλης
δημιουργεί έναν πολύχρωμο, πολύβουο κόσμο, που μετατρέπεται σε
απόκοσμος όταν συγκλονιστικές φωνές όπως της Aynur Dogan κάνουν την
εμφάνισή τους. Το όχι κι άσχημο remix της Sertab Erener (ναι, η
γνωστή και μη εξαιρετέα) στο "Music", θεωρείστε το κερασάκι σ' αυτή
την μεγάλη τούρτα. Ή έστω ταψί από μπακλαβά... |
|
|
|
| w o r l d
|
Chambao -
Pokito A Poko
(SonyBMG) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Mi Primo Juan |
Chill out
flamenco
Σπουδαίοι ισορροπιστές, αλλά και κάτοχοι της
ενδεδειγμένης έκφρασης. Flamenco καρδιά, σύγχρονες μελωδίες και οι
Chambao με το δεύτερο άλμπουμ τους μπορούν να ξεχυθούν το καλοκαίρι
και να κερδίσουν τις εντυπώσεις σε όλα τα καλοκαιρινά world
φεστιβάλ. Το βασικό δίδυμο των Maria del Mar Rodriguez και Eduardo
Casan μετά από το ντεμπούτο τους που πούλησε 80.000 αντίτυπα σίγουρα
πήραν θάρρος για να συνεχίσουν το flamenco chill ύφος τους, ένα
fusion από flamenco αισθητική και ήπιες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις.
Για να συνοψίσουμε γρήγορα και να σας το κάνουμε λιανά, το Pokito A
Poko είναι πολύ προτιμότερο από κάθε άλλη lounge latin φτήνια που
ετοιμάζεστε να φορτώσετε το iPod σας για τις επερχόμενες διακοπές. Η
φωνή της Rodriguez θα σας φτιάξει κάθε ηλιοβασίλεμα με αξιοπρέπεια
και αρμονία. |
|
|
|
| έ ν τ ε χ ν
ο / κ ρ η τ ι κ ό |
Μανώλης Λιδάκης - Κόκκινο Ακρογιάλι
(Ακτή/SonyBMG) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Αποχαιρετισμός |
Με έμπνευση
κρητική...
Στην Κρήτη πάντα βρίσκει εδώ και χρόνια
καταφύγιο ο Μανώλης Λιδάκης, χωρίς να πολυνοιάζεται εάν εξαφανίζεται
για καιρό από το προσκήνιο. Προτιμάει μία ρακή και την ησυχία του
κάπου στην ακτογραμμή του νησιού ή εκεί τριγύρω στον Ψηλορείτη. Ήταν
θέμα χρόνου να ηχογραφήσει το άλμπουμ που χρωστάει στην ιδιαίτερη
πατρίδα του. Όντας έξυπνος άνθρωπος, ο Λιδάκης δεν προσπαθεί να
αναπαράγει κάθε κρητική κοντυλιά, αλλά παίρνει την αύρα του νησιού
για να "εντεχνίσει" με περισσότερη... μαυροπουκαμισάδικη διάθεση από
κάθε άλλη φορά. Θα μπορούσε βέβαια πέρα από το παραδοσιακό ριζίτικο
"Περβόλι", και τα στάνταρ του Κώστα Μουντάκη ("Αποχαιρετισμός",
"Εγείραν τα κλωνάρια μου" και "O Θάνατος του Λυράρη") να προτιμήσει
ένα παραπάνω χέρι από κρητικό χρώμα στο έντεχνο
"λαούτο-τουρμπερλέκι, λαούτο-τουμπερλέκι" κλισέ. Σίγουρα δεν τον
κακολογούσαν οι σύντεκνοί του, το αντίθετο μάλιστα. Κι έτσι όμως η
αδυναμία του για το νησί περνάει στον απέναντι. |
|
|
|
| DVD of the Week... |
Otis Rush & Friends - Live At
Montreux 1986
Eagle/SonyBMG
Pal, Εικόνα: 16:9, Ήχος: PCM Stereo,
Dolby Digital 5.1, Διάρκεια: 88 λεπτά |
 |
Ένας από τους γνωστούς
αλλά και από τους πιο άτυχους εκπροσώπους της δεύτερης γενιάς
του Σικάγο blues, ο Otis Rush είδε μεν τραγούδια του να
διασκευάζονται από τον John Mayall και τους Led Zeppelin (το
αξεπέραστο, σκέτη ανατριχίλα "I Can't Quit You Baby"), όμως η
καριέρα του δεν έφτασε ποτέ την δόξα των τριών "βασιλιάδων",
B.B. King, Albert King και Freddie King, αλλά ούτε του Buddy
Guy. Κάπου εκεί στα '80s, ο Rush είδε το όνομά του να
καθαρίζεται από τις σκόνες της λήθης και να ξεκινά με μία
εντυπωσιακή εμφάνιση στο San Francisco Blues Festival του '85,
και να συνεχίζει με μία αρκετή γερή σε συγκινήσεις εμφάνιση
στο πρεστιζάτο φεστιβάλ του Μοντρέ.
Παίζοντας την
δεξιόχειρα κιθάρα με το αριστερό, μην αποχωρίζοντας το καπέλο
του ούτε στιγμή, ο Rush ζεσταίνει την ατμόσφαιρα λυγίζοντας
τις χορδές όπως ο B.B. King και ερμηνεύοντας με... blues φωνή,
όμως όταν βγαίνει ο θαυμαστής του Eric Clapton αρχίζουν όλα
και παίρνουν τα πάνω τους, με τον βρετανό να ιδρώνει μαζί με
τον Rush επάνω στη σκηνή παίζοντας πολύ δυνατά και με blues
πάθος σε σχέση με άλλες guest εμφανίσεις του (τυχαίνει να
έχουμε δει αρκετές). Το δίδυμο δίνει πνοή στα "Crosscut Saw",
"Double Trouble" και "All Your Love (I Miss Loving)", όταν
όμως γίνεται... τρίδυμο μαζί με τον showman Luther Allison στο
"Every Day I Have The Blues" τότε μπαίνει φωτιά, πάρα τους
μικροφωνισμούς και την μικρή on stage αναστάτωση.
|
| Extras: Κανένα |
|
| | |
