| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| Eminem - Curtain Call, Western Addiction - Cognicide,The Darkness - One Way Ticket To Hell...
And Back , Natalie Merchant -
Retrospective 1995-2005, Εν
CDομία...►, DVD of the Week...► |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| h i p
h o p |
Eminem - Curtain Call
(Interscope/Universal)
|
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Guilty Conscience |
Έπεσε (;) η αυλαία για
τον βρομόστομο του hip hop
Αποχωρήσει δεν αποχωρήσει ο
Eminem από τη μουσική σκηνή, την αποστολή του την έφτασε στο τέρμα
και τώρα μπορεί να αφήσει τον κόσμο να συζητάει μέσα στη σκόνη του,
εάν αστειεύεται ή μιλάει σοβαρά. Είναι άδικο πάντως να λέμε πως ο
αθυρόστομος λευκός rapper έκανε αυτό που δικαιούνταν να κάνει ο
Tupac ή ο BIG, ή o LL Cool J, ή δεν ξέρω ποιος άλλος, να περάσει
δηλαδή το hip-hop στη λευκή μάζα, απενεχοποιώντας το από την μαύρη
επιθετικότητα. Καλές οι θεωρίες συνομωσίας, μπορεί πράγματι το λευκό
του δέρμα πράγματι να άνοιξε πιο εύκολα τις πόρτες, μπορεί ο Dr. Dre
να του έστρωσε ένα χοντρό χοντρό χαλί παραγωγής για να πατήσει
επάνω, ωστόσο οι δικοί του στίχοι ήταν που "ενόχλησαν" όσο έπρεπε
την κοινή γνώμη. Μπορεί κάποιες στιγμές το "βρομόστομα του" να
υπέπεσε σε παραπτώματα (ο μισογυνισμός του είναι το χειρότερο και
πιο ελεεινό σφάλμα του), όμως δεν φοβήθηκε να τα βάλει μέχρι τέλους
με την συντηρητική υποκρισία της χώρας του και όχι μόνο. Οι πολέμιοι
της ανηθικότητάς του έσπασαν τα μούτρα τους επάνω στα "My Name Is",
"Stan", "Sing For The Moment", "Cleanin' Out My Closet", "Lose
Yourself", αυτά που ακόμα και ο Uncle Sam απόλαυσε, κρατώντας το
δάχτυλο τεντωμένο μπροστά στα μούτρα του Eminem. Μέχρι που και οι
δύο έσκασαν από τα γέλια... Απολαύστε το best of αυτού του
κατασκευάσματος (;). |
|
|
|
| h a r d c o
r e p u n k |
Western Addiction - Cognicide
(Fat
Wreck/M.S.EN) |
 |
Γιατί τα πολλά punk λόγια είναι
φτώχεια...
Βαρεθήκατε όλα αυτά τα light emo/punk γκρουπ
που τριγυρίζουν το MTV ψάχνοντας για "ελεημοσύνη"; Μέσα σε 22 λεπτά
αυτό το hardcore punk ντεμπούτο λέει τα πράγματα με το φρενήρη ρυθμό
που πρέπει να ειπωθούν. Ο τίτλος του "The Church Of Black Flag" τα
λέει όλα, όπως και τα υπόλοιπα speed τραγούδια που μέσα σε ένα,
ενάμισι λεπτό κάνουν την hardcore επίθεση τους και φεύγουν δίχως,
εννοείται, να πάρουν αιχμαλώτους. Ειλικρινά δεν χρειάζονται πολλά
μπλα μπλα δίσκοι, όπως το "to the point" Cognicide. Γερή αντοχή να'
χεις μόνο για χοροπηδητό και pogo χορό με παρέα τους... τέσσερις
τοίχους. |
|
|
|
| r o c
k |
The
Darkness - One Way Ticket To Hell... And Back
(Atlantic/Warner) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Girlfriend |
Έλεος!!!
Από την πρώτη στιγμή που
ακούσαμε την τσιριχτή φωνή του Justin Hawkins κάτι σκίρτησε μέσα μας
και έτρεξε να κρυφτεί βαθιά στο στομάχι μας, κάνοντάς το άνω κάτω.
Αφήστε που τα αυτιά μας έχουν υψώσει τοίχος που δεν αφήνει τίποτα
τραγουδισμένο από εκείνο να διεισδύσει προς τα ενδότερα. Το hard
rock ανέκδοτο των Darkness συνεχίζει και απορούμε τι στο καλό μπορεί
να προσφέρει, έστω και στην χύμα, fun κατάσταση της μουσικής
διασκέδασης. Το μπάσταρδο παιδί των Queen συνεχίζει τις τσιριχτές
ερμηνείες, με το stadium hard rock των "άψογων" από άποψη παραγωγής
"One Way Ticket", "Knckers", "Bald", αλλά τόσο κενών όσο το κέντρο
της Αθήνας την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου. Συγνώμη, αλλά
είναι υπεράνω των δυνάμεων μας... |
|
|
|
| r o c
k - f o l k |
Natalie Merchant - Retrospective
1995-2005
(Elektra/Warner) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Jealousy |
Πάντα συμπαθής, πάντα
ικανή
Δύσκολο να βρεις άνθρωπο να πει κακή κουβέντα για
την Νάταλι Μέρτσαντ. Από την jangly folk rock των 10.000 Maniacs
μέχρι τις σόλο μέρες της, παραμένει φιγούρα που όλοι είναι πρόθυμοι
να της χαρίσουν χρόνο ακρόασης και παραπάνω από μία γλυκιά κουβέντα.
Το Retrospective συλλέγει τις καλύτερες και μόνο στιγμές των
τεσσάρων προσωπικών της άλμπουμ, αφήνοντας την special έκδοση του
best of με το έξτρα CD και τα ανέκδοτα τραγούδια, τα b-sides και τα
ντουέτα με τους REM (καλοί της φίλοι), τους Chieftains, τον Μπίλι
Μπράγκ κλπ., να γεμίσει τα κενά των πιο πιστών οπαδών της. Το
Tigerlily ντεμπούτο υπήρξε το manual για να πατήσει η καριέρα της,
έστω και με τις "απαραίτητες" εναλλαγές. Το Ophelia ήταν λίγο πιο
αρτίστικο, το Motherland πιο γήινο και παραδοσιακό, και η συνέχεια
ακόμα πιο ακουστική και folk. Περνώντας ο καιρός η Μέρτσαντ έδειξε
να συγκεντρώνεται περισσότερο επιζητώντας την post φολκ ωριμότητα,
κάτι που της κόστισε σε ανέμελα α λα 10.000 Maniacs jangly
επιτυχίες. Κάτι που φυσικά ίσως να μην έχει την παραμικρή σημασία
όταν την ακούς στο "Not In This Life" να λέει "Τελευταία μου πέρασε
από το νου τι ακριβώς πήγε λάθος. Συνειδητοποίησα ότι συμβιβάστηκα,
θυσίασα πολλά περισσότερα για πολύ περισσότερο
διάστημα". |
|
|
|
| d a n c e |
Les Rythmes Digitales
- Darkdancer
(PIAS/EMI) |
 |
Old
Skool Dance... Release
O Jacques Lu Cont aka Les
Rythmes Digitales, έκανε την γαλλική του dance προφορά σαφέστατη με
το Darkdancer όταν κυκλοφόρησε το 1999.
Μπαίνοντας στο ίδιο
διατρητικό βλήμα με τους Daft Punk, Cassius, Laurent Garnier και
κάμποσους ακόμα, έσκασαν φαρδιά πλατιά επάνω στην πίστα,
σκορπίζοντας τριγύρω τα γαλλικά τους αρώματα. Ο Lu Cont μπορεί να
περηφανεύεται πως προφήτευσε το electroclash πριν τον Felix Da
Housecat, πριν της Miss Kittin, πριν ένα σωρό κόσμο. Πιο funky,
synth pop '80s, και ικανά για... πλύση εγκεφάλου singles από τα
εξαιρετικά "Music Makes You Loose Control", "(Hey You) What's That
Sound?", "Jacques Your Body (Make Me Sweat)", "Sometimes", ήταν
δύσκολο να βρεις εκείνη την εποχή, αλλά γιατί να το κρύψουμε, και
σήμερα. Μπορεί το Darkdancer να επανακυκλοφορεί επειδή το "Jacques
Your Body" κάνει θραύση σε μία διαφήμιση της Citroen στην Αγγλία,
μπορεί το πρόσθετο CD με τα remix να είναι μάλλον αδιάφορο, ωστόσο
δεν ξεχνιέται πόσο αβίαστο κέφι κάναμε με τραγούδια του Lu Cont, τα
οποία φυσικά έχουν σπουδάσει με κάθε σοβαρότητα την δύναμη ενός kits
ψευτοηλεκτρονικού ρεφρέν. |
|
|
|
| Εν CDομία... |
 |
Lagwagon -
Resolve
(Fat Wreck/M.S.EN.)
Έβδομο άλμπουμ για τους Lagwagon που όπως και στα
προηγούμενα έξι δεν σκοτίζονται και πολύ για να αλλάξουν την
pop punk φόρμουλα τους. Εμείς όμως που τους ακούσαμε αμέσως
μετά τους Western Addiction, το κάναμε... |
|
| |
|
| DVD of the Week... |
U2 - Vertigo-Live From Chicago
(Island/Universal)
Pal, Εικόνα: 16:9, Ήχος: Dolby Digital 5.1, DTS
Surround Sound, Διάρκεια: 2 ώρες 19 λεπτά |
 |
U2 και Αμερική πάνε μαζί. Ο "Νέος Κόσμος"
είναι η χώρα που τους βοήθησε να ανέβουν τα σκαλιά και να
βρίσκονται σήμερα, χρόνια μετά το σεμνό και ταπεινό ξεκίνημα
από το Δουβλίνο, στην κορυφή του rock κόσμου. To γεγονός πως
οι ιρλανδοί είναι πλέον οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι, παρά τις
αντιρρήσεις ορισμένων και παρά την προσωπικότητα του Bono που
αναπόφευκτα "φουσκώνει" από τις δραστηριότητες, την
ματαιοδοξία και τις παρεξηγημένες (ή όχι...) κουβέντες (όπως
κάθε κλασικός αμερικανός δηλαδή;), το οφείλουν στα τεράστια
οικονομικά μεγέθη της χώρας με τις 50 πολιτείες. Έτσι, μπορεί
ένα DVD στο Δουβλίνο να χρειάζεται για την "σωτηρία της ψυχής"
των U2, ένα DVD όμως από το Σικάγο, χρειάζεται για το καλό μας
marketing...
Με το How To Dismantle An Atomic Bomb του
2004 να πουλάει σταθερά και μέσα στο 2005, οι U2 ξεκίνησαν και
πάλι τις ζωντανές εμφανίσεις και επιστρέφοντας στο Σικάγο,
είναι σαν να παίζουν εντός έδρας. Το United Center περιμένει
τους U2 με ανοιχτές αγκάλες και ο Bonο και οι υπόλοιποι U2 το
γνωρίζουν καλά. Ναι, κάποια στιγμή το συγκρότημα μοιάζει
"στομωμένο", λες και φαίνονται οι δεκαετίες που έχει διανύσει
μέσα στη μουσική, στην διασημότητα, λες και φαίνεται η κούραση
από το βάρος τίτλου του "καλύτερου γκρουπ στον κόσμο" που
κουβαλάνε εδώ και καιρό. Η δύναμη όμως των τραγουδιών όπως τα
"Vertigo", "Elevation", "New Year's Day", "Where The Streets
Have No Name" είναι αδιαφιλονίκητη και όσο κι αν έχουν φθαρεί
οι γωνίες τους από τον χρόνο, μπορούν να μεταδώσουν την
ευφορία σε ένα αδηφάγο κοινό όπως αυτό του Σικάγο.
Αυτή η
"κούραση" πάντως δεν αγγίζει τον Edge, που κάνει το
"Mysterious Ways" να ακούγεται σαν το μακρινό μπάσταρδο
αδελφάκι του ενός οποιοδήποτε τραγουδιού του James Brown, ενώ
μπορεί να παίξει το "Pride (In The Name of Love)" μισή
ταχύτητα πιο χαμηλά και να του δώσει άλλη αίσθηση. Ακόμα μία
απόδειξη ποιος είναι η μηχανή που έχει τραβήξει το γκρουπ σε
όλες τις ανηφόρες που βρήκε μπροστά του.
Και εντάξει, ο
αγαπημένος σας Bono, μπορεί να αρχίζει που και που τα λογύδρια
και να τραβάει κόσμο από το κοινό επάνω στη σκηνή σε τυπικό
star στυλ, όμως το νοιώθεις βαθιά μέσα σου πως ο τρόπος που
ερμηνεύει το εξαιρετικό "Sometimes You Can't Make It On Your
Own" είναι το λιγότερο συγκλονιστικός.
Στρογγυλό το stage,
"στρογγυλή" και η κίνηση του γκρουπ στον κατάλογο των
τραγουδιών του και στις αναμνήσεις του. Από τις οποίες πάντως
απ' ότι φαίνεται έχουν διαγράψει την εποχή του κατά κοινή
ομολογία πομπώδες και επιτηδευμένου Rattle and Hum. Μπορεί να
χρωστάμε πολλά στην Αμερική, αλλά όλα κι όλα... Ε,
Bono; |
| Extras: Κανένα |
|
| | |
