| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| Sleater-Kinney - The Woods, Missy Elliott - The Cookbook, Β.Β. King & Friends -
80 , Εν CDομία...►, DVD of the
Week...► |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| r o c k
|
Sleater-Kinney - The Woods
(Sub
Pop/Hitch-Hyke) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Modern Girl |
Κι αν είναι "γυναικείο
rock", να το φοβάσαι γιατί μπορεί να σε ξετινάξει.
Θυμάστε ή είχατε ακούσει ποτέ κάτι σχετικό για αυτές τις τρεις
riot grrrl (τουτέστιν κορίτσια μουσικοί που κάνουν τις παλιές
φεμινίστριες να μοιάζουν με την Μητέρα Τερέζα); Πλέον είναι ένα
συγκρότημα ολκής, δίχως υπερβολή σημαντικό και απαραίτητο. Από
εκείνα που μπορούν να σου αναπτερώσουν το ηθικό αφού έχεις
διασταυρώσει τους δρόμους σου επί ένα μήνα με rock ηχογραφήσεις που
δεν ξεκινούν και δεν τελειώνουν πουθενά, με "καλλιτέχνες" που έχασαν
από την αρχή τον δρόμο της αλήθειας.
Το έβδομο άλμπουμ των
τριών κοριτσιών με το πιο punk rock τσαγανό που υπάρχει διαθέσιμο
εκεί έξω, στον ταλαίπωρο κόσμο των mainstream δεδομένων, είναι ακόμα
μία εξαιρετική κλωτσιά στα κουρασμένα οπίσθια της αγαπημένη μας
μουσικής. Στο πρώτο τους άλμπουμ για λογαριασμό της Sub Pop (και
πρώτο μακριά από την αγκαλιά του πιστού Kill Rock Stars label τους),
οι Carrie Brownstein, Corin Tucker και Janet Weiss, μπολιασμένες από
τα τεράστια κυβικά των ντεσιμπέλ που της κάλυψαν μέχρι τον λαιμό
παίζοντας με τους Pearl Jam σε μεγάλα στάδια, αφήνουν το feedback
του Hendrix και τα ριφ των Led Zeppelin να αντηχήσουν στους τέσσερις
τοίχους του The Woods. Ανακάλυψαν το classic rock; Απλώς αποδέχθηκαν
πως ένα κιθαριστικό σόλο μπορεί και να μην είναι "μαλακισμένο". Τα
"Jumpers", "What's Mine Is Yours", "Modern Girl", "Rollercoaster"
προκαλούν ρήγματα σε κάθε γωνιά με τα υστερικά φωνητικά, τις
ασυρμάτινες κιθάρες και τα τεράστια ντραμς. Τα 11 (!) "ανήκουστα"
λεπτά του "Let's Call It Love" γκρεμίζουν την ολιγόλεπτη
"προκατάληψη" που τους συνοδεύει, ενώ το "Entertain" είναι απλά το
τραγούδι που έχει τα κότσια να παρασύρει όλη τη χρονιά και να την
ξεβράσει επάνω σ' ένα ενισχυτή... |
|
|
|
| h i p
- h o p |
Missy Elliott - The
Cookbook
(Atlantic/Warner) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Party Time |
H Missy μας κάνει
ακόμα ένα καλό "τραπέζι"
Ακόμα και σ' αυτό το CD που
απέχει "μίλια" από το ανυπέρβλητο Under Construction, η Missy
Elliott μπορεί να δείξει γιατί είναι η μακράν πιο ευφυής γυναίκα
(και όχι μόνο;) του hip-hop. Αν και κάπου κάπου στο άλμπουμ
ξαποσταίνει και δεν σε μπουκώνει όπως συνήθιζε με μαγικά τρυκ και
ρυθμούς, η Elliott παραμένει ένα περιβόλι απολαυστικών ιδεών. Οι
εξαιρέσεις του "Meltdown" ή του "Irresistible Delicious" που σε
κάνουν να απαυδήσεις από το σεξουαλικό ξεμπρόστιασμα (όχι, δεν
είμαστε σεμνότυφοι, ούτε καν ηθικοί, αλλά οι ολόξερες περιγραφές
της, την ρίχνουν στο επίπεδο των ατάλαντων αντρών συναδέλφων της)
καλύπτονται γρήγορα από performance τεχνικές που λίγοι, μα πάρα πολύ
μπορούν να καταφέρουν. Ανάθεμα κι αν πρόλαβαν να δουν οι guests στο
studio (Neptunes, MIA, Tweet, Mary J. Blige) πως πέρασε από μπροστά
τους... Και πολύ χειρότερο άλμπουμ από το Cookbook να βγάλει η
Elliott, πάλι μαζί της θα είμαστε. |
|
|
|
| b l u e
s |
Β.Β. King & Friends - 80
(Geffen/Universal) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Ain't Nobody Home |
O Βlues Boy King
σβήνει τα κεράκια μαζί με φίλους...
Τι πλάκα... Στις
σημειώσεις γράφουν πως σε όποιο τραγούδι υπάρχει guest κιθαρίστας, ο
B.B. King και η Lucille, η σήμα κατατεθέν κιθάρα του είναι αυτή που
ακούγεται από το δεξί ηχείο. Λες και χρειάζεται να σου εξηγήσουν πως
ηχεί η ψυχή του σεβάσμιου, αρχοντικού 80αρη, B.B. King... Για τον
εορτασμό του στρογγυλέματος των χρόνων του, ο μέγιστος bluesman
στήνει ένα παρτάκι, στέλνοντας προσκλήσεις σ' όσους γουστάρει. Και
δέχθηκαν άπαντες. Οι Van Morrison (ακούραστος), Billy Gibbons (ΖΖ
Top - πλακατζής), Eric Clapton ("The Thrill Is Gone" από την αρχή),
Sheryl Crow (άξια), Daryl Hall (φωνάρα που αδικεί τον εαυτό της και
το "Ain't Nobody Home" είναι σαφώς το peak του άλμπουμ), John Mayer,
Mark Knopfler, Glenn Frey (αδιάφορος ο Eagles), Gloria Estefan
(ευχάριστη έκπληξη), Roger Daltrey (εκπληκτικός ο frontman των Who
στο "Never Make Your Move Too Soon"), Bobby Bland (το πιο smooth
άγγιγμα) και Elton John (ψεκάστε-σκουπίστε), διασκευάζουν κλασικά
τραγούδια του B.B. King, αλλά και διάφορα άλλα αγαπημένα του
ζωντανού μύθου, που βρήκε την κατάλληλη παρέα για να τα πει. Εάν στα
80 μας μπορούμε να σηκωθούμε από την καρέκλα του καφενείου καλά θα
είναι... |
|
|
|
| Εν CDομία... |
 |
Texas-Red
Book
(Universal)
Δύο
τραγούδια έγραψαν οι Texas. Το "I Don't Want A Lover" και το
"Summer Sοn". Και κανένα άλλο... |
 |
Rasmus - Hide From The Sun
(SonyBMG)
Έκτο (!) άλμπουμ για
τους φιλανδούς που έχουν τα πάντα στην σωστή gothic-rock θέση
για να το εκτιμήσει δεόντως ακόμα το MTV. Για εμάς δεν
ξέρω... |
 |
Various
Artists - Χcess All Areas
(Interscope/Geffen/A&M/Universal)
Για
πάρτε μία ματιά τι τρέχει στο καινούργιο rock κόσμο: And You
Will Know Us By The Trail Of Dead, Dredg, Finch, All American
Rejects, Rise Against, Institute, The Like, The Starting Line,
Flipsyde, The Lovemakers, Lifehouse. Συγχυσμένος ηλεκτρισμός
που ψάχνει κάπου να ξεσπάσει... |
|
| |
|
| DVD of the Week... |
Ramones - End of the
Century - The Story of the Ramones
(Sire/Warner)
Pal, Εικόνα: 4:3, Ήχος: Dolby Digital 2.0
Stereo, 5.1 Surround, Διάρκεια: 147
λεπτά |
 |
Απίστευτο κι όμως...
punk. Ενώ οι μακαρίτες τρεις Ramones πλέον παίζουν τέρμα τους
ενισχυτές εκεί ψηλά τρελαίνοντας αγγέλους και διαβόλους, το
νέο DVD τους, End of the Century - The Story of the Ramones
έρχεται να δέσει με το Ramones: Raw DVD που είχε κυκλοφορήσει
πριν από λίγους μήνες. Τέτοια εις βάθος ψυχανάλυση στον
punk-rock ψυχισμό δεν έχει ξαναγίνει...
Τότε ο Marky Ramone
αποθανάτιζε με την κάμερά του το συγκρότημα ενώ περιόδευε,
βοηθώντας να παρακολουθήσουμε πως ένα συγκρότημα έχανε τα
λογικά του και τα κουράγια του μέρα με τη μέρα, πως οι Ramones
όδευαν προς το τέλος χωρίς να το καταλαβαίνουν. Το End of the
Century - The Story of the Ramones είναι το "ψυχιατρικό"
συμπλήρωμα, ένα ανάλογο Metallica: Some Kind of Monster που το
μόνο που δεν κάνει είναι να ωραιοποιεί την rock'n'roll
μυθολογία. Αντιθέτως την φέρνει αντιμέτωπη με την σκληρή
πραγματικότητα. Αυτή δηλαδή που ήθελε τα "αδέλφια" Ramones να
μην έχουν και των καλύτερων των σχέσεων.
Οι
κινηματογραφιστές Jim Fields και Michael Gramaglia μέσα σε
διάστημα επτά χρόνων (όπου αντιμετώπισαν δεκάδες "κατραπακιές"
και οικονομικά αδιέξοδα) παρουσιάζουν μία απίστευτη σπουδή
επάνω στους χαρακτήρες τους. Είναι μοναδικό να ακούς όλους
τους Ramones (το DVD "πρόλαβε" και "βίωσε" τους θανάτους των
Joey Ramone και Dee Dee Ramone, όχι όμως και του Johnny
Ramone που απλά αναφέρεται στο τέλος) να μιλούν για το πώς
προσπάθησε ο καθένας να ελέγξει το συγκρότημα.
Στην αρχή ο
Tommy Ramone προσπάθησε ως μεγαλύτερος να βάλει μία τάξη, όμως
γρήγορα ανέλαβε ο Johnny που αποδείχτηκε ο πιο αδίστακτος, με
την ακροδεξιά πειθαρχία του να δοκιμάζει τα νεύρα όλων, ακόμα
και του Dee Dee του πιο
αστάθμητου και τρελού παράγοντα
του γκρουπ. Όσο για την σχέση του με τον
εύθραυστο και με
κακή υγεία Joey, αυτή ράγισε μια για πάντα όταν η "αιώνια"
αγαπημένη του Λίντα, έφυγε για την αγκαλιά του Johnny Ramone.
Δεν το συζήτησαν ποτέ, όμως συνέχισαν να ανεβαίνουν στη σκηνή
και να προσπαθούν μάταια να γίνουν κάτι περισσότερο από
ένα cult φαινόμενο.
Και φυσικά πέρα από τις ψυχολογικές
παραμέτρους, υπάρχουν και οι ανεκτίμητες μουσικές στιγμές.
Ιστορικά στιγμιότυπα από τις πρώτες εμφανίσεις τους στο CBGB,
από την συναυλία τον Ιούλιο του 1976 στο Λονδίνο με τους Clash
και τους Sex Pistols να βρίσκονται μέσα στο κόσμο, από τα
κωμικοτραγικά sessions που έκαναν με τον τελειομανή εκκεντρικό
παραγωγό Phil Spector που έκανε τούρμπο τον Johnny Ramone αφού
τον έβαλε να παίξει γύρω στις 160 φορές ένα ακόρντο...
|
| Extras: Πολλά. Ραδιοφωνική
συνέντευξη του Joey Ramone, o Marky Ramone μας δείχνει τις
Ramones τεχνικές στα ντραμς, συνεντεύξεις των Johnny, Richie,
Dee Dee και Tommy Ramone, συνέντευξη του Joe Strummer,
συνέντευξη των Debbie Harry και Chris Stein (Blondie) και
ανάλυση του Tommy Ramone ποιος έγραψε ποια τραγούδια στα τρία
πρώτα άλμπουμ των Ramones. |
|
| | |
