| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| At The Drive-In - This Station Is Non-Operational
, Bjork - Drawing
Restraint 9,Swell
Maps, Εν CDομία...►, DVD of the
Week...► |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| e m o
p u n k / r o c k |
At The Drive-In - This Station Is Non-Operational
(Fearless/V2) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ►One Armed Scissor |
Το πρώτο hype γκρουπ
του νέου αιώνα, που όμως άξιζε πραγματικά...
Στα τέλη
του 2000, το αμερικάνικο συγκρότημα των At The Drive-In είχε
ανακηρυχθεί ένα από τα πιο δυναμικά live ονόματα του πλανήτη, με τις
μουσικές στήλες να παραληρούν για την αυθεντικότητά τους. Και μόνο
τη φωνή του Omar Rodriguez-Lopez να άκουγες, καταλάβαινες ότι το
αυτό το emo-punk πάθος σοβαρολογούσε σε τρομακτικό βαθμό. Το πρώτο
συγκρότημα που εγκαινίασε όλο αυτό το θετικό κλίμα για την επάνοδο
του ροκ (βλέπε αργότερα Strokes, White Stripes, Vines κλπ), μετά από
έξι χρόνια ύπαρξης, αναγνώριζε στις αρχές του 2001, ένα βήμα πριν το
μεγάλο breakthrough, πως ήταν "νεκρό". Πνευματικά. Αντί να
συνεχίζουν ως ένα zombie γκρουπ, διέλυσαν αντιμετωπίζοντας κατάματα
την αλήθεια.
Αυτή η συλλογή με τα singles, τα b-sides και τα
ακυκλοφόρητα φανερώνουν πόσο εντυπωσιακά ταγμένο ήταν το συγκρότημα
στη μουσική του, πόσο οι κιθάρες του Cedric Bixler Zavala (μετέπειτα
Mars Volta με τον Rodriguez-Lopez, ενώ τα υπόλοιπα μέλη δημιούργησαν
τους Sparta) έκοβαν σε φέτες το άγχος και την έμπνευση των At The
Drive-In που ερμήνευαν το κάθε τραγούδι λες και θα ήταν το τελευταίο
τους. "One Armed Scissor", "Metronome Arthritis",
"Fahrenheit", ένα bonus DVD, και η σφοδρή, εκλεπτυσμένη και
πολυεπίπεδη punk/rock επίθεση των At The Drive-In επιστρέφει από το
σύντομο παρελθόν. |
|
|
|
| s o u n d t
r a c k / e x p e r i m e n t a l |
Bjork - Drawing Restraint
9
(Universal) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ►Shimenawa |
Η Bjork ξαναχτυπά
ελιτιστικά
Φανταστείτε τον πλέον τυχάρπαστο rock αστέρα
που κάθεται σε καμία πολυτελή βίλα στο L.A και περιμένει πότε θα
δουλέψουν τα ναρκωτικά μπας και μετά από τέσσερα-πέντε χρόνια πιάσει
και πάλι την κιθάρα και γράψει κανένα τραγούδι της προκοπής. Τώρα
φανταστείτε και την Bjork... Ένας από τους πιο μονάκριβους θησαυρούς
της παγκόσμιας τέχνης, το ξωτικό από την Ισλανδία που με το Medulla
ξάφνιασε ακόμα και τους φανατικότερους πιστούς της για τα που
μπορούν να φτάσουν τα όριά της, ηχογράφησε τη μουσική για το
multimedia project - φιλμ του Matthew Barney, το δημιουργό που το
Μουσείο Guggenheim στη Νέα Υόρκη πίνει νερό στο όνομά του. Με την
αύρα του Medulla να χαρίζει την αύρα του, αλλά την "λογική" να την
δίνει η ιαπωνική κουλτούρα, η Bjork παίζει με τις φωνές, τα κρουστά,
τα πνευστά, την φωνή του Will Oldham που ανοίγει το δίσκο με το
"Gratitude", την σχέση μεταξύ "αντιδραστικότητας και
δημιουργικότητας" που εκτιλήσεται επάνω σε ένα αγκυροβολημένο
φαλαινοθηρικό. Σαφώς και η εικόνα θα ολοκλήρωνε τις διάσπαρτες
μουσικές ιδέες της Bjork (δυστυχώς η ταινία θα προβληθεί μόνο σε
φεστιβάλ), όμως χίλιες φορές έτσι, παρά με το αμερικανό
ψώνιο... |
|
|
|
| i n d i
e r o c k |
Swell Maps -
A Trip To Marineville,
Jane From Occupied
Europe
(Secretly Canadian/Hitch-Hyke) |
  |
Μία noisy ιστορία που
δεν αναγνωρίστηκε ποτέ...
Πώς να μην ακούς αυτούς τους
βρετανούς και τα δύο πρώτα τους άλμπουμ που επανακυκλοφορούν (με
τέσσερα bonus tracks στο ντεμπούτο, και δύο στο δεύτερο
άλμπουμ) και να μην κοιτάς κάτι τεράστιες αδυναμίες σου όπως οι
Pavement με ένα τεράστιο μειδίαμα, του στυλ "ξέρω τι άκουγες όταν
ήσουν μικρός Stephen Malkmus όταν ήσουν μικρός";
Τα δύο άλμπουμ
του 1979 και 1980 αντίστοιχα ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους,
τόσο που καν είχαν πάρει χαμπάρι και το κεντρικό δίδυμο του γκρουπ,
τα αδέλφια Nikki Sudden (κιθάρα/φωνητικά) και Epic Soundtracks
(ντραμς/φωνητικά), αλλά και ο κόσμος που άκουγε. Από τα πιο ατίθασα
και με ακόρεστη θέληση να ψάξουν πως μπορεί να ηχήσει μία
γραφομηχανή μέσα στο feedback της κιθάρας και το μακρόσυρτο
"crashhhhhhhh" από τα πιατίνια, οι Swell Maps πριν διαλυθούν
αποσύνθεσαν τις δομές του punk και δοκίμασαν την δικιά τους avant
garde ιδέα που αργότερα δανείστηκαν από τους Sonic Youth μέχρι τους
Sebadoh. Συγκρουόμενες κιθάρες, πρωτόγονο garage που έτεινε το χέρι
στους Can και αποτέλεσμα δύο ουσιαστικές DIY προτάσεις με πολύ
βαθύτερη σημασία. Ο Soundtracks αυτοκτόνησε, ο Sudden έγινε ρετρό
rocker και οι Pavement θριάμβευσαν. Περίεργη αυτή η
ζωή... |
|
|
|
| Εν CDομία... |
 |
Lali Puna -
I Thought I Was Over That: Rare, Remixed and B-Sides
(Morr/Penguin)
Μία φορά τα
σπάνια tracks τους είναι σαφώς καλύτερα από τα remixes τους.
|
 |
Great Lake
Swimmers - Bodies and Minds
(Fargo/Hitch-Hyke)
Η φωνή του Tony Dekker,
τραγουδοποιού και ηγέτη του γκρουπ, είναι το κλειδί της αυτής
της roots/rock/pop μπάντας που μοιάζει στους κλασικούς Neil
Young, Gram Parsons και Wilco. |
 |
Looptroop -
Fort Europa
(Burning
Heart/Hitch-Hyke)
Σουηδικό hip-hop που τιμά το είδος
με κοινωνικοπολιτικό πάθος του, αλλά δυστυχώς του λείπουν τα
peaks τραγούδια. |
|
| |
|
| DVD of the Week... |
Looking For A Thrill - An Anthology of
Inspiration
(Thrill
Jockey/Hitch-Hyke)
Pal, Εικόνα:
4:3, Ήχος: Dolby Digital Stereo, Διάρκεια: 5 1/2 ώρες
περίπου |
 |
Μπορώ να καθίσω να δω
ένα "μουσικό" DVD διάρκειας 5 1/2 ώρες όπου δεν ακούγεται ούτε
ένα μισό τραγούδι και όχι μόνο να μην φρίξω, αλλά να το
απολαύσω κιόλας; Ιδού το επίτευγμα της ανεξάρτητης εταιρίας
Thrill Jockey που βάζει μπροστά από την κάμερα 112 (!!!)
μουσικούς, και όχι μόνο, της εναλλακτικής σκηνής ρωτώντας τους
ποια θεωρούν την σημαντικότερη στιγμή μουσικής έμπνευσης που
είχαν στη ζωή τους. Και οι ιστορίες ρέουν εν αφθονία. Έτσι
βλέπεις τον Στιβ Αλμπίνι να σου μιλάει για την πρώτη φορά που
άκουσε σε κασέτα τους Ramones, τον ντράμερ των Mudhoney, Dan
Peters να σου μιλάει για το Solid Gold άλμπουμ των Gang Of
Four, την Bjork να σου μιλάει για τους 808 State και τους
Public Enemy, τον Ian MacKaye των Fugazi να θυμάται την πρώτη
συναυλία που είχε δει με τους Cramps, τον Howe Gelb των Giant
Sand να αναπολεί το Brown Sugar που άκουγε συνέχεια πιτσιρικάς
σ' εκείνη την πιτσαρία που στο πίσω μέρος της
ξημεροβραδιαζόταν παίζοντας (κάτι σαν) φλιπεράκι, τον David
Yow των Jesus Lizard να θυμάται τη συναυλία των Led Zeppelin
και την μελωδία του μεγάλου πιάνου που τελείωνε τη συναυλία,
τον θρύλο Mike Watt (Minutemen, μπασίστας των
επανασυνδεδεμένων Stooges) να θυμάται το σοκ που του προκάλεσε
το άλμπουμ Blank Generation των Richard Hell. Και ακολουθούν
καμία 100 αφηγήσεις ακόμα. Από τον John Parish, μέχρι τον Jon
Spencer και τους τρεις Υο La Tengo, από μέλη των Mouse On
Mars, μέχρι τον John McEntire των Tortoise, από τον μυθικό
free τζαζίστα Fred Anderson μέχρι τον σπουδαίο Carl Craig έναν
από τα σημαντικότερα κεφάλαια του ηλεκτρονικού ήχου του
Σικάγο, αλλά ακόμα και απλοί φίλοι της μουσικής ή ακόμα
ηχολήπτες, όλοι θυμούνται κάτι χαρακτηριστικό, κάτι δυνατό που
άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τη μουσική. Και εκτός από
τις "απλές" αναφορές σε κάποιο δίσκο ή σε κάποιο άλμπουμ που
τους χάραξε τη μοίρα, υπάρχουν και οι μοναδικές ιστορίες. Για
το πώς ο Neil Young και οι Crazy Horse δεν σταματούσαν να
παίζουν σε μία συναυλία παρά το γεγονός ότι είχε αρχίσει να
βρέχει καταρρακτωδώς, για το πώς ο Rocky Erickson είχε
"χαζέψει" τη μπάντα του επί σκηνής μη σταματώντας το σόλο του,
για την εμπειρία να βλέπεις την τεράστια ορχήστρα του Sun Ra
να ανεβαίνει στη σκηνή και να απλώνει τις παρτιτούρες της, για
την συναυλία ενός άγνωστου συγκροτήματος που έπαιξε μπροστά σε
20 άτομα στη μέρη του αμερικανικού πουθενά και που όμως τα
έδωσε όλα λες και δεν υπήρχε αύριο, κάνοντας τον Chris Brokaw
(κιθαρίστας των Come) να ξαναπιστέψει στη μουσική.
|
| Extras: Κανένα |
|
| | |
