| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| Max
Richter - Memoryhouse ,
OST - Hotel
Rwanda, Mostar - Sevdah
Reunion , DVD of the Week...► |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| c l a s s i
c a l / p o s t c l a s s i c a l |
Max Richter - Memoryhouse
(BBC, Radio 3, Late
Junction/Penguin) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ►TheTwins |
Το πρώτο δείγμα του
νεοκλασικού μινιμαλιστή, επανακυκλοφορεί.
Πριν
κυκλοφορήσει το Blue Notebooks και πριν προκληθεί cult αναταραχή απ'
αυτό το ευρωπαϊστή λυρικό, είχε προηγηθεί το 2002 το Memoryhouse, το
πρώτο δείγμα της κλασικής ονειροπόλησης του γερμανού μελωδού.
Περισσότερο αποσπασματικός και λιγότερο "θεατρικός", το ίδιο
μελαγχολικός και φθινοπωρινός (ιδεώδες εξώφυλλο), ο Richter στο
Memoryhouse, ψάχνει τον τρόπο για να στοιχειοθετήσει τη νοσταλγία
του επάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου. Κάτω από το πέπλο του
ενός φανταστικού ταξιδιού στην ιστορία του περασμένου αιώνα, οι
ηλεκτρονικές συνήθειές του κάνουν την διαφορά στην κλασική του
ευαισθησία. Τα έγχορδα μοιάζουν να περνούν πάνω από τις ράγες του
τρένου, τα μικρά θέματα αφηγούνται ένα μεγάλο ρέκβιεμ, μοναδικής
ομορφιάς και λεπτότητας.
Είναι τρομερό πως ένας μουσικός με τόση
περιορισμένη κλασική γνώση και εκμάθηση μπορεί να πετύχει τόσα πολλά
και κοντινά στο είδος. Και είναι τρομερό πως ένας που δεν έχει
(μάλλον...) περάσει ολόκληρα απογεύματά ακούγοντας Kraftwerk, μπορεί
να διακρίνει την ηλεκτρονική ακρίβεια.
Συνεχίστε τώρα "καρφί" με
το Blue Notebooks... |
|
|
|
| s o u n d t
r a c k |
OST - Hotel
Rwanda
(Rykodisc/Eros) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ►Rupert Gregson-Williams - Ambush |
Μία τραγωδία που δεν
πήρε χαμπάρι κανένας και ένα soundtrack που την
τιμά...
Δικαίως ο Don Cheadle ήταν υποψήφιος για το
βραβείο Όσκαρ Α Αντρικού ρόλου. Η ερμηνεία του στο Hotel Rwanda, στο
φιλμ όπου εξιστορείται η απερίγραπτη γενοκτονία που συνέβη στη
Ρουάντα το 1994, όπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς
κανένας να ρίξει μία δεύτερη ματιά στην αφρικανική χώρα, ήταν
εκπληκτική. Υποδύθηκε ιδανικά τον ξενοδόχο (αληθινή ιστορία) που
προσπάθησε να δώσει καταφύγιο σε όσους περισσότερους, στοιβάζοντας
τους μέσα στα δωμάτιά του.
Σ' αυτό το περιβάλλον των τρομακτικών
αναμνήσεων και της ανεπίτρεπτης αδιαφορίας του δυτικού,
"πολιτισμένου" κόσμου, οι Afro Celt Sound System, Wyclef Jean,
Deborah Cox, Andrea Guerra, Yvonne Chaka Chaka και κάμποσοι ακόμα,
προσφέρουν από μία μουσική σύνθεση που είναι μπολιασμένη από την
απόγνωση για το που μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος παραλογισμός και
από την τραγικότητα της αφιέρωσης. Μοιράζοντας το περιεχόμενο σε
ηλεκτρονικές συνθήκες που χρησιμοποιούν το programming για να
αποτυπώσουν τις στιγμές φρίκης και πόνου, σε πολυφωνικά τραγούδια
όπου η Μητέρα Αφρική μοιρολογεί, ακόμα και σε αμερικανική "στεγνή"
soul, η συγκίνηση ρέει και πάλλεται στο soundtrack, περνώντας από το
κέντρο των μουσικών συναισθημάτων. |
|
|
|
| w o r l d
|
Mostar - Sevdah Reunion
(World Connection/Ankh)
|
 |
| ΔΕΙΓΜΑ►U Stambolu Na Bosforu |
Ο αυθεντικός
βαλκανικός "σεβντάς" κατευθείαν από το Μόσταρ
Όταν ο
πόλεμος στη Βοσνία μαίνονταν, οι μουσικοί στο Μόσταρ συναντιόντουσαν
κάτω από το φως των κεριών για να παίξουν τους "σεβνταδές", τα
μπολιασμένα με την παράδοση των προγόνων τους και την τσιγγάνικη
"γραφή" μοιρολόγια τους. Μετά το τέλος του παραλόγου και αφού τα
δάκρυα στέγνωσαν (όχι όμως και οι μνήμες),ο τραγουδιστής Illijaz
Delic, o ακορντεονίστας Mustafa Santic, και πολλοί άλλοι μουσικοί
συγκεντρώθηκαν και πάλι για να ζήσουν εκείνο το "κρυφό μουσικό
σχολειό" που βίωσαν.
Κάθε τραγούδι τρεμοπαίζει από τα δυνατά
αισθήματα, από το ρυθμό του βιολιού στα γρηγορότερα τραγούδια, από
τους όλο ανθρωπιά βαλκανικούς σκοπούς, από τις ερωτικές αφιερώσεις,
από το ακορντεόν που ανοιγοκλείνει όπως η καρδιά ("παίζω Sevdah με
την ψυχή μου και όχι με τα δάχτυλά μου" λέει ο Mustafa Santic). Το
γεγονός ότι εδώ πρόκειται για έντονου τοπικού χαρακτήρα τραγούδια,
σημαίνει ότι πρέπει να αφήσετε την ευκολία του lounge ethnic και να
εμβαθύνετε. |
|
|
|
| DVD of the
Week... |
Festival Express
Pal, Region: 2, Εικόνα: Widescreen 16:9, Ήχος:
Dolby Digital Stereo, DTS Surround, Διάρκεια: 90 λεπτά
περίπου |
 |
Καλοκαίρι του 1970 το
ανάγνωσμα, έτσι για να χαρούν και οι ώριμες ηλικίες...
Η
ιστορία του Festival Express, του πρώτου κινητού φεστιβάλ στην
ιστορία της μουσικής, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τις
τελευταίες αναλαμπές της '60s ανεμελιάς και της χίπικης
αντίληψης ότι όλα θα πάνε καλά και δεν χρειάζεται να χολοσκάς
για τίποτα. Άλλωστε, μόλις έξι μήνες πίσω, τα τραγικά γεγονότα
του φεστιβάλ του Άλταμοντ με την δολοφονία του 18χρονου μαύρου
Meredith Hunter, είχαν επισημοποιήσει το τέλος της αθωότητας
των '60s και προανήγγειλαν αλλαγή του κλίματος...
Κι όμως
ο παραγωγός Ken Walker ήθελε να πάει κόντρα στα δυσοίωνα
σημάδια και να διοργανώσει ένα on the road μουσικό γεγονός,
πηγαίνοντας "το βουνό στον Μωάμεθ". Μέσα σε πέντε μέρες το
Festival Express έπαιξε σε τρεις πόλεις του Καναδά,
καλύπτοντας 2150 μίλια και ζώντας μαζί μέσα στο τρένο. Οι
Janis Joplin, The Band, Grateful Dead, Delaney and Bonnie,
Buddy Guy και άλλοι λιγότερο σήμερα γνωστοί (τι δηλαδή,
θυμάστε τους Mashmakhan;!), ταξίδεψαν όλοι μαζί εκείνες τις
πέντε μέρες, στήνοντας ένα ατελείωτο jam session που ξεκινούσε
μέσα στα βαγόνια και συνεχιζόταν στις στάσεις τους στα μεγάλα
στάδια.
Οι ενδιάμεσες συνεντεύξεις (του Walker και άλλων
μουσικών) που παρεμβάλλονται στα 90 λεπτά του ομώνυμου
ντοκιμαντέρ με υλικό που σώθηκε από εκείνη τη μεγάλη, άσκοπη
εξτραβαγκάνζα που στήθηκε τότε, κρίνονται από αδιάφορες μέχρι
άχρηστες. Η όλη όμως, αποκλειστικά μουσική αύρα, δεν μπορεί να
μην σου αφήνει μία γλυκιά γεύση στα αυτιά. Ειδικά όταν ξέρεις
ότι βλέπεις την Janis Joplin στην τελευταία καταγεγραμμένη
εμφάνιση της, να σε παρασέρνει με το "Cry Baby". Ή να βλέπεις
ολοζώντανο τον Gerry Garcia (Grateful Dead) ή τους The Band να
μεγαλουργούν με το "The Weight".
Απολαυστική και συνάμα
ενδεικτική σκηνή του τι συνέβαινε επικρατούσε μέσα στο τρένο;
Οι Joplin, Rick Danko (The Band) και ο Garcia παίζουν το
standard "Ain't No More Cane" και o Danko είναι τόσο "high"
που ακόμα και η ίδια η Joplin τον ρωτάει εάν είναι καλά. Εάν
σε ρωτάει η Joplin εάν είσαι καλά, τότε πρέπει να αρχίσεις να
ανησυχείς...
Ένα ντοκιμαντέρ με ιστορική αξία, νοσταλγική
τάση και μουσικά πολύτιμο. |
| Extras: Υπάρχει ένα ολόκληρο
DVD που προσφέρει 10 bonus tracks. Έχουμε και λέμε Grateful
Dead ("Hard to Handle", "Easy Wind"), Janis Joplin (δυναμίτης
τα "Move Over", "Kozmic Blues"), Buddy Guy (μεγάλη στιγμή το
"Hoochie Coochie Man"), Mashmakhan ("As Years Go By"), Eric
Anderson ("Thirsty Boots"), Ian & Sylvia ("Tears of
Rage"), Tom Rush ("Child's Song"), Seatrain ("Thirteen
Questions"). Τα 25 λεπτά των επιπλέον συνεντεύξεων, αγνοήστε
τα. |
|
| | |
