ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
Ali
Farka Toure - Red & Green ,Backini - Threads,Saybia - These are the days , Εν CDομία...►,
DVD of the
Week...► |
|
|
w o r l
d |
Ali Farka Toure - Red & Green (World
Circuit/Κίνησις) |
|
Τα δύο κλασικά
μονόχρωμα άλμπουμ του σπουδαίου μουσικού από το Μαλί μαζί.
Έγινε πασίγνωστος το 1994 με το άλμπουμ Talking
Timbuktu όπου φυσικά ο Ry Cooder έβαλε το χεράκι του, χρόνια πριν
από το Buena Vista Social Club όραμα. Βέβαια υπήρχε και
νωρίτερα... Ο Ali Farka Toure ξεκίνησε την μουσική πορεία παίζοντας
παραδοσιακά όργανα μέχρι που το 1957 έπιασε την κιθάρα, άκουσε
κασέτες με κλασικούς αμερικανούς bluesmen και από τότε άνοιγε μία
τις πόρτες της δυτικής δισκογραφίας. Πριν φτάσει στο σημείο να
φτιάχνει περίπλοκα τραγούδια με folk/blues αναφορές και α λα Richard
Thompson ακουστικές δυναμικές, στο Κόκκινο άλμπουμ που κυκλοφόρησε
το 1984 και στο Πράσινο άλμπουμ του 1988, έκανε το breakthrough προς
τα δυτικά αυτιά. Όταν ειδικά το Red, παίχτηκε τυχαία στο ραδιόφωνο
του BBC εκείνη την εποχή, προκάλεσε ένα μικρό πανικό με το κοινό να
αναζητά επίμονα να μάθεις ποιος ήταν αυτός που έμοιαζε με το χαμένο
μακρινό αφρικανό συγγενή του John Lee Hooker. Λιτός, τραχύς και
συνάμα με φυσική ακουστική ροή που έρχεται κατευθείαν από το Δέλτα
του... Μάλι, ο Toure και στα δύο άλμπουμ ακούγεται ως η φυσικότερη
folk δύναμη στην οποία μπορείς να χαρίσεις τα αυτιά σου εν έτει
2005. |
|
|
l o u n g
e / e l e c t r o n i c a |
Backini - Threads
(Lumenessence/Penguin) |
|
Μία ακόμα πρόταση του
σύγχρονου μουσικού blender... Ο βρετανός Backini, δηλαδή
Rob Quickenden, είναι ένας ακόμα νέος που την σήμερον μπερδεμένη
ημέρα, θέλει να μιλήσει με τους ίδιους σύνθετους όρους, που θέλει να
ανταποδώσει την ανακατωσούρα των ήχων της σημερινής εποχής. Και δόξα
τον καλό Θεούλη, σήμερα υπάρχουν τα απαραίτητα σύνεργα για να
διαπράξεις ενοποιήσεις, συγχρονισμούς, μίξεις μεταξύ των βασικών
συστατικών που έχεις στο μυαλό σου. Έχοντας ως βάση μία "λανθάνουσα"
lounge/easy listening/jazz ατμόσφαιρα, ο Quickenden προσθέτει από
πάνω και ότι περίεργο ηχόστρωμα ή sample σφήνα βρει, αφήνοντας από
τη μία αίσθηση ρετρό AM ραδιοφώνου και από την άλλη ενός νέου
project που παλεύει να βρει ποιοι δαίμονες τον παιδεύουν και του
αρέσουν περισσότερο. Πάντως θα μπορούσε να είναι άνετα Γάλλος και να
συλλαμβάνει τις ιδέες του έχοντας για θέα τον Πύργο του Άιφελ...
Ακούστε εμένα... |
|
|
p o p
/ r o c k |
Saybia - These are the days (Capitol/EMI)
|
|
Κουιντέτο από την
Δανία που ξέρει να αναλύει την βρετανική
ψυχοσύνθεση... Coldplay, Travis, Radiohead, Embrace,
Snow Patrol και διάφορα άλλα ακόμα... Το δεύτερο άλμπουμ των πέντε
δανών, έχει κατά νου όλα τα τρικ των παραπάνω rock γκρουπ που
παρενθέτουν κάπου κάπου και μία ακουστική κιθάρα για να ανυψωθεί το
συναίσθημα στο ρεφρέν. Κι όμως δεν τα αναμασούν. Τα αναδιπλώνουν, τα
ανανεώνουν, τα αναζωογονούν. Μπορεί να μην έχουν τα φόντα να τα
πάνε ένα βήμα παραπέρα, όμως ακούγοντας τα γερά mid tempo θεμέλια
του These are the days, απολαμβάνεις το γεγονός ότι γνωρίζουν πώς να
γράφουν ελκυστική μουσική, που ούτε απαιτήσεις τρελές έχει από τον
εαυτό της, αλλά ούτε πρόκειται να γίνει εύκολη λεία στα χέρια της
popular λαίλαπας. Αυτά, το συγκεκριμένο απόγευμα, μου
αρκούν. |
|
|
Εν
CDομία... |
|
Claude
Challe presents Emmanuelle Private Collection (Wagram/Ankh) Με τέτοιο
εξώφυλλο και καπάκι τον Claude Challe, εάν περιμένατε από τους
Laurent Dury, 7.M, Mondomo, Delerium, Louie Vega, κλπ. να
παίζουν κάτι άλλο από sexy, ερωτιάρικο lounge, ε, είστε πολύ
αφελείς... |
|
Κίτρινα Ποδήλατα - Μη Φεύγεις - 504 χιλιόμετρα
βόρεια της Αθήνας (MBI) Η μουσική της τηλεοπτικής σειράς 504
Χιλιόμετρα από την Αθήνα, από τα αξιόλογα Κίτρινα Ποδήλατα,
που έχουν αίσθηση της ευθύνης της pop/rock αποστολής.
|
| |
|
DVD of the
Week... |
The White Stripes -
Under Blackpool Lights (XL/EMI) Pal, Region 0,
Εικόνα: 4:3, Ήχος: DTS 5.1 Surround/DTS, Διάρκεια: 76
λεπτά |
|
Στο
Μπλάκπουλ της Αγγλίας, τον περασμένο Ιανουάριο του 2004, ένα
πεινασμένο κοινό υποδέχεται το δίδυμο των Jack και Meg White,
και το ταξίδι προς το παρελθόν του rock αρχίζει. Το
κιθάρα/ντραμς λιτό τους πλάνο αποδείχθηκε από το 2001 και μετά
το πιο ενθουσιώδες πλάνο για την αναθάρρηση της rock μουσικής,
και βλέποντας κανείς την αντίδραση του κοινού, συμπεραίνεις
ότι υπάρχει ακόμα δρόμος αισιοδοξίας μπροστά. Οι δύο νέοι
από το Ντιτρόιτ, κουβαλώντας τις blues/rock/garage εμμονές
τους, με την πιο αρχέγονη μορφή τους, μεταφέρουν τον διόλου
καλλωπισμένο ήχο τους στο χώρο, περιμένοντας άμεση αντίδραση
από το ένστικτο του όσων παρευρίσκονται εκείνη την ώρα στο
Μπλάκπουλ, αλλά και όσους το πνεύμα τους υπάρχουν εκεί δίπλα.
Το αγαπημένο τους "Jolene" της Dolly Parton υπάρχει εδώ,
όπως μία από τις καλύτερες στιγμές τους "The Hardest Button To
Button", το "Hello Operator" που άρεσε στον μακαρίτη τον John
Peel, το απόλυτο hit τους "Seven Nation Army", οι ατελείωτες
παραμορφώσεις στην κιθάρα που ο Jack White τιμά με την δέουσα
προσοχή και ευλάβεια. Αφήνοντας το αιώνιο θέμα εάν θέλουν ή
δεν θέλουν μπασίστα στην άκρη, οι White Stripes, χωρίς
φανταχτερά φώτα στη σκηνή ή φανταχτερά έξτρα στο DVD,
κοιτάζουν στο χθες του... αύριο μέσα από την πιο μινιμαλιστική
σφαίρα του μέλλοντος. |
Extas: Άδικα ψάχνετε... Εδώ δεν
ταιριάζουν. |
| | |