|
| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
|
Jet -
Born To Rock, Various Artists - Catskills Present
Straight Out The Cat Litter (Gourmet 2), The Walkabouts -
Shimmers, Στέλιος Μποτωνάκης - Έξω απ' το χρόνο, Thanos
Mikroutsikos/Gary Burton - Music Stories |
|
|
|
Jet - Born To
Rock
(Elektra/Warner) |
Πως θα μπορούσε
κανείς να βρει τους Jet τον τελευταίο ένα ενάμισι χρόνο στην επίπεδη
ήπειρο; Απλά θα ακολουθούσε τις γραμμές που δολάρια που άφηναν πίσω
τους τα λαγωνικά των εταιριών. Αυτά πριν καν ηχογραφήσει το
συγκρότημα έστω και ένα "α"...
Υπερφίαλος ο τίτλος
σκέφτεστε. Και εμείς κάτι τέτοιο είπαμε στην αρχή μέχρι που οι Jet
μπήκαν στο σώμα και στο πνεύμα του ροκ με τέσσερα μόλις δείγματα
ενός EP (στην Αγγλία κυκλοφόρησε ως "Dirty Sweet" με δύο διαφορετικά
κομμάτια) που όχι απλώς σου ανοίγει την όρεξη, αλλά σε
μετατρέπει στον πιο ανυπόμονο "λαίμαργο". Σαν ένα "Roll With It"
παιγμένο στις 45 στροφές (μην βάζουμε ιδέες στους αδελφούς Gallagher
και καταφθάσουν οι δικηγόροι), το "Rollover D.J", σου γεμίζει τα
ρουθούνια με rock αέρα, τον αυστραλέζικο όμως, εκείνο που η άμμος
τον κάνει τραχύ και δίνει στο denim τζάκετ άγρια όψη. Με τους
Strokes να κάθονται δίπλα δίπλα με τον Jagger και να του δείχνουν
πώς να παίζει τα ριφ των AC/DC, τα "Are You Gonna Be My Girl" (τα
φωνητικά υπογραμμίζουν την λέξη rock, "τραβώντας" τις λέξεις με
αλήτικο σθένος) και "Cold Hard Bitch", μιλάνε για κάτι παλιό και
γνώριμο, με φρέσκο και εντυπωσιακό όμως τρόπο. Που αξίζει.
|
|
|
Various Artists
-
Catskills Present Straight Out The Cat Litter (Gourmet
2)
(Catskills/Ankh) |
 |
| Συγνώμη δηλαδή,
αλλά εάν είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στους αμερικανούς
υπερόπτες εκπροσώπους του είδους και στους αντίστοιχους γάλλους,
έτσι και κάποιος μας κουνούσε μπροστά στα μάτια μας αυτή τη συλλογή,
τότε η επιλογή θα γινόταν τυπική διαδικασία. Οι Nobody, Feature
Cast, Bushy, Giant Robot Vs Pepe Deluxe, Capsule, Mex, Hardkandy,
Runaways, Bushy Vs Sonic Boo, Zero Theory, Bad Meets Evil, Vibra και
Sonorous Star, σίγουρα δεν χτυπάνε πολλά κουδουνάκια με τα ονόματά
τους, ωστόσο ακούγοντας την ειλικρινή τους διάθεση και πρόθεση να
πλάσουν με τα χέρια τους το hip-hop μείγμα έτσι ώστε να βγάλουν το
δικό τους καλούπι, θέλεις να τους υπογραμμίσεις και να τους έχεις
υπόψη. 15 διαφορετικές απόψεις παρουσιάζει το "Straight Out The Cat
Litter" και άντε να μιλήσεις μετά περί μονοδιάστατου μουσικού χώρου.
Από τρελές, funky, με έξτρα κρουστά για ακόμα μεγαλύτερο ξεφάντωμα,
μέχρι down tempo με μισοενορχηστρώσεις για να σπάνε το ξερό τους
ύφος (φανταστείτε κάτι σαν το εγχώριό μας low bap στυλ) και από
φωνητικές αποδώσεις με τον Dido/Eminem συνδυασμό να έρχεται στο νου
από πολύ μακριά μέχρι υποβόσκουσες Daft Punk ατμόσφαιρες που
παρέχουν το απαραίτητο glamour. Γιατί, μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για
Παρίσι... |
|
|
The Walkabouts -
Shimmers
(Glitterhouse/Hitch-Hyke) |
 |
| Ξεστομίζουμε
όλοι κάτι ανεξήγητα κάποιες φορές. "Δεν τους μπορώ άλλο". "Με έχουν
κουράσει". Και δεν φταίει κανένας άλλος από τον χρόνο που στην εποχή
μας, μας προσπερνάει σαν διαβολεμένος, και αδηφάγος όπως είναι,
θέλει να μας επιβάλλει κάθε στιγμή, σώνει και καλά, καινούργια
ακούσματα. Ναι, οι Walkabouts δεν δοκίμασαν και τα μεγαλύτερα βήματα
εξέλιξης από το "Setting The Woods On Fire" και μετά, ωστόσο δεν
έκατσαν και με σταυρωμένα τα χέρια ούτε π.χ στο άλμπουμ με τις
διασκευές, το "Train Leaves At Eight", ούτε στα προσωπικά project
των Chris (Eckman) & Carla (Torgerson). Τέλος πάντων...Αδικώντας
ελαφρώς τις πρώτες τους ηχογραφήσεις, οι Walkabouts συλλέγουν 13
τραγούδια που μέσα σ' αυτά βλέπεις το συγκρότημα που αρχικά έσπασε
το κατεστημένο θόρυβο της Sub Pop και στη συνέχεια πρόσθεσε ένα
σημαντικό λυρικό λιθάρι στο underground rock των '90s. Και στιγμές
όπως οι "Radiant", "Winslow Place", "Bordertown", μπορεί να μην σε
ενθουσιάζουν πρώην οπαδέ και trendy πλέον...οτιδήποτε, αλλά όχι όμως
να μας λες ότι σε κουράζουν κιόλας. |
|
|
Στέλιος
Μποτωνάκης - Έξω απ' το χρόνο
(Mercury/Universal) |
 |
| Τραγουδοποιός
με προσωπικό στίγμα εν έτει 2003; Ενώ έχουν μεσολαβήσει χιλιάδες
κόπιες (καλές, κακές, ικανές, μέτριες) του Dylan, του Neil Young και
εκατοντάδες του Σαββόπουλου και του Μάλαμα; Είναι επίτευγμα να
ξεκινάς ένα ντεμπούτο με καθαρό λόγο και εικόνα, υπόσταση που σχεδόν
σε ξενίζει, ειδικά σε εποχές που ο κόσμος πασχίζει για να διακρίνει
τις ελάχιστες διαφορές ανάμεσα στις μουσικές "μάζες" που του
πασάρονται. Ο Στέλιος Μποτωνάκης, δεν ξέρουμε εάν φύλαγε καιρό μέσα
του τόση δημιουργία, πάντως το "Έξω απ' το χρόνο" μοιάζει από τα
πλήρη έργα που φτιάχνουν οι βουτηγμένοι στις σκέψεις τους μουσικοί.
Ροκ στην αντίληψη και όχι τόσο στην υφή, o Μποτωνάκης συνθέτει ως
outsider rocker (το "Φυσάει αέρας" μπορεί να τα βάλει με κάθε
ηλεκτρικό θηρίο που ξέρετε) που προσπαθεί να σπάσει με ανορθόδοξο
τρόπο τους ακουστικούς/φολκ κωδικούς. Τα "Πράσινο Χάλι" και "Θα Βάλω
Πλώρη" θα μπορούσαν να κοιμούνται και να ξυπνούν με την έγνοια για
το πώς θα ξεφύγουν από τα "τετριμμένα". Δεν το κάνουν όμως γιατί
έχουν φυσικό χάρισμα να ξεχωρίζουν. |
|
|
Thanos
Mikroutsikos/Gary Burton - Music Stories
(Blue Note/EMI) |
 |
Αρχίζουν να
τρέχουν τα χέρια του Gary Burton επάνω στο βιμπράφωνο στο "Ballet
Story" και να κυλάνε σαν βελούδο στο αμέσως επόμενο "Song" και η
Καμεράτα παρακολουθεί τον μεγάλο μουσικό της τζαζ. Και εκείνος το
ίδιο. Χωρίς να μπερδεύεται ο ένας στα πόδια του άλλου.
Αυτό που
κυρίως μας αρέσει σ' αυτή τη συνεργασία είναι ότι η Καμεράτα
"κρύβει" πολύ πετυχημένα το μεσογειακό της ένστικτο αν θέλετε (αν
και στο "On A Travel" ο...λόγιος, ελληνικότατος κυματισμός της
θάλασσας έρχεται και φεύγει συνέχεια) και ο Burton από την άλλη, όχι
ότι δεν το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, βάζει επάνω από το τζαζ
κουστούμι του το πανωφόρι της κλασικής, χωρίς να γίνεται στυφός. Όσο
για τον Θάνο Μικρούτσικο η αξία της γραφής του μπορεί να διαπιστωθεί
ειδικά στο πολυσύνθετο ρυθμολογικά "Rythmos and Rhythm", στο οποίο
όπου απαιτείται η καλύτερη συνεργασία ανάμεσα σε όλους τους
συντελεστές, πρωταγωνιστές και μη. Την Καμεράτα διεύθυνε ο
Αλέξανδρος Μυράτ, ενώ ο κλαρινετίστας Νίκος Γκίνος και ο κρουστός
Δημήτρης Δεσύλλας συνόδεψαν τον Burton, που άκουσον άκουσον χαλάρωσε
όταν διαπίστωσε ότι δεν κατέστρεψε την πρώτη πρόβα με την
ορχήστρα... Μπαίνοντας για τα καλά στο κλίμα του βιμπράφωνου η
απότομο αλλαγή στις τρεις τελευταίες συνθέσεις που έγραψε ο
Μικρούτσικος για άλτο σαξόφωνο, του David Lynch στην προκειμένη
περίπτωση και το ηλεκτρικό μπάσο του Γιώργου Φακανά, μας δυσκόλεψε
μέχρι να συνηθίσουμε το "αφαιρετικό", τετ α τετ ύφος τους. Θα το
συνηθίσουμε σιγά σιγά... |
|
| |
|
