| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| Nitrada - We Don't Know Why But We Do It
, Coti -
Lido/Lato,The Veils - The
Runaway Found, Stranglers
- Norfolk Coast |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| E l e c t r
o n i c a |
Nitrada - We Don't Know Why But We Do It
(2.nd
rec/Penguin) |
 |
| HXHTIKA ΔΕΙΓΜΑΤΑ►Fading Away |
O Christophe Stoll aka Nitrada ξεκίνησε να παίζει
ντραμς σε punk γερμανικά συγκροτήματα. Πως στην πορεία κατέληξε ένα
έξοχο μέλος της "περιβαλλοντικής" electronica είναι ακόμα ένα από τα
μεγάλα, ευχάριστα μυστήρια της μουσικής...
Μία
μετακόμιση στο Αμβούργο και η εμπλοκή με τις νέες τεχνολογίες, έβαλε
στο νεαρό γερμανό στο ηλεκτρονικό παιχνίδι, εκείνο που θέλει να
χρωστά περισσότερα στον Brian Eno παρά στους Aphex Twin.
"Καταθλιπτικά beats με ρομαντική γεύση" είναι μία από τις
πινακίδες που του έχουν φορέσει ήδη από το πρώτο του ντεμπούτο EP
"0+", όμως μην αφήνετε μία φράση να ζυγίσει την απόλαυσή σας.
Μικροσκοπικά beats που φοβούνται να βγουν στον ήλιο, γυναικεία
φωνητικά το ίδιο δειλά, ρυθμολογία αβέβαιη για την δομή της, αλλά
τόσο σίγουρη για την εκφραστικότητα της, μελωδίες που βγαίνουν μέσα
από τα θαμπά νυχτερινά φώτα του εξωφύλλου. Η παγωμένη ομορφιά του We
Don't Know Why But We Do It δεν ένα ακόμα trendy happening όπου η
pop παράδοση συναντάει την ηλεκτρονική βλέψη, στήνοντας ένα ακόμα
επιτηδευμένο άλμπουμ από τα πολλά που κυκλοφορούν εκεί έξω χωρίς να
ξέρουν το γιατί. Πολύ ισορροπημένο, με καρδιά ανθρώπινη παρά το
μηχανικό περίβλημα, το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Christophe
Stoll aka Nitrada, μπορεί να επεκτείνει την ηλεκτρονική, και όχι
μόνο, προοπτική σας. |
|
|
|
| E l e c t r
o n i c a |
Coti - Lido/Lato
(Poeta Negra) |
 |
O γνωστός παραγωγός που τολμά περισσότερο από κάθε
άλλον, ξέρει να κάνει το ίδιο όταν βάζει την υπογραφή του κάτω από
τα δικά του έργα...
Δεν ξέρουμε εάν τον παιδεύει πολύ η
διαδικασία να βγάλει από το πετσί του τον ρόλο του παραγωγού και να
φορέσει τα ρούχα του δημιουργού. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι στο
τέταρτο του προσωπικό άλμπουμ ο Coti K εμβαθύνει και πάλι άφοβα στην
ηλεκτρονική φύση-αδυναμία του, ιχνηλατώντας ένα άλμπουμ που θα
εκτιμηθεί κυρίως από εκείνους που σε χαλεπούς fast food καιρούς
ξέρουν να αφοσιώνονται σ' ένα άκουσμα. Γδύνοντας τις αφαιρετικές,
μινιμαλιστικές συνθέσεις του από κάθε ρυθμολογία, κάθε λογική πλοκή,
κάθε φυσιολογική ροή (αλήθεια ποιος μπορεί να το ορίσει αυτό στη
μουσική, το πιο ελεύθερο πεδίο δημιουργίας της τέχνης;), ο Coti K,
ψάχνει κάτω, πάνω, αριστερά και δεξιά από τα στρώματα των ήχων, να
ανακαλύψει τις υφές της μουσικής. Εάν αυτό σας βάζει σε
σκέψεις ότι αυτομάτως τα συναισθήματα σας παραγκωνίζονται, αφήστε τα
επιβλητικά "shaker s." και "beben g." να σας τις σβήσουν. Λίγη
προσοχή και επιμονή χρειάζεται για να στραγγίσετε από ένα
φαινομενικά δύσκολο κατασκεύασμα, την μέθεξη και την ευφορία.
|
|
|
|
| I n d i
e R o c k |
The Veils - The Runaway Found
(Rough
Trade/Hitch-Hyke) |
 |
| HXHTIKA ΔΕΙΓΜΑΤΑ► Guiding Light |
Τελικά μοιάζουν ή δεν μοιάζουν με τους Smiths; Τελικά
το μεγαλειώδες comeback που ετοιμάζει ο Morrissey θα τους χαλάσει ή
όχι το momentum;
Η Rough Trade έχει πέσει από πάνω από
τους και καταστρώνει το μεγάλο αληθινό και όχι αληθοφανές hype. Και
με σχόλια του στυλ ότι ορισμένα τραγούδια από το ντεμπούτο τους θα
μπορούσαν να χωρέσουν στο The Queen Is Dead των Smiths, δεν είναι
και ότι πιο εύκολο να σταθείς μπροστά του και να το εμποδίσεις. Που
όμως θα καταλήξει αυτή η σύγκριση; Μα φυσικά όπου θελήσουν οι ίδιοι
οι Veils.
Ρομαντικοί που ξέρουν να πονούν, αλλά και να
ξεχωρίζουν το καλό, ιδιαίτερο, κοφτό κιθαριστικό θέμα, οι Veils,
μέσω των φωνητικών του Finn Andrews που βουτάνε το "μαχαίρι μέσα στο
μέλι", μαθαίνουν ακολουθώντας τα βήματα των Smiths, ωστόσο δεν
πατάνε προκλητικά επάνω στα ίδια τους τα ίχνη. Το "The Wild Son"
βάζει ένα στραβό χαμόγελο στο στόμα σου για τις θύμησες, ωστόσο
έχουν την ποιοτική "pop" έκφραση που λείπει από τους πολλούς
νεογκαραζιέριδες που μαζεύτηκαν τελευταία... |
|
|
|
| R o c
k |
Stranglers - Norfolk Coast
(Roadrunner/FM) |
 |
| HXHTIKA ΔΕΙΓΜΑΤΑ►Norfolk Coast |
Δεν τολμάμε να κάνουμε λόγο για κουρέλια που
τραγουδάνε ακόμα γιατί ο J.J Burnel έχει και μαύρη ζώνη στο
καράτε...
Όπως το γυριστό κτύπημα του μπασίστα των
Stranglers μπορεί ακόμα να κάνει ζημιά, έτσι και το φουριόζικο
keyboards-rock των παραλίγο punk θρύλων μπορεί να σου αναποδογυρίσει
το απόγευμα. Θέλοντας να μπουν στο μάτι πολλών "αναλυτών" που πάντα
ζυγίζουν το κοντράστ ηλικίας-δημιουργίας (άθλιο...), οι
Στραγγαλιστές, ρίχνοντας το πιο υποτιμητικό τους βλέμμα στο
ημερολόγιο, κάνουν το κέφι τους με φρεσκάδα και την κλασική τους
κυνική ματιά. Αν και το "Dutch Moon" δεν καταφέρνει να κλείσει την
τριλογία "Golden Brown" και "Always The Sun", το ομώνυμο τραγούδι
ανοίγει το άλμπουμ κάνοντας σαφές ότι υπάρχει ακόμα καύσιμο στο
ρεζερβουάρ του γκρουπ. |
|
| |
