|
| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
Keen-O - Nobody Knows How And Why, Annie
Lennox - Bare, Ανδριάννα Μπάμπαλη - ...Και Η Γη ,
Film - No Luggage , Joakim - Fantomes, Killing Joke - Killing
Joke, Mars Volta
- De-Loused In The Comatorium, New York
Noise
|
|
|
|
Keen-O - Nobody Knows How And
Why
(Materiali
Sonori/Ankh) |
 |
| Κάπου μεταξύ Material, Rain Tree
Crow (η ανάκαμψη των Japan το '91 που αξίζει όσο ψάξιμο κι αν
ρίξετε), Tuxedomoon και Jah Wobble, οι Keen-O, οριοθετούν τις
επιβλητικές ενορχηστρώσεις τους που αντανακλούν την μουσική κλάση
των μελών τους. Keyboards, sampler, programming και "synthetic
ambience" (!) θέτουν τα πράγματα σε σύγχρονα ηχοτόπια που έχουν
φανερές αρτίστικες τάσεις και μεταμοντέρνες ανησυχίες και
ευαισθησίες (για τα δύο τελευταία το highlight του άλμπουμ "I Must
Be Here" μπορεί να καταθέσει πάρα πολλά). Το γήινο παίξιμο του Arlo
Bigazzi στο μπάσο, ένα μέχρι παρεξήγησης κοντινό στυλ στο dub groove
του Bill Laswell, είναι από τα βασικά πράγματα που διατηρεί το
"Nobody Knows How And Why" σε επαφή με τον "τετριμμένο" μουσικό
κόσμο. H φωνή του Reninger, είτε τραγουδάει (σπάνια) είτε αφηγείται
(συχνά) είναι το ίδιο απαιτητικό συναισθηματικά με το πλασάρισμά του
στο βιολί που στο "L' Eresia di Basilide" μοιάζει με
τσιγγάνικο καημό. Όλοι οι καρποί του άλμπουμ προέρχονται από την
ομαδική δουλειά που οι τέσσερις πρωταγωνιστές γνωρίζουν πόση σημασία
έχει. |
|
|
Annie Lennox - Bare
(BMG) |
 |
Η Lennox υπήρξε ρομποτικό
ανδρογύναιο και ρομαντική που λιώνει μέσα σε δύο αντρικά μπράτσα.
Ντύθηκε με leather και με τούλια. Πέταξε δηλητήριο αλλά είπε και
αληθινά λόγια αγάπης. Δοκίμασε όλες τις πλευρές της έκφρασης και
αυτός είναι ο λόγος που χαίρει χρόνια μαζικής αποδοχής, αν και δεν
είμαστε σίγουροι ότι απέκτησε ποτέ ένα πιο cult κοινό και μία
ανάλογη βαθιά, ειδική σχέση μαζί του. Πριν ακόμα αποφανθούμε εάν το
άλμπουμ είναι καλό ή αρκετά καλό, είχαμε καταλήξει ότι με άλμπουμ
σαν το "Bare" η Lennox μπορεί να ανακηρυχθεί θεά των mainstream
"ερωτογενών" πόθων, η πιο glossy "δραματική" ερμηνεύτρια που υπάρχει
στο ρετιρέ της μουσικής βιομηχανίας. Η φωνή της αναπολεί θλιμμένα,
κριτικάρει με πειθώ, αλλά δεν παρακαλάει καμία ανάμνηση που πήγε
στραβά. Το ιδιαίτερο crooning στην ερμηνεία της είναι το θεόσταλτο
αβαντάζ που την διαφοροποιεί και της δίνει την ευχέρεια να
ανοιγοκλείνει τις πόρτες των συναισθημάτων. Ο "πόνος" της
αντανακλάται στην τέχνη της, μπορεί όχι ίσως με τον πιο αληθινό
τρόπο (αυτό το glossy που λέγαμε παραπάνω...), αλλά σε τέτοιο βαθμό
που να διαβάζεις αυτά που έχουν να πουν οι στίχοι της ("Hopelessness
it's the sound of one hand clapping").
Η απόδοση της Lennox
βρίσκεται στο επίκεντρο χωρίς να καλύπτει την δουλειά όσων την
βοήθησαν μουσικά (μοιράζει το παιχνίδι σε στητό ροκ, electronica
εντυπώσεων και μπαλάντες με βαθύ ψυχισμό) και στην παραγωγή (ο
Stephen Lipson έχει λόγο και στην μουσική εκτέλεση). Ο τρόπος που
τονίζει τα "γιατί" κάθε τραγουδιού της είναι αρκετός για να φτιάξει
τον prive "Annie Lennox" κόσμο που έτσι και είστε και λίγο
ονειροπόλοι ή 40άρηδες που μόλις χωρίσατε θα τον χαρείτε.
|
|
|
Ανδριάννα Μπάμπαλη - ...Και Η Γη
Γυρίζει
(Universal) |
 |
Η Ανδριάννα Μπάμπαλη ακούστηκε για
πρώτη φορά στο "Μπραζιλέρο" του Νίκου Πορτοκάλογλου με το τραγούδι
"Δεν είναι αργά". Οι εντυπώσεις που άφησε ήταν τέτοιες που σύντομα
θα της θα δινόταν το πράσινο φως για το ντεμπούτο άλμπουμ της. Η
φρεσκάδα της νεαρής ερμηνεύτριας είναι διάχυτη στο άλμπουμ.
"Φρεσκάδα" που δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την αβάσταχτη
ελαφρότητα των Hi-5 και το στρίμωγμα της ευφυίας στη γωνία, αλλά με
την ποπ/ροκ εικόνα που φλερτάρει ντόμπρα τις ραδιοφωνικές
συχνότητες.
Τα hit "Χαράζει το όνειρο" και "Μόνο εσύ" (ντουέτο
με τον Νίκο Πορτοκάλογλου) δεν ματαιοδοξούν όλο κενότητα. Κάτι που
δεν συμβαίνει ούτε με τα ακόμα πιο upbeat "Κοίτα με" και "Μία ευχή".
Η ενορχήστρωση του Χρυσόστομου Μουράτογλου φροντίζει με τον
καταλληλότερο τρόπο την "απονήρευτη" ερμηνεία της Μπάμπαλη, που
εκπέμπει αδιάκοπα χαριτωμένα και αθώα vibes. Ακούστε την στο "H
χαρά" και "δείτε" μπροστά σας το πλατύ της χαμόγελο, την όλο
παιδικότητα ειλικρίνειά της. Η "διάσημη" τον τελευταίο καιρό λύρα
του Μάνου Πυροβολάκη, χαρίζει και εδώ ιδιαίτερα χρώματα,
προσθέτοντας παραδοσιακές πινελιές σ' ένα...συμπαθέστατο, απ' όλες
τις απόψεις άλμπουμ. |
|
|
|
Film - No Luggage
(Hitch-Hyke) |
 |
Οι Δημήτρης Μπόρσης (μπάσο, στίχοι,
φωνητικά), Μάκης Δρόσος (κιθάρα), Κώστας Μπόρσης (drums) και Ελένη
Τζαβάρα (φωνή) πρέπει να μοίρασαν σωστά το χρόνο τους. Από τη μία
έκαναν πολλές ασκήσεις επάνω στις αμερικάνικες μελωδίες με την σωστή
κιθαριστική αντίληψη μαθαίνοντας όλα τα βασικά από την καλή (ξένη
νοοτροπία) και από την ανάποδη (ελληνική νοοτροπία). Από την άλλη
δοκιμάζουν σε κάθε τραγούδι προσθήκες, αλλαγές, πινελιές ιδεών που
το ευεργετικό τους αποτέλεσμα είναι ότι βγάζουν από πάνω από το "No
Luggage" γρήγορα και πειστικά την εικόνα των "νεόφερτων" που θα
κερδίσουν εκ του ασφαλούς την "θεσούλα" τους στην αγγλόφωνη ελληνική
σκηνή παίζοντας τα "ίδια" με όσους έχουν προηγηθεί...
Με την
δουλειά των Σπύρου Παπαγιανόπουλου και Μανώλη Αγγελάκη στη μίξη να
αναδεικνύει τον κόπο των παιδιών (ο δεύτερος κάνει ουσιαστική
δουλειά και στην παραγωγή) και την φωνή της Ελένης Τζαβάρα να κλέβει
που και που την παράσταση από την ψαγμένη ενορχήστρωση, οι συνθέσεις
δεν περιμένουν να ρουφήξεις ότι πιασάρικο υλικό διαθέτουν, αλλά σου
δίνουν συνέχεια "άκρες" για να στήσεις καλύτερα αυτί και να
εξαντλήσεις το κάθε τραγούδι μέχρι τέλους. Με το σκοτεινό, ολίγον
post rock προφίλ που πάνε να υιοθετήσουν ορισμένες φορές να τους
κάνει ακόμα πιο ελκυστικούς, οι Film έχουν ανοιχτό ορίζοντα μπροστά
τους. Γιατί ξέρουν τα βασικά αλλά και τις δυνατότητές τους.
|
|
|
Joakim - Fantomes
(Versatile/Ankh) |
 |
| Στα είκοσι του αγόρασε ένα
χαλασμένο synthesizer και λίγο αργότερα θα δώσει ένα ντέμο του στον
Gilbert Cohen, ιδιοκτήτη του Versatile label. Το στυλάτο, τζαζίστικο
ντεμπούτο του "Tigersushi" θα κυκλοφορήσει και οι προσδοκίες
"εργαζόμενου" και "εργοδότη" θα δικαιωθούν. Τώρα, με το "Fantomes"
δικαιώνεται το ανήσυχο πνεύμα του δημιουργού που δεν ψάχνει να
βολευτεί στο electro σκηνικό που μπορεί άνετα να τοποθετηθεί, αλλά
αντιθέτως ψάχνει που και πως θα κάνει τις τομές του. Για παράδειγμα
δίπλα δίπλα στέκονται τα τραγούδια "La Mouette" και "The Minimum Of
Life" δίχως τίποτα το παράξενο στην διάταξή τους κι όμως η ουσία των
κόσμων τους απέχει χιλιόμετρα έμπνευσης η μία από την άλλη. Το
πρώτο, από τις πιο σαγηνευτικές, μινιμαλιστικές σύνθεσεις που έχουμε
ακούσει τελευταία, το δεύτερο βασίζεται στη βάση ενός
επιβλητικότατου μπάσου πάνω όπου στηρίζονται synths που δεν σε
καλούν κοντά με τη ζεστασιά τους όσο με την περίεργη μορφολογία
τους. Είναι αφαιρετικά χωρίς να κοστίζουν στο groove και συνάμα
"θεατρικά" προτιμώντας σαφέστατα το ατμοσφαιρικό noir από την
χαζοχαρούμενη επιθεώρηση. Εκλεκτικός μέχρι τέλους, ο Joakim βλέπει
την electronica πίσω από σκούρα γυαλιά, δίνοντας χώρο στην
ευρηματικότητα και αποφεύγοντας τις στείρες εμμονές. Πίσω από τα
acid jazz beats του "Partly Fish, Partly Pauper" ή την ατμοσφαιρική
αυλαία του ομώνυμου "Fantomes", δεν μπορεί να κρύβεται κάποιος που
ψάχνει εύκολες λύσεις... |
|
|
Killing Joke - Killing
Joke
(Zuma/Sony) |
 |
| Με κάθε ευπρέπεια στην έκφραση και
διακριτικό λόγο θα πούμε ευθύς εξ αρχής ότι το ενδέκατο άλμπουμ των
Killing Joke παίρνει σκαλπ. Με όλα τα αυθεντικά μέλη παρατεταγμένα
(Jaz Coleman - φωνητικά, keyboards, Geordie Walker - κιθάρα, Youth
-μπάσο) και έναν σούπερ σταρ της εποχής να τιμάει την επιρροή που
είχε το συγκρότημα στην μουσική του ανατροφή (Dave Grorl - από τα
πιο εντυπωσιακά ντραμς που θα ακούσετε αυτή τη χρονιά), το
συγκρότημα, λες και τα ρουθούνια του έχουν γεμίσει από την μυρουδιά
της αποκάλυψης που πλησιάζει, ταμπουρώνονται πίσω από την heavy
μουσική και αντιδρούν με προφητείες που ταλαιπωρούν και μυαλά και
αυτιά. Και όταν λέμε "heavy" εννοούμε τόσο heavy που κάνει τα μισά
heavy metal συγκροτήματα να μοιάζουν με backing bands του Robbie
Williams. Τρίβοντας τις φρενήρεις κιθάρες επάνω στα διαπεραστικά
keyboards και τα αεικίνητα ντραμς επάνω στην ερμηνεία του Coleman
που μοιάζει με διαταραγμένη σειρήνα συναγερμού, το άλμπουμ
(σηματοδοτεί νέο ξεκίνημα η ομώνυμη ονομασία;), κάνει ποδαρικό με
τρία μαύρα μηνύματα "The Death & Resurrection Show", "Total
Invasion" και "Asteroid" (άνετα θα μπορούσαν να το έχουν γράψει οι
Ministry) που ξύνουν το μυαλό με αληθινά τραχείς νότες. Με το
τέταρτο "Implant" αρχίζεις και πακετάρεις μήπως και δεν βρεις θέση
στο καταφύγιο... Ακάματα "βίαιοι", ασυγκράτητα επιθετικοί, αμελητέα
κουραστικοί ή γραφικοί, οι Killing Joke βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς
macho πιτσιρικάδες. Ποια γυαλιά. Κιάλια τους φοράνε... |
|
|
Mars Volta - De-Loused In The
Comatorium
(Universal) |
 |
Κάποτε υπήρχε ένα συγκρότημα
ονόματι At The Drive-In που αντί να γευτεί την εξωφρενική επιτυχία
που απολαμβάνουν σήμερα οι Strokes, βρέθηκε να διαλύεται αφού η λέξη
"hype" τους έπνιξε πριν καλά καλά την απολαύσουν. Και το "hype" σ'
αυτή την περίπτωση δεν ήταν κούφιο. ’ξιζε τους διθυράμβους του. H
εξέλιξή τους, οι Mars Volta, αξίζουν ένα τσουβάλι περισσότερους.
Εκεί που οι At The Drive-In τέντωναν την ένταση του emotional
punk, με live εμφανίσεις που ρουφούσαν κάθε σταγόνα ιδρώτα από τα
δέρματα, το concept ντεμπούτο άλμπουμ των Mars Volta στεγνώνει
πρωτίστως την αντίληψη.
Λες και οι Fugazi έκαναν εντατικά
μαθήματα "προοδευτικού ροκ", οι Omar Rodriguez-Lopez και Cedric
Bixler Zavala, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του γκρουπ γύρω από
τους οποίους γυρίζουν όλα, πηγαίνουν την ένταση του punk ένα
τεράστιο βήμα παραπέρα. Εάν ο Thom Yorke είχε μεγαλώσει με αυστηρή
Black Flag δίαιτα, ίσως να κατέληγε κάπως έτσι. Όπως καταλαβαίνεται,
η υπόθεση διαθέτει βαρύτητα..
Απερίγραπτα πολυεπίπεδο (μοιάζει
με ιαπωνέζικη κατασκευή αυτοκινητόδρομου), το άλμπουμ δεν διαθέτει
10 τραγούδια όπως δηλώνει, αλλά 10 στην νιοστή, μιας και κάθε
σύνθεση κρύβει μέσα της αμέτρητες παραλλαγές. Κιθάρες εμφανίζονται
από μακρινό πλάνο των Genesis και εξαφανίζονται σε μαύρες τρύπες από
εφέ, synths που αμφιβάλλεις εάν είναι όντως synths διαθλώνται,
σουρεαλιστικοί στίχοι (αφιερωμένοι όλοι σ' ένα "τρελό" φίλο τους,
ανήσυχο καλλιτέχνη που έφυγε άδικα από την ζωή) και αλλαγές ρυθμών
που ίσως να μην έχουν προηγούμενο στην συχνότητα που συμβαίνουν,
συνθέτουν το πιο φιλόδοξο επιχείρημα που ανέλαβε να καθοδηγήσει ποτέ
ο παραγωγός Rick Rubin (συμμετέχουν και οι φίλοι Flea και John
Frusciante των Red Hot Chili Peppers). Πέραν όλων των παραπάνω, το
"De-Loused In The Comatorium" διατηρεί τον ατόφιο "punk" πυρήνα
του.
Από τα άλμπουμ που δεν περιγράφονται εύκολα και
πρέπει μόνο να τους αφιερώσεις χρόνο για να ανακαλύψεις όλους τους
διαδρόμους του. Και το ξαναλέμε. Ένα από τα καλύτερα της χρονιάς.
|
|
|
New York Noise:
Dance Music From
The New York Underground
(Soul
Jazz/A&N) |
 |
Η εκλεκτικότατη Soul Jazz Records
συνεχίζει να σκάβει σε όποιο μέρος πιθανολογεί ότι θα βρει
"αρχαιολογικό" εύρημα και όσοι την παρακολουθούν στενά ξέρουν ότι τα
ποσοστά επιτυχίας της πραγματικά δεν συγκρίνονται με κανενός άλλου.
Βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση όταν "φτυαρίζεις" στην Νέα Υόρκη
είναι αδύνατο να μην έρθει στην επιφάνεια υλικό αξίας. Το "Νο Wave"
feeling περικυκλώνει η συλλογή θυμίζοντας συγκροτήματα που ανέδειξαν
την ατονική μουσική, το όλο γωνίες χορευτικό ρυθμό τους, αυτό που
σήμερα συγκροτήματα όπως οι Strokes, Radio 4 και Yeah Yeah Yeahs,
έχουν αναδείξει σε must μόδα χωρίς μάλιστα να καθίσουν να
σπαζοκεφαλιάσουν για το πώς θα την διαμορφώσουν. Με ένα μικρό
facelift είχαν τελειώσει.
Οι Liquid Liquid, ESG (στην
καταπληκτική περίπτωση των αδελφών Scroggins είναι απαραίτητο να
εμβαθύνετε), Konk, DNA, Mars, Dinosaur L (project του τσελίστα
Arthur Russell), Material (ακούστε από πότε μεγαλουργεί ο Bill
Laswell), Glenn Branca (γνωστός και μη εξαιρετέος κιθαρίστας με
μινιμαλιστικές εμμονές), Bush Tetras, The Dance, Theoritical Girls,
Rammelzee Vs K.Rob, Defunkt, The Contrortions, The Bloods και Lizzy
Mercier Descloux, συνήθιζαν να κομματιάζουν τους ρυθμούς, να
προσθέτους το "funk" στο "punk" και να ηχούν σαν να μην εξαρτήθηκαν
ποτέ από καμία επιρροή. Πράγματα που σήμερα επαναλαμβάνουν πιο
πιασάρικα κάποιοι άλλοι... |
|
| |
|
