|
| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| Metallica - St. Anger , Deftones -
Deftones, Bob Marley & The Wailers - Live At The
Roxy, Albert De Paname & Raghunath Manet -
Indiamond, Ξύλινα Σπαθιά - Live
|
|
|
|
Metallica - St.
Anger
(Vertigo/Universal)
|
 |
Όλα ξεκινούν
από την παραγωγή στο "St. Anger". Οι τότε παρόντες στο στούντιο
(τότε δεν είχε ακόμα καταφθάσει ο Robert Trujillo για να αναλάβει
την ορφανή θέση του μπασίστα και ο Rock κάλυψε τις "τετράχορδες"
ανάγκες) αδιαφόρησαν για το τι μπορούν να τους προσφέρουν οι αξίας
εκατομμυρίων κονσόλες και προτίμησαν μία ηχογράφηση πολύ πιο άμεσο,
πιο speed και δίχως φτιασίδια. Μία τέτοια στάση ήταν λογικό ότι δεν
μπορούσε να συνδυαστεί με ψαγμένη μουσικά θεματολογία α λα "And
Justice For All", αλλά μόνο με "βία επάνω στη βία"...
Θολό, ακαθόριστο και δίχως αιτία είναι το νέο hardcore/metal
προσωπείο των Metallica που αναπόφευκτα (;!) δοκιμάζουν.
Εγκλωβισμένοι μέσα στην αγωνία-εμμονή να ηχήσουν στα σαράντα τους
και στην εποχή του nu metal, "αδίστακτοι" και ανυποχώρητοι, χάνουν
το δάσος. Έτσι φτάνεις στο έβδομο, όγδοο τραγούδι και ψάχνεις ακόμα
το "Metallica" στίγμα μέσα σε ένα βαλτώδες, επίπεδο, "περισσότερο
φαίνομαι παρά είμαι" επιθετικό σκηνικό. Με τις funk γνώσεις του
Trujillo να μένουν στο ράφι και την δεδομένη, μοναδική σόλο
ικανότητα του Kirk Hammett να χαραμίζεται στο παίξιμο ακόρντων, το
εκνευριστικό ταμπούρο του Ulrich αναλαμβάνει να σε εκνευρίζει μέχρι
τέλους με την μεταλλική "νταν-νταν" χροιά του (ακόμα
μία...καινοτομία που αποτυχαίνει παταγωδώς).
Το "St.Anger" δεν
είναι Metallica. Είναι μία προσπάθεια μεταμόρφωσης που δημιουργεί
όμως μόνο δυσάρεστες απορίες παρά ευχάριστες εκπλήξεις.
|
|
|
Deftones -
Deftones
(Maverick/Warner) |
 |
Πριν από δύο
περίπου χρόνια οι Limp Bizkit και όλοι οι ακόλουθοι τους που είχαν
πηδήξει επάνω στο βαγόνι του nu metal, αλάλαζαν σαν πρωτόγονοι και
το mainstream καλοδεχόταν την νέα σκληρή μορφή που είχε πιάσει
τον..."ούγκ" παλμό της αμερικανικής νεολαίος (που μεταξύ μας είχε
βαρεθεί την ποπ των boy - girls bands και απλώς ήθελε να
αλλάξει...περιβάλλον). Σήμερα, ο Fred Durst πρέπει να ψάξει πάρα
πολύ για να βρει αληθινούς φίλους που περιμένουν με ανυπομονησία τη
νέα δουλειά των Limp Bizkit, σε αντίθεση με τους Deftones που με το
ομώνυμο άλμπουμ τους φανερώνουν διαθέσεις ωρίμανσης και παραμονής
στην επιφάνεια της δημιουργίας και όχι της μόδας. Και έχουν
πραγματικούς φανς να τους υποστηρίζουν.
Την ώρα που κάτι
τραγικοί τύποι στυλ Papa Roach και Staind, εξακολουθούν να
μοιρολατρούν πάνω από αχρείαστα εκκωφαντικές κιθάρες εξαντλώντας το
"είμαι μόνος, πονάω, πρέπει να ξεσπάσω" παραμύθι, ο Moreno οδηγεί
τους Deftones βήμα βήμα στην συνετή...έκρηξη συναισθημάτων.
"One
of those days you'll break me of many things/some cold white day,
but you're crazy if you think I would leave you this way...". Ο
Moreno έχει (και) ευαίσθητη πλευρά (φυσικά σχετικά είναι όλα...) και
ξέρει να την χωρέσει στις συμπληγάδες της μουσικής των Deftones.
Σωστές δόσεις έντασης. |
|
|
Bob Marley &
The Wailers - Live At The Roxy
(Island Def
Jam/Universal) |
 |
Όταν
κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό η Deluxe έκδοση του "Rastaman
Vibration"
συμπεριλάμβανε δέκα από τα τραγούδια που έπαιξε
ζωντανά ο Bob Marley στις 26 Μαίου του 1976 στο Roxy club του
Χόλιγουντ. Βρισκόμενος ένα βήμα πριν από το peak της καριέρας του, ο
Marley (που προωθούσε το τότε φρέσκο στην κυκλοφορία "Rastaman
Vibration") ηχεί όσο πιο γήινος μπορεί να φανταστεί κανείς, με το
"No Woman No Cry" να σπαράζει καρδιές, ενώ όση ώρα διαρκεί το
"Lively Up Yourself" πείθεσαι εύκολα ότι η reggae είναι ότι καλύτερο
υπάρχει τριγύρω. Πως "ολοκληρώνεται" τώρα η εικόνα του "Live At The
Roxy"; Με ένα έξτρα CD όπου οι υπεύθυνοι φύλαξαν το φιλέτο της
υπόθεσης, δηλαδή το εκπληκτικό encore με το "Positive Vibration",
αλλά κυρίως το μαγικό κολλάζ των "Get Up Stand Up", "No More
Trouble" και "War". Επί 23 λεπτά η rhythm section των Wailers κάνει
θαύματα ενώ οι I-Three, δηλαδή το περίφημο τρίο των Rita Marley,
Marcia Griffiths και Judy Mowatt πλέκει δεύτερα φωνητικά πίσω από
τις κουβέντες του αδιαμφισβήτητου πρωταγωνιστή της βραδιάς, του Bob
Marley. Από όσους λείπει το encore και το σκέφτονται, ένα θα τους
πούμε. Καλό θα ήταν να τους πιάσουν άλλη φορά οι
τσιγγουνιές... |
|
|
|
Albert De Paname
&
Raghunath Manet - Indiamond
(Pschent/Ankh) |
 |
Ο Albert de
Paname είναι η φιγούρα με τα trendy ρούχα και το λεοπαρδελέ (!)
καπέλο, ο σεβάσμιος DJ/παραγωγός που μπαινοβγαίνει εδώ και χρόνια
ανάμεσα στα πιο in club της γηραιάς Ηπείρου. Balajo, Cafe De Paris
(του Λονδίνου), Tabou, αλλά και resident DJ στο Maxim's του Παρισιού
(για του λόγου το αληθές...).
Ο Raghunath Manet από την άλλη
είναι ο διάσημος Ινδός μουσικός που με το σιτάρ του τριγυρνάει τον
κόσμο και χαρίζει όνειρα βαμμένα σε ανατολίτικα ηχοχρώματα. Το σόου
του "The Pondichery Tour" έκλεψε καρδιές με τον ίδιο να
εντυπωσιάζει εξίσου και στον χορό.
Τα βλέμματα των δύο
χαρακτήρων συναντήθηκαν και ως δημιουργικοί άνθρωποι είπαν να
δοκιμάσουν κάτι από κοινού. Κρίνοντας από το "Indiamond" τα vibes
τους δεν διασταυρώθηκαν ποτέ. Η κυριαρχία του Paname που παίρνει το
πάνω χέρι στην σύμπραξη, καθορίζει την ατυχής έκβαση που κυμαίνεται
από house με αλλοιωμένες ethnic επιρροές έως ατμοσφαιρική
ηλεκτρονική μουσική που βάζει για χαλί νότες από μια μακρινή
χώρα...Μετά το "Mandra" που ανοίγει την "τουριστική" περιοδεία στα
σοκάκια του house, τα υπόλοιπα απλά επαναλαμβάνουν την
διαδρομή...
|
|
|
Ξύλινα Σπαθιά -
Live
(Virgin) |
 |
Η κυκλοφορία
live άλμπουμ από ένα συγκρότημα που έχτισε το όνομά του στην επαφή
με το κοινό έχει ιδιαίτερη σημασία. Και πράγματι τα Ξύλινα Σπαθιά το
αντιμετωπίζουν σοβαρά, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι αφήνουν εκτός
του set list τον κράχτη μίας ολόκληρης καριέρας, λέγε με "Λιωμένο
Παγωτό". Νομίζουμε ότι δεν είναι τόσο μία κίνηση αντίδρασης απέναντι
στα hit τους (λείπει και "Ο Βασιλιάς της Σκόνης"), όσο μία
προσπάθεια να συγκεντρώσουν την...προσοχή του live και να του δώσουν
ενιαία εικόνα δίχως τις αποσπάσεις των "all time" αγαπημένων.
Επιλέγοντας ηχογραφήσεις από το 2001 (Ρόδον, Μύλος, Πάρτι Rock
FM στον Άλιμο, Δάσος Συκεών, Δημοτικό Θέατρο Περιστερίου) τα Ξύλινα
Σπαθιά, είναι αλήθεια ότι δεν τολμούν δραστικά πράγματα επάνω στις
live εκτελέσεις των τραγουδιών ωστόσο ξέρουν ότι εάν διατηρήσεις τον
ρυθμό (ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις όπως λένε γνώστες και μη
προπονητές...), όλα βαίνουν καλώς και φεύγουν άπαντες
ευχαριστημένοι. Το σφιχτοδεμένο προφίλ που απαιτείται για να το
"προκαλέσει" το κοινό, συμπεριλαμβάνεται στα ατού του γκρουπ που
παίρνει ότι καλύτερο μπορεί από τις συνθέσεις του και το μετατρέπει
σε σύνθημα διασκέδασης για την "αρένα" με τους φανατικούς. Υπόκλιση,
αυλαία και πάμε για την επόμενη... |
|
|
|
| |
|
