International CES 2013

Με 3.250 εκθέτες και 20.000 προϊόντα η CES είναι ασφαλώς μια καλή αρχή για το 2013. Δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι θα έχουμε μια ενδιαφέρουσα χρονιά και ότι ο χορός στον χώρο των καταναλωτικών ηλεκτρονικών καλά κρατεί... Όλα αυτά φυσικά, είναι οι γνωστές κοινοτοπίες κάθε σχετικού κειμένου. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στις τάσεις της τεχνολογίας και της αγοράς όπως αυτές αποτυπώθηκαν στην πράξη. Αυτές, χωρίς να είναι απογοητευτικές, δεν μας απογείωσαν κιόλας... Οι μεγάλοι κατασκευαστές έκαναν αυτό που περιμέναμε (και άλλωστε είχαν προ-ανακοινώσει): Προσπάθησαν να προωθήσουν όσο μπορούσαν καλύτερα τη νέα ιδέα στην τηλεόραση, η οποία δεν είναι άλλη από την ανάλυση 4K (ή UHD αναλόγως με την πολιτική ορθότητα που θέλεις να επιδείξεις). 3D; Που το θυμηθήκατε; αυτό ήταν... last year. Για πολλούς αυτά δεν είναι καλά δείγματα, καθώς η συνεχής πανηγυρική ανακοίνωση νέων τεχνολογιών μάλλον βάζει σε σκέψεις τους καταναλωτές. Ακόμη και χωρίς την οικονομική κρίση δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένεις ότι κάποιος θα αγοράζει μια 65άρα κάθε χρόνο. Κι ακόμη, φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιοι στη βιομηχανία που δεν συμφωνούν με την ιδέα αύξησης της ανάλυσης χωρίς να υπάρχει αντίστοιχο υλικό και με εκπεφρασμένη, μάλιστα, μια διστακτικότητα στην παραγωγή του. Στην πραγματικότητα όποιος αγοράσει μια 4K εφέτος θα πρέπει να βασιστεί στο scaler της για να την αξιοποιήσει...
Πέρα από αυτούς τους προβληματισμούς είδαμε αρκετά ενδιαφέρουσες συσκευές με έμφαση στις μεγάλες διαγώνιους, στις ψαγμένες μεθόδους οπίσθιου φωτισμού (δεν αρκεί, πλέον, το LED) την τεχνολογία OLED, τις δυνατότητες δικτύωσης και τις εφαρμογές. Ενδιαφέρον επίσης είχε και η ιδέα της κοίλης οθόνης που είδαμε από δύο μεγάλους κατασκευαστές οι οποίοι προσπάθησαν να κλιμακώσουν προς τα κάτω την ιδέα του ΙΜΑΧ. To ζητούμενο είναι αν υπάρχει νόημα σε κάτι τέτοιο, σε τέτοιες διαστάσεις και τέτοιες αποστάσεις θέασης.
Ένα ενδιαφέρον trend φάνηκε να είναι τα ασύρματα ηχεία. Για την ακρίβεια, η CES ήταν πηγμένη στο ασύρματο ηχείο αλλά πέραν των κλασικών εφαρμογών (όπου αυτό που μετράει είναι, βασικώς, τα όμορφα χρώματα γιατί από ήχο, άστα να πάνε...) είδαμε και μερικές φρέσκες ιδέες. Το διαιρούμενο soundbar της Philips ήταν η μία και το μικρό μόνιτορ της Moos Audio (μια διεθνής προσπάθεια, κατά τα φαινόμενα) η δεύτερη.
Οι παραδοσιακοί κατασκευαστές συστημάτων υψηλών απαιτήσεων έδωσαν, όπως ήταν αναμενόμενο, το παρόν και με το παραπάνω. Εδώ τα πράγματα είναι, όμως, πιο ώριμα και οι εξελίξεις μικρές και σταδιακές. Αν φάνηκε μια τάση, στο ψηφιακό audio, αυτή είναι η δυνατότητα χειρισμού σημάτων DSD μέσω θύρας USB, μια δυνατότητα που έχει πάψει να αποτελεί αξιοπερίεργο αλλά -σχεδόν- αυτονόητη, προφανώς επειδή υπάρχουν πλέον διαθέσιμα αρχεία προς downloading (που να το φανταζόταν αυτό η Sony το 1998...).
Ρίξτε μια ματιά στις επόμενες σελίδες, θα βρείτε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα...