Hegel HD25σκευής

Η ακουστική αξιολόγηση του HD25 περιέλαβε ακροάσεις τόσο μέσω της συμβατικής ψηφιακής εισόδου (με το Teac Esoteric P70 στο ρόλο της πηγής) όσο και μέσω της θύρας USB. Η συσκευή χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο ως DAC, στην είσοδο του προενισχυτή αναφοράς (Melos Plus Series Line) με μηδενική εξασθένηση και δευτερευόντως ως DAC/Προενισχυτής οπότε οδήγησε απευθείας τον τελικό ενισχυτή HCA3500 της Parasound. Το ηχείο αναφοράς σε όλες τις περιπτώσεις ήταν το ATC SCM-50PSL. Όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η συσκευή προσφέρει εναλλακτικές δυνατότητες, έτσι και στην περίπτωση του HD25 ένα μέρος της διαδικασίας αφιερώθηκε στη διερεύνηση των διαφορών μεταξύ των δύο διαθέσιμων ψηφιακών φίλτρων. Αυτές φάνηκε να είναι πραγματικά πολύ μικρές και θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσοχή για να αντιληφθεί κανείς (και όχι πάντα με επιτυχία) συγκεκριμένες ηχητικές ταυτότητες. Προσωπικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το δεύτερο φίλτρο (F2, με το μικρότερο pre-ringing) ακούγεται λίγο καλύτερα, ελάχιστα πιο φιλικό στο αυτί και πιο ακριβές σε θέματα εστιασμού ηχητικών πηγών και αίσθησης χώρου. Το μεγαλύτερο μέρος των ακροάσεων έγινε, ως εκ τούτου, με αυτή την επιλογή.

Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κανείς ακούγοντας τον HD25 είναι αυτή μιας ουδέτερης συσκευής με πολύ καλές δυνατότητες περιγραφής της δυναμικής αντίθεσης και, επίσης, πολύ καλές δυνατότητες σε θέματα περιγραφής ηχητικών σκηνών και χώρων. Το γεγονός ότι το πρώτο πράγμα που σου κάνει αίσθηση είναι το εντελώς “μαύρο” φόντο επάνω στο οποίο προβάλλονται τα στοιχεία της κάθε μείξης δεν μπορεί να είναι άσχετο με την πολύ καλή συμπεριφορά της συσκευής σε θέματα θορύβου. Η εικόνα είναι σαφώς καθορισμένη σε πλάτος, προσφέρει καλή αντίληψη του βάθους και της προοπτικής και πολύ καλή περιγραφή της κίνησης των ηχητικών πηγών, του αέρα μεταξύ των οργάνων και των οργανικών ομάδων (στην περίπτωση της μεγάλης ορχήστρας) και οι λεπτομέρειες που σχετίζονται με την ακουστική του χώρου όπου έγινε η ηχογράφηση είναι παρούσες και καθοριστικές. Αυτά τα χαρακτηριστικά φαίνεται να αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία σε ακροάσεις αρχείων υψηλής ανάλυσης. Εδώ, ο HD25 αποδείχθηκε ικανός να δημιουργήσει ιδιαίτερα ρεαλιστικές εικόνες και παράλληλα να προσφέρει μια ξεκούραστη, ασυμπίεστη ταυτότητα στο συνολικό άκουσμα. Γενικά, ο μετατροπέας προσφέρει μια ξεκούραστη αίσθηση δημιουργώντας την εντύπωση μιας συσκευής που δεν βρίσκεται ποτέ κοντά στα όριά της και η επιτυχία της Hegel έγκειται στο γεγονός ότι το χαρακτηριστικό αυτό δεν είναι σε βάρος της ουδετερότητας ή της διαφάνειας. Ο HD25 δεν κολακεύει το μουσικό υλικό, δεν προσφέρει άποψη και δεν φαίνεται να έχει άξιες λόγου ιδιαιτερότητες σε ότι αφορά την ηχητική του υπογραφή, αλλά αρκείται στο να περνάει τις όποιες λεπτομέρειες της μουσικής χωρίς να τις... ερμηνεύει.

Η περιοχή των πολύ χαμηλών συχνοτήτων χαρακτηρίστηκε από πολύ καλή έκταση, όγκο και έλεγχο, με τον HD25 να κινείται πολύ κοντά στον μετατροπέα αναφοράς, όντας ελάχιστα πιο συγκρατημένος σε θέματα όγκου, ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν είμαι βέβαιος ότι θα πρέπει να κατατάξει κανείς στις “αδυναμίες”. Αν και μεταφέρει άψογα το επιβλητικό μέρος κάποιων συγκεκριμένων μουσικών έργων, ο Hegel παραμένει, ίσως, στην αυστηρή πλευρά, αποζημιώνοντας όμως με λεπτομέρεια, ανάγλυφη αίσθηση και βάθος. Με δεδομένη την κατηγορία τιμής, η συμπεριφορά αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως πολύ καλή. Ανάλογα καλή συμπεριφορά εισπράττει κανείς και στο υπόλοιπο κομμάτι των χαμηλών συχνοτήτων. Το σύστημα αναφοράς με τον HD25 στη θέση του μετατροπέα διατήρησε την ταχύτητα και το σώμα του και μεγάλο μέρος από τη δύναμη στις περιγραφές των οργάνων της περιοχής. Το αποτέλεσμα είναι -κατά περίπτωση- εντυπωσιακό, με τα ρυθμικά μέρη να είναι γρήγορα, γεμάτα και επιβλητικά χωρίς υπερβολές.

Η απόδοση στη μεσαία περιοχή είναι ίσως υπεύθυνη, κατά κύριο λόγο, για τον ξεκούραστο χαρακτήρα που εισπράττεις ακούγοντας τον μετατροπέα. Ο ακροατής έχει μια αίσθηση εγγύτητας αλλά όλα παραμένουν ξεκάθαρα, με λεπτομέρειες στην περιγραφή των ηχοχρωμάτων, αέρα μεταξύ των οργάνων και σωστή περιγραφή της κλίμακας των μεγεθών κάθε ηχητικού αντικειμένου. Ακόμη και σε υψηλές στάθμες, ο HD25 δεν υπερφορτώνει ποτέ την εικόνα της οποίας γίνεσαι αποδέκτης και δεν θα κουράσει (το πιθανότερο είναι ότι κάποιο άλλο κομμάτι της αλυσίδας, τα ηχεία ή ο χώρος, θα “σπάσουν” πρώτα σε μια τέτοια δοκιμή). Έργα με σημαντικό περιεχόμενο σε ανθρώπινη φωνή αποδόθηκαν ιδιαίτερα ρεαλιστικά με πολύ καλή περιγραφή της θέσης και της άρθρωσης των σολίστ και, επίσης, πολύ καλή περιγραφή των διαστάσεων, της θέσης και της κίνησης της χορωδίας. Η περιοχή των υψηλών συχνοτήτων ακούστηκε ισορροπημένη χωρίς ίχνη σκληρότητας και ταυτόχρονα γρήγορη, με καλή απόδοση στο σώμα και ελάχιστα βιαστικές αποσβέσεις, πολύ καλή απόδοση του αρμονικού πλούτου, φωτεινή και ευχάριστη. Εδώ, ίσως, παίζει σημαντικότερο ρόλο η επιλογή του φίλτρου, με το F2 να προσφέρει λίγο πιο σκοτεινό και, κατά την προσωπική μου γνώμη, ρεαλιστικό χαρακτήρα και καλύτερη αίσθηση του αέρα. Σίγουρα αξίζει κανείς να δοκιμάσει τις δύο εκδοχές, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι βασικοί άξονες της απόδοσης δεν αλλάζουν και σε όλες τις περιπτώσεις ο μετατροπέας φαίνεται ικανός να προσφέρει πολύ καλή ακρίβεια στις περιγραφές και αίσθηση έκτασης. Ακροάσεις αρχείων με υψηλή ανάλυση αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες του μετατροπέα ο οποίος φάνηκε ότι μπορεί να ακολουθήσει τις δυνατότητες της ηχογράφησης κερδίζοντας ακόμη περισσότερο σε αίσθηση λεπτομέρειας και παραμένοντας ξεκούραστος.

Τελικώς...

... φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια προσεκτικά σχεδιασμένη και υλοποιημένη συσκευή, όπου έχει δοθεί σημασία σε κρίσιμες λεπτομέρειες που έχουν απτή επίδραση στην ηχητική συμπεριφορά με το αναμενόμενο αποτέλεσμα: Ο HD25 δεν είναι, απλώς, ένα τυπικό δείγμα DAC στην συγκεκριμένη κατηγορία τιμής με κλασική δομή και δυνατότητες, αλλά μια σοβαρή προσπάθεια να προσεγγισθούν τα όρια της κατηγορίας σε θέματα ηχητικής ποιότητας, όπου η ακρίβεια και η ουδετερότητα παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο. Και είναι μια προσπάθεια, κατά τη γνώμη μου, άκρως επιτυχής. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.