|
|
|
Pink Floyd Pulse DVD
David Gilmour, Nick Mason, Richard Wright |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ
ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
| Ολα ετούτα βεβαίως, έχουν και την αρνητική τους
πλευρά: Αν είστε ανθρωποκεντρικοί ως θεατές,
εραστές της κλασικής ροκ μανιέρας που θέλει τον καλλιτέχνη να πάσχει
επάνω στην σκηνή για την τέχνη του, σπάζοντας κιθάρες, σκίζοντας
ρούχα, καταστρέφοντας ταμπούρα, στραβώνοντας πιατίνια και πηδώντας
με την πλάτη στο έξαλλο κοινό του, την έχετε άσχημα... Ετούτοι εδώ,
μοιάζουν περισσότερο με μία συμφωνική ορχήστρα
χωρίς φράκο και παρτιτούρες. Ακόμη και οι εκτός των Floyd μουσικοί
έχουν κολλήσει κάτι από την συμπεριφορά τους επί σκηνής: Ενα πήδημα
εδώ, ένα λίκνισμα εκεί από τις κοπέλλες της χορωδίας, άντε και
μερικά βήματα δεξιά- αριστερά στο μπάσο ή μερικές χορευτικές
κινήσεις στα κρουστά. Κατά τα άλλα, η εικόνα της συναυλίας, η
αίσθηση της κίνησης, ο ρυθμός, η δυναμική, δίνεται από την
τεχνολογία. Και όταν μιλάμε για τεχνολογία (δηλαδή για φώτα, lasers,
προβολικά) στην περίπτωση των Pink Floyd, μιλάμε για μία από τις
κορυφαίες εφαρμογές της: Δηλαδή, ό,τι καλύτερο,
σχεδιασμένο άψογα, σε στενή σχέση με την μουσική, χωρίς
υπερβολές. Η ημισφαιρική σκηνή σε σχήμα ματιού με την κόρη σε
ρόλο οθόνης είναι καρφωμένη στο κοινό, ο φωτισμός παίζει εκπληκτικά
παιχνίδια με τους μουσικούς και τους ήχους, και πίσω από την μπάντα
μία καταιγίδα χρωμάτων, σχημάτων και εικόνων συμπληρώνουν, με
σκανδαλώδη -έως και ανησυχητική- επιτυχία θα έλεγα, τα
νοήματα. Βλέποντας το Pulse ανακαλύπτεις συνεχώς νέα πράγματα:
Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο που επιδέχεται όχι μόνο πολλαπλές
προβολές αλλά και πολλαπλές αναγνώσεις. |
|
|
| Για τον ήχο surround έχετε σίγουρα ακούσει.
Κάθε DVD-Video που σέβεται τον εαυτό του, έχει τουλάχιστον μία
ηχητική μπάντα 5.1 καναλιών. Αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό
βεβαίως, όσο σημαντικό είναι το τί υπάρχει σε αυτά τα περισσότερα
κανάλια. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο μηχανικός ήχου απλώς
μειξάρει το κοινό (χειροκροτήματα κ.λπ), ενώ κάποιες άλλες φορές
αυτοσχεδιάζει (άλλωτε με επιτυχία, άλλωτε πάλι όχι...). Στην
πραγματικότητα ο ήχος surround είναι ένα δημιουργικό εργαλείο στα
χέρια των ίδιων των μουσικών και απόδειξη γι΄αυτό είναι το
Pulse. Ο James Guthrie έχει βάλει το χέρι του
στην τελική μείξη και έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικό ηχητικό πεδίο
που αξίζει να το ακούσετε από πολλά ηχεία. Αν και το σύνολο
του Pulse είναι ενδιαφέρον σε πολυκαναλική μείξη, αυτό που
πραγματικά είναι η κορυφαία στιγμή είναι το Dark Side of The Moon.
Οι ίδιοι οι Pink Floyd είχαν πρωτογράψει τον δίσκο σε τέσσερα
κανάλια (όταν μηχανικός ήχου ήταν ο Alan Parsons) και οι ίδιες οι
ιδέες του δίσκου (The Lunatic is in my Head, κ.λπ, κ.λπ) προσφέρουν
μία εξαιρετική ευκαιρία για την δημιουργία μίας ιδιαίτερης ηχητικής
αισθητικής. Ισως για πρώτη φορά (μετά από ένα
σωρό επανεκδόσεις) οι ακροατές θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν το
έργο τοποθετημένοι "μέσα" σε αυτό, αισθητική άποψη η οποία νομίζω
ότι ταιριάζει άψογα με τις αρχικές προθέσεις των Floyd. Ο ήχος του
DVD γενικά είναι πολύ καλός και μπορείτε να διαλέξετε δύο επιλογές
Dolby Digital καθώς και μία απλή στερεοφωνική (αλλά ασυμπίεστη)
μείξη. Ενδιαφέρον έχει και η ανησυχία των ανθρώπων που
επιμελήθηκαν τον ήχο για το ότι οι περισσότεροι ακροατές δεν
δίνουν δεκάρα για το πώς είναι στημένο το πολυκαναλικό τους
σύστημα: Το Pulse είναι το πρώτο DVD που πέφτει στα χέρια μας και
έχει υπομενού με ρυθμίσεις για τα ηχεία (με ρόζ θόρυβο κ.λπ, κ.λπ)
καθώς και κάποιες συμβουλές για τους πιθανότατα μακράν
νυχτωμένους περί την τεχνολογία ροκάδες. Μπας και
καταφέρουν να το ακούσουν σωστά δηλαδή... |
| Το τίμημα που πληρώνουμε για το
γεγονός ότι το Pulse "γυρίστηκε" κατά την διάρκεια μίας συναυλίας
που έγινε το 1994, δηλαδή 12 χρόνια πρίν, είναι το φορμά της
εικόνας: Ενα ταπεινό κάδρο 1.33:1 (δηλαδή με τις
συμβατικές αναλογίες της παλιάς καλής τηλεόρασης) είναι πολύ λίγο
για να συλλάβει τα τεκταινόμενα επί της σκηνής του Earls Court και
είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι αν οι Pink Floyd το έκαναν σήμερα
πάλι, θα είχαμε ένα Pulse σε 16:9 και πιθανότατα υψηλής ευκρίνειας.
Ας είναι... Συμβιβάστηκα με το παραθύρι στην μέση της high-tech
37άρας Philips για να ανακαλύψω γρήγορα ότι η ποιότητα της εικόνας
ήταν ασυνήθιστα καλή (λαμβάνοντας υπ' όψιν και τις συνθήκες μίας
συναυλίας) με υπερ-αρκετή ανάλυση (μετράς μία-μία τις λιγοστές
τρίχες του Gilmour...), σωστά κορεσμένα χρώματα και άψογα φωτισμένες
σκηνές. Η μείξη των εικόνων είναι πέρα από καλή: είναι
σοφή. Αψογα μοιρασμένη ανάμεσα σε κοντινά πλάνα των
μουσικών (τις κατάλληλες στιγμές), σε μακρινές απόψεις της σκηνής
ώστε να φαίνεται το light show και σε γκρό της οθόνης όπου παίζονται
τα φιλμάκια που συνοδεύουν την μουσική, δίνει ένα τελικό αποτέλεσμα
που δεν αφήνει περιθώρια για κανένα παράπονο. Η απλή σκηνική
παρουσία του γκρούπ και οι μετρημένες κινήσεις των μουσικών έρχονται
σε εκπληκτική αντίθεση με τις μεσσιανικές διαστάσεις του ίδιου του
χώρου, τον αριθμό των θεατών και την ίδια την σκηνή. Eργο τέχνης
κυριολεκτικά. |
| Αν πιστέψω το δελτίο τύπου που κρατώ στο χέρι μου,
το Pulse θα κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία από τις 10
Ιουλίου. Στο εξώφυλλο (δημιούργημα του Storm
Thorgerson), δύο μάτια στο πουθενά, με τις κόρες τους να βρίσκονται
στα πρόθυρα της έκλειψης με κοιτούν διευρευνητικά: Γιατί είναι
τοποθετημένα έτσι; Μήπως κρατάω τον δίσκο λάθος; Mήπως στέκομαι εγώ
λάθος; Γιατί με κοιτάτε; Ποιός με κοιτάει; Σταματήστε
επιτέλους να με κοιτάτε! χαχαχα... |
| δ.σ. |
| Εxtras |
Εκτός από
την βασική συναυλία σε δύο μέρη, το Pulse περιλαμβάνει μία
σειρά από extras μερικά από τα οποία είναι εξαιρετικώς
ενδιαφέροντα.
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι τα φιλμάκια τα οποία προβάλλονταν κατά
την διάρκεια της συναυλίας στην κυκλική οθόνη της
σκηνής. Κάποια από αυτά είναι εκπληκτικά ως συνθέσεις,
εξαιρετικά δεμένα με την μουσική που συνοδεύουν και προσδίδουν
μία νέα διάσταση σε αυτήν. Πέρα από τα φιλμάκια που
χρησιμοποιήθηκαν στις συναυλίες του 1994, θα βρείτε
εναλλακτικές εκδοχές τους που δεν χρησιμοποιήθηκαν, καθώς και
τις πρώτες τους εκδόσεις που χρησιμοποιήθηκαν σε παλαιότερες
παραστάσεις. Αξίζει τον κόπο να τα δείτε και να τα ξαναδείτε
πολύ προσεκτικά. Κακή επιλογή εδώ, είναι κατά την άποψή
μου το γεγονός ότι το φιλμάκι παίζεται ως "cut" (δηλαδή
ακούγονται μόνο τα μέρη του κομματιού στα οποία προβαλλόταν).
Πιθανότατα υπήρχε πρόβλημα χώρου...
Ενδιαφέρον είναι επίσης
το υλικό το οποίο τραβήχτηκε παράνομα κατά την διάρκεια των
συναυλιών και παρατίθεται κάτω από τον τίτλο "Bootlegging the Bootleggers". Μακρινές,
συνήθως κουνημένες, λήψεις ερασιτεχνών, οι οποίες ωστόσο έχουν
μία ενδιαφέρουσα ευαισθησία καθώς προσπαθούν να αποτυπώσουν
την αίσθηση της παράστασης. Ο πολύ καλός ήχος τους μας κάνει
να υποπτευόμαστε ότι έχει πραγματοποιηθεί overdubbing με τον
αυθεντικό ήχο της συναυλίας...
Το "Say
Goodbye to Life as We Know It" είναι ένα μικρό, δεμένο
και εικαστικώς ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ με τις συνθήκες κάτω
από τις οποίες καλείται να λειτουργήσει η τεράστια ομάδα που
υποστηρίζει μία τέτοιου μεγέθους και απαιτήσεων συναυλία.
Ανθρωποι χαμογελαστοί και ευφάνταστοι, μερικές φορές καταφανώς
ταλαιπωρημένοι, παίζουν τους ρόλους τους on-camera. Τα
μπινελίκια (- γιατί ρε !@*$% δεν έχω επιστροφή από τα τόμ;)
προφανώς θα κόπηκαν στο μοντάζ... Οταν φτάσετε στο τέλος του,
περιμένετε λίγο ακόμη. Εχει κι άλλο...
Η διαφήμιση του Pulse για την τηλεόραση
είναι ανάλογης αισθητικής και ποιότητας με το ίδιο το
Pulse. Θα ήθελα να την δώ να παίζεται prime time στην
Ελλάδα αλλά δεν θα ήθελα να σας σκοτίζω με τις προσωπικές μου
εμμονές και παραδοξολογίες...
Τα δύο βίντεο κλιπ του Division Bell, για τα
κομμάτια "Learning to Fly" και "Take It Back" είναι εικαστικώς
άψογα. Αν δεν τα έχετε δεί, δείτε τα για να επιβεβαιώσετε τις
υποψίες σας: Δεν χρειάζονται οπωσδήποτε μακριές γάμπες για να
είναι ένα βίντεοκλιπ καλό. Οχι ότι έχουμε κανένα πρόβλημα με
τις μακριές γάμπες, δηλαδή, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε.
Θα
βρείτε επίσης στοιχεία για τις συναυλίες
του 1994, φωτογραφικό υλικό,
τα εξώφυλλα που έχει σχεδιάσει ο Storm
Thorgerson για τους Floyd (Μeddle, Wish You Were Here,
Dark Side of The Moon, Μomentary Lapse of Reason, Division
Bell, Pulse), καθώς επίσης και τα πλήρη
credits με τους ανθρώπους που υποστήριξαν την περιοδεία
του γκρουπ. | |
| Highlights |
Τα μενού και των δύο δίσκων
(εντάξει, αυτά θα τα βλέπετε κατ΄ ανάγκην): Σχεδιασμένα όπως
και το εξώφυλλο από τον Storm Thorgerson είναι παράδειγμα
λιτότητας, ευκολίας στην χρήση και υψηλής αισθητικής.
Το Shine On You Crazy Diamond: To άνοιγμα
της συναυλίας και διαχρονικώς εξαιρετικό κομμάτι. Μετά δείτε
το φιλμάκι σκέτο από τα extras, μετά δείτε πάλι το κομμάτι
προσέχοντας την προβολή στην οθόνη...
Μoney: Αν ένας δίσκος όπως το Dark Side
of The Moon μπορεί να έχει μία "επιτυχία" αυτή ήταν φυσικά το
πρώτο τράκ της δεύτερης πλευράς. Οσοι αναρρωτιόσασταν "ποιός
είναι ο τύπος που παίζει σαξόφωνο" είναι ευκαιρία να δείτε τον
Dick Parry να παίζει ο ίδιος ένα από τα διασημότερα γκλισάντι
του ροκ...
Το animated φιλμάκι για το
"Time": Συνδυασμός αισθητικής Salvador Dali και Le
Planete Sauvage, με μουσική υπόκρουση Pink Floyd... Σου
κόβεται ο ύπνος μία και καλή...
Say
Goodbye to Life as We Know It: Η σκηνή του φίλμ: Το
ηλεκτροπαραγωγό ζεύγος μόνο κι΄ερημο κάτω από ραγδαία βροχή.
Ούτε o Τhorgerson δεν θα το σκεφτόταν... Το πολύ-πολύ ο
Αγγελόπουλος...
Το One of These
Days: Mε κάποιο δυσάρεστο τρόπο, τα τρία υπέρ-άλμπουμ
(The Wall, Wish you Were Here, The Dark Side of The Moon)
έχουν κρύψει από έναν μεγάλο αριθμό ακροατών την υπόλοιπη
δουλειά των Pink Floyd. Εδώ το γκρούπ δείχνει να το
διασκέδάζει. (είναι και τα λόγια που έχουν ένα κάποιο βάθος..
δεν είναι;)
Ολόκληρο (ξαναγράφω:
ολόκληρο) το DSoTM δίνοντας προσοχή στον ήχο του (σε
5.1) και στις προβολές. Μετά κάντε μία βόλτα και αγοράστε και
το SACD. Είναι ακόμη καλύτερο (αλλά χωρίς τις
εικόνες...) | |
|
| |
|
