| ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ |
| Iggy
and the Stooges - Telluric Chaos , Rammstein - Rosenrot , Killing Joke - XXV Gathering , Εν CDομία...►,
DVD of the
Week...► |
|
ΗΧΗΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ...► |
|
|
|
| r o c k
|
Iggy and the Stooges - Telluric
Chaos
(Skydog/M.S.EN.) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► 1969 |
Real Cool Fucking
Time...
O Iggy Pop έχει βαφτιστεί μέσα στην χρυσή
κολυμπήθρα της μουσικής. Έχει βαφτιστεί ως το όνομα του garage και
του punk, των rock'n'roll άκρων και της rock πίστης. Και φυσικά θα
καταντήσει φάντασμα του εαυτού του μόνο όταν ο ίδιος (;) το
επιτρέψει.
Εάν δεν είχε σκοπό να δώσει και πάλι το 110% του
εαυτού του με τους επανασυνδεδεμένους Stooges, φυσικά και δεν θα
κουβαλούσε τώρα στα γεράματα τα αδέλφια Asheton και πάλι επάνω στη
σκηνή. Με τον Mike Watt (Minutemen) να γεμίζει με το ειδικό του
punk/rock βάρος την θέση του μπάσου, οι εν έτει 2005 Stooges
ηχογραφούνται για πρώτη φορά, στο Τόκιο, live φυσικά, εκεί που ο
Iggy και η παρέα του μπορούν να κάνουν πράματα και θάματα. Όσοι τους
είδατε στο Θέατρο Πέτρας πριν από κοντά δύο χρόνια, ξέρετε τι να
περιμένετε από τα "Loose", "Down On The Street", "1969", "I Wanna Be
Your Dog", "TV Eyes", "Real Cool Time", "No Fun", "Fun House",
"Little Doll"... Η κιθάρα του Ron Asheton ποδοπατεί τα πάντα με το
feedback/fuzz του, αφήνοντας μόνο ελεύθερο τον Iggy να φέρει τα πάνω
κάτω, ουρλιάζοντας να ανοίξουν τις πόρτες για να πάρει αέρα και
φυσικά προσκαλώντας και πάλι όλους τους φίλους του επάνω στη σκηνή.
Stooges Chaos και αυτά να τα βλέπουν οι νεαροί αστέρες που με ένα
single νομίζουν πως έπιασαν τον rock παπά από τα
αμελέτητα... |
|
|
|
| r o c
k / i n d u s t r i a l |
Rammstein -
Rosenrot
(Universal) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Mann Gegen Mann |
Ψάχνοντας για μία
ακόμη φορά το επόμενο Du Hast.
Ξέρετε αμαρτία
εξομολογημένη, σβήνεται από το τεφτέρι... Και σιγά τώρα μην μου
πείτε πως δεν έχετε σκεφτεί και εσείς, ορδές ναζιστικών στρατευμάτων
να κάνουν παρέλαση κάτω από τους ήχους των Rammstein. Δεν φταίμε
εμείς εάν η τευτονική τους, "άρια" (ουπς!) αίσθησή τους είναι τόσο
πειστική. Βάζουν και αυτοί το χεράκι τους για να υποπέσουμε στο
"παράπτωμα"...
Το Rosenrot είναι ακόμα μία metal/industrial
επίθεση των πέντε γερμανών, που όσο περνάνε τα άλμπουμ σαν να
τυποποιούνται και όποτε προσπαθούν να αλλάξουν την κλίση τους,
αστοχούν όπως συμβαίνει στο διεστραμμένα "ευαίσθητο" "Don't Die
Before I Do" όπου υπάρχει το πλέον αποτυχημένο ντουέτο με την
Sharleen Spiteri (!!!!!) των Texas. Καπάκι, το α λα King Kong ριφ
του "Zestoren" ισιώνει την ογκώδης εικόνα τους, που στα τρία live
κομμάτια του bonus DVD ξεδιπλώνει την δεδομένη και εντυπωσιακή
showtime φύση της. Τον ίδιο "τρόμο" προκαλούν τα "Mann Gegen Mann"
και "Rosenrot", σκιάζοντας το δωμάτιο από την ηλεκτρική "σωματοδομή"
τους. Αν είχαν διαλέξει και κάποιο πολύ πιο εμπνευσμένο single από
το μονόχνοτο "Benzin"... |
|
|
|
| r o c
k / p o s t p u n k |
Killing Joke - XXV Gathering
(Cooking
Vinyl/Hitch-Hyke) |
 |
| ΔΕΙΓΜΑ► Wardance |
Τα γέρικα post punk
κόκαλα αντέχουν και πάνω στη σκηνή...
Το ομώνυμο άλμπουμ
τους το 2003 απέδειξε πως βαστάει γερά ακόμα ο ανατροπέας Jaz
Coleman και οι Killing Joke. Με τον Dave Grohl (Foo Fighters,
Nirvana) να δέχεται με μεγάλη του τιμή να παίξει ντραμς σε μία από
τις παιδικές του, '80s αδυναμίες, έδωσε στο συγκρότημα τεράστια
ώθηση να επανέλθει στα γνωστά του δριμύτατα και σαρωτικά στάνταρ.
Γιορτάζοντας 25 χρόνια νιχιλιστικών post/punk ψυχώσεων, το
ζωντανά ηχογραφημένο XXV Gathering αποτελεί την γνώριμη αποκαλυπτική
κακοφωνία που περιμένει κανείς από τους Killing Joke. Με τα classics
τραγούδια του ντεμπούτο τους, "Wardance", "Requiem", "The Wait",
"Primitive", "Bloodsport", με τα μεθεπόμενα "Pandemonium", "The
Pandys Are Coming", αλλά και με τις εκρήξεις από το πρόσφατο ομώνυμο
άλμπουμ, "Total Invasion" και "Asteroid". Ανέκαθεν η ένταση των
Killing Joke έμοιαζε με ελέφαντα που σε πατάει στο στέρνο, και είναι
λογικό να μην περιμένεις δραστικές αλλαγές τώρα που βρίσκονται και
πάλι σε καλή κατάσταση. Ο Coleman προβλέπει το τέλος του κόσμου, το
υπόλοιπο τρίο κάνει ότι μπορεί για να το επισπεύσει και οι νεώτερες
γενιές που έχουν στριμωχθεί μπροστά την σκηνή δέχονται με μεγάλη
χαρά τα χτυπήματα της κάθε εκτέλεσης στο πρόσωπο. Κάπου κάπου ψάχνει
για ανάσες η μπάντα, αλλά συνέχεια ψάχνει για το καλό κροσέ στο
κοιμισμένο μουσικό ένστικτο. Χρόνια τους πολλά... |
|
|
|
| Εν CDομία... |
 |
Μozez - So
Still
(Apace
Music/Penguin)
Soulfull αρώματα, chill out δίχως
λάθη, και το ντεμπούτο του τραγουδιστή που έχει συνεργαστεί με
τους System 7, φέρνει "μαύρη" ομορφιά στο πολύχρωμο μουσικό
τσίρκο. Ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τη φωνή του και γνωρίζει
πόσο σημαντικό είναι να έχεις προσωπική ταυτότητα.
|
 |
Militia
Christi - Ordo Militia Templi
(Decadence Records/M.S.EN.)
Ιταλικό gothic
metal που ακόμα και ο Bela Lugosi θα το έβρισκε
ιλαρό... |
 |
Γιώργος
Μυλωνάς - Καλοκαίρια που γελούν
(Lyra)
Ακόμα και τώρα που ο ζεστός καιρός του
κάνει τα κέφια, αυτό το ντεμπούτο δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι
από την τυποποιημένη δίχως εξάρσεις και διαφοροποίηση από
την pop/rock |
|
| |
|
| DVD of the Week... |
|
Herbie Hancock, Ron Carter, Billy Cobham
-
Live In Lugano
(Jazz
Door/Penguin)
Pal,
Εικόνα: 4:3, Ήχος: Dolby Digital, Διάρκεια: 90
λεπτά |
 |
Herbie Hancock, Ron
Carter, Billy Cobham, στην ίδια σκηνή. Εάν αυτό δεν είναι το
απόλυτο χριστουγεννιάτικο δώρο για τους φανατικούς της jazz,
τότε ποιο είναι;
Αν και ήταν γνωστοί ως Herbie Hancock
Trio, η Jazz Door μοιράζει την δόξα και στους τρεις κολοσσούς
της jazz μουσικής, βάζοντας και τα τρία ονόματα στην
"μαρκίζα" με το πιασάρικο "Supertrio In Concert" από κάτω,
έτσι για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο λιανά. Αν και σε
τέτοιες περιπτώσεις δεν χρειάζεται...
1984 σημαίνει...
χοντροί σκελετοί γυαλιών και περίεργα καρό πουκάμισα. Από την
άλλη ωστόσο σημαίνει πως οι τρεις μουσικοί βρίσκονταν στα 40
κάτι τους, δηλαδή στην καρδιά της μεστότητα της καλλιτεχνικής
τους πορείας, ενθουσιώδεις ακόμα αλλά και ολοκληρωμένοι
εκφραστές της εμμονής τους. Λυρικά ευαίσθητοι και δεξιοτεχνικά
απλησίαστοι, οι τρεις τζαζίστες (οι Hancock και Carter υπήρξαν
συνοδοιπόροι στο καλύτερο ίσως κουαρτέτο της ιστορίας της
jazz, παίζοντας μαζί με τον Miles Davis μεταξύ ΄65-'68)
εμφανίζονται μπροστά στο εκπαιδευμένο ελβετικό κοινό του
Palazzo dei Congressi και παραθέτουν το μοναδικό τους στυλ, το
ξεχωριστό τους γούστο, και την εξαιρετική τους δεινότητα να
"λειώνει" ο ένας το μεγαλείο του μέσα στο παίξιμο του άλλου.
Από την εισαγωγή του "Toys" κιόλας, το τρίο λύνεται κανονικά
και εσύ δεν προλαβαίνεις τι να πρωτοχαζέψεις. Τις ρευστές
φράσεις του Hancock, το φασματικό μπάσο του Carter ή την
ανεξήγητη αντοχή του Cobham; Ο πρώτος στο "Dolphin Dance"
μοιράζει την jazz αδυναμία του στην κλασική του τεχνική, ο
δεύτερος και μόνο στο "Willow Weep For Me" βρίσκει τρία
τέσσερα καινούργια πολυτονικά συστήματα, ενώ ο τρίτος στο
"Ili's Treasure" αξιοποιεί και το τελευταίο μικρό πιατίνι του.
Με το "Walking" ρίχνουν την αυλαία στην εκθαμβωτική σχέση τους
που δεν βαυκαλίζεται ποτέ, μα ποτέ. |
| Extras: Κανένα |
|
| | |
